Τρία Κουνέλια Κάθονταν (εκθέσεις, rammstein και άλλα)

~

(leeeeet’s goooooooo!!!)

Ωραία λοιπόν. Το ένα κουνέλι είναι ο τύπος που γράφει αυτό το blog, σωστά? Τα άλλα δύο κουνέλια ποιά είναι? Μα τι συμβαίνει επιτέλους?!

…Ναι φίλε αναγνώστη, αυτό που σκέφτηκες είναι.: Αν πάρουμε το ένα κουνέλι και το βάλουμε μπροστά απο έναν καθρέπτη κρατώντας μια φωτογραφία ενός άλλου κουνελιού, και τους βγάλουμε όλους μαζί μια ακόμα φωτογραφία, τι βλέπουμε?… Τρία κουνέλια. Nαι, ξέρω πως αυτό ακριβώς σκέφτηκες αγαπητέ αναγνώστη, μη γίνεσαι μετριόφρων. Έπεσες μέσα απολύτως, μπράβο σου.

Εναλλακτικός τίτλος αυτής της ανάρτησης, που λέτε, θα μπορούσε να είναι “τι συμβαίνει όταν ένα κουνέλι το χτυπάει η ζέστη στο κεφάλι”, αλλά τελικά προτίμησα αυτόν που έβαλα, όντας πιο αινιγματικός και μυστήριος. Αυτός, αυτή, αυτό (το κουνέλι) και τα μυστήρια.

(ηδονή, απλά… περισσότερα παρακάτω)

Η Έκθεση

Τέλος λοιπόν με υποχρεώσεις και σχολές, και επιτέλους αρχίζω να συνειδητοποιώ 1) πως μπήκε το καλοκαίρι και 2) πως υπάρχει κόσμος εκεί έξω τελικά. Είναι ενδιαφέρουσα η διαπίστωση… Δε μπορώ να καταλάβω πως πέρασε ένας χρόνος, το περσινό καλοκαίρι έχει αφήσει έντονη την αύρα του πάνω μου ακόμα και τώρα, για να είμαι ειλικρινής δύσκολα θα μπορέσει το φετινό να το κοντράρει στα ίσα… Πέρισυ είχε Αυστρία και Novarock festival βλέπετε, φέτος… τη βγάζουμε με δύο συναυλιούλες.

Δεν έχω παράπονο όμως….. γιατί αν πρόκειται για λαιβάρες όπως αυτό που βιώσαμε χθες με τους Rammstein, τότε μια χαρά! Ας μην προτρέχω όμως….. Ξεκινώ με την Έκθεση μας, η οποία προχθές τελείωσε…

Πολλής ο κόσμος στα εγκαίνια, ανάμεσα στους οποίους… αχέμ, ο δήμαρχος Αθηνών. Αν και εδώ που τα λέμε το σκίτσο, τα κόμικς και οι λοιπές τέχνες στη χώρα μας χρειάζονται όση επίσημη στήριξη μπορούν να λάβουν. Είναι πολύ σημαντικό που φέτος η έκθεση έγινε για πρώτη φορά σε τέτοιο, περισσότερο επίσημο χώρο…. Αρκεί να μην ξεχνάμε το εξής βασικό: δεξιώσεις τύπου “σοκολατάκια του πρέσβη που μας κακομαθαίνει”, ψιλομύτες “κουλτουριάρηδες” δήθεν ψαγμένοι τύποι, μπουφέ με κέτερινγκ και μεγαλόστομες δηλώσεις για την “αναγκαιότητα του σκίτσου”, δεν πάνε ασορτί με μια τέχνη που απο τη φύση της είναι αναρχική.

(αυτό έβλεπε κάποιος με το που έμπαινε στον πάνω όροφο της έκθεσης… Έργο του φίλου Βασίλη, το blog του οποίου είναι αυτό)

(…κάπου εκεί στην οθόνη προβάλλεται το Disco Dog!)

