Επιστροφή σπίτι με τον
ηλεκτρικό. Δυο νέοι – ένα αγόρι και μια κοπέλα – συνομιλούσαν. Ήταν-δεν ήταν 20
χρονών. Η κουβέντα περιστρεφόταν γύρω από κινητά τηλέφωνα. «Το συγκεκριμένο
μοντέλο έχει την καλύτερη οθόνη». «Ναι, έτσι έχω ακούσει κι εγώ». Ένα γρήγορο
βλέμμα μου στο χώρο, την ίδια στιγμή, ήταν αρκετό για να εντοπίσει με μια ματιά
μόνο άφθονα άτομα με το κινητό στο χέρι, το βλέμμα χαμένο μέσα του σαν ψαρόβαρκα σε
θαλασσινή ρουφήχτρα.
ηλεκτρικό. Δυο νέοι – ένα αγόρι και μια κοπέλα – συνομιλούσαν. Ήταν-δεν ήταν 20
χρονών. Η κουβέντα περιστρεφόταν γύρω από κινητά τηλέφωνα. «Το συγκεκριμένο
μοντέλο έχει την καλύτερη οθόνη». «Ναι, έτσι έχω ακούσει κι εγώ». Ένα γρήγορο
βλέμμα μου στο χώρο, την ίδια στιγμή, ήταν αρκετό για να εντοπίσει με μια ματιά
μόνο άφθονα άτομα με το κινητό στο χέρι, το βλέμμα χαμένο μέσα του σαν ψαρόβαρκα σε
θαλασσινή ρουφήχτρα.
Στη συνέχεια η κουβέντα των νέων
περιστράφηκε γύρω από ένα άλλο, εξίσου ενδιαφέρον θέμα: αμάξια. «Αυτό είναι το
καλύτερο στο είδος του». «Τι μου λες». Σα να μην έφτανε αυτό, η πόρτα άνοιξε
και μπήκαν μέσα κάτι κοπελιές, αφοσιωμένες στη δική τους συζήτηση: «Αυτά τα παπούτσια
μπορείς να τα βρεις στο Μοναστηράκι». «Α, είναι πολύ ωραία».
περιστράφηκε γύρω από ένα άλλο, εξίσου ενδιαφέρον θέμα: αμάξια. «Αυτό είναι το
καλύτερο στο είδος του». «Τι μου λες». Σα να μην έφτανε αυτό, η πόρτα άνοιξε
και μπήκαν μέσα κάτι κοπελιές, αφοσιωμένες στη δική τους συζήτηση: «Αυτά τα παπούτσια
μπορείς να τα βρεις στο Μοναστηράκι». «Α, είναι πολύ ωραία».
Πόσες φορές. Πόσες φορές
μπορεί να ακούω γύρω μου τις ίδιες ακριβώς συζητήσεις… τις ίδια ακριβώς θέματα…
τις ίδιες αντιλήψεις και τις ίδιες κοσμοθεωρίες… από τόσα και τόσα διαφορετικά άτομα.
Σχεδόν αισθάνεσαι πως είναι όλοι ένα άτομο και μοναδικό, σε άφθονες παραλλαγές.
Αλλά μια φορά να μπω στο τρένο και να κρυφακούσω μια συζήτηση δυο νέων για βιβλία…
ή για κινηματογράφο… ή για μουσική… αυτό είναι σπάνιο φαινόμενο. Πάντα για
κινητά και αυτοκίνητα και ρούχα.
μπορεί να ακούω γύρω μου τις ίδιες ακριβώς συζητήσεις… τις ίδια ακριβώς θέματα…
τις ίδιες αντιλήψεις και τις ίδιες κοσμοθεωρίες… από τόσα και τόσα διαφορετικά άτομα.
Σχεδόν αισθάνεσαι πως είναι όλοι ένα άτομο και μοναδικό, σε άφθονες παραλλαγές.
Αλλά μια φορά να μπω στο τρένο και να κρυφακούσω μια συζήτηση δυο νέων για βιβλία…
ή για κινηματογράφο… ή για μουσική… αυτό είναι σπάνιο φαινόμενο. Πάντα για
κινητά και αυτοκίνητα και ρούχα.
Δεν αναφέρομαι σε ενήλικες
μιας ηλικίας και πάνω – χαμένη η γενιά τους, τους έφαγε ο κόσμος της τηλεόρασης,
των κομμάτων, των πιστωτικών, και της καριέρας που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ.
