Ξημέρωνε μια καθ’ όλα υπέροχη μέρα στην οδό Τερψιχόρης. Υπέροχη, αν εξαιρέσεις τη ζέστη, την υγρή ατμόσφαιρα που έκανε τα ρούχα να κολλάνε, τα κορναρίσματα των αυτοκινήτων, τα νευρωτικά βλέμματα των περαστικών – και το γεγονός πως έβρεχε βατράχια. Στο φιλόξενο πανδοχείο της γειτονιάς, γωνία Τερψιχόρης και Ευτέρπης, η κυρία Φρόσω έπαιρνε αγανακτισμένη το πρωινό…
Read more
Ομολογώ περίμενα κάπως πιο ρομαντικό το “φθινοπωρινό πρωτοβρόχι”! Ποτάμια οι δρόμοι, θα τους ζήλεψαν σίγουρα οι εκπρόσωποι του “Ποταμιού” (κρίνοντας από τα χθεσινά τους ποσοστά). Κόσμος απορημένος να γυρνά, κάποιοι δίχως ομπρέλα, όλοι με την ίδια σκέψη: “τι στο διάολο, μέχρι χθες βράδυ σκάγαμε στη ζέστη!”. Περπατούσα έξω και ανάσαινα μ’ ευχαρίστηση τη βροχινή ατμόσφαιρα.…
Read more
Οι άνθρωποι και οι μεταξύ μας σχέσεις θυμίζουν συχνά τον πάγκο του μανάβη. Κάποιες σχέσεις μοιάζουν με πορτοκάλια. Χρειάζεται να τις στύψεις κυριολεκτικά για να τους βγάλεις το ζουμί. Να περάσουν από δοκιμασίες για να αποκομίσεις κάποιο όφελος. Άλλες σου φέρνουν δάκρυα, σα κρεμμύδια. Μα για κάποιο λόγο τις γουστάρεις. Τις έχεις συνηθίσει και όταν…
Read more
Αγαπητό αναγνωστικό μου κοινό. Λαέ της Ελλάδος. Μία νέα εποχή έρχεται για όλους μας. Μια εποχή με σημαία την ελπίδα. Τη χαρά. Το όνειρο. Αποφάσισα να θέσω υποψηφιότητα για τις επερχόμενες εκλογές. Καθώς έβλεπα, αριστερά και δεξιά μου, κόσμο και κοσμάκη, γνωστούς και άγνωστους, συγγενείς, φίλους και εχθρούς, να δηλώνουν υποψηφιότητα, σκέφτηκα: Γιατί όχι και…
Read more
Η πριγκίπισσα πλησίασε διστακτικά το βάτραχο. Εκείνος είχε το βλέμμα του καρφωμένο πάνω της. Πόσο όμορφη φάνταζε μπροστά στο αξιοθρήνητο μικρό βατραχάκι! Ήταν ντυμένη σε ένα μεταξένιο φόρεμα και τα μακριά μαλλιά της έρεαν σαν μέλι. Πλησίασε ακόμα πιο κοντά. Έσκυψε και κοίταξε το βάτραχο. Αναστέναξε. “Και αν είσαι ο πρίγκιπας που πάντα αναζητούσα, εσύ,…
Read more
Η διαρκής αναζήτηση, λένε, συνιστά τον δρόμο της σοφίας και της γνώσης, και, ω, πόσες δόσεις σοφίας και γνώσης έχει να μοιραστεί απόψε μαζί σου, αγαπητέ αναγνώστη, το φονικό κουνέλι! Είναι λοιπόν γεγονός. Μετά από περιπλανήσεις εβδομάδων σε αφιλόξενα και παράξενα λημέρια, βρισκόμαστε ξανά πίσω στην Κουνελοφωλιά μας. Πιάνουμε μια αναπαυτική θέση, σερβίρουμε τον εαυτό…
Read more
~ Ο Αλφόνσο κρατούσε απαλά το χέρι της Κλημεντίνης. Πάνω και ολόγυρα τους απλωνόταν το σπινθηροβόλο ψηφιδωτό του νυχτερινού ουρανού. Τα αστέρια τρεμόπαιζαν όπως οι καρδιές τους. Ήταν η πρώτη τους έξοδος και όλα είχαν πάει μοναδικά – ήταν σαν ένα όνειρο, υφασμένο σε αραχνοΰφαντο ιστό, από κείνα που φοβάσαι να αγγίξεις μήπως σπάσουν. Η…
Read more
~ Το πλήρωμα του χρόνου είχε φτάσει και το γνώριζαν όλοι τους. Μέρα με τη μέρα γινόντουσαν λιγότεροι. Η φιλόξενη ζέστη του καλοκαιριού τους είχε πια εγκαταλείψει, αφήνοντας μόνο μια υπόσχεση – πως, κάποια μέρα, κάποτε, θα γυρίσει ο τροχός και θα αναδυθεί ξανά ο ήλιος τους. Ήταν βράδυ. Ένας αφιλόξενος αέρας σκόρπιζε το μοχθηρό,…
Read more
~ Το σκηνικό γνωστό. Η παραλία με την καυτερή άμμο, κοχύλια διάσπαρτα εδώ κι εκεί, ορισμένες ξαπλώστρες, αεράκι που παρασέρνει τα φυλλώματα των πέρα δέντρων σε έναν νυσταλέο, νωχελικό ρυθμό, ο ήχος από τα κύματα. Και η κουκλάρα με το βρεγμένο μαγιό που ξεπροβάλλει υγρή από την θάλασσα και στέκεται δίπλα μου, ενώ οι σταγόνες…
Read more
~ Γιατί υπάρχουν εκείνες οι δύσκολες ώρες. Που μένεις μόνος με τις σκέψεις σου… Σκέψεις που σε ταλαιπωρούν, σκέψεις που σε βασανίζουν… Γιατί όταν έχει πάει τρεις τα ξημερώματα βλέπετε… Είναι πολύ αργά για να πάρεις σουβλάκια. Και ξεμένεις με ό,τι βρεις μες στο ψυγείο…… ~
Πρόσφατα σχόλια