Είναι όμορφο το χιόνι, μα ξέρεις γιατί;
Δεν είναι το άσπιλο λευκό του, στο χρώμα του οποίου ξεβάφεται κάθε ατέλεια γύρω σου.
Δεν είναι που εξωραΐζει και το ασχημότερο τοπίο, κάθε τενεκεδούπολη πηγμένη σε σίδερα, σύρματα και γκριζωπές εκφράσεις.
Δεν είναι το απαλό του κάλυμμα, στρώματα βαμβάκι σωριασμένα, ικανά να επουλώσουν τις πληγές, να απορροφήσουν τις ατέλειες, να καλύψουν τις ουλές της πόλης.
Δεν είναι η σπανιότητά του εκείνη που το κάνει να φαντάζει γνήσιο, αυθεντικό, ανόθευτο.
Μήτε ο υπνωτιστικός ρυθμός του, χοντρές νιφάδες παραδέρνοντας στον άνεμο, κύκνοι που τινάζουν τα φτερά τους και ξεχύνουν μύρια πούπουλα.
Ούτε το όνειρο που επιφέρουν, νανουρίζοντας σε στο τραγούδι τους, κάνοντας τα βλέφαρα σου να λυγίζουν σαν χιονοσκέπαστα κλαδιά που έχουν βαρύνει…
…Και να’ σαι πάλι πριν πολλά χρόνια, μικρό παιδί ξανά, με ορθάνοιχτα τα μάτια, παρατηρώντας με απορία το τοπίο γύρω σου – είναι ίδιο… μα δες πως έχει αλλάξει.
Είναι ίδιο… μα δες πως έχει αλλάξει.
Κι ενώ τα λόγια αυτά αρμενίζουν στη σκέψη σου, φτερωτά καράβια σε ανεμοδαρμένες θάλασσες, πιάνεις τον εαυτό σου να αφήνεται στη θαλπωρή ενός παλιού ονείρου. Μισοξεχασμένο, καταχωνιασμένο στα βάθη του χρόνου, μια νησίδα καταμεσής ενός λευκόχρωμου τοπίου και μιας λίμνης που αστραποβολεί μέσα στη νύχτα. Αστέρια που γυροφέρνουν σα νιφάδες. Νιφάδες που λαμπυρίζουν σαν αστέρια. Φώτα στο μαύρο τ’ ουρανού.
Και συ αποκοιμιέσαι, αργά, νωχελικά, ενώ συννεφιασμένες νότες στρώνουν το συλλογικό πεντάγραμμο με χιόνι. Ενώ η μουσική για μια στιγμή απηχεί μια αίσθηση αρμονίας. Για μια στιγμή μόνο παραδίδεσαι στον ρυθμό της, αφήνεις πέρα την πραγματικότητα και γίνεσαι παιδί. Και παρατηρείς το νησί από απόσταση και υψώνεις το πανί. Και γύρω σου τα φτερωτά καράβια, φωτεινές πυγολαμπίδες, σκίζουν χαρούμενα τις παγωμένες θάλασσες.
Και συνειδητοποιείς μια σημαντική αλήθεια… Είχε να κάνει με το χιόνι. Τον λόγο που είναι όμορφο. Αυτό ήταν το θέμα μας εξάλλου.
Μα αν ήθελες να πεις κάτι, οι λέξεις έχουν πια θαφτεί, καλυμμένες σε απαλό λευκό. Οι λέξεις τώρα πια κοιμούνται. Τα γράμματά τους, σκόρπια σα νιφάδες, πετούν εδώ κι εκεί. Δεν γίνονται κατανοητές. Κοιμούνται. Και πετούν.
Και συ μαζί τους.
12 Responses
Ε, λοιπόν, νομίζω ότι έχουμε αρχίσει να επικοινωνούμε σε άλλο επίπεδο! Σήμερα το απόγευμα, καθώς γύριζα από τη δουλειά και έβλεπα το χιόνι να πέφτει σε νιφάδες, άλλοτε χοντρές, άλλοτε ψιλές, σε σκεφτόμουν και έλεγα μέσα μου: άραγε το κουνελάκι θα εμπνευστεί να γράψει κάτι και για το χιόνι, όπως έγραψε για την σκόνη από την έρημο; Και σαν απάντηση στο δικό σου ερώτημα, να σου και η όμορφη αυτή ανάρτηση! Μου αρέσει πολύ ο ποιητικός σου εαυτός που έχει ξυπνήσει τώρα τελευταία. Δεν χορταίνω να σε διαβάζω!