Μα όταν βλέπω παιδιά 20 χρονών να χαραμίζονται σε κάθε ανουσιότητα που τους περιβάλλει, θλίβομαι. Ρούχα, κινητά, selfies,
καλλυντικά και αμάξια. Πόση ζημιά τους έχει κάνει πια αυτό το σχολείο για να
αντιπαθήσουν τόσο τα βιβλία. Με πόση ασημαντότητα έχουν γεμίσει το κεφάλι τους τα
Μέσα Ενημέρωσης και οι μόδες.
μιας ηλικίας και πάνω – χαμένη η γενιά τους, τους έφαγε ο κόσμος της τηλεόρασης,
των κομμάτων, των πιστωτικών, και της καριέρας που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ.
Μα όταν βλέπω παιδιά 20 χρονών να χαραμίζονται σε κάθε ανουσιότητα που τους περιβάλλει, θλίβομαι. Ρούχα, κινητά, selfies,
καλλυντικά και αμάξια. Πόση ζημιά τους έχει κάνει πια αυτό το σχολείο για να
αντιπαθήσουν τόσο τα βιβλία. Με πόση ασημαντότητα έχουν γεμίσει το κεφάλι τους τα
Μέσα Ενημέρωσης και οι μόδες.
Και μετά σας φταίει η
οικονομική κρίση και η ανεργία. Μα αν δουλεύεις, βγάζεις χρήματα και τελικά τα
σκορπάς σε ολοένα και καλύτερα κινητά και σε ολοένα ακριβότερα ρούχα… τότε, φίλε
μου, το ίδιο θύμα είσαι όπως και τον καιρό που ήσουν άνεργος.
οικονομική κρίση και η ανεργία. Μα αν δουλεύεις, βγάζεις χρήματα και τελικά τα
σκορπάς σε ολοένα και καλύτερα κινητά και σε ολοένα ακριβότερα ρούχα… τότε, φίλε
μου, το ίδιο θύμα είσαι όπως και τον καιρό που ήσουν άνεργος.
Πότε θα συνειδητοποιήσεις πως
έχεις δύναμη στα χέρια σου… Πως είσαι κάτι παραπάνω από ένα νούμερο σε μια ατελείωτη
λίστα καταναλωτών κάποιας πολυεθνικής; Πως είσαι κάτι περισσότερο από μια γλάστρα
που επιθυμεί να καλλωπίζεται με περιώνυμες μάρκες για να καλύψει την ανωνυμία της
ομοιομορφίας της – την ολική έλλειψη προσωπικότητας που την χαρακτηρίζει; Πως
μπορείς να είσαι κάτι περισσότερο από αιώνιος πελάτης και πως η ζωή μπορεί να
σου παρέχει κάτι ανώτερο από «Tις Kαλύτερες
Προσφορές»;
έχεις δύναμη στα χέρια σου… Πως είσαι κάτι παραπάνω από ένα νούμερο σε μια ατελείωτη
λίστα καταναλωτών κάποιας πολυεθνικής; Πως είσαι κάτι περισσότερο από μια γλάστρα
που επιθυμεί να καλλωπίζεται με περιώνυμες μάρκες για να καλύψει την ανωνυμία της
ομοιομορφίας της – την ολική έλλειψη προσωπικότητας που την χαρακτηρίζει; Πως
μπορείς να είσαι κάτι περισσότερο από αιώνιος πελάτης και πως η ζωή μπορεί να
σου παρέχει κάτι ανώτερο από «Tις Kαλύτερες
Προσφορές»;
Όμως όχι. Δεν επιθυμώ να βλέπω
τα πάντα αρνητικά… Κρατώ μέσα μου την εικόνα ενός άλλου εικοσάχρονου που πέτυχα
στο τρένο πριν κάποιους μήνες. Διάβαζε τον «Δον Κιχώτη». Και μιας κοπέλας που,
αν θυμάμαι καλά, κράταγε στα χέρια της ένα αγαπημένο μου βιβλίο.
τα πάντα αρνητικά… Κρατώ μέσα μου την εικόνα ενός άλλου εικοσάχρονου που πέτυχα
στο τρένο πριν κάποιους μήνες. Διάβαζε τον «Δον Κιχώτη». Και μιας κοπέλας που,
αν θυμάμαι καλά, κράταγε στα χέρια της ένα αγαπημένο μου βιβλίο.
