My Girl

Ναι λοιπόν, ήθελα να κάνω μια ανάρτηση αφιερωμένη εξαιρετικά στο κορίτσι μου, στην γυναίκα μου, στην μονάκριβη μου αγάπη.

Τη γάτα μου.

Φάτσα ή Φατσούλα το όνομα της, αν και στην πραγματικότητα την αποκαλώ με δεκάδες ονόματα: Γουργούνα, Μουργούνα, Νιουρνιούνα, Ζουρζούνα, Νουνούκα, Μιμίκα, Μινιούνα, Σκατούλα, Σκατουλι(νι), Τζουτζούκα, Μπουμπούκα, Κουράδι, Κουραδίτσα, Μάνα μου, Γυναίκα μου, Καμάρι μου, Φακλάνα μου, Κορίτσι μου, Κοπέλα μου, και διάφορα άλλα ακατανόητα, τα οποία αν τα έγραφα θα μου έκλειναν το blog για προσβολή της ευπρεπούς καθομιλουμένης γλώσσας και για κατάχρηση ελεεινών χαρακτηρισμών.

Άραγμα παρέα με την Φάτσα

Είναι ζόρικη γάτα σε γενικές γραμμές. Ιδιαίτερα αντικοινωνική με τον κόσμο, αποφεύγει τις επαφές με ανθρώπους που δεν ξέρει, φοβάται εύκολα και αγριεύει. Καμία σχέση με εκείνες τις ναζιάρες γάτες που έρχεται ο επισκέπτης σπίτι και εκείνες τρίβονται στα πόδια του. Η Φάτσα το πιο πιθανό σενάριο θα είναι να κοιτάζει τον επισκέπτη σε στάση μόνιμης επιφυλακής, από απόσταση, και αν εκείνος πάει να πλησιάσει, εκείνη πολύ πιθανό να απομακρυνθεί – αν και τα τελευταία χρόνια έχει δείξει σημάδια κοινωνικότητας, έχει φτάσει ως και σε σημείο να πλησιάζει τον επισκέπτη με απορία και να τον μυρίζει. Σίγουρα το τελευταίο σχετίζεται και με την στάση του ατόμου απέναντι της.

Δε γίνεται εύκολα συμπαθής από τους “ξένους” με λίγα λόγια. Δε πειράζει όμως. Με μένα η στάση της είναι εντελώς διαφορετική. Έχουμε αναπτύξει μια ιδιαίτερη επικοινωνία όλα αυτά τα χρόνια (πάνε πάνω από 7 χρόνια). Παραθέτω ένα ιδιαίτερο απόσπασμα για τις γάτες από τον “Οδυσσέα” του Τζόυς: “Αυτές καταλαβαίνουν καλύτερα όσα λέμε εμείς γι’ αυτές, παρά εμείς όσα λένε αυτές για μας”.

Η Φατσούλα σε δημόσιες σχέσεις με τους γείτονες

Είναι εγωίστριες, υπάρχει μια αγνότητα στον εγωισμό τους όμως, μια γνήσια αποδοχή της φύσης, μέσα τους και έξω απ’αυτές. Μπορεί να γίνουν εκδικητικές, ποτέ όμως χωρίς λόγο. Η καθημερινή ρουτίνα τους – ύπνος, φαγητό, παιχνίδι, καθάρισμα με τη γλώσσα, νυχτερινές βόλτες, ζευγάρωμα, άραγμα και τέντωμα στον ήλιο – θα μπορούσε να ιδωθεί ως παράθυρο σε κάποια ξεχασμένη, αρχέγονη μορφή σοφίας.

Στην αρχαία Αίγυπτο τις λάτρευαν ως θεές. Τις αποκαλούσαν “Μίου”, και η θεά-Γάτα των Αιγυπτίων ονομαζόταν Μπαστέτ. Η εικόνα της παιχνιδιάρας γάτας που έχει πάρει στο κατόπι εκείνον τον χρυσό σκαραβαίο, στα ηλιοφώτιστα ανάκτορα, κάτω από τις φοινικιές και τις χουρμαδιές, ενώ αντηχούν τα γέλια των παιδιών του Φαραώ, σίγουρα ανήκει στην καρδιά του μύθου, εκεί που ο τελευταίος σμίγει με την πραγματικότητα… Υπάρχει σοφία στο αρχέγονο κοίταγμα της γάτας…

Το ανέκδοτο το ξέρετε? Λέει ο σκύλος για τους ανθρώπους: “Πω πω, αυτοί οι άνθρωποι με ταίζουν, με φροντίζουν, μου δίνουν στέγη, με περιποιούνται, μου κάνουν όλα τα χατίρια… πρέπει να είναι θεοί!”. Και έπειτα λέει η γάτα: “Πω πω, αυτοί οι άνθρωποι με ταίζουν, με φροντίζουν, μου δίνουν στέγη, με περιποιούνται, μου κάνουν όλα τα χατίρια… πρέπει να είμαι θεά!”.

