Να γυρνούσαμε τους δείκτες του ρολογιού μας κάθε μέρα, μία ώρα πίσω. Πόσο όμορφα θα ήταν.
Η επόμενη μέρα ποτέ δεν θα ερχόταν, καλπάζοντας με θόρυβο και γκρίνια πρωινού ξυπνήματος, στο τέλος κάθε μήνα. Θα ερχόταν μόνο η προηγούμενη μέρα, καθώς οι δείκτες του ρολογιού θα είχαν στραφεί τριάντα ώρες πίσω.
Τι ωραία, το αύριο να ναι χθες. Θα εκπληρωνόταν η φαντασίωση να ωριμάζουμε, να εμπλουτίζουμε με γνώση τους εαυτούς μας, χωρίς οι μέρες να περνάνε, χωρίς ο χρόνος να κυλάει. Αντίθετα, θα γινόμασταν όλο και νεότεροι. Όσο μεγαλώναμε, θα γινόμασταν περισσότερο παιδιά.
Πως θα ήταν άραγε, να έρχεσαι στον κόσμο γέρος και να φεύγεις παιδί? Πως θα είχαν γίνει τα παιδιά κουβαλώντας τις εμπειρίες 70-80 χρόνων ξοπίσω τους? Κυνικοί διάβολοι σε παιδικό περίβλημα ίσως. Ποιός ξέρει όμως, μπορεί και να μιλούσαμε τότε για την “σοφία της παιδικής ηλικίας”.
Από την άλλη πλευρά, ίσως το πάνω να είναι περιττό. Θυμήσου, ήσουν και συ παιδί κάποτε. Έκτιζες κάστρα με τη φαντασία σου, έπλαθες κόσμους με το νου σου. Άγγιζες άψυχα πράγματα και τους έδινες ζωή. Γέμιζες με χρώμα τις ασπρόμαυρες σελίδες που σε περιέβαλαν. Υπήρξες εξερευνητής στις θάλασσες της γνώσης, αρμένιζες σε άγνωστα νησιά, ένας μικρός κουρσάρος έτοιμος για μια μεγάλη περιπέτεια, αναζητώντας ένα θαυματουργό σεντούκι που κρύβει θησαυρούς. Κάθε μέρα έκρυβε μια γνώση, μια καινούργια ανακάλυψη.
Μέχρι που μεγάλωσες. Ωρίμασες. Η φαντασία σου μετατράπη σε είδος προς διακόσμηση, μια περιττή πολυτέλεια, αντίστοιχη με μια εξωτική γλάστρα σε μπαλκόνι. Τώρα είσαι πλέον πρακτικός. Ο κόσμος δεν κρύβει πια εκπλήξεις, δεν συνιστά ανεξερεύνητο τοπίο, μα φρούτο έτοιμο για φάγωμα – πιθανώς ξεζουμισμένο. Ένα χαρτί με υπολογισμούς, ένα ισοζύγιο με υπέρ και με κατά. Η δουλειά μου, τα λεφτά μου, οι σχέσεις μου, οι υποχρεώσεις μου, ο ελεύθερος μου χρόνος. Οι απόψεις μου, η κοσμοθεωρία μου. Ένας κόσμος που κάποτε ξεχείλιζε με ερωτηματικά και με θαυμαστικά, δες όμως, τώρα ξεχωρίζουν μόνο οι τελείες και οι παύλες.
Τώρα πια τα ξέρεις όλα. Δεν υπάρχουν ανεξερεύνητα σημεία, άπλετο φως χύνεται στις σκοτεινές γωνιές. Που είναι λοιπόν το ραβδί του μάγου που κράδαινες μικρός? Που βρίσκεται η δίψα σου για γνώση, η θέληση για δημιουργία? Γιατί εγώ αυτό που βλέπω είναι μια ατελείωτη ρουτίνα, μια συνήθεια που έγινε λατρεία, μια επανάληψη που σε σκοτώνει. Στην καθημερινότητα σου, σε κάθε μικρή σου συμπεριφορά. Που χάθηκαν οι ορίζοντες που έκρυβαν τα μάτια σου? Γιατί εγώ παρατηρώ μονάχα τείχη, αποστειρωμένα, ξερά, αναδύοντας προκατασκευασμένες αντιλήψεις και εγωισμό. Που εξαφανίστηκαν εκείνες οι μέρες που ξεχείλιζαν νέες εμπειρίες? Γιατί εγώ διακρίνω μόνο στασιμότητα και μίμηση, ένα ατελείωτο κοπάδι που βόσκει, πάνω σ’ ένα τρένο που τρέχει ασταμάτητα.