Ήθελα να την πλησιάσω και να της
πω: “είσαι όμορφη, το ξέρεις;”.
πω: “είσαι όμορφη, το ξέρεις;”.
23 Responses
Δεν έχω "κρυφακούσει" και τόσες συζητήσεις στα ΜΜΜ, αλλά ενδιαφέρουσα ερευνητική ιδέα! Πάντως, πιστεύω ότι πάντα η πλειοψηφία του κόσμου ασχολιόταν και θα ασχολείται με τέτοιου "επιπέδου" θέματα. Φαίνεται αρκετά λυπηρό. Μάλλον όμως τα πράγματα είναι καλύτερα από ό,τι ήταν πριν κάποιους αιώνες. Η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου έχει μια επαφή με τον πολιτισμό (έστω σε μια "κατώτερη" εκδοχή του), αλλά υπήρξε ένας καιρός που δεν είχε σχεδόν καθόλου ίσως.
Δεν έχεις άδικο στη διαπίστωσή σου αγαπητέ Βατ. Ίσως υπάρχει κάποια "πρόοδος", αν το δούμε εξελικτικά το θέμα. Υπάρχει μεγαλύτερη πρόσβαση στα αγαθά του πολιτισμού σήμερα, αυτό είναι αυτονόητο. Έχουν γίνει κάποια βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση… μένει όμως να συνεχίσουμε και να επισπεύσουμε αυτή τη διαδικασία – και να αποφύγουμε τυχόν πισωγυρίσματα…
Θα έπρεπε να της το πεις της κοπέλας, πόσο όμορφη ήταν.
Η αλήθεια είναι ότι η πλειοψηφία του κόσμου αναλώνεται σε τέτοιου είδους "καταναλωτικά" προβλήματα. Όμως, πάντα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, ευτυχώς.
Έχεις απόλυτο δίκιο σε όσα γράφεις. Ένας κόσμος με ανθρώπους που θα ενδιαφέρονταν να κάνουν έστω ένα βήμα παραπάνω προς έναν κόσμο πέρα από τα υλικά αγαθά θα ήταν πολύ καλύτερος.
Προς το παρόν, ας είμαστε ευγνώμονες για τους ελάχιστους Δον Κιχώτες και τις όμορφες Δουλσινέες που γεμίζουν τον κόσμο με μικρές φυσαλίδες αισιοδοξίας για το μέλλον της ανθρωπότητας, και ας θυμόμαστε πάντα ότι αυτός ο δρόμος είναι πολύ μοναχικός…
Να έχεις μια όμορφη νύχτα, κουνελάκι
Είναι μοναχικός δρόμος, ναι… μα εδώ κι εκεί πετυχαίνεις κάποιον συνοδοιπόρο και το ταξίδι σου γίνεται ομορφότερο.
Να 'σαι καλά αγαπητή μου Pippi.
Κούνελε καλησπέρα σου. Δεν έχεις άδικο με την ατμόσφαιρα που περιγράφεις. Ένας ολάκερος κόσμος σέρνεται και διαλέγεται πίσω από μια οθόνη. Ακόμα και στα μπαρ βλέπεις άτομα να έχουν μπροστά τους ένα κινητό και να ασχολούνται με αυτό.
Δεν θα έλεγα ότι φταίει το σχολείο. Μην το ενοχοποιούμε για τα πάντα. Οι αξίες που κυριαρχούν ναι. Εκεί είναι το θέμα.
Πολύ συζήτηση δηλαδή.
Να σου ευχηθώ ένα όμορφο βράδυ.
Προφανώς το "σχολείο" στο οποίο αναφέρομαι δεν αφορά τόσο τους δασκάλους ή τα μαθήματα… μα τις αξίες που κυριαρχούν, καθώς και τον τρόπο εκπαίδευσης. Κάποια στιγμή στο μέλλον ίσως επανέλθω. Όντως προσφέρεται για μεγάλη κουβέντα.
Χαιρετώ, φίλε Γιάννη!
Η γνώση θέλει κόπο, καλέ μου Κούνελε. Οι άνθρωποι που διάβαζαν ήταν ανέκαθεν μειονότητα. Συντηρούν, φυσικά, εκδοτικούς οίκους, κινηματογράφους τέχνης και θεατρικές ομάδες, αλλά είναι πάντα μειονότητα.
