Τέλος δεκαετίας 70. Μεταβατική περίοδος. Τα ερωτηματικά είχαν επιστρέψει – και σκόρπιζαν σαν παγερή βροχή. Το τοπίο είχε θολώσει και ο ορίζοντας θαβόταν στην ομίχλη. Και μια κακή σκιά τον ακολουθούσε όπου κι αν πήγαινε. Η προοπτική μιας ακόμα περιοδείας προκαλούσε δυσφορία στον Waits. «Να βγεις πάλι στον δρόμο για οχτώ μήνες, να στέκεσαι…
Read more
ΚΟΥΣΑΝΑΓΚΙ: «Κάποιες φορές νιώθω πως δεν είμαι αυτή που νομίζω πως είμαι… Σα να έχω πεθάνει από παλιά και κάποιος να πήρε τον εγκέφαλό μου και τον έβαλε σε αυτό εδώ το σώμα… Ποιος ξέρει. Ίσως να μην υπήρξε ποτέ ένας αληθινός εαυτός μου, για τον οποίο θα μπορούσα να λέω πως “είμαι εγώ”… Ίσως…
Read more
Οι Γάλλοι στη διάρκεια της δεκαετίας του 60 το ονόμασαν “μαύρο φιλμ”. Ήταν ένα μπάσταρδο που για δύο δεκαετίες αλώνιζε τα σκιερά κινηματογραφικά στενά στις πίσω γειτονιές των ΗΠΑ. Τις γειτονιές που δεν μιλάνε για ευημερία και πρόοδο και δεν υμνούν την παντοδυναμία της αναδυόμενης πολιτικής υπερδύναμης των καιρών. Επιλέγουν τα σκοτεινά σημεία, ξεδιπλώνουν αφανέρωτες…
Read more
Ήδη από τα μισά του εικοστού αιώνα η έννοια της «δυστοπίας» είχε μπει για τα καλά στο λεξιλόγιό μας. Μια λέξη που έμοιαζε ν’ αναδύεται από τις στάχτες δύο παγκοσμίων πολέμων, την αποφορά τρομακτικών ολοκληρωτικών καθεστώτων και τον φόβο αναδυόμενων τεχνολογικών κινδύνων που έφερνε η εποχή που ξημέρωνε. Μια λέξη που συνιστά γέννημα-θρέμμα του πνεύματος…
Read more
Τελευταίος και καταϊδρωμένος, είδα χθες το “Once Upon a Time in Hollywood” – και σκέφτηκα “και δεν γράφω δυο λόγια”; Να σημειώσω εδώ πως ανήκω σε εκείνους που εκτιμούν το συνολικό έργο του Ταραντίνο (παρά τις κάποιες ενστάσεις) και συγκαταλέγω αμφότερα τα “Pulp Fiction” και “Inglourious Basterds” στα έργα-ορόσημα των 90’s και 00’s αντίστοιχα. Προσοχή:…
Read more
«Ποιος πρόγονος μιλάει μέσα μου; Δεν μπορώ να ζω ταυτόχρονα στο νου και στο σώμα μου… Γι’ αυτόν τον λόγο δεν μπορώ να είμαι ένα πρόσωπο μόνο. Είμαι ικανός να αισθάνομαι αναρίθμητα πράγματα ταυτόχρονα… Δεν έμειναν πια μεγάλοι δάσκαλοι… αυτό είναι το κακό της εποχής μας… Το μονοπάτι της καρδιάς είναι σκεπασμένο με σκιές. Χρειάζεται…
Read more
Ένα αφιέρωμα στην ταινία “Με Κομμένη την Ανάσα” του Ζαν-Λυκ Γκοντάρ [Τόπος: μικροσκοπικό δωμάτιο στο διαμέρισμα της Πατρίσια. Ο Μισέλ και η Πατρίσια στο κρεβάτι] ΜΙΣΕΛ: “Θα άφηνες κάποιον άλλο άντρα να σε χαϊδέψει;” [τη χαϊδεύει απαλά] ΠΑΤΡΙΣΙΑ: “Ξέρεις… είπες πριν ότι φοβάμαι. Αλήθεια είναι – φοβάμαι. Επειδή θέλω να με αγαπάς. Μα, την ίδια…
Read more
[Τόπος: Αυλή στο σπίτι του Θόδωρου. Ο Θόδωρος παρέα με τρεις φίλους του. Μεσημεράκι.] ΘΟΔΩΡΟΣ: “Να μωρέ παιδιά… Από νωρίς είχα πάει στον κινηματογράφο να δω ένα έργο… Ύστερα, πήγα στην αγορά να ψωνίσω κάτι. Καθώς γύριζα, επεσα μεσα σε διασταυρούμενα πυρά. Πώς τη σκαπουλάρησα βρε παιδιά, ένας Θεός το ξέρει.” ΦΙΛΟΣ 1 [δεξιών πεποιθήσεων]:…
Read more
Μια φιλοσοφική και ψυχολογική μελέτη του “Groundhog Day” Σκέψου να επαναλαμβανόταν ξανά και ξανά μια μέρα της ζωής σου. Από το πρωινό σου ξύπνημα ως τη στιγμή που σε παίρνει ο ύπνος τη νύχτα, η μέρα επαναλαμβάνεται στο διηνεκές, και συ έχεις τη δυνατότητα να τη ζήσεις με όποιον τρόπο επιθυμείς. Ποια μέρα θα επέλεγες;…
Read more
12 Angry Men. Η αντίληψη της πραγματικότητας, η επιρροή της μειονότητας, οι ψυχολογικοί τύποι, η δημοκρατία και ο ολοκληρωτισμός «Θα έλεγε κανείς πως η φαντασιοκοπία δεσμοφυλάκων και δημίων διεύθυνε μέχρι τώρα την παιδεία του ανθρώπινου γένους!» – Φρίντριχ Νίτσε, «Χαραυγή» Δεν χωράει αμφιβολία πως οι «12 Ένορκοι» [“12 Angry Men”, 1957], σε σκηνοθεσία Sidney Lumet…
Read more
Πρόσφατα σχόλια