Ήταν ένας νέος παράταιρος με το πνεύμα των καιρών του. Έμοιαζε με κάποιον ξοδεμένο Φρανκ Σινάτρα, όταν έχουν πια σβήσει τα φώτα και μαζί με αυτά η λάμψη του αμερικάνικου ονείρου. Λυμένη γραβάτα, φορεμένο στραβά καπέλο, ένα τσιγάρο στο χέρι, η κιθάρα στο άλλο. Έμοιαζε με κάποιον μπαρουτοκαπνισμένο μπίτνικ της δεκαετίας του 50 – μια…
Read more
Παράξενη διάθεση αυτές τις μέρες. Σε αυτόν τον ανθρωποκεντρικό πολιτισμό μας, καταμεσής της ανθρώπινης (τόσο ανθρώπινης) βοής και της αντάρας, επιθυμώ να κάνω μια αφιέρωση στους μικρούς αθόρυβους φίλους μας. Ένα ποίημα του Νίκου Καββαδία. Το αφιερώνω επίσης σε εκείνη τη μερίδα του κόσμου, εξίσου αθόρυβης, που αγαπά και φροντίζει τα αδέσποτα των πόλεων. Θέλω…
Read more
Θα ήθελα να βρίσκομαι χαμένος στον θαυμαστό κόσμο ενός βιβλίου. Μα χάνομαι στον… θαυμαστό καινούργιο κόσμο που βλέπω να χτίζεται γύρω μας. Χάνομαι, αγανακτώ και απορώ. Απορώ διότι βλέπω μια κοινωνία με διχασμένους τους πολίτες της. Τους πολίτες που έχουν υπομείνει, ο καθένας με τον τρόπο του, τα γεγονότα της πανδημίας. Αναφέρομαι σε εκείνους που…
Read more
Υπάρχει ένας «ιός» που εξαπλώνεται με ταχύτατους ρυθμούς στην επιφάνεια του πλανήτη ήδη απ’ τα παλιά, πολύ παλιά χρόνια. Δεν αναφέρομαι στον γνωστό με τον οποίο ασχολούμαστε την τελευταία διετία. Αν η φύση μιλούσε τη δική μας γλώσσα, αν τα δέντρα και τα ζώα είχαν λαλιά, θα έλεγαν πως το όνομα αυτού του καταστροφικού ιού…
Read more
Ξημέρωνε μια καθ’ όλα υπέροχη μέρα στην οδό Τερψιχόρης. Υπέροχη, αν εξαιρέσεις τη ζέστη, την υγρή ατμόσφαιρα που έκανε τα ρούχα να κολλάνε, τα κορναρίσματα των αυτοκινήτων, τα νευρωτικά βλέμματα των περαστικών – και το γεγονός πως έβρεχε βατράχια. Στο φιλόξενο πανδοχείο της γειτονιάς, γωνία Τερψιχόρης και Ευτέρπης, η κυρία Φρόσω έπαιρνε αγανακτισμένη το πρωινό…
Read more
«Και το κουνέλι προσπερνάει με χοροπηδητά γκελ τους αμυντικούς, μπαίνει φουριόζο στη μεγάλη περιοχή, σερβίρει μια προσποίηση με το δεξί, σουτάρει με τ’ αριστερό… και η μπάλα καρφώνεται απευθείας όχι στο τέρμα του αντιπάλου, μα στον έβδομο ουρανό κι ακόμα παραπέρα, σκίζοντας τα σύννεφα, εγκαταλείποντας με χάρη τον μάταιο τούτο κόσμο. Και το κουνέλι εισχωρεί…
Read more
Υπάρχουν βιβλία που σε πιάνουν απαλά από το χέρι και μοιράζεστε παρέα μια ευχάριστη βόλτα στην ακροθαλασσιά. Θα λέγαμε πως οι περισσότεροι συγγραφείς επιδιώκουν αυτό ακριβώς: να μοιραστούν μαζί σου μια βόλτα στην ακροθαλασσιά που θα σου μείνει αλησμόνητη. Κι έπειτα υπάρχουν και κάποια βιβλία (σαφώς λιγότερα) που σε αρπάζουν, σε πετούν στη θάλασσα και…
Read more
Ερώτηση: «Που βρίσκεσαι τόσες μέρες, βρε Κούνελε;» Απάντηση (σε φωνή θαλασσοδαρμένου ναυτικού): «Στον κυκεώνα της θάλασσας σαλπάρω, στ’ ανοιχτά του πελάγους των Υποχρεώσεων, στο μάτι του Κυκλώνα της Δουλειάς! Εκεί, όπως γνωρίζεις, δεσπόζει ένα κακιασμένο Τέρας με σαγόνια που φτάνουν ως τον ουρανό επάνω, και στομάχι απύθμενο σαν άβυσσο! Ένα Τέρας που καταπίνει αμάσητα αρίφνητα…
Read more
«Διακηρύσσω την πεποίθησή μου ότι η τέχνη είναι το μεγαλύτερο εγχείρημα και η αληθινά μεταφυσική δραστηριότητα αυτής εδώ της ζωής.» Βρισκόμαστε στο έτος 1872. Ένας νεαρός γερμανός καθηγητής της ελληνικής φιλολογίας δημοσιεύει το πρώτο του βιβλίο. Το βιβλίο φέρει τον φιλόδοξο τίτλο: «Η Γέννηση της Τραγωδίας μέσα από το Πνεύμα της Μουσικής» [Die Geburt der…
Read more
«Είναι αλήθεια πως δε βοήθησα ποτέ τον ήλιο να ανατείλει, μου φτάνει όμως που ήμουν παρών όταν το έκανε.» «Πήγα στο δάσος επειδή επιθυμούσα να ζήσω συνειδητά, να αντιμετωπίσω μονάχα τα ουσιώδη της ζωής και να δω αν θα μπορούσα να μάθω όσα είχε να μου διδάξει, έτσι ώστε, όταν θα ερχόταν η ώρα μου…
Read more
Πρόσφατα σχόλια