Στα νιάτα μου (είμαι 59), οι γονείς μάς αποθάρρυναν από το διάβασμα, για να μην "στραβωθούμε" ή να φαινόμαστε "παράξενοι". Τα άλλα παιδιά μας κοίταζαν καχύποπτα.
Σήμερα, τουλάχιστον, βλέπω νέους ανθρώπους -κυρίως κορίτσια, δηλαδή- να διαβάζουν στο μετρό και χαίρομαι.
Τις προάλλες διαφωνούσα με κάτι φίλους, οι οποίοι κορόιδευαν τις μεσόκοπες γυναίκες που διαβάζουν "ροζ" βιβλία. Τους είπα ότι χαίρομαι να βλέπω και αυτές, διότι αν δεν διάβαζαν ροζ λογοτεχνία, θα έβλεπαν τηλεόραση.
Τουλάχιστον εμπλουτίζουν το λεξιλόγιό τους. Σήμερα, ακόμα και τον λογαριασμό του ΟΤΕ να διαβάζεις, κάτι παραπάνω μαθαίνεις.
Καλή σου νύχτα.
Το σχόλιό σου, αγαπητέ Λωτοφάγε, για τον λογαριασμό του ΟΤΕ, ήταν πραγματικά απολαυστικό!
Καλύτερα λοιπόν να διαβάζει κάποιος οτιδήποτε πέσει στα χέρια του, από το να μη διαβάζει τίποτα;… Ίσως είναι ένα πρώτο βήμα κι αυτό…
Τις ευχές μου για μια όμορφη, νέα εβδομάδα!
Κάποιες εξαιρέσεις μας κάνουν
εν μέρει αισιόδοξους
φιλί
Έτσι είναι, έτσι ήταν πάντα. Έτσι προχωράει ο κόσμος. Χαιρετώ Ελένη
Αχ Κούνελε μου, σα να είσαι στο μυαλό μου!!!
Μερικές φορές νομίζω πως είμαι από άλλον πλανήτη όταν ακούω συζητήσεις για νύχια και μαλλιά μόνο!
Αρνούμαι να κάνω παρέα με αυτά τα άτομα γιατί δεν έχουμε τίποτα κοινό.
Τι κουβέντα να κάνω με κάποιον που δεν διαβάζει λογοτεχνία και ασχολείται με τα νύχια, τα μαλλιά και τη μόδα;…
Πολλές φορές μένω μόνη σπίτι με το βιβλίο μου, το γατούλη μου και είμαι ευτυχισμένη.
Δεν βγαίνω για να βγω κι ας βαρεθώ.
Φιλάκια πολλά:))
Βιβλίο και γάτος? Μα λίγα πράγματα συγκρίνονται με τέτοιες ομορφιές. Και όσοι δεν γνωρίζουν (και είναι πολλοί αυτοί), αυτοί χάνουν.
Με καθυστέρηση, σε χαιρετώ αγαπητή Σερενάτα!
Κουρασμένη κατάφερα και ήρθα… έχω χάσει τις τελευταίες σου αναρτήσεις…αλλά ευτυχώς είναι πάντα εδώ και περιμένουν ☺
Αυτή με ξεκούρασε..αλήθεια! Και αποχωρώ με μια γλύκα τόση ….
Να'σαι καλά κούνελε!
Έστω και ετεροχρονισμένα, σου στέλνω τους χαιρετισμούς μου Αριστέα!
"Αλλά μια φορά να μπω στο τρένο και να κρυφακούσω μια συζήτηση δυο νέων για βιβλία… ή για κινηματογράφο… ή για μουσική…"
Ίσως τύχει ν' ακούσεις για κινηματογράφο, άντε και για μουσική, για βιβλία πολύ σπάνιο όμως πραγματικά. Φαντάσου τώρα να σου πω ν' άκουγες μια συζήτηση για ένα μουσείο, για μια εικαστική έκθεση.. .Νομίζω πως έχουμε καταντήσει να είμαστε μια ισχνή μειοψηφία, και οτιδήποτε το διαφορετικό όταν δε μπορεί ο άλλος να το καταλάβει, θα το κοροιδέψει. Στην Ελλάδα έχουμε καταντήσει να ειρωνευόμαστε ότι μας ξεπερνάει. Το έχουμε ξαναπεί, αυτή η κρίση είναι κυρίως πολιτιστική. Και μόνο ότι δεν μπόρεσε μια χρεοκοπία να μας αλλάξει μυαλό, αυτό λέει πολλά.
