Η Πολιτεία του Απραγματοποίητου Έρωτα

Καλώς ήρθες! Απόψε θα είμαι ο ξεναγός σου. Πού βρίσκομαι;… ρωτάς. Κοιτάζεις γύρω σου και στα μάτια σου ξεδιπλώνεται μια ατέλειωτη πολιτεία. Μια πολιτεία μεγαλύτερη από χίλιους κόσμους, μια πολιτεία μεγαλύτερη απ’ όλες τις πολιτείες των ανθρώπων. Και ζαλίζεσαι, το κεφάλι σου πονά, η όψη της πλημμυρίζει την καρδιά σου σαν παλίρροια. Που βρίσκομαι;…

Βρίσκεσαι στην Πολιτεία του Απραγματοποίητου Έρωτα! σου απαντώ. Έτσι τη λέτε εσείς – μα εμείς την ονομάζουμε αλλιώς! Έλα. Θα σε ξεναγήσω.

Εδώ ζουν όλοι οι έρωτες που στον κόσμο σας δεν υλοποιήθηκαν ποτέ. Ζουν και καρπίζουν και αναπτύσσονται! Όλες οι πιθανότητες έχουν γίνει πραγματικότητες. Κάθε σπίθα έγινε εδώ φωτιά. Κάθε σπίτι, κάθε πόρτα, κάθε δρόμος – όλα ανοίγουν στο άγγιγμά σου, και σαν πέταλα ανθισμένου λουλουδιού ξεδιπλώνουν το άρωμα της υπόσχεσης που έγινε πράξη. Σε αυτήν τη πολιτεία δεν υπάρχει απραγματοποίητο!

Εκείνο το βλέμμα που έλαβες – και ποτέ δεν κατάλαβες το νόημά του. Η βραδιά που είχατε περάσει όμορφα – για να μη δώσετε ξανά συνέχεια. Τα λόγια που κόλλησαν στη γλώσσα σου και δεν ξεστόμισες. Τα λόγια που ξεστόμισε, ενώ στο βάθος ήθελε να πει κάτι άλλο. Το κλεφτό χαμόγελο που έπιασες, σαν πεταλούδα, μα αντί να το κρατήσεις σφιχτά – το άφησες να φύγει. Εκείνο το υπονοούμενο που σου είχε πετάξει κάποτε – μα συνειδητοποίησες το νόημά του έπειτα από χρόνια. Η δειλή επιθυμία που υποχώρησε στο βάρος της δειλίας της. Το σύντομο προσπέρασμα. Το κέρμα που έφερε κορώνα κι όχι γράμματα. Το «θα τα πούμε πάλι» που καρφώθηκε για πάντα στον τοίχο του χρόνου. Η προσδοκία που περίμενε μια λέξη, μια μονάχα λέξη – μα επιλέξατε τη λάθος λέξη.

Όλοι αυτοί οι έρωτες που παρέμειναν μια πιθανότητα! Μυριάδες δρόμοι που δεν περπατήσατε ποτέ! Εδώ όμως, εδώ… εδώ έχουν όλα πραγματοποιηθεί! Κοίτα γύρω σου, δες!

Κι εσύ κοιτάζεις, προσπαθώντας να ξεπεράσεις τη ζαλάδα σου. «Ω… τι θέαμα είναι αυτό!», μονολογείς. «Ως τώρα περπατούσα σ’ έναν μόνο δρόμο… και τώρα βλέπω τόσους όσους δεν χωρούν τα μάτια μου… Δεν μπορώ να το αντέξω!»

Δεν υπήρχε ποτέ ένας μόνο δρόμος – σου απαντώ. Μα το κατάλαβες αργά. Και μεγάλωσες κι έχασες το παιχνίδι. Όχι, δεν σε κατηγορώ, μη στεναχωριέσαι. Δεν είσαι μόνος σου σε αυτό. Αυτή η πολιτεία που βλέπεις… είναι η πολυπληθέστερη πολιτεία του κόσμου! Όλοι εδώ μαζεύονται!

«Είναι τόσο όμορφη…» λες με απλανές βλέμμα. «Μήπως ονειρεύομαι; Κι αν είναι όνειρο, πες μου – πώς θα θελήσω να γυρίσω πίσω πάλι, μετά απ’ όσα μου φανέρωσες; Πες μου… πώς;»

Και σε βλέπω να σφίγγεις τις γροθιές σου. Το βλέμμα σου σκοτεινιάζει και πεισμώνει.

«Όχι… Όχι!», φωνάζεις. «Δεν θα με ξεγελάσεις! Αυτή η πολιτεία που μου φανερώνεις… είναι μια παγίδα!».

Κοιτάζεις γύρω σου, απλώνεις το βλέμμα σου ώστε ν’ αγκαλιάσει το αχανές τοπίο που εξαπλώνεται στα πέρατα της αιωνιότητας. Μυριάδες ζευγάρια που μοιάζουν να χορεύουν, από τη γη ως τον ουρανό – τα ζευγάρια της πιθανότητας που έγινε πραγματικότητα.

«Δεν τη θέλω την πολιτεία σου!», υψώνεις τη φωνή σου. «Ναι, ο δρόμος μου δεν είναι στρωμένος με λουλούδια! Αυτόν όμως έχω περπατήσει, αυτόν θα αγαπήσω! Καλύτερες οι πέτρες που με μάτωσαν παρά οι ελαφρές σαν πούπουλα σκιές σου! Και οι λιγοστές χώρες που περπάτησα, να ξέρεις, αξίζουν όσο μύριες πολιτείες σου!»

Αυτά ήταν τα λόγια σου. Ασφαλώς δεν σκοπεύω να σε κρατήσω άλλο. Μπορείς να ξυπνήσεις. Ξύπνα!

***

Και ξυπνάς. Και βρίσκεσαι στο κρεβάτι σου.

Όνειρο ήταν.

Νύχτα έξω. Δροσιά. Το αεράκι τινάσσει την παραπανίσια σκόνη από ένα όνειρο. Ήταν καλό όνειρο ή κακό όνειρο; Δεν θυμάσαι.

Φτιάχνεις καφέ. Κάθε ζεστή γουλιά απομακρύνει τις σκιές του ονείρου. Δεν θυμάσαι τίποτα – πέρα από κάποιον σαλτιμπάγκο με μια καραμούζα και μια πολύχρωμη άμαξα που έφερνε κόσμο σ’ ένα μέρος. Πρέπει να ήταν ανόητο όνειρο.

Έξω η πολιτεία της νύχτας απλώνεται ως εκεί που φτάνει το μάτι. Ψηλά στον ουρανό τ’ αστέρια λαμποκοπούν. Για κάποιο λόγο έρχεται στο νου σου η εικόνα ζευγαριών που χορεύουν.

Ήταν σίγουρα κάποιο ανόητο όνειρο.

Δεν το ήξερες, μα θα στο πω. Κάθε αστέρι γεννιέται μ’ έναν αναστεναγμό σου.

Το Φονικό Κουνέλι, Απρίλης 21