Όσοι παίζουν βιντεοπαιχνίδια είναι εξοικειωμένοι μ’ εκείνη την πολύτιμη λειτουργία του “save”: Σώζεις την πορεία σου στο παιχνίδι και αν κάτι πάει στραβά, μπορείς να επιλέξεις εναλλακτικό save state και ν’ ακολουθήσεις μια διαφορετική διαδρομή. Εξαιρετικά βολικό για το παιχνίδι – και πολύ δυσάρεστο όταν συνειδητοποιούμε πως στην πραγματικότητα δεν έχουμε αυτή τη βολικότατη ευχέρεια για πολλαπλές εναλλακτικές διαδρομές!
Στην καθημερινότητά μας, οι δρόμοι ξανοίγονται μπροστά μας σε διάφορα μονοπάτια (άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο φανερά) – μα πρέπει να βαδίσουμε σ’ ένα και μοναδικό. Τα φρούτα στο δέντρο παρουσιάζονται σε όλη τη ζουμερή λαμπρότητά τους – μα έχεις ένα χέρι μόνο… και σκέψου να πιάσεις το δηλητηριασμένο μήλο! Δεν υπάρχει επιστροφή εδώ, δεν υπάρχει «ας διαλέξω και τα δύο», δεν υπάρχει «ας κάνω save και αν δεν μου αρέσει η επιλογή μου στο πρώτο, φορτώνω το save state και επιλέγω το δεύτερο!»
Αυτός, λοιπόν, είναι ένας λόγος για τον οποίο θεωρώ πως χρειάζεται να δίνουμε ευκαιρίες στους άλλους. Αν κάτι πάει στραβά, να έχεις την ικανότητα να πεις “ας δοκιμάσουμε άλλη μια φορά”.
Η γρήγορη καταδίκη είναι το “game over”. Η ευκαιρία είναι το “save state”.
Δίνω ευκαιρίες, σημαίνει ξεγελάω εκείνον τον άτακτο δαίμονα που μου στήνει παγίδες με δηλητηριασμένα μήλα στα δέντρα. Τον δαίμονα που λέει “φάε το μήλο, μα να ξέρεις… δεν θα έχεις δυνατότητα για δεύτερο! Η επιλογή σου είναι η Κρίση σου!”
Στον βιβλικό μύθο, αμφότεροι Θεός και Διάβολος ήταν απόλυτοι. Γιατί να μην έχεις και μια ενδιάμεση επιλογή; Να φας λίγο απ’ το μήλο… και αν δεν σου αρέσει, να το φτύσεις! Γιατί να μην σου δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία;
Δεν είμαστε θεοί, δεν είμαστε διάβολοι. Είμαστε εκείνο που ισορροπεί παντοτινά ανάμεσά τους – και γι’ αυτό χρειάζεται να δίνουμε ευκαιρίες. Αγαπούμε τις ευκαιρίες, γιατί παρέχουν έναν τρίτο δρόμο ανάμεσα στο απόλυτο καλό και το απόλυτο κακό. Απέναντι στην κυριαρχία μιας σκληροπυρηνικής απολυτότητας, οι ευκαιρίες φέρουν τη χάρη της ευελιξίας. Απέναντι στο κυκλώπειο βλέμμα του δικαστή, η ευκαιρία είναι το παρηγορητικό βλέμμα της δικαιοσύνης που, επιτέλους, επέλεξε να βγάλει τη μαντίλα από τα μάτια της.
Το σημαντικότερο: απέναντι στην εσχατιά ενός “απόλυτου τέλους”, οι ευκαιρίες μας παρηγορούν με τη σκέψη της συνέχειας.
Ίσως υπάρξει αυτό το αναπόφευκτο τέλος. Ίσως αναγκαστείς να φας εκείνο το δηλητηριασμένο μήλο. Ίσως διαπιστώσεις κάποια στιγμή πως χρειάζεται να κάνεις μια έσχατη επιλογή. Εξάλλου… κάποιες φορές χρειάζεται να μπει ένα τέλος, κάπου – ώστε να υπάρξει μια νέα αρχή, κάπου αλλού.
Δεν ζεις στον Κήπο της Εδέμ, δεν ζεις ούτε στην Κόλαση. Το βλέμμα της ευκαιρίας δεν είναι βλέμμα αγγέλου ή δαίμονα… είναι ανθρώπινο βλέμμα. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο ανθρώπινο απ’ το να δίνεις ευκαιρίες. Να δίνεις ευκαιρίες στους άλλους… όπως θα ήθελες να δίνουν και σε σένα.
Η ζωή δεν είναι βιντεοπαιχνίδι… μα αν μπορείς να φορτώσεις ένα παλιότερο save state που και που, γιατί να μην το κάνεις. Ίσως διαπιστώσεις πως η διαδρομή που είχες απορρίψει έχει αρετές που θα σου έμεναν άγνωστες – αν δεν τους έδινες μια ευκαιρία.
Το Φονικό Κουνέλι, Μάρτιος 23
