Πορτραίτα γυναικών

Πορτραίτα γυναικών. Το παρόν σχέδιο είναι του υπογράφοντος Κούνελου. Είναι το πρώτο από μια σειρά πορτραίτων που είχα φτιάξει κατά τη διάρκεια των δεύτερων σπουδών μου, 8 με 10 χρόνια πριν…

Ήταν μια ευχάριστη, δημιουργική περίοδος. Τα καλοκαίρια πήγαινα σε camping, φέροντας μαζί τον σχεδιαστικό εξοπλισμό μου: ένα μικρό μπλοκ, μερικά μολύβια και μια γόμα. Αυτό μόνο. Αναζητούσα ερεθίσματα για να εξασκήσω το σχέδιο, μα η νεκρή φύση δεν με ενέπνεε. Ενώ οι γυναίκες… α, εδώ ήταν όλο το ζουμί.

Τις εντόπιζα μέσα από τις παρέες των διακοπών. Φοιτήτριες, λίγο μικρότερες από μένα τον καιρό εκείνο. «Θες να σου φτιάξω το πορτραίτο;», τους έλεγα. «Εξασκούμαι. Θα στο δώσω στο τέλος». Εκείνες χαμογελούσαν – πάντα χαμογελούσαν. Καμία δεν έφερε αντίρρηση, παρά τις αρχικές επιφυλάξεις. Ποιο κορίτσι δεν θέλει το πορτραίτο του, αν του προσφέρεται με αυτόν τον τρόπο…

Κάθονταν απέναντί μου. Κάποιο σκιερό τραπεζάκι συνήθως, στην άπνοια ενός ζεστού μεσημεριού, ενώ τραγουδούσαν στα δέντρα τα τζιτζίκια. Και ξεκινούσα… Πρώτα το γενικό περίγραμμα… το σχήμα του προσώπου… τα μάτια… το στόμα… οι σκιές…

Καμία τους δεν πόζαρε με τον ίδιο τρόπο. Μία ήταν ανήσυχη, θυμάμαι. Νευρική. Έμοιαζε αναποφάσιστη. Μου το μετέδωσε. Ήμουν νευρικός στη διάρκεια του σχεδίου, έκανα πολλά λάθη. Στο τέλος έφτασα να απολογηθώ για τυχόν λάθη. Φάνηκε να της αρέσει – δεν ξέρω, δεν κατάλαβα. Το πήρε, έφυγε, αυτό ήταν. Δοκιμασία.

Άλλη ήταν σωστό ζιζάνιο. Μιλούσε σε κόσμο, σηκωνόταν από την καρέκλα, καθόταν πάλι, γυρόφερνε… Αισθανόμουν λες και προσπαθώ να πιάσω τη σκιά της με απόχη. Τελικά τα κατάφερα όμως – την έπιασα. Το πορτραίτο της άρεσε πολύ.

Μία τρίτη ήταν πολύ σοβαρή. Νομίζω πως της άρεσα – είμαι σίγουρος. Δεν δυσκολεύτηκα καθόλου στο σχέδιο… ήταν λες και ήθελε να με διευκολύνει. Ίσως όμως η σοβαρότητά της να οφειλόταν σε έναν άλλο παράγοντα: άγχος. Πως φαίνομαι στα μάτια του; Θα μπορέσει, άραγε, να δει την ομορφιά μου;

Μια άλλη, τέλος, άρεσε σε μένα. Εκεί έβαλα τα δυνατά μου. Στο τέλος κοιτούσε το πορτραίτο της πολλή ώρα. Χαμογελούσε. Έφτασε να συγκρίνει με έναν καθρέφτη που είχε μαζί της. «Έτσι φαίνομαι;», ρώτησε, δίχως να απολέσει το χαμόγελό της. Ναι, έτσι – ήθελα να της πω. Όμορφη. Μα δεν είπα την τελευταία λέξη.

Οι κοπέλες πήραν τα πορτραίτα τους και έφυγαν. Σκόρπισαν σαν τα καλοκαίρια. Και αυτό ήταν. Οι παρέες διέλυσαν, οι επαφές χάθηκαν. Και αν κάπως θυμάμαι τα χαρακτηριστικά τους… είναι επειδή είχα αφιερώσει 2 ώρες για να τις σχεδιάσω.

Ένα και μοναδικό πορτραίτο μου απέμεινε από εκείνη την περίοδο. Αυτό που σας παρουσιάζω. Είναι το πρώτο που έκανα. Η διαφορά του σε σχέση με τα άλλα;… Η γυναίκα που βλέπετε δεν έστεκε, σάρκα, βλέμμα και φωνή, απέναντί μου. Πηγή του πορτραίτου είναι μια φωτογραφία σε περιοδικό.

Αυτό λοιπόν το πορτραίτο, της φωτογραφίας του περιοδικού, είναι και το μόνο που μου απέμεινε από εκείνη την εποχή.