Κάθε πληγή σε ένα μεγάλο έργο τέχνης μοιάζει με πληγή στο πρόσωπο της αθανασίας μας. Δεν αναφέρομαι στην ατομική αθανασία, όχι. Αναφέρομαι σε εκείνη τη μία και μόνη αθανασία στην οποία μπορούμε βάσιμα να προσδοκούμε, σαν ανθρώπινο είδος: εκείνη των έργων του ανθρώπινου δημιουργικού πνεύματος. Εκείνα που κατορθώνουν να μας ενώσουν, παρά τις διαφορές μας· εκείνα για τα οποία μπορούμε να λέμε «να κάτι για το οποίο είμαστε πραγματικά υπερήφανοι».
Φαντάζομαι τον Κουασιμόδο, καταμεσής στα ερείπια του γοτθικού καμπαναριού, κρυμμένος πάντα από τα βλέμματα του κόσμου, τυλιγμένος στο πέπλο της σκόνης και της κάπνας, να κρατάει με τρυφερότητα κάποια καμένα απομεινάρια και να τους ψιθυρίζει. Και τα λόγια του είναι λόγια αγάπης. Μόνο αυτός γνωρίζει κάθε πέτρα, κάθε χαραμάδα, κάθε δοκάρι αυτής της εκκλησίας με το όνομά τους. Γιατί κανένας άλλος δεν αγάπησε τόσο το κρυστάλλινο τραγούδι των καμπάνων της Παναγίας των Παρισίων, όσο εκείνος. Τα όμορφα θνητά πρόσωπα δεν ανταπέδωσαν τον έρωτά του. Οι καμπάνες όμως ήταν πάντα εκεί γι’ αυτόν.
Μα στα δάκρυα του Κουασιμόδου υπάρχει κι ένα στρεβλό χαμόγελο. Τον βλέπω να θωπεύει τρυφερά τις μαύρες, σαν κάρβουνο πέτρες, και να λέει με σιγανή φωνή:
«Τώρα σε αγαπώ ακόμα πιο πολύ! Τώρα μου μοιάζεις περισσότερο! Παραμορφωμένη και γερμένη και θνητή σαν εμένα… Όχι, δεν θα στρέψω το βλέμμα μου από σένα – όχι τώρα! Θα σε αγαπήσω παράφορα, όπως αγαπώ την αράχνη και την τσουκνίδα· όπως έχω αγαπήσει τον ήχο της σκουριασμένης σου καμπάνας, ακόμα και στις παράφωνές του νότες – ειδικά στις παράφωνές του νότες! Είσαι πάντα όμορφη στα μάτια μου. Και σκόνη να γινόσουν, το ίδιο τρυφερά θα σ’ αγαπούσα. Ας μην είσαι αιώνια. Η αγάπη μου για σένα είναι αιώνια – όση αξία και αν έχει αυτό που σου λέω, εγώ, που ήρθα για να φύγω.
»Όμορφή μου, εσύ. Γλυκιά, παντοτινή, λαβωμένη ομορφιά μου.»
***
Υστερόγραφο. Ένα αφιέρωμα στο λογοτεχνικό έργο που μας έκανε να αγαπήσουμε τη Notre Dame: Ο Αντίλαλος της Παναγίας των Παρισίων (κλικ), του Βίκτωρ Ουγκώ.
Το φονικό κουνέλι, Απρίλης του 19
20 Responses
Ό,τι πιο όμορφο διάβασα ως φόρο τιμής, Κούνελε.
Σ'ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο, Λυσίππη μου.
Πολύ συγκινητικό!!!!!!
Να 'σαι καλά, Δέσποινα.
Λαβωμένη ομορφιά.
Αυτό.
Σωπαίνει ο άνθρωπος μπροστά στις τραγωδίες…
(ωραίος κούνελε, ωραίος)
Ευχαριστώ, Αριστέα.
Πραγματικά ένα κομμάτι της ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ μας!! Τέλειο το άρθρο.. ????
Σ' ευχαριστώ πολύ
Υπεροχο..????
Ευχαριστώ για το σχόλιο, Angela.
Αχ βρε Κούνελε με τον λυρισμό της καρδιάς σου! Και τη δύναμη των συναισθημάτων σου. Πολύ συγκινητικό, πολύ μεγάλο και ανθρώπινο. Υποκλίνομαι αγαπητέ φίλε πραγματικά.
Να 'σαι καλά, φίλε μου Γιάννη…
Εξαιρετική αποτύπωση βαθιά ανθρώπινων συναισθημάτων, μετά από ένα τόσο θλιβερό γεγονός…Ευχαριστούμε πολύ για το όμορφο άρθρο!
Κι εγώ ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο, να 'σαι καλά!
Λυπαμε για την καταστροφη στην παναγια των παρισιων μετα 5 χρονια που θα γινει θα ηθελα να την επισκεφτω πολυ ωραιο το το σχολιο συνχαρητηρια στο φονικο κουνελι
Ευχαριστώ – και σου εύχομαι να την επισκεφτείς στο μέλλον!
https://youtu.be/3dtCQ2NxnY8
Με το που βλέπω ένα σκέτο λινκ σκέφτομαι "ωχ" – αλλά οκ. Δεν ήταν κάποιο τρολ. Ωραία επιλογή τραγουδιού!
Περνιέμαι άνετα για τρολ η αλήθεια είναι, καθότι άσχετη με το τι είναι επιτρεπτό και λόγω αυθορμητισμού. Το τραγούδι είναι σχετικό με το θέμα αλλά δεν γνωρίζω αν έπρεπε και να αναφέρω ποιο είναι ή αν πειράζει που το 'δωσα κατευθείαν. Όπως και να 'χει, με ένα σκέτο λινκ είναι λογικό να είσαι επιφυλακτικός, τόσα έχεις δει εδώ στα τόσα χρόνια που ασχολείσαι!(Βέβαια είδα ότι το σχόλιο δημοσιεύτηκε χωρίς να προηγηθεί έλεγχος, μου αρέσει αυτή η ελευθερία :D)
Καλημέρα 🙂
(gio)
Έπρεπε να το φανταστώ… ούτως ή άλλως, είχες αναφερθεί ξανά στο παρελθόν στους Eloy. 🙂 Την επόμενη φορά γράψε δυο λόγια παραπάνω, μαζί με το λινκ, γιατί όπως κατάλαβες η ίδια… ίντερνετ είναι αυτό. ps – πριν 2 μέρες διέγραψα εδώ στο blog μαζικά κάπου 10 επαναλαμβανόμενα σχόλια στα… αραβικά, με ένα λινκ – το οποίο δεν πάτησα φυσικά. Κατάλαβες… ps2 – τους χαιρετισμούς μου!