Έβρεξε την τελευταία μέρα του Ιούνη. Μέρες που τα γεγονότα γλιστράνε σαν τα νερά στους δρόμους. Μέρες υγρές, νοτισμένες, ξέχειλες. Γονιμοποιημένες από σύγκρουση και επιθυμία. Ετοιμόγεννες. Άκου τη βροντή. Κάποιοι βλέπουν μπόρα. Άλλοι κατακλυσμό. Κάποιοι γελούν, τσαλαβουτώντας στα νερά, συνειδητοποιώντας πως ξέχασαν να πάρουν την ομπρέλα. Άλλοι τρέχουν να κρυφτούν, ξεστομίζοντας κατάρες. Μπορεί να μη…
Read more
“Τι εξαίσια μέρα! Το απέραντο πάρκο λιγοθυμάει κάτω από το καυτό μάτι του ήλιου, όπως η νεότης κάτω από την κυριαρχία του Έρωτος. Η καθολική έκστασις των πραγμάτων δεν εκφράζεται με κανέναν θόρυβο· ως και τα νερά μοιάζουν αποκοιμισμένα. Αντίθετα από τις ανθρώπινες γιορτές, εδώ εκτυλίσσεται ένα σιωπηρό όργιο. Θα έλεγε κανείς ότι ένα φως,…
Read more
Ο ήλιος βυθιζόταν νωχελικά στην πορφύρα του ουρανού. Η θάλασσα, η αιώνια μνηστή του, περίμενε σαν κάθε μέρα να τον υποδεχτεί στο βάθος του ορίζοντα. Οι σκιές είχαν πλατύνει στο νησί της Σύρου. Ήταν η ώρα που οι τελευταίοι λουόμενοι εγκατέλειπαν την παραλία και οι παραθεριστές ξεκινούσαν τη βραδινή τους έξοδο. Μια ράθυμη διάθεση επικρατούσε,…
Read more
Σαν τα χιόνια… έκφραση συνδεδεμένη με εκείνο που δε βλέπουμε συχνά και μας εκπλήσσει ευχάριστα με την παρουσία του. Ε λοιπόν, η Τετάρτη, 11 του Φλεβάρη, έμελλε να είναι τέτοια: μια μέρα ασυνήθιστη, σχεδόν παράδοξη, μα ταυτόχρονα ιδιαίτερη. Μια μέρα βαμμένη στο άσπρο του χιονιού και το πολύχρωμο του πλήθους. «Την πιο κρύα μέρα του…
Read more
Είναι όμορφο το χιόνι, μα ξέρεις γιατί; Δεν είναι το άσπιλο λευκό του, στο χρώμα του οποίου ξεβάφεται κάθε ατέλεια γύρω σου. Δεν είναι που εξωραΐζει και το ασχημότερο τοπίο, κάθε τενεκεδούπολη πηγμένη σε σίδερα, σύρματα και γκριζωπές εκφράσεις. Δεν είναι το απαλό του κάλυμμα, στρώματα βαμβάκι σωριασμένα, ικανά να επουλώσουν τις πληγές, να απορροφήσουν…
Read more
On the road to Woodstock Νυχτερινή ανάρτηση. Λέξεις που ανήκουν στις μικρές τις ώρες, φτερά που ξετυλίγονται σε σκοτεινό ουρανό. Δε βλέπεις μπροστά σου, δε ξέρεις τι γράφεις. Μόνο ανασαίνεις τον αέρα της νύχτας και θέλεις να γίνεις ένα με τα σύννεφα και τη βροχή. Πετώ λέξεις σχεδόν στην τύχη και εσύ, ο αναγνώστης, τις…
Read more
Ήθελα να γράψω κάτι, μα ήλπιζα να επέστρεφα νωρίς… Τώρα είναι αργά. Αργά για κείμενα. Αργά για σκέψη. Η αυριανή μέρα αδημονεί, οι υποχρεώσεις της το ίδιο. Το ρολόι μας κοιτάζει και το βλέμμα του προκλητικό, ενοχλητικό. Χαμογελάει με νόημα: “Εμπρός, κάνε με πέρα αν μπορείς. Αγνόησε με. Πράξε σα να μην υπάρχω”. Κι έπειτα…
Read more
“Red Baloon”, by Paul Klee Πεθαίνεις όταν παύεις να ερευνάς τον κόσμο γύρω σου, όταν δεν αποκτάς πια καινούργιες γνώσεις, όταν δε σου γεννιώνται ερωτήματα, όταν δε γυρεύεις απαντήσεις, όταν επαναπαύεσαι στα ίδια και τα ίδια. Ο περισσότερος κόσμος πεθαίνει νέος, λίγο μετά τα χρόνια του σχολείου. Κάποιοι το τραβάνε περισσότερο, καμιά δεκαετία, ίσως και…
Read more
(Giovani Bellini, “Sacred Allegory”) Το παρελθόν ποτέ δεν είναι ίδιο. Πάλλεται μέσα μας, άλλοτε βρυχάται σαν ηφαίστειο, απειλώντας να σπάσει τα τοιχώματα μας, άλλοτε ρέει σα ποτάμι, σταγόνες δροσερές, βρόχινες, γεννοβολούσες σκέψεις, λόγια, γλυκές εικόνες, εκεί που η φαντασία σμίγει με την πραγματικότητα. Το παρελθόν, οι αναμνήσεις, τα βιώματα, ζουν και τρέφονται απ’ το κάθε…
Read more
Η αυλαία πέφτει. Τα φώτα χαμηλώνουν, η μουσική παύει να ηχεί, ο κόσμος φεύγει. Έξω τα πεζοδρόμια είναι υγρά, πνιγμένα στις σκιές. Μες στη σιγαλιά αντιλαλεί ένα εκκρεμές. Η ώρα έφτασε. Ναι, η ώρα έφτασε για το συγκεκριμένο αφιέρωμα! Επιθυμούσα καιρό να καταπιαστώ με αυτό – έπρεπε όμως να ωριμάσουν πρώτα οι συνθήκες. Αφενός ήταν…
Read more
Πρόσφατα σχόλια