Φαντάσματα

Δε θα μιλήσω για αιωρούμενα πλάσματα κάτω από λευκά σεντόνια. Για πνεύματα και στοιχειά που σέρνουν αλυσίδες. Ή για μυστήριους δαίμονες με μάτια που λάμπουν στο σκοτάδι.

Θα μιλήσω για τα αληθινά φαντάσματα… Όχι εκείνα του μύθου, όχι αυτά που δεσπόζουν στις ταινίες. Τα άλλα. Τα υπαρκτά. Εκείνα που με ωθούν να ξενυχτήσω, με τα χέρια μου βαριά και τα μάτια μου μισόκλειστα, εκείνα που με σπρώχνουν να γράψω τέτοια ώρα (είναι 3.30 τα ξημερώματα).

Τα φαντάσματα έρχονται σε σένα όταν είσαι μόνος με τις σκέψεις σου. Αγαπούν τη νύχτα και τα μοναχικά μέρη, γιατί είναι ευκολότερο τότε να αφεθείς σ’ αυτές. Η μέρα, η κίνηση της, οι δουλειές, τα τρεξίματα, δεν ευνοούν τον ερχομό τους. Η γλυκιά νύχτα όμως είναι αλλιώτικη. Σαν έναν παλιό φίλο τα προσκαλεί, τα υποδέχεται, αφήνεται στη συντροφιά τους. Τους σερβίρει ένα ποτήρι κόκκινο κρασί – γιατί όχι.

Είναι τα πρόσωπα που συνάντησες, με τα οποία διασταυρώσατε τους δρόμους σας, τα πρόσωπα που ζήσατε στιγμές μαζί και ανήκουν πια στο παρελθόν. Από εκείνον τον μισοξεχασμένο καφέ, με ένα άτομο που βγήκατε μόνο μια φορά και τέλος… μέχρι την σχέση με την οποία μοιραστήκατε τόσα και τόσα. Τα φαντάσματα είναι η σκέψη τους μέσα σου, η σκέψη που δε μπορεί να σε αφήσει. Είναι οι αναμνήσεις σου.

Είναι η παρουσία των άλλων μέσα σου που σε στοιχειώνει και σε λυτρώνει παράλληλα.

Τα φαντάσματα δεν είναι πάντα φοβερά στην όψη. Συχνά η παρουσία τους μπορεί να σε γεμίσει με χαρά. Το λέμε και “γλυκιά αναπόληση”. Αυτό συμβαίνει όταν αισθάνεσαι πως τα πάντα κυλάνε όπως πρέπει, πως το τρένο της ζωής προχωράει με σωστούς ρυθμούς και εσύ καταλαμβάνεις τη θέση στο βαγόνι που σου αρμόζει, τρέχοντας μαζί του, από τον έναν σταθμό στον άλλο, προχωρώντας μπροστά, ατενίζοντας τη θέα… Θυμάσαι τότε τα παλιά και αναπολείς γλυκά τις στιγμές του παρελθόντος.

Τι γίνεται όμως όταν το τρένο δείχνει να έχει σταματήσει? Όταν η βελόνα του χρόνου φαίνεται να έχει κολλήσει σε ένα ατελείωτο σημείο? Όταν αισθάνεσαι πως δεν προχωράς μπροστά, μα μένεις στάσιμος?

Τότε τα φαντάσματα παύουν να είναι ευχάριστα. Οι αναμνήσεις αρχίζουν να πονάνε. Ο Άλλος μέσα σου ζει στην απουσία του και η απουσία γίνεται επώδυνη. Τα φαντάσματα γίνονται τρομερά όταν έχεις μείνει μόνος, όταν νιώθεις μόνος. Το παρελθόν καταλαμβάνει τη σκέψη σου.

Ο ίδιος γίνεσαι το στοιχειωμένο σπίτι του μύθου.

Και τι λένε τα φαντάσματα-αναμνήσεις στο μονότονο, επαναλαμβανόμενο τραγούδι τους? “Τότε, τότε, τότε…”. Και συ απομένεις να τραγουδάς μονάχος το τραγούδι των αναμνήσεων, ενώ στάχτες κυλάνε από το στόμα σου.

