Να γυρνούσαμε τους δείκτες του ρολογιού μας κάθε μέρα, μία ώρα πίσω. Πόσο όμορφα θα ήταν. Η επόμενη μέρα ποτέ δεν θα ερχόταν, καλπάζοντας με θόρυβο και γκρίνια πρωινού ξυπνήματος, στο τέλος κάθε μήνα. Θα ερχόταν μόνο η προηγούμενη μέρα, καθώς οι δείκτες του ρολογιού θα είχαν στραφεί τριάντα ώρες πίσω. Τι ωραία, το αύριο…
Read more
# Έχε γειά λοιπόν κορίτσι. Κορίτσι που στα μάτια σου σκορπούσε ζωηρά τις αχτίδες του ο ήλιος. Ο δρόμος με καλεί ξανά μπροστά και ο δρόμος μου είναι μοναχικός. Για λίγο τον διαβήκαμε μαζί, για λίγο ο προορισμός έπαυε να έχει σημασία. Αρκούσε η διαδρομή μαζί σου. Για λίγο μόνο ο κόσμος όλος συνωμότησε για…
Read more
~ Το πλήρωμα του χρόνου είχε φτάσει και το γνώριζαν όλοι τους. Μέρα με τη μέρα γινόντουσαν λιγότεροι. Η φιλόξενη ζέστη του καλοκαιριού τους είχε πια εγκαταλείψει, αφήνοντας μόνο μια υπόσχεση – πως, κάποια μέρα, κάποτε, θα γυρίσει ο τροχός και θα αναδυθεί ξανά ο ήλιος τους. Ήταν βράδυ. Ένας αφιλόξενος αέρας σκόρπιζε το μοχθηρό,…
Read more
~ Ξεκινάω να γράφω. Δεν γνωρίζω τι. Ξέρω μόνο τρία πράγματα: Πρώτον, η ανάρτηση θα βγει μεγάλη σε μέγεθος, πολύ μεγάλη. Σαν διήγημα ίσως. Δεύτερον, θα την κρατήσω αρκετό καιρό πρωτοσέλιδη στο blog. Τρίτον, θα περιλαμβάνει νυχτερινούς δρόμους, ξοδεμένα ποτά, μια γυναίκα σ’ ένα μπαρ, εξομολογήσεις, ίσως και ένα σαξόφωνο να σκορπίζει νότες εδώ κι…
Read more
~ Ξέρεις πως είσαι ελεύθερος όταν αποφασίζεις ξαφνικά να βγεις έξω, τρεις τα ξημερώματα, και να περπατήσεις ως το κοντινότερο περίπτερο, γιατί σε έπιασε λιγούρα και θες να φας κάτι γλυκό. Και ενώ περπατάς συνειδητοποιείς για άλλη μια φορά πόσο όμορφη είναι η νύχτα. Όχι όμως η νύχτα των άλλων. Όχι η νύχτα των κέντρων…
Read more
Δε θα μιλήσω για αιωρούμενα πλάσματα κάτω από λευκά σεντόνια. Για πνεύματα και στοιχειά που σέρνουν αλυσίδες. Ή για μυστήριους δαίμονες με μάτια που λάμπουν στο σκοτάδι. Θα μιλήσω για τα αληθινά φαντάσματα… Όχι εκείνα του μύθου, όχι αυτά που δεσπόζουν στις ταινίες. Τα άλλα. Τα υπαρκτά. Εκείνα που με ωθούν να ξενυχτήσω, με τα χέρια…
Read more
Πρόσφατα σχόλια