Κι όμως, κάποτε έκτιζες και συ κόσμους με την σκέψη σου. Κάποτε πετούσες.
Τώρα θεωρείς πως τα φτερά δεν σου ταιριάζουν – είναι πολύ μικρά για σένα πια. Η θέση τους είναι η γωνιά, η σκόνη. Για δες όμως. Μικρός ήταν αρκετό να φανταστείς, και τα φτερά αποκτούσαν την διάσταση που επιθυμούσες. Δεν είχες ανάγκη από χρήματα για να ταξιδέψεις.
Φαντάσου λοιπόν. Φαντάσου να γυρνούσαμε, όχι μόνο μία ώρα πίσω, μα πολλές. Απλά φαντάσου.
Ποιός ξέρει. Ίσως υπάρχει κάπου καταχωνιασμένο, εκεί ανάμεσα στους δείκτες της ώρας που αλλάζει, το ραβδί του μάγου που ήσουν μια φορά.
~
8 Responses
"Κυνικοί διάβολοι σε παιδικό περίβλημα ίσως."
Αυτό μου ήρθε κι εμένα στο μυαλό, κι εμμένω πεισματικά σ' αυτό. Είμαι σχεδόν πεπεισμένη πως το τέρας – άνθρωπος θα κατέστρεφε την παιδικότητα. Στοιχεία όπως η αφέλεια (όπως το ονομάσαμε εμείς οι ξύπνιοι οι μεγάλοι), ο άκρατος ενθουσιασμός, η αέναη κίνηση κλπ όχι μόνο δεν θα υπήρχαν, αλλά ούτε που θα μας περνούσαν απ' το μυαλό. Θα υπήρχε ένα συνεχές τάισμα της ματαιοδοξίας και του υπέρμετρου εγωισμού, μέσω του αγγίγματος της πολυπόθητης νεανικότητας… έως ότου φτάναμε στην ένωση με το Ανύπαρκτο.
Οπότε λέω τσου στο γύρισμα του ρολογιού, σ' αυτού του ρολογιού. Ας προσπαθήσουμε να φτιάξουμε το άλλο το ρολόι, το εσωτερικό. Μπας και ξυπνήσουμε απ' τον λήθαργο με τις φορές που θα σημάνει, κι αρχίσουμε το ψάξιμο γι' αυτό το καταχωνιασμένο ραβδάκι του μάγου, που θα μας κάνει να δούμε ξανά.
Ξέρεις, Λυσίππη, υπάρχει κόσμος ανάμεσα στους ενήλικες που φτάνει να εξιδανικεύει την παιδική ηλικία – με αυτόν τον κόσμο διαφωνώ. Τα παιδιά δεν είναι ούτε "άγγελοι", ούτε ξεχειλίζουν "καλοσύνη από τη φύση τους" όπως κάποιοι θεωρούν. Τα παιδιά αντανακλούν εκείνο που λαμβάνουν από τους ενήλικες…
Ωστόσο τα χαρακτηριστικά που περιγράφεις (ο ενθουσιασμός, η κίνηση, το υγιές ενδιαφέρον για όσα γίνονται γύρω τους), καθώς και το στοιχείο που περιγράφω στο κείμενο (η φαντασία, η θέληση για γνώση και δημιουργία)… αυτά τα στοιχεία πραγματικά σχεδόν εξαφανίζονται σε ουκ ολίγους ενήλικες…
… ή αν δεν εξαφανίζονται, μερικές φορές εμφανίζονται με αλλοιωμένη μορφή, προς το χειρότερο.
Δεν έχω παρά να συμφωνήσω με το συμπέρασμα σου. Χαιρετώ!