Ήταν μια όμορφη έκθεση πάντως, όπως και η τελευταία της σχολής στην οποία συμμετείχα. Χάρηκα για όσους ήρθαν, λυπήθηκα για όσους δε μπόρεσαν να έρθουν, αλλά εντάξει, μια έκθεση ήταν, απλά, δε πειράζει. Να δούμε η φουρνιά που θα ακολουθήσει τι θα κάνει λοιπόν στις επόμενες. I did my share, πάμε παραπέρα τώρα…..

(τα κόμικς μου φαίνεται ενώνουν τους ανθρώπους 🙂

Those that were left behind….

Δε χώρεσαν να μπουν στην έκθεση τα πάντα απο όσα είχαμε κάνει… κάτι λογικό, ο χώρος ήταν μεν μεγάλος αλλά όχι ατελείωτος, δύο όροφοι δεν αρκούσαν για τα πάντα. Αρκετά έργα έμειναν εκτός λοιπόν. Επειδή όμως εμείς είμαστε παιδιά του Carnation και του Zwan, aka παιδιά μιας γενιάς που μεγάλωσε με τόσα συντηρητικά όσα χρειαζόταν, έχουμε και το blog γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο: για να παρουσιάζουμε εκείνα που δεν θα βλέπατε υπο άλλες συνθήκες!

Ιδού λοιπόν μερικά απο αυτά που έκανα και δεν μπήκαν, εκείνα που έκοψε η λογοκρισία!!! (εντάξει, υπερβάλλω λίγο).

(ένα πελώριο banner με θέμα του την “Ιστορία Χωρίς Τέλος” του Ende, με τους χαρακτήρες του βιβλίου όπως τους φαντάστηκα… Κρίμα που δεν μπήκε, ήταν πολύ μεγάλο και δεν χώραγε… γιατί δε μου είπατε να το φτιάξω πιο μικρό τότε κυρίες υπεύθυνες, αντί να παλεύω χωρίς λόγο τις τελευταίες μέρες? Τέλος πάντων 🙂

(αφίσα με θέμα της την απώλεια του νερού, κόπηκε λόγω κακής εκτύπωσης)

(Με το που είδαν την έκφραση που έκανα στον Ozzy οι ιθύνοντες της έκθεσης σκέφτηκαν πως δεν τους κάνει το συγκεκριμένο πορτραίτο. Εδώ που τα λέμε όμως, θα μπορούσατε να φανταστείτε τον Ozzy “σοβαρό”?)

(Last but not least… Το πορτραίτο του Σαρκοζύ που κόπηκε κι αυτό λόγω κακής εκτύπωσης, όπως και πολλά άλλα έργα των παιδιών… Την αφιέρωση την πρόσθεσα τώρα. Για την Lucretia λοιπόν, που κατέχει τα γαλλικά!)

Συναυλιακός Οργασμός

Μια συναυλία λοιπόν όλον τον μήνα για μένα, αλλά ρε παιδιά, τι συναυλία ήταν αυτή χθες…! Για να είμαι εντελώς ειλικρινής βέβαια, διαβάζοντας και ακούγοντας τα εκστασιασμένα σχόλια του κόσμου που είδε τους Rammstein, δε μπορώ παρά να μη νιώθω για άλλη μια φορά ο “φτωχός γείτονας των Βαλκανίων” ένα πράγμα. Ναι, η συναυλία χθες ήταν απίστευτη για τα ελληνικά δεδομένα, αλλά τέτοια λάιβ οι Rammstein (και όχι μόνο) τα δίνουν συνεχώς στο εξωτερικό.

