|
| “Red Baloon”, by Paul Klee |
Πεθαίνεις
όταν παύεις να ερευνάς τον κόσμο γύρω
σου, όταν δεν αποκτάς πια καινούργιες
γνώσεις, όταν δε σου γεννιώνται ερωτήματα,
όταν δε γυρεύεις απαντήσεις, όταν
επαναπαύεσαι στα ίδια και τα ίδια.
όταν παύεις να ερευνάς τον κόσμο γύρω
σου, όταν δεν αποκτάς πια καινούργιες
γνώσεις, όταν δε σου γεννιώνται ερωτήματα,
όταν δε γυρεύεις απαντήσεις, όταν
επαναπαύεσαι στα ίδια και τα ίδια.
Ο
περισσότερος κόσμος πεθαίνει νέος, λίγο
μετά τα χρόνια του σχολείου. Κάποιοι το
τραβάνε περισσότερο, καμιά δεκαετία,
ίσως και δύο, ώσπου κάποια στιγμή
βολεύονται κι αυτοί στον τάφο τους.
περισσότερος κόσμος πεθαίνει νέος, λίγο
μετά τα χρόνια του σχολείου. Κάποιοι το
τραβάνε περισσότερο, καμιά δεκαετία,
ίσως και δύο, ώσπου κάποια στιγμή
βολεύονται κι αυτοί στον τάφο τους.
Λίγοι,
πολύ λίγοι, πεθαίνουν όταν γεράσουν.
πολύ λίγοι, πεθαίνουν όταν γεράσουν.
Αυτοί
οι τελευταίοι, ίσως, ούτε τότε.
οι τελευταίοι, ίσως, ούτε τότε.
11 Responses
Πολύ ωραίο κείμενο φίλε κούνελε. Δεν ξέρω ακριβώς αν πεθαίνουν ή γίνονται απαθή zombie, αλλά η διαφορά δεν είναι και μεγάλη.
Ο τίτλος του πίνακα του Klee μου θύμισε την ομώνυμη, υπέροχη ταινία μεσαίου μήκους The Red Balloon (Le Ballon rouge) του Albert Lamorisse. Αν δεν την έχεις δεί, τσέκαρέ την, αξίζει τον κόπο
https://www.youtube.com/watch?v=AhGLI7yyzYM
Ευχαριστώ πίθηκε. Θενξ για τη ταινία, θα τη δω και θα σου πω πως μου φάνηκε. 🙂
Εξαιρετική η σκέψη σου!
:)))
ποιητικότατο για μένα!
:))) Τα φιλιά μου.
Μάλλον ανήκω στους "ούτε τότε". Συγκεκριμένα, λέω να βρυκολακιάσω και να επιστρέψω, για να μην χάσω τις νέες ανακαλύψεις και τις γνώσεις που θα αποκτηθούν μετά το θάνατό μου.
Το κακό είναι, καλό μου Φονικό Κουνέλι, πως η γνώση δεν δίνει μόνο απόλαυση, αφού ταυτόχρονα βλέπεις τη δυστυχία και τον πόνο. Γι' αυτό και μόνο, ίσως να μην ξαναγυρίσω. :))
Κάλλιο βαμπίρ στην επόμενη ζωή, παρά ζόμπι σε αυτή, αγαπητέ Λωτοφάγε! Όσο αφορά τη στεναχώρια και τον πόνο που θα παραμένουν… θα φροντίσουμε να πιούμε το αίμα, σα βαμπίρ που θα μαστε, από όλους όσους είναι υπεύθυνοι γι'αυτά!
Κατά τ' άλλα ισχύει φυσικά αυτό που λες, για τη διττή όψη της γνώσης… Μα, μεταξύ εκείνης και της άγνοιας (ή της ημιμάθειας), ξέρουμε καλά πως θα επιλέγαμε, ξανά και ξανά, το πρώτο – και ας υπάρχει πάντα κάποιο τίμημα. 🙂
πολυ ομορφη και αληθινη η αναρτηση σου κουνελε!
το οτι αναπνεει καποιος φυσικα και δε σημαινει απαραιτητα οτι ζει,
αλλα το ποσο ζωντανος νιωθει καποιος στο τελος της ημερας με τη ζωη του και τις επιλογες του (ή μη) σχετικα με αυτη ειναι τελειως υποκειμενικο. για παραδειγμα,εγω μπορει να νιωθω πως εξελισσομαι οντας κλεισμενη ολη μερα στο μικροκοσμο μου με τα χαρτια, τα μολυβια μου και τα βιβλια μου και καποιος αλλος που επιτελους πηρε την προαγωγη που τοσο αξιζε μετα απο πολλα χρονια σκληρης δουλειας. και οι δυο ειμαστε ευτυχισμενοι και δε θα ηθελε κανενας απο τους δυο να ανταλλαξει τη ζωη με τον αλλο.
(ισως βγηκα λιγο εκτος θεματος, με συγχωρεις. απλα αυτες οι σκεψεις γενηθηκαν στο μυαλο μου (??) καθως διαβασα το κειμενο σου )
Τα ερωτηματικά δίπλα από το "μυαλό μου" αναρωτιέμαι, γιατί τα έβαλες? :PP Κατά τ' άλλα λογικές βρίσκω τις σκέψεις σου Γάτα! Και για μία και μοναδική φορά, έχω να πω πως τα σχόλια σε ανάρτηση μου, είναι κατά πολύ μεγαλύτερα της ίδιας της ανάρτησης! 😛
Μου θυμησε αυτο http://giotatrelokomeio.blogspot.gr/2014/06/muere-lentamente.html
Μόλις σχολίασα – δε θυμάμαι αν είσαι εσύ ο ίδιος που γράφεις εκεί, ή όχι, σε ανέφερα στο τρίτο πρόσωπο πάντως.