“O tempora, o mores!” Μέρος Ι. Εισαγωγή στον Αστερίξ Κάποια πνευματικά έργα κατορθώνουν να σου μιλήσουν σε διαφορετικές φάσεις της ζωής σου – και κάθε φορά που σου μιλούν, ο λόγος τους παρουσιάζει διαφορές. Αυτό συμβαίνει αφενός διότι αλλάζεις εσύ ο ίδιος – και προσλαμβάνεις πάντα με διαφορετικό τρόπο τα ερεθίσματα που δέχεσαι. Αφετέρου όμως,…
Read more
Ένα αφιέρωμα στην ταινία “Με Κομμένη την Ανάσα” του Ζαν-Λυκ Γκοντάρ [Τόπος: μικροσκοπικό δωμάτιο στο διαμέρισμα της Πατρίσια. Ο Μισέλ και η Πατρίσια στο κρεβάτι] ΜΙΣΕΛ: “Θα άφηνες κάποιον άλλο άντρα να σε χαϊδέψει;” [τη χαϊδεύει απαλά] ΠΑΤΡΙΣΙΑ: “Ξέρεις… είπες πριν ότι φοβάμαι. Αλήθεια είναι – φοβάμαι. Επειδή θέλω να με αγαπάς. Μα, την ίδια…
Read more
[Τόπος: Αυλή στο σπίτι του Θόδωρου. Ο Θόδωρος παρέα με τρεις φίλους του. Μεσημεράκι.] ΘΟΔΩΡΟΣ: “Να μωρέ παιδιά… Από νωρίς είχα πάει στον κινηματογράφο να δω ένα έργο… Ύστερα, πήγα στην αγορά να ψωνίσω κάτι. Καθώς γύριζα, επεσα μεσα σε διασταυρούμενα πυρά. Πώς τη σκαπουλάρησα βρε παιδιά, ένας Θεός το ξέρει.” ΦΙΛΟΣ 1 [δεξιών πεποιθήσεων]:…
Read more
Κάθε πληγή σε ένα μεγάλο έργο τέχνης μοιάζει με πληγή στο πρόσωπο της αθανασίας μας. Δεν αναφέρομαι στην ατομική αθανασία, όχι. Αναφέρομαι σε εκείνη τη μία και μόνη αθανασία στην οποία μπορούμε βάσιμα να προσδοκούμε, σαν ανθρώπινο είδος: εκείνη των έργων του ανθρώπινου δημιουργικού πνεύματος. Εκείνα που κατορθώνουν να μας ενώσουν, παρά τις διαφορές μας·…
Read more
Ααα. Οι Cure. Ο παλιόφιλος Robert Smith. Ακούς ξανά τη μουσική τους και αισθάνεσαι πως ταξιδεύεις πίσω στα παλιά, ανταμώνεις με παρέες, επισκέπτεσαι μέρη που άλλοτε σύχναζες συχνά, αναβιώνεις συναισθήματα καταχωνιασμένα στα ενδότερα των αναμνήσεών σου. Αισθάνεσαι όμορφα. Είναι λες και πίνεις εκείνο το ποτήρι με κρασί που είχες καταχωνιάσει για χρόνια στο ράφι, μα…
Read more
Τον καιρό που ο υπογράφων Κούνελος έγραφε λιγότερο και σχεδίαζε περισσότερο, τις πρώτες μέρες που είχε ξεπροβάλλει η Κουνελοφωλιά στα διαδικτυακά λημέρια, έκανε την εμφάνισή του αυτό εδώ το μικρό κόμικ. Μα επειδή έχουν περάσει κάποια χρόνια από τότε, σας το παρουσιάζω εκ νέου! Ουσιαστικά πρόκειται για την εκπλήρωση ενός παιδικού απωθημένου. Όπως οι περισσότεροι…
Read more
Σάρα Σκιναζί ήταν τ’ όνομά σου, μα ήθελες να σε λένε Ρόζα. Ρόζα, σαν τα βαθυκόκκινα πέταλα που είχες φορέσει στα μαλλιά σου, τη νύχτα εκείνη που κλέφτηκες. Τη νύχτα που σκόρπισες παράνομα με τον έρωτά σου, καθώς η οικογένειά του δεν σ’ ενέκρινε. Μα ούτε οι δικοί σου σε ενέκριναν. Αγαπούσες το τραγούδι, τον…
Read more
Ο ήχος του ψιλόβροχου πέφτει στον δρόμο… Σταγόνες κρύες, παγωμένες, κάθε άγγιγμά τους μια προειδοποίηση. Η καμπάνα αντηχεί από μακριά, αντιλαλώντας πένθιμα, υπόκωφα. Μια επικείμενη αίσθηση χαμού. Ο ήχος της θολός και απόμακρος, θαμμένος στην ομίχλη, μυστικό που αναδύεται σαλεύοντας αργά. Μα σαν περνά η ώρα, ο αντίλαλος τρυπά το νεφελώδες πέπλο και καταφτάνει κρυστάλλινος…
Read more
Πορτραίτα γυναικών. Το παρόν σχέδιο είναι του υπογράφοντος Κούνελου. Είναι το πρώτο από μια σειρά πορτραίτων που είχα φτιάξει κατά τη διάρκεια των δεύτερων σπουδών μου, 8 με 10 χρόνια πριν… Ήταν μια ευχάριστη, δημιουργική περίοδος. Τα καλοκαίρια πήγαινα σε camping, φέροντας μαζί τον σχεδιαστικό εξοπλισμό μου: ένα μικρό μπλοκ, μερικά μολύβια και μια γόμα.…
Read more
Ανάμεσα στις χώρες της Ευρώπης είναι η Ιρλανδία εκείνη που διατηρεί, περισσότερο από κάθε άλλη, κάτι από την αρχέγονη μαγεία των αρχαίων ημερών – και λέγοντας «αρχαίες μέρες» δεν αναφέρομαι στους ιστορικούς χρόνους, μα στον χρόνο του συλλογικού ασυνείδητου: τον χρόνο των λαϊκών μύθων και των θρύλων. Τότε που ξωτικά και πνεύματα, αγαθά και δαιμονικά,…
Read more
Πρόσφατα σχόλια