Ας το παίξω λίγο διχασμένη και ας απαντήσω στο δικό μου σχόλιο, αφού αντί για "απάντηση στο δικό μου ερώτημα" έγραψα "στο δικό σου". Έχω ζαζέψει. Θα φταίει η ίωση που περνάω.
Xoxoxo! (σαν Άι Βασίλης ακούστηκα εδώ). Για δες, την ίδια ώρα που επέστρεφες απ' τη δουλειά εσύ και έβλεπες το χιόνι έκανα και γω το ίδιο πράγμα. Και φαίνεται η σκέψη σου επέδρασε, ως δια μαγείας, πάνω μου – επιστρέφοντας σπίτι σκέφτηκα πως έπρεπε να γράψω οπωσδήποτε ένα σχετικό κείμενο.
Όπως η πρόσφατη σκόνη εξάλλου, έτσι και το χιόνι δεν το συνηθίζουμε στα μέρη μας. Δίνουν έμπνευση κάτι τέτοια…
Να έχεις ένα όμορφο και χιονισμένο βράδυ Pippi!
Και τώρα αγναντεύουμε απ το μπαλκόνι το χιόνι που πέφτει έξω…διαβάζοντας αυτές τις όμορφες γραμμές και πανέμορφες σκέψεις, φίλε "Κούνελε"…..
Όμορφο βράδυ να έχεις.
Είναι ωραία αυτή η εικόνα απ' το μπαλκόνι Γιάννη… Καλό βράδυ και σε σένα φίλε!
Λατρεύω το χιόνι και το υπέροχο κείμενό (καθε του λέξη) σου γι' αυτό!
Χιονισμένα -γλυκά- όνειρα!
Και σε σένα το ίδιο! 🙂
Μετά αυτόν τον ύμνο στο χιόνι που διάβασα, βγήκα έξω παρά το κρύο. Αυτή τη φορά όχι τρέχοντας, όπως το μεσημέρι, αλλά απολαμβάνοντας κάθε νιφάδα. Με βήμα περιπάτου. Για αυτό το φαινόμενο που είναι τόσο σπάνιο στην Αθήνα!
Σε ευχαριστώ, Κούνελε.
Το ρολόι σου πάει πίσω: είναι 21.52. Χεχε!
Καλή σου νύχτα.
Πάει, ναι. Μα θυμίζω πως βρίσκεσαι στην Κουνελοχώρα. Σκέψου τον Κούνελο από την "Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων" – με το χαρακτηριστικό ρολόι του. Εδώ δε χρειάζεται να ακολουθούμε τον κανονικό χρόνο!
Όσο αφορά το σχόλιο σου περί βόλτας – απλά ό,τι καλύτερο. Και νομίζω πως θα σε μιμηθώ, για μια νυχτερινή βόλτα, από εκείνες που σπάνια κάνει κάποιος…
Λατρεύω τις νιφάδες που πέφτουν, λατρεύω τη γη ντυμένη στα λευκά. Κάθε άσχημο το καλύπτει και το κάνει να φαίνεται αγνό και εξαιρετικά όμορφο. Αυτό σκεφτόμουν και γω χτες καθώς γυρνούσα από τη δουλειά και το αυτοκίνητο μου ήταν η μόνη παραφωνία στο μαγικό τοπίο (γιατί ο δρόμος βέβαια ήταν ερημικός-επαρχία)…
Πολύ μου άρεσαν οι γραμμές αυτές, …….!!!!!!!!
Καλό ξημέρωμα καινούργιε φίλε (Νίκη) χαίρομαι που σε βρήκα 🙂
Στην επαρχία το φαινόμενο σίγουρα φαντάζει περισσότερο ταξιδιάρικο και αρχέγονο, λόγω του μη αστικού περιβάλλοντος… πιο κοντά στις ρίζες του νοήματος (όποιο και αν είναι αυτό). Χαίρομαι και γω που σε βρήκα Νίκη. Καλή σου νύχτα (ή καλή μέρα, αν βλέπεις το σχόλιο το επόμενο πρωί)!