Ναι, οι γάτες είναι αριστοκράτισσες. Θα μπορούσα να φανταστώ μια ιδανική κομμουνιστική κοινωνία από σκύλους, οι γάτες όμως είναι υπερβολικά ατομικίστικα πνεύματα για να μπορέσουν να συνυπάρξουν σε μια κοινωνία ίσων. Ίσως όμως να μπορούσαν να σχηματίσουν μια ιδανική αναρχοσυνδικαλιστική κοινωνία, ποιός ξέρει. Με τακτικές συνευλεύσεις και κάθε μήνα εκλογή διαφορετικών εκπροσώπων στο πανεργατικό, γατο-συμβούλιο.

Πριν λίγες μόνο μέρες, βράδυ, είδα ένα φοβερό θέαμα στην πυλωτή της πολυκατοικίας μου. Μια μαύρη γάτα ξεπρόβαλε ξαφνικά από τους θάμνους, με έναν ζωντανό, γκρίζο ποντικό να σφαδάζει στο στόμα της. Τα μάτια της έλαμπαν στο σκοτάδι. Το τρίχωμα της γυάλιζε. Η ουρά του ποντικού να χοροπηδάει σαν κορδόνι. Η γάτα πετάχτηκε και σα να έκανε νόημα σε ένα μικρό μαύρο γατάκι το οποίο γυρόφερνε στα πόδια μου εκείνη τη στιγμή. “Έλα μαζί μου, βρήκα φαγητό!”, φάνηκε να του λεγε. Μεμιάς πετάχτηκε πάλι στις φυλλωσιές και εξαφανίστηκε. Το γατάκι ακολούθησε.

Γάτα. Αρπαχτικό. Το βλέμμα που φωτίζει τη νύχτα.

Η γάτα μου κάθε βράδυ ενώ κοιμάμαι έρχεται και κουλουριάζεται δίπλα μου – ή πάνω μου. Τα πρωινά, όποτε ξυπνάω, είναι εκεί και με καλημερίζει γλείφοντας το χέρι μου. Δεν είναι αλήθεια αυτό που λένε οι αδαείς, πως τάχα οι γάτες δε μπορούν να αγαπήσουν. Υπάρχουν τρόποι και τρόποι να εκδηλώνεις την αγάπη σου. Υπάρχει ο τρόπος του να σου γίνεται τσιμπούρι ο άλλος και να σκύβει συνέχεια το κεφάλι – και υπάρχει ο περισσότερο ανεξάρτητος τρόπος της γάτας. Συμφωνοί, αν δεν έχει όρεξη για χάδια μπορεί να σου σκάσει καμιά γρατζουνιά αν επιμένεις – ωστόσο αν σκεφτούμε τους εαυτούς μας, δεν υπάρχουν στιγμές που θέλουμε απλά να είμαστε για την πάρτη μας και μόνο, χωρίς να μας ενοχλεί κανένας? Που είναι το παράξενο.

Όταν απουσιάζω για καιρό από το σπίτι (αν έχω φύγει για διακοπές ας πούμε) η Φάτσα είναι ήρεμη. Όποτε επιστρέφω όμως, με το που με βλέπει, και για πολλές ώρες μετά, γίνεται ιδιαίτερα ανήσυχη. Γυρνάει συνεχώς πέρα δώθε και νιαουρίζει με παράπονο, επίμονα, συνεχώς. Σα να μου λέει “που ήσουν τόσο καιρό?”.

Ίσως να μην υπάρχει ανιδιοτέλεια στην αγάπη του ζώου. Ποιός είπε όμως πως η ιδανική αγάπη είναι εκείνη από την οποία απουσιάζει ο εγωισμός? Αγαπώντας εσένα, αγαπάω και τον εαυτό μου.

Τα ζώα το γνωρίζουν καλύτερα αυτό.

Αυτή η φωτογραφία από μόνη της θα αρκούσε για να αναδείξει την υπεργαματοσύνη της Φάτσας!!!

Για τη Φατσούλα μου λοιπόν, αφιερωμένη η αποψινή ανάρτηση. Για την συντροφιά που μου έχει κρατήσει και μου κρατάει χρόνια τώρα. Για το γεγονός πως δείχνει σε μένα κάτι που δεν το δείχνει σε κανέναν άλλο – γνωρίζω πως είμαι ξεχωριστός για τα μάτια της. Και γιατί είναι μαγκάκι – αυτή και όλα τα ζωάκια. Τα ζώα γεννιούνται μάγκες. Οι άνθρωποι γίνονται – αν και οι περισσότεροι δεν τα καταφέρνουμε ποτέ. Και εδώ να ευχαριστήσω και την αδερφή μου, χάρη στην οποία βρέθηκα εξαρχής με ένα ζώο στο σπίτι (η γάτα ανήκε αρχικά στην ίδια, την άφησε εδώ όμως όταν μετακόμισε). Α, έχω και ενυδρείο με ψάρια. Δίπλα στο κρεββάτι. Όταν κάνω καμιά ανάρτηση σχετική με ζεν και τέτοια, θα αναφερθώ και στα ψάρια 😛 (γιατί δε μπορείτε να φανταστείτε πόσο χαλαρωτικό είναι το ενυδρείο δίπλα στο κρεββάτι σου, ενώ κοιμάσαι).

Κλείνω με ένα βιντεάκι. Η Φάτσα σε όλη της τη δόξα. 🙂

~