Η γειτόνισσα παίρνει τη δόση της απ’ το καθημερινό τηλεπαιχνίδι. Την ακούω δια μέσω τοίχων ανεπαρκούς μόνωσης. Μικροαστική ζωή περιχαρακωμένη σε σπιρτόκουτα. Ασβέστης, τούβλα, πόρτες που κλειδώνουν μετά τα μεσάνυχτα – προσπαθώντας να κρατήσουν σε απόσταση τα παράταιρα εκείνα όνειρα που θα παρενοχλούσαν τον μακάριο ύπνο τους. Νοικοκύρηδες. Φιλήσυχοι άνθρωποι. Ηλεκτρονικές συσκευές, οθόνες και οθονίτσες, πλήθος καλωδίων που ξεκινούν απ’ το πουθενά και καταλήγουν στο τίποτα. Όλα ενωμένα στον μεγάλο κοινό σκοπό: να σε φέρουν «πιο κοντά». Πιο κοντά σε τι; – αναρωτιέμαι.
Κάποιοι ονειρεύονται τις νύχτες – εκεί, στα μικρά σπιρτόκουτά τους. Κάποιοι ονειρεύονται απόδραση και θλίβονται και θυμώνουν που δεν την αποκτούν. Κάποιοι άλλοι δεν ονειρεύονται πια. Ξέχασαν να το κάνουν – και βρήκαν την ησυχία τους. Μια ησυχία που ανατριχιάζει, καταμεσής μιας νύχτας που κραυγάζει: κραυγάζει διότι θέλει ν’ ακουστεί και πνίγεται στη σιγαλιά του ανώνυμου πλήθους που θέλει πάντα να κοιμάται.
Να κοιμάται. Να εργάζεται. Να εργάζεται. Να κοιμάται. Πρόσθεσε λίγη δόση αυθεντικού κουτσομπολιού, μια τζούρα καταναλωτικής εκτόνωσης και μια κουταλιά ξοδεμένης ηδονής και έχεις έτοιμη τη συνταγή. Η σούπα της καθημερινότητας. Εμπρός – ανακατέψου κι εσύ μαζί της.
Κι εγώ; Εγώ νιώθω πως δεν ταιριάζω εδώ… Μου δίνετε σπιρτόκουτα; Θα σας δώσω σπίρτα. Και θα πω: «βάλτε τους φωτιά»… Και φύγετε.
Βρείτε τον εαυτό σας – πριν προλάβουν να σας τον κλέψουν άλλοι.
One Response
[…] Αηδίασα. Οι αναφορές, οι παρατηρήσεις, η ψυχρή προτροπή της να αφήσω τον γάτο μου. Η γελοιότητα της κατάστασης. Η γαμημένη τηλεόραση που παρακολουθούσε με ευλάβεια. Μικροαστική αηδία. Ήθελα να πάρω τον Πιέρ – και να φύγω, δίχως πολλά πολλά. Θα μπορούσα να είχα κάτσει, ναι. Μα αισθανόμουν αηδία – είναι η μόνη λέξη που μπορεί να περιγράψει αυτό που ένιωθα, γι’ αυτό και την επαναλαμβάνω. Ιδού τα ανθρωπάκια που γυρεύουν την «ησυχία» τους και τους ενοχλεί αν ακούν ένα γατάκι να κλαίει. Θέλουν την ησυχία τους για να παρακολουθήσουν τις ειδήσεις και το τηλεπαιχνίδι της ημέρας. Και σου πουλάνε εξουσία από πάνω, διαχειριστές και ιδιοκτήτες. Κατασταστικά πολυκατοικίας, έλεγε η μία. Θα φέρω την αστυνομία, έλεγε. Και ο ιδιοκτήτης να συνομιλεί μαζί της και να μου κάνει υποδείξεις. Μικροί άνθρωποι. Έγραψα ένα σχετικό κείμενο τότε, που μοιράστηκα στο Κουνέλι. Το ονόμασα «Σπιρτόκουτα» (κλικ). […]