Category: Αφιερώματα

Μια ανάλυση στο θεατρικό του Ζαν-Πολ Σαρτρ “Κεκλεισμένων των Θυρών” «Πρέπει ή να χαθούμε μαζί, ή να τα καταφέρουμε μαζί. Διαλέξτε.» Σήμερα θα πάμε ένα ταξίδι ως την κόλαση, όπως την περιέγραψε ο Ζαν-Πολ Σαρτρ στο περίφημο θεατρικό του “Κεκλεισμένων των Θυρών” [Jean Paul-Sartre, “Huis Clos”, 1944]. Μην ανησυχείς, φίλε θαμώνα και επισκέπτη. Δεν θα…
Read more

Ένα μεγάλο αφιέρωμα στη σκέψη και τη φιλοσοφία του Φρίντριχ Νίτσε [μέρος Ι] «Ο άνθρωπος που δεν θέλει ν’ ανήκει στη μάζα χρειάζεται μόνο να πάψει να είναι βολικός απέναντι στον εαυτό του· να ακολουθεί τη συνείδησή του, η οποία του φωνάζει: “να είσαι ο εαυτός σου – όλα αυτά που τώρα κάνεις, σκέφτεσαι, επιθυμείς,…
Read more

Ήδη από τα μισά του εικοστού αιώνα η έννοια της «δυστοπίας» είχε μπει για τα καλά στο λεξιλόγιό μας. Μια λέξη που έμοιαζε ν’ αναδύεται από τις στάχτες δύο παγκοσμίων πολέμων, την αποφορά τρομακτικών ολοκληρωτικών καθεστώτων και τον φόβο αναδυόμενων τεχνολογικών κινδύνων που έφερνε η εποχή που ξημέρωνε. Μια λέξη που συνιστά γέννημα-θρέμμα του πνεύματος…
Read more

Μια αληθινή ιστορία θα σας πω, βγαλμένη από το μεγάλο χρονικό της λογοτεχνίας. Για άλλη μια φορά. Πάμε αρκετούς αιώνες πίσω. Στα σκληρά χρόνια του Μεσαίωνα, κάπου στα μισά του 14ου αιώνα, τον καιρό που η Πανούκλα – γνωστή και ως «Μαύρος Θάνατος» – θέριζε τον μισό πληθυσμό της Ευρώπης. Τον καιρό εκείνο, ένας ιταλός…
Read more

Ήταν 1947 όταν ο Αλμπέρ Καμύ δημοσίευε την «Πανούκλα» [Albert Camus, “La Peste”]. Γραμμένο κατά τη διάρκεια της ανοικοδόμησης μετά την καταστροφή του πολέμου, το μυθιστόρημα περιγράφει τη σταδιακή εξάπλωση μιας αιφνιδιαστικής ασθένειας σε μια «φυσιολογική πολιτεία» των καιρών. Μια πολιτεία στην οποία (κατά τα λόγια του συγγραφέα στην εισαγωγή του έργου): «πλήττεις και πασχίζεις…
Read more

«Όλοι οι άνθρωποι απεχθάνονται τα σιχαμερά πλάσματα• πόσο, λοιπόν, περισσότερο εμένα πρέπει να με απεχθάνονται, που είμαι ο πιο σιχαμερός από όλα τα άλλα ζωντανά πράγματα! Ακόμα και συ, ο πλάστης μου, με αποστρέφεσαι και με περιφρονείς, εμένα τα πλάσμα σου, που μ’ αυτό η τέχνη σου είναι δεμένη με δεσμά που λύνονται μονάχα με…
Read more

«Μια κούπα με κρασί ανάμεσα σε λούλουδα. Πίνω μονάχος δίχως να ‘ναι αντίκρυ μου ένας φίλος. Υψώνοντας την κούπα προσκαλώ τη φωτεινή σελήνη• Μ’ αυτήν και τη σκιά μου — λέω— θα ‘μαστε τρεις.» Σήμερα επιθυμώ να μιλήσω για σένα, φίλε απ’ τα παλιά. Και θέλω να πιω κρασί στους στίχους σου, τους λουσμένους στο…
Read more

Αναγέννηση Τα πάντα έδειχναν να έχουν τελειώσει. Το συγκρότημα έφτανε στο τέλος του δημιουργικού του κύκλου, πνιγμένο σε μια μαύρη, παχύρευστη, κολλώδη θάλασσα άρνησης και πόνου, μια άβυσσο μηδενισμού. «Είχα χάσει κάθε φίλο που είχα», εξομολογήθηκε αργότερα ο Robert Smith, «κάθε έναν χωρίς καμία απολύτως εξαίρεση, κι αυτό γιατί ήμουν απίστευτα δυσάρεστος, απωθητικός και εγωκεντρικός.…
Read more

Ήταν, θυμάμαι, ένα ζεστό βράδυ πριν 12 περίπου χρόνια και είχα βγει με μια μεγάλη παρέα στα Εξάρχεια. Είχαμε πιάσει την κουβέντα μ’ έναν τύπο που έγραφε στα blogs, μεγαλύτερο από μένα καμιά δεκαριά χρόνια, και ανταλλάσσαμε ιδέες καταμεσής μπυροποσίας. Ανέλυα κάποιο θέμα και ρητόρευα – υποθέτω με αποτελεσματικότητα, μια που με άκουγε με προσοχή.…
Read more

«Ποιος πρόγονος μιλάει μέσα μου; Δεν μπορώ να ζω ταυτόχρονα στο νου και στο σώμα μου… Γι’ αυτόν τον λόγο δεν μπορώ να είμαι ένα πρόσωπο μόνο. Είμαι ικανός να αισθάνομαι αναρίθμητα πράγματα ταυτόχρονα… Δεν έμειναν πια μεγάλοι δάσκαλοι… αυτό είναι το κακό της εποχής μας… Το μονοπάτι της καρδιάς είναι σκεπασμένο με σκιές. Χρειάζεται…
Read more