The Night Does Funny Things Inside a Man

Έχε γειά λοιπόν κορίτσι. Κορίτσι που στα μάτια σου σκορπούσε ζωηρά τις αχτίδες του ο ήλιος. Ο δρόμος με καλεί ξανά μπροστά και ο δρόμος μου είναι μοναχικός. Για λίγο τον διαβήκαμε μαζί, για λίγο ο προορισμός έπαυε να έχει σημασία. Αρκούσε η διαδρομή μαζί σου. Για λίγο μόνο ο κόσμος όλος συνωμότησε για μας τους δυο και έκλεισε το μάτι με χαρά.

Ένα φιλί στο τέλος, μια γλυκιά κουβέντα, και αποχωρώ. ΄Αργά ή γρήγορα η διαδρομή μας θα μετατρεπόταν σε διχάλα. Εγώ θα έπαιρνα την μία πλευρά. Εσύ την άλλη.

Θα περάσουν τα χρόνια, θα γκριζάρουν κι άλλο τα μαλλιά μου, οι αναμνήσεις θα γίνονται ολοένα πιο ζεστές. Ποιός ξέρει. Ίσως πάλι σε φέρω στης θύμησης τη φλόγα. Κάποια νύχτα, βολοδέρνοντας στις θάλασσες της μνήμης. Ίσως δοκιμάσω να σου τηλεφωνήσω, από κάποιο μικρό διαμέρισμα, μια σιγανή φωτιά να σιγοκαίει στο πλευρό μου. Πιθανό να βρίσκεσαι αλλού – σε άλλη πόλη, άλλη χώρα.

Και αν πάλι βρίσκεσαι κοντά μου, δυο τετράγωνα πιο πέρα – η απόσταση πάλι ίδια θα ναι.

Ίσως έχεις παντρευτεί, έχεις κάνει και παιδιά. Μη γελάς. Θα ακούσω μια άγνωστη γνώριμη φωνή στην άλλη άκρη του ακουστικού. Για σένα μπορεί να είμαι ένας εισβολέας του χρόνου που πέρασε. Σκίζοντας το πέπλο του παρόντος. “Είσαι καλά?”. “Ναι… Εσύ?”. “Καλά και γω… Τι κάνεις? Που βρίσκεσαι?”. “Εδώ… Με τον άντρα μου”.

Θα προλάβεις τότε την σιωπή μου. Θα με ρωτήσεις, χρωματίζοντας με μια ανεπαίσθητη ζωηράδα τη φωνή σου: “Εσύ? Βρήκες καμιά να σε δαμάσει?”. Θα χαμογελάσω. Δεν θα με δεις, αλλά θα καταλάβεις πως χαμογελώ, και θα κάνεις και συ το ίδιο. Για μια στιγμή μόνο θα επιστρέψεις στα παλιά.

Είχα πει να κοιμόμουν σήμερα νωρίς. Να ξυπνήσω αύριο για δουλειά. Η ώρα είναι 6 και ο ύπνος βρίσκεται ακόμα σε λίστα αναμονής. Δεν φταίω εγώ. Τα τραγούδια το προκάλεσαν. Ακούγοντας ξανά και ξανά τον πρώτο δίσκο του Tom Waits. Κάποιες από τις φράσεις που έγραψα πάνω πήραν την έμπνευση τους από κει. Δεν συνέβη κάτι, δεν ήταν ένα περιστατικό που με ώθησε να αποτυπώσω τα συναισθήματα σε λόγια. Όχι. Ήταν τα τραγούδια. Ήταν εκείνα που γέννησαν μέσα μου. Και ίσως, κάποιες παλιές αναμνήσεις που μου ξύπνησαν. Κάποια όμορφα βιώματα. Τουλάχιστον υπήρξαν. Εγώ κι εσύ. Υπήρξε. Και σ’ έναν κόσμο που ξεχειλίζει ανοησία, ήταν όμορφο, γνήσιο, ειλικρινές.

Γι’ αυτόν τον λόγο το θυμάμαι όταν ακούω κάποια πραγματικά όμορφα τραγούδια.

Οι μέρες κυλάνε ήρεμα. Είχα τα γενέθλια μου τις προάλλες. Ήσυχα, δίχως τυμπανοκρουσίες, χωρίς ανακοινώσεις. Όπως συμβαίνει κάθε χρόνο σχεδόν. Περνάει ο καιρός και αισθάνομαι την ανάγκη να φωνάξω με όλη την δύναμη της φωνής μου στον χρόνο να κυλάει πιο αργά – αχ, λίγο πιο αργά, είναι τόσα αυτά που επιθυμώ να κάνω. Μικρός ήθελα να βγάλω φτερά και να πετάξω. Τώρα βλέπω τον ουρανό γύρω μου και συνειδητοποιώ πόσες είναι οι δυσκολίες, πόσα τα νέφη. Αλίμονο όμως, έχω ακόμα την ίδια επιθυμία.

Ο δρόμος απλώνεται ξανά μπροστά μου. Η διαδικασία είναι η γνωστή. Πρώτα το ένα βήμα… Μετά το άλλο. Και ξανά. Ορίστε, διένυσες ήδη μια μικρή απόσταση. Δεν βρίσκεσαι εκεί που ήσουν πριν. Απλό δεν είναι?

Ξέρω… Ξέρω. Κάποιες στιγμές γυρεύεις απλά να ξαποστάσεις. Να κοιτάξεις τον ουρανό και να αφεθείς. Χωρίς σκέψεις, δίχως έγνοιες. Και θυμάσαι φάσεις που το βάδισμα δεν ήταν βαρύ, μα ανάλαφρο. Σχεδόν πετούσες. Τα φτερά που έλεγες πως πάντα επιθυμούσες να βγάλεις, τα φτερά εκείνα ήταν δικά σου – και δικά της. Δεν το ήξερες? Το ένα φτερό το είχες εσύ. Το άλλο εκείνη. Και μαζί οι δυο πετούσατε.

Μισοσκότεινο διαμέρισμα. Μια φωνή παιδιού που αντηχεί απ’ το ακουστικό. Είναι ευτυχισμένοι. Τι γυρεύω ανάμεσα τους? Σαν φάντασμα γυρνώ στους τοίχους του σπιτιού τους, σέρνοντας τις αλυσίδες των αναμνήσεων.

Ή μήπως όλα τα φαντάζομαι? Υποθετικά σενάρια. Και ενώ ο Tom Waits συνεχίζει να αντηχεί, τα τραγούδια στο repeat, ξανά και ξανά. Εκείνα φταίνε. Δικά τους είναι τα λόγια, όχι δικά μου. Από κει εμπνεύστηκα το κείμενο.

Ίσως πάλι ευθύνεται η νύχτα. Nαι, η νύχτα είναι. Όχι εγώ. “The Night Does Funny Things Inside a Man”…

#