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Κάπου στην πορεία μεγαλώσαμε και ξεχάσαμε ότι ο κόσμος ήταν κάποτε ένα τεράστιο παζλ που θέλαμε να λύσουμε, και νομίζουμε πια ότι έχει τελειώσει αυτό το παιχνίδι και είναι ώρα να σοβαρευτούμε. Πώς μπορούμε όμως να έχουμε μια τέτοια αλαζονεία, ότι ξέρουμε τον κόσμο, τη στιγμή που καθημερινά συμβαίνουν πράγματα που μας εκπλήσσουν; Όσα χρόνια και να ζήσει κανείς, δε θα μπορέσει ποτέ να πει ότι τα ξέρει όλα, τα έχει δει όλα, τα έχει ζήσει όλα, γιατί ακόμα κι αν εμείς μεγαλώνουμε, το παιχνίδι δε σταματάει. Απλά κάνουμε πως δεν το βλέπουμε γιατί δεν το επιτρέπει πια η ενήλικη φύση μας. Όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες / ποιητές / φιλόσοφοι / συγγραφείς…ξέρουν ότι όταν σταματάς να παίζεις είναι που πλέον γερνάς, γιατί παγιώνεσαι και μαραίνεσαι σα λουλούδι που του στερείς το χώμα. Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι θα καταφέρουμε να βρούμε αυτό που θα μας κάνει μέσα μας να νιώσουμε παιδιά και να ζήσουμε τη ζωή μας έξω από τα στεγανά μιας ενήλικης αποστειρωμένης ζωής.
Καλημέρα!
Σωστότατη σε βρίσκω Καρίνα! Προσυπογράφω κάθε σου πρόταση. Δεν έχω να προσθέσω κάτι περισσότερο, την καλησπέρα μου! 🙂
Υπέροχο το κείμενό σου καλό μου φονικό κουνέλι!Αν κι είμαι πνεύμα της αντίθετης άποψης και κατά συνέπεια της φοράς του ρολογιού, ωστόσο θα συμφωνήσω και με τους προλαλήσαντες.Προσθέτω μόνο πως οι άνθρωποι γενικά είμαστε ανικανοποίητα όντα απ' τη φύση μας και δε θέλουμε μόνο περισσότερα, αλλά και καλύτερα, οπότε στη φαντασία μας καταλήγουμε να νοσταλγούμε πάντα τα περασμένα μεγαλεία.
Πάντως σου έχω δουλειά(σε καιρό ανεργίας) αν δε βαριέσαι και δεν σ' απασχολώ!Πέρασε απ' το δικό μου ιστολόγιο να δεις σε τι θέση σ' έχω διορίσει και με τη σειρά σου να φτιάξεις το δικό σου σχήμα!Δε σου λέω τι είναι καλέ μου φίλε, για να σε κρατήσω σε αγωνία…αχαχα!Έχω αγωνία πάντως να διαβάσω τον δικό σου χιουμοριστικό σχηματισμό!
Να 'σαι καλά και χαρούμενο απόγευμα να περάσεις καλέ μου φίλε!
Γειά σου φίλε Μους!!! Ισχύει πραγματικά αυτό που λες περί ανικανοποίητου… αν και σκέφτομαι: παιδιά μια χαρά βολευόμασταν. Και ό,τι δεν μπορούσαμε να έχουμε, αναπληρώναμε με τη φαντασία μας. Ενώ μεγαλώνοντας η φαντασία λειτουργεί περισσότερο ως κριτήριο εκείνων που μας λείπουν, παρά εκείνων που μας γεμίζουν…
Όσο αφορά το δεύτερο που λες! Μπήκα στους "Αντίθετους Κόσμους" αλλά δεν βρήκα κάτι απ' αυτά που λες! Ίσως να μου διέφυγε! Θα ξαναπεράσω πάντως και θα σχολιάσω από κει αν είναι.
Αν γυρίζαμε συχνότερα πίσω για να ρίχνουμε πού και πού μια ματιά στο παρελθόν, στα "πεπραγμένα μας", το μόνο που θα είχαμε σίγουρα περισσότερο δεν θα ήταν ο χρόνος, αλλά η αυτογνωσία. Κι αυτό νομίζω ότι θα ήταν ο μεγαλύτερος πλούτος μας.
Χαίρομαι που σε συνάντησα, έστω και δια της… τεθλασμένης η οποία με βρήκε απολύτως σύμφωνο.
Μάλιστα, συνάντηση δια της τεθλασμένης! Πολύ μου άρεσε αυτό. Χαίρομαι λοιπόν που με συνάντησες Ευάγγελε και σ'ευχαριστώ για το σχόλιο σου. Μπορώ να πω πως το σχόλιο σου περί αυτογνωσίας με βρίσκει πέρα ως πέρα σύμφωνο. Ας κερδίζαμε τουλάχιστον γνώση κοιτώντας προς τα πίσω – κάτι που δεν ισχύει για πολύ κόσμο δυστυχώς.
Τους χαιρετισμούς μου :))