Νυχτοπερπατήματα, Μέρος ΙΙ

Ξέρεις πως είσαι ελεύθερος όταν αποφασίζεις ξαφνικά να βγεις έξω, τρεις τα ξημερώματα, και να περπατήσεις ως το κοντινότερο περίπτερο, γιατί σε έπιασε λιγούρα και θες να φας κάτι γλυκό.

Και ενώ περπατάς συνειδητοποιείς για άλλη μια φορά πόσο όμορφη είναι η νύχτα. Όχι όμως η νύχτα των άλλων. Όχι η νύχτα των κέντρων διασκέδασης, του ατελείωτου κόσμου, του συνωστισμού και της φασαρίας. Η δική σου νύχτα, εκείνη που περπατάς μονάχος σε μια πόλη που κοιμάται και αισθάνεσαι πως κάθε δρόμος, κάθε στενό, κάθε δέντρο, κάθε σπίτι σου ανήκει. Τα πρωινά, τα μεσημέρια, τα βράδια, όλα ανήκουν σε όλους. Τη νύχτα όμως…. αυτή τη νύχτα είναι δικά σου, μόνο δικά σου.

Κάνω συχνά βόλτες στα στενά της περιοχής μου, σπάνια όμως σηκώνομαι από την άνεση του καναπέ, εκεί που έχω γλαρώσει και είμαι έτοιμος να κοιμηθώ, και βγαίνω έξω τέτοια ώρα, μόνο και μόνο γιατί με καθοδηγεί μια ακατάσχετη λιγούρα!

Περπατώντας όμως συνειδητοποίησα πως η φάση σε μαγνητίζει. Γιατί η νύχτα καταργεί τη σχέση σκοπών και μέσων… Μια έξοδος που υπό άλλες συνθήκες θα περιοριζόταν αυστηρά στην επιτέλεση του σκοπού της, δηλαδή να πας στο περίπτερο, να πάρεις μια σοκολάτα και να γυρίσεις, σα μια ευθεία γραμμή στην οποία σημασία έχει μόνο το τέρμα, μπορεί να αποκτήσει άλλη σημασία καταμεσής της νύχτας.

Το τέρμα δε σημαίνει τίποτα πια. Μόνο η πορεία.

Βαδίζεις και κάποια φώτα του δρόμου ανάβουν αυτόματα με το πλησίασμα σου. Σε ενοχλεί αυτό.  Δε θες να γίνει η νύχτα μέρα. Λίγο φως αρκεί. Παρατηρείς γύρω σου τα παρκαρισμένα αμάξια, ιδιοκτησίες που τις έχει πάρει ο ύπνος. Κλειδαμπαρωμένα καταστήματα. Η καλοκουρδισμένη μηχανή ονειρεύεται τη στιγμή που θα ανακτήσει την ελευθερία της και θα σπάσει τις βιτρίνες…. Τη νύχτα ο κόσμος κοιμάται. Ετοιμάζεται για μια ακόμα εργάσιμη μέρα, ξεκουράζεται, μαζεύει δυνάμεις… Γι’ αυτό αγαπάς που είσαι ξύπνιος. Γιατί έτσι ξεφεύγεις, παροδικά έστω, από τον ασφυκτικό κλοιό της καθημερινότητας που σου επιβάλλουν… Εκεί που όλοι φορτίζουν τις μπαταρίες τους, εσύ σκορπάς τις πλουσιότερες σου σκέψεις….

όλος ο δρόμος δικός σου……

Ο ίδιος δρόμος που το πρωί σφύζει από κίνηση, ανθρώπους βιαστικούς που τρέχουν να φτάσουν κάπου, εκατοντάδες σκοποί συγκεντρωμένοι σε εκατοντάδες ευθείες, υπερβολικά ευθείες, νοητές γραμμές, ο ίδιος δρόμος τη νύχτα ερημώνει. Και αν τον διασχίζεις ξέρεις πως το κάνεις για την χαρά της βόλτας και μόνο, όχι γιατί θες κάπου να φτάσεις. Δεν υπάρχει ευθεία, μόνο ένα ατελείωτο παιχνίδισμα, μια γραμμή που κάνει κύκλους, σβούρες, ζιγκ ζαγκ, μπρος και πίσω πάλι. Περνάς από εκείνο το σημείο, στρίβεις σε ένα τυχαίο στενό, παίρνεις μετά μια απροσδόκητη νέα στροφή. Δε γνωρίζεις που πηγαίνεις, δε σε νοιάζει που πηγαίνεις. Μπορείς μέχρι να και κάτσεις οκλαδόν καταμεσής του δρόμου και να τραβήξεις μια φωτογραφία – κάτι που θα ήταν αδιανόητο να έκανες τη μέρα.

Αυτές οι βόλτες είναι όμορφες όταν είσαι μόνος σου. Και όταν είσαι μαζί με ένα άλλο άτομο, συνοδοιπόρο με σένα σε καρδιά και σκέψη, και μοιράζεστε την απόλαυση της έλλειψης σκοπού, τη χαρά της βόλτας για τη βόλτα και μόνο. Όταν πιάνετε τον εαυτό σας να παίρνει συνεχώς όλο και πιο παράξενες στροφές, να απομακρύνεται εσκεμμένα όλο και περισσότερο από την αφετηρία, χαμένοι στην παρέα σας. Δες, είστε δύο και ο κόσμος όλος σας ανήκει! Κοίτα πως κοιμούνται οι πάντες, εσείς όμως κάνετε τη διαφορά! Έστω παροδικά δεν ανήκετε στο δικό τους σύμπαν, δεν είστε μέρος της αυτοματοποιημένης παραγωγικής τους μηχανής. Βαδίζετε στους ίδιους δρόμους μ’ εκείνους, μα ζείτε σε έναν άλλο κόσμο… Και μπορείτε να πετάξετε, να αγγίξετε τον ουρανό, να σκίσετε το μαύρο πέπλο του και να αποκαλύψετε τα χιλιάδες αστέρια που φωτίζουν ξωπίσω του….

Μια μαύρη γάτα σου τραβάει την προσοχή. Σε κοιτάζει με το χαρακτηριστικό της βλέμμα. Φαίνεται αφαιρέθηκες από τις σκέψεις σου. Το προκαλεί αυτό η νύχτα. Η γάτα ψαχουλεύει κάτι στα σκουπίδια και κρύβεται. Θυμάσαι πως σε περιμένει η δική σου γάτα σπίτι. Και δυο σοκολάτες που αγόρασες, με σκοπό να πέσεις με τα μούτρα πάνω τους. Η βόλτα όμως και οι σκέψεις της νύχτας σε έκαναν να ξεχάσεις παροδικά ακόμα κι αυτές.

Επιστροφή σπίτι λοιπόν. Και όταν αρχίσει να αχνοφαίνεται ο ήλιος, τότε περίπου θα κλείσω τα φώτα.

Η νύχτα είναι ελευθερία.

ΥΓ – Έχω κάνει ξανά στο παρελθόν ανάρτηση με τίτλο “Νυχτοπερπατήματα”. Γι’ αυτό και έδωσα στην σημερινή τον ρόλο του “sequel”. Θα μπορούσα να κάνω σειρά ολόκληρη με τέτοιες τώρα που το σκέφτομαι, τόσο συχνά που κάνω βόλτες σαν αυτή.

~