Η μυστική γλώσσα της θερινής βροχής

Κάποια πράγματα επισφραγίζουν την ομορφιά τους με τη σπανιότητα της εμφάνισής τους. Η βροχή είναι πάντα όμορφη – πόσο βαθύτερο νόημα αποκτά η ομορφιά της, όμως, όταν προκύπτει στα μέσα του Αυγούστου. Μοιάζει με την ανάσα που παίρνει ο αθλητής καταμεσής της ανηφόρας• το αεράκι που σκορπίζει την κάψα ενός περίκλειστου χώρου• το σιωπηλό ευχαριστώ μιας κουρασμένης γης προς τον ευεργέτη ουρανό• τους εραστές που σμίγουν στα κρυφά και ξεχύνουν το πλούσιο άρωμα της γονιμότητας.

Η θερινή βροχή επαναφέρει τη φύση στο προσκήνιο – και ο άνθρωπος γίνεται, για λίγο έστω, θεατής. Μια από τις ωραιότερες αναμνήσεις μου από διακοπές ήταν πριν μερικά χρόνια, όταν είχα επισκεφτεί ένα νησί που ξεχειλίζει κόσμο και σκορπίζει ανελέητα τεχνητό φως στις νύχτες. Ένα πρωινό όμως έριξε μια αναπάντεχη μπόρα – και ο κόσμος κλείστηκε στα σπίτια, τους ξενώνες και τα ξενοδοχεία του. Ήταν μια καλή ευκαιρία να βγω και να γυρίσω τη Χώρα. Αισθανόμουν λες και είχα μεταφερθεί σε άλλο τόπο. Οι κάτοικοι της Χώρας ξεπρόβαλαν από τα σπίτια τους, καθάριζαν τις αυλές τους, έκαναν τα λιγοστά τους ψώνια, έδιναν επιτέλους το παρόν – και το νησί απέπνεε μια σπάνια ησυχία, μια ακαθόριστη γλυκύτητα, μια αυθεντικότητα που ένιωθες πως έχει χαθεί εδώ και δεκαετίες. Τα σμήνη των επισκεπτών που γύριζαν τα μπαρ και τα καταστήματα είχαν εξαφανιστεί. Ο οικονομικός τροχός είχε παγώσει στην κίνησή του. Έμοιαζαν όλα να έχουν γυρίσει πίσω στον χρόνο.

Ήταν μια στιγμή σπάνιας ομορφιάς, τέτοια που θα ήταν αδύνατο να διαρκέσει – δεν θα ήταν πρόσφορο, εξάλλου, για τις νεότερες καταναλωτικές δραστηριότητες του νησιού, που βασίζονται στην κάψα του ήλιου και τα έξοδα των επισκεπτών. Μα για το λίγο που κράτησε ένιωσα πως έχω μεταφερθεί σε κάποιο μυθιστόρημα μιας άλλης εποχής – εκεί που η φύση ανακτά τον πρωταγωνιστικό ρόλο από τον άνθρωπο. Και ευχαρίστησα, σιωπηλά μέσα μου, τη θερινή βροχή, για τη σύντομη απόλαυση που μου είχε χαρίσει.

Συνεχίζω να την ευχαριστώ, κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, όποτε αξιώνει να μας τιμήσει με την εμφάνισή της. Στη διάρκειά της νιώθω πως το καλοκαίρι μου χαμογελά – και εκμυστηρεύεται κάτι σε μια παλιά, μυστική γλώσσα που αδυνατώ ν’ αποκρυπτογραφήσω… μα αγαπώ να την ακούω.