Επέτειος στο Χάνι των Βιβλιοφάγων Πειρατών

Ερώτηση: «Που βρίσκεσαι τόσες μέρες, βρε Κούνελε;»

Απάντηση (σε φωνή θαλασσοδαρμένου ναυτικού): «Στον κυκεώνα της θάλασσας σαλπάρω, στ’ ανοιχτά του πελάγους των Υποχρεώσεων, στο μάτι του Κυκλώνα της Δουλειάς! Εκεί, όπως γνωρίζεις, δεσπόζει ένα κακιασμένο Τέρας με σαγόνια που φτάνουν ως τον ουρανό επάνω, και στομάχι απύθμενο σαν άβυσσο! Ένα Τέρας που καταπίνει αμάσητα αρίφνητα παλικάρια στον ανθό της ηλικίας τους – και δεν χορταίνει το άτιμο! Σε βουτάει, σε στραγγίζει, σου κλέβει όσο λίγο χρόνο έχεις, τον μασά, τον πολτοποιεί και τον μετατρέπει σε ρουτίνα! Που να βρω χρόνο να ξαποστάσω, πες μου… Που να βρω χρόνο να γράψω!»

«Κι αυτό εδώ το μέρος που βρισκόμαστε… ποιο είναι;»

«Μα, αυτό είναι το Χάνι μας! Δεν το ήξερες; Όταν δραπετεύουμε από τις υποχρεώσεις καταφεύγουμε εδώ! Το Χάνι στον Όρμο των Βιβλιοφάγων Πειρατών, στην καρδιά της Ζαφειρένιας Ακτής! Εδώ γυροφέρνουν όλα τα παραστρατημένα ρεμάλια – σαν εμένα. Τυχοδιώκτες πλάνοι και πειρατές μονόφθαλμοι και γάτοι που έχασαν σκόπιμα τον δρόμο τους! Και γυναίκες που ξυπνούν μετά τις δώδεκα τη νύχτα και ξενύχτηδες που αγρυπνούν στο φως ενός κεριού και κεριά που λαμπυρίζουν πάνω στις σελίδες κάποιου τόμου! Όλοι μαζευόμαστε εδώ και πίνουμε ως το πρωί και πιάνουμε κουβέντα για τον Μπωντλαίρ και για τον Πόε, για τη τζαζ και τους Monty Python, τον Καζαντζάκη και τον Ντόναλντ Ντακ!»

«Τον Ντόναλντ Ντακ;»

«Μα που νομίζεις πως βρίσκεσαι και απορείς; Δεν έχεις καταλάβει τίποτα, τόσο καιρό, από αυτό που ονομάζουμε “Το Φονικό Κουνέλι”; Απόψε, μάλιστα, συμπληρώνει τα δώδεκά του χρόνια! Δώδεκα χρόνια θαλασσοδαρμένων περιπλανήσεων στον κόσμο του διαδικτύου! Ναι, αγαπητέ μου!»

«Έλα! Δεν το ήξερα! Έχεις, δηλαδή, γενέθλια;»

«Ήταν Ιούνιος του 2009 όταν ο εν λόγω πειρατής έφτιαξε το blog του. To αποκάλεσε «Κουνελοχώρα» και η πρώτη του δημοσίευση έφερε τον τίτλο: «Πιγκουίνοι σε Ηλιοθεραπεία και Φονικά Κουνέλια». Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

«Η αλήθεια είναι πως δεν έχω ψάξει πολύ αυτή τη σελίδα.»

«Το blog μωρέ, ποια σελίδα. Η σελίδα στο Facebook έγινε μετά από χρόνια. Το Κουνέλι ήταν πρώτα και παραμένει το blog του – μη με ταυτίζεις με το Facebook και προσβάλλομαι! Ίσα που το ανέχομαι αυτό το τελευταίο, όλη αυτή την πλαστική, καλογυαλισμένη του υποκρισία, όλη την επιφάνεια και την ταχύτητα και την ευκολοχώνευτη κατανάλωση του κοινού των social media – τι σχέση έχουν αυτοί με μας τους θαλασσοπόρους; Απ’ ανάγκη βρίσκομαι εδώ, ίσα για να χτίζω επαφές με τον κόσμο – το ίδιο και στο Instagram. Με τον κόσμο που διαφέρει, τέλος πάντων, τους θαλασσοδαρμένους, τους συνοδοιπόρους, τους πάντα ανήσυχους, τους εξερευνητές – σε αυτούς απευθύνομαι.

Εδώ, στο blog, θα βρεις 12 χρόνια δημοσιεύσεων – αν σκάψεις στα λαγούμια του και το ψάξεις.

«Δεν ξέρω που να πρωτοψάξω εκεί μέσα… Η αλήθεια είναι πως γνωρίζω το Κουνέλι μόνο από κάποιες περιστασιακές αναρτήσεις στο Facebook.»

«Τότε δεν ξέρεις την τύφλα σου, μικρέ! Άσε με να πάω να το γλεντήσω με τους φίλους μου τώρα, γιατί τα πνεύματα έχουν ανάψει και τα ζώα έχουν ξεσαλώσει στην ταβέρνα – δεν ακούς πώς τραγουδούν; Μα αν θες να ψάξεις το ιστορικό μου… κάντο! Εδώ, σε αυτό το blog, θα βρεις μαζεμένους τους πολύτιμους λίθους που έχω συγκεντρώσει από τις άφθονες περιπλανήσεις μου εδώ και χρόνια! Ή πιο σωστά, ένα μέρος τους…. Δεν τους έχω βγάλει όλους στη φόρα!»

«Και στο μέλλον; Θα δούμε κάτι νέο;»

«Όλο και κάτι θα δούμε! Κάποια απ’ αυτά (με το καλό) θα μας πάνε πέρα από τον κόσμο του διαδικτύου (επιτέλους). Μα αυτά στην ώρα τους. Για την ώρα θα πιω ένα ποτήρι απ’ το πιο φίνο ρούμι που φυλάμε για τις επετείους – και θα κλέψω λίγες ώρες απ’ τη δουλειά. Θα το πατάξουμε το Τέρας της Υποχρέωσης (δεν θα μας πατάξει εκείνο!) και θα σαλπάρουμε στ’ ανοιχτά ξανά! Θα το δεις.»

………..

(Και ο παράξενος θαλασσοδαρμένος πειρατής άνοιξε την πόρτα στο χάνι και χάθηκε στους λαβύρινθους του υποχθόνιου λαγουμιού του. Και άλλη μια μέρα πέρασε στον Όρμο των Βιβλιοφάγων Πειρατών, στην καρδιά της Ζαφειρένιας Ακτής.)