Αποκριάτικο βράδυ. Φέτος φοριέται πολύ το πράσινο. Μασκοφορεμένες κοπέλες στον ηλεκτρικό, ενδεδυμένες κατάλληλα για την εορταστική τους έξοδο. Παρουσιάζουμε τη νέα μας κολεξιόν, μάσκα με κορδόνι σε έξαλλες παραλλαγές νοσηλεύτριας και χειρούργου – ιδανική για τις ξέφρενες διονυσιακές βραδιές σας. Μπες κι εσύ στον χορό, γίνε ένα με το πλήθος – είναι κολλητικό.
Μια μητέρα κάθεται με τρία παιδιά στο βαγόνι. Δυο κορίτσια, ένα αγόρι. Το αγόρι στέκεται όρθιο. «Κάτσε κάτω», του λέει η μητέρα και τον κοιτάζει θυμωμένη στα μάτια. «Σε λίγο», απαντάει ο μικρός και στέκεται πεισματικά όρθιος. «Δεν θα το ξαναπώ – κάτσε κάτω ΤΩΡΑ», λέει η μητέρα του και τον αγριοκοιτάζει, υψώνοντας τη φωνή της. Ο μικρός παραμένει όρθιος. Παρατηρώ τη μητέρα. Σχετικά νέα. Το βλέμμα της μοιάζει με ουρανό έτοιμο για μπόρα. Με τρομάζει. Δεν είναι αυτό που λέει, όσο ο τρόπος που το λέει. Η κόρη της πάει να σηκωθεί – η μητέρα την προλαβαίνει. «ΚΑΤΣΕ» – της λέει. Κόκαλο η μικρή. Κορίτσια – σκέφτομαι. Πιο πειθήνια. Ενώ ο μικρός παραμένει όρθιος, κόντρα στην εντολή της μαμάς. Μπράβο αντάρτη μου, σκέφτομαι. Έτσι. Να κάτσεις όταν επιθυμείς ο ίδιος.
Συσχετισμοί δύναμης. Η εντολή του φορέα εξουσίας που πασχίζει να επιβληθεί απλά και μόνο διότι θεωρεί πως του οφείλουν υπακοή δίχως όρια. Απραγματοποίητα όνειρα μετουσιωμένα σε κόμπλεξ. Κοινωνία: πεδίο δράσης κομπλεξικών που έχουν μετασχηματίσει τα κόμπλεξ σε θεσμούς.
«Κάτσε αν δε θες να φας σφαλιάρα», επαναλαμβάνει η μητέρα. Το βλέμμα της ένα καρφί μπηγμένο στον τοίχο. Ο μικρός αντιστέκεται λίγο ακόμα – και τελικά κάθεται. «Τόσο μπόρεσε», σκέφτηκα. Το παντοτινό ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Από τη μία η ανταρσία – από την άλλη το ρίσκο της απώλειας της αγάπης της μάνας. Δύσκολα μπορεί ν’ αντέξει το πρώτο. Θα τιθασεύσεις τα εξεγερμένα ένστικτά σου και αργά ή γρήγορα θα υποταχθείς. Και αν κάτι σ’ ενοχλεί – θα το μπουκώσεις μέσα σου, βαθιά. Και θα το μαζώξεις σ’ ένα υπόγειο τούνελ που θα ενεδρεύει στα βάθη σου και θα βρίσκει διέξοδο τις νύχτες στα όνειρά σου.
Μια κοινωνία που νοσεί. Μα όχι όπως νομίζει.
Κοιτάζω απ’ το παράθυρο. Μια νεαρή κοπέλα στο Mall. Κοντομάνικο. Το μπούστο της χοροπηδάει σαν ξέφρενο ζελεδάκι σε πιάτο. Να μια όμορφη σκηνή. Επιφανειακή, πιθανότατα ανόητη – μα την προτιμώ από τη νευρωτική μάνα. Θα της πήγαινε άραγε η μάσκα; Kinky σκέψεις με νοσοκόμες κι ασθενείς. Θα σου δείξω τα πάντα – μα το πρόσωπό μου θα παραμένει κρυμμένο. Υπάρχουν κίνδυνοι, βλέπεις. Τι σημασία έχει το πρόσωπο εξάλλου – αυτά είναι ξεπερασμένα πράγματα. Μια μέρα τηλεόρασης και αρκεί για να ξεχάσεις το πρόσωπό σου για πάντα.
Στάση. Έφτασα. Κούραση. Δεν προσδοκώ γλέντια απόψε. Μα ας γλεντήσουν όσοι νιώθουν. Και ας φιληθούν στα σκοτεινά. Αυτό ήταν πάντα το αντίδοτο εξάλλου. Όσο αφορά τον εαυτό μου; Ένα ζεστό ρόφημα. Ένα βιβλίο. Ο γάτος μου. Και μια ελπίδα να ονειρευτώ γοργόνες που πετούν τις μάσκες και από κάτω τα μαλλιά τους είναι πράσινα σαν φύκια.