Ακριβώς όπως τα λες Μαίρη. Συμφωνούμε πέρα ως πέρα.
Είναι θλιβερό….. Δεν βρίσκεις άνθρωπο να μιλήσεις. Και γω προτιμώ να μένω μόνη μου. Τηλεόραση, σόουμπιζ, τσεκ ιν και σέλφις, γόβες, καλλυντικά και αμάξια και μόδες…Παντελήδιδες και παολες.. Κι αν τυχόν διαβάζουν αυτό είναι Μαντά και Δημουλιδου.το πιο τραγικό είναι ότι νομίζουν πως είναι κάποιοι επειδή είναι τρεντυ και φοράνε ακριβές μάρκες και ξέρουν και κάνα απόφθεγμα απ το φβ που είναι τώρα της μοδος. Ο υλισμός και το φαίνεσθαι.Παντού αυτό. Και μετά εμείς είμαστε τα φρικιά και οι εξωγήινοι. Ευτυχώς υπάρχουν οι εκλεκτοί 🙂 αυτό που κρατώ σ' αυτό το ποστ είναι το : Ήθελα να την πλησιάσω και να της πω: “είσαι όμορφη, το ξέρεις;”. Τόσο αυθόρμητο και αληθινό. Τόσο… Ζωή!
Που θα πάει… θα γυρίσει ο τροχός Γιώτα. Και αν δε γυρίσει… θα έχουμε τουλάχιστον απολαύσει τη δική μας διαδρομή!
Ο τίτλος της ανάρτησης τα λέει όλα!
Έχουμε κάνει κι άλλη φορά σχετική συζήτηση και όσα περιγράφεις παραπάνω είναι μια τραγική αλήθεια, από την οποία δεν ξέρω αν θα καταφέρουμε να γλιτώσουμε κάποια στιγμή. Αν δεν επέλθει η ωριμότητα μέσα από τις σκληρές συνθήκες (φυσικά αποδεικνύεται ότι για πολλούς δεν είναι) των τελευταίων ετών, έχουμε χάσει το παιχνίδι και μια χαρά θα οδηγηθούμε στα σκουπίδια της Ιστορίας…
Συμφωνώ με την αναγνώστρια πιο πάνω για τη σημασία του αυθόρμητου και αληθινού, διότι έχει χαθεί και μαζί του η αυθεντική ζωή! Μάλλον, επιβάλλεται όσοι γνωρίζουμε τα συστατικά αυτής της πλευράς της ζωής να τα μεταδίδουμε σε άλλους γύρω μας, οι οποίοι έχουν άγνοια!
Καλή εβδομάδα, Κούνελε!
υ.γ.
Αλήθεια, θα το έκανες, αν δεν υπήρχε κάποιος σοβαρός λόγος να σε συγκρατήσει;
Υγ – Δύσκολα, αγαπητή μου Γλαύκη! Ομολογώ δύσκολα… αν και είναι ωραίο στη σκέψη.
επειδη χρησιμοποιω καθημερινα τα ΜΜΜ πολλες φορες και για πολλη ωρα και χωρις ακουστικα στα αυτια, εχω 'κρυφακουσει' πολλες συζητησεις παρομοιου βαρετου και αηδιαστικου περιεχομενου αλλα και αρκετες με πραγματικο ενδιαφερον, οπως οι ανθρωπιες σχεσεις, τα βιβλια, οι τεχνες κτλ, με τις πρωτες να υπερισχυουν φυσικα.
απο τις αγαπημενες μου προσφατες ηταν ενα κοριτσακι που τωρα πρεπει να μαθαινε αναγνωση και διαβαζε δυνατα τη 'Χριστουγεννιατικη Ιστορια'. αν δεν πηγαινα δουλεια κι επρεπε να κατεβω θα συνεχιζα στο τρενο μονο και μονο για να την ακουω.
Σωστό το κοριτσάκι! Αυτά είναι τα καλά…
Κι εγώ αφοσιώνομαι στις κουβέντες των ανθρώπων γύρω μου. Σφυγμομετρώ την εποχή μας. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με την πόλη, αλλά εδώ πάνω ακούς πολλά και διάφορα και χαζολογήματα αλλά και σοβαρά θέματα. Μπορώ να πω πως ακούω πιο τακτικά για προβλήματα και η πλάκα είναι ότι σε βάζουν και μέσα στην κουβέντα αν κάθεσαι δίπλα τους.