Αυτά είναι τα αληθινά φαντάσματα, κύριοι. Οι Άλλοι που ήταν και τώρα πια δεν είναι. Και φροντίζουν να σου υπενθυμίζουν την παρουσία τους στις πιο μοναχικές, στις σκοτεινότερες σου στιγμές.

Σκέφτομαι τον κόσμο που έχω γνωρίσει. Πόσος έχει έρθει, πόσος έχει φύγει. Υπάρχουν άτομα με τα οποία μπορεί να βγήκαμε χρόνια πριν και δε θυμάμαι το όνομα τους. Κάποιο υποψήφιο φλερτ ίσως, όχι τόσο ισχυρό ώστε να αντέξει το πέρασμα του χρόνου… Πήγαμε για έναν-δυο καφέδες, και αυτό ήταν. Ή μια καλή παρέα με την οποία μπορεί να έτυχε να σμίξουν για λίγο οι δρόμοι μας, να ανταλλάξαμε ορισμένες απόψεις, να περάσαμε μαζί κάποιες στιγμές και μετά να χαθήκαμε. Σκέφτομαι εκείνους και εκείνες με τους οποίους έλεγες “ήταν πολύ καλή η σχέση για να τελειώσει”, και όμως τελικά τελείωσε. Ορισμένοι παραμένουν για σένα ένα όνομα, μια ψηφιακή παρουσία, χωμένοι σε κάποιο κοινωνικό δίκτυο τύπου facebook. Αυτών το όνομα δε μπορείς να το ξεχάσεις – μαθαίνεις συνέχεια μέσα από ηλεκτρονικά notifications την πορεία τους.

Φαντάσματα στο διαδίκτυο. Φαντάσματα στη σκέψη μας. Ακούς τη φωνή τους μέσα σου. Κλείνεις τα μάτια και είναι εκεί. Τα ανοίγεις και διαπιστώνεις πως είσαι μόνος. Ουουουουυυυυυυ, απλώνεται ο αντίλαλος τους, ακούγεται πέρα ως πέρα η ηχώ.

Ξέρω ναι. Είναι σκοτεινή αυτή η ανάρτηση. Αντανακλά ωστόσο μια στιγμή στον προσωπικό μου χρόνο, μια γνήσια αίσθηση… Και τα ίδια φαντάσματα που μπορεί να σε στοιχειώσουν, έχουν τη δυνατότητα να σε λυτρώσουν επίσης. Σκέψου τι θα ήταν ένας άνθρωπος χωρίς αναμνήσεις? Μπορεί οι άλλοι να έφυγαν, τουλάχιστον όμως υπήρξαν. Και αν το τρένο αρχίσει πάλι να τσουλάει στους γνώριμους ρυθμούς του, τότε οι αναμνήσεις σε πλημμυρίζουν με μια νεοαποκτηθείσα ζεστασιά, σαν φωτιά που λειτουργεί ως καύσιμο, για να τρέξει το τρένο γρηγορότερα, ξέφρενα, να γίνει ένα με τον άνεμο. Το παρελθόν παύει πια να σε πλακώνει. Το σκέφτεσαι και νιώθεις χαρούμενος, που έζησες όσα έζησες, και τώρα κάνεις την επόμενη σου κίνηση… Γιατί ο χρόνος δε σταματά ποτέ.

Είναι 4.20 τα ξημερώματα. Ακούω τον γλυκό, χαλαρωτικό ήχο του ενυδρείου πλάι στο κρεββάτι μου. Η γάτα είναι ξαπλωμένη στην κουβέρτα – περιμένει. Άφθονα βιβλία παρατημένα δίπλα, ιδανικά για ανάγνωση λίγο πριν τον ύπνο. Πείνασα, μάλλον θα φάω κάτι πριν κοιμηθώ. Ίσως βάλω να δω κάτι στο pc, να χαλαρώσω. Και μετά άφεση στον κόσμο του Μορφέα.

Τα φαντάσματα χαμογελάνε. Τους ανταποδίδω το χαμόγελο…