Ακόμα και έτσι, χαίρομαι πραγματικά που είδαμε ένα μεγάλο συγκρότημα στην ΑΚΜΗ του (όπως μου έλεγε χθες ο αγαπητός Γιουθύμιους) και όχι στη δύση του, όπως συμβαίνει με τόσους και τόσους άλλους. Που πρέπει να έχουν διανύσει τα 3/4 (και βάλε) της μουσικής τους πορείας, να έχουν διαλυθεί και επανενωθεί κιόλας, για να τους δούμε και σε κανένα λάιβ στα εδώ μέρη. Οι Rammstein χθες ήταν μια εξαίρεση, όπως ήταν επίσης οι Muse ας πούμε 3 χρόνια πριν, ή ορισμένα άλλα φρέσκα ονόματα που έρχονται κατά καιρούς και δίνουν λάιβ σε χώρους χωρίς πολλή κόσμο, μια που στην Ελλάδα βλέπετε δεν ασχολούνται και πολλοί μαζί τους.

Χθες τα πάντα προμήνυαν οτι θα βλέπαμε ένα δυνατό λάιβ… Στον δρόμο προς το terravibe, πέσαμε πάνω στο συμπαθές τούτο ζώο που έβοσκε ανέμελο στα χωράφια, και διακινδύνευσα μια σχετικά κοντινή φωτογραφία του!!! Look deep into the eyes of the boaaaaar! Κουνέλι και Χοίρος αντάλλαξαν ένα βλέμμα όλο νόημα, και το κουνέλι συνέχισε τον δρόμο του, πεπεισμένο πια πως το βράδυ θα κυλούσε όμορφα…

(ευτυχώς δεν είχε άγριες διαθέσεις!)

Δυστυχώς τους Combichrist δεν τους προλάβαμε, κάτι που ομολογώ με στεναχώρησε μια που ήθελα να τους δω. Φτάσαμε γύρω στις 20.50 και οι Combichrist είχαν τελειώσει. Απ’ ότι έμαθα δεν έπαιξαν και πολύ βέβαια… Δε βαριέσαι, η συνέχεια μας αποζημίωσε και με το παραπάνω.

Το λάιβ και το show των Rammstein ήταν πραγματικά ένας συναυλιακός οργασμός. Όσοι ήμασταν εκεί το καταλάβαμε. Ήχος άψογος, σκηνική παρουσία και εφέ μοναδικά, ξεπερνώντας ακόμα και εκείνα των Muse (που κατείχαν μάλλον τα ηνία ως τώρα όσο αφορά τις εν Ελλάδι συναυλίες στο θέμα των εφέ. Λέω “μάλλον” γιατί δεν είχα πάει δυστυχώς στον Roger Waters). Οι φωτιές, ο αφρός, η βαρκάδα στο κοινό, μεγάλες στιγμές… Υπέροχο λάιβ, που θα το θυμόμαστε όσο λίγα….

Προσωπικά, έχοντας ταλαιπωρηθεί τον τελευταίο καιρό, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά (ειδικά τις μέρες της προετοιμασίας της έκθεσης), το χρειαζόμουν και ξέδωσα… Όπως χρειάζομαι όσο τίποτα την χαλάρωση των ημερών που θα ακολουθήσουν, μέρες που προβλέπονται χαλαρές και ξεκούραστες επιτέλους…. Ορίστε, δε βλέπετε, μέχρι και στο blog γράφω! Και όλο και κάποια άλλη ανάρτηση θα ακολουθήσει, χεχεχε. Ο Χρόνος, εκείνο το αβυσαλλέο ον με το οποίο φέτος ειδικά είχα τις κάκιστες σχέσεις μαζί του, παύει επιτέλους να μου δείχνει τα δόντια του, προς το παρόν τουλάχιστον….

Το ένα και μοναδικό ακόμα λάιβ στο οποίο θα πάω με τα χίλια είναι το Eject τον Ιούλιο. Κατά κύριο λόγο για τους Bad Religion, ναιιι! Ένα απο τα (λίγα ευτυχώς) συναυλιακά μου απωθημένα…. Εκεί (και εδώ) θα μαστε να τα λέμε ως τότε…. 🙂

~