Περί διαδικτύου και άλλων δαιμονίων… ένα ξέσπασμα

«Θα έλεγε κανείς πως η φαντασιοκοπία δεσμοφυλάκων και δημίων διεύθυνε μέχρι τώρα την παιδεία του ανθρώπινου γένους!» – Φρ. Νίτσε

Αυτό το κείμενο είναι ένα προσωπικό ξέσπασμα. Είναι μεγάλης έκτασης και φέρει μέσα του θυμό. Όσοι ενδιαφέρονται μόνο για το λογοτεχνικό και καλλιτεχνικό περιεχόμενο της σελίδας, μπορούν να προσπεράσουν. Σίγουρα δεν ανήκει στις «τυπικές» αναρτήσεις της σελίδας. Το γράφω για μένα. Θέλω να τα βγάλω από μέσα μου και να τα μοιραστώ, γιατί τα κρατάω καιρό τώρα. Το κείμενο συνιστά, επίσης, μια αναγγελία «ταυτότητας» για τον υπογράφοντα και τη σελίδα του… Θα πάρει τον χρόνο του. Άραξε, φτιάξε να πιεις κάτι, διάβασέ το με την ησυχία σου. Το συμπεριλαμβάνω τόσο στο blog, όσο και στη σελίδα του Facebook. Όλο το κείμενο στο Facebook – κάτι που δεν έχω ξανακάνει. Μα χρειάζεται να περιλαμβάνεται ολόκληρο στο Facebook.

Ξέρεις πόσο καιρό υπάρχει το Κουνέλι στο διαδίκτυο; Σε έναν περίπου μήνα κλείνω τα 12 χρόνια! Δώδεκα! Ήμουν 27 όταν έφτιαξα το blog του Κουνελιού… βρισκόμουν, τότε, στις δεύτερες σπουδές μου. Πέρασε ο καιρός.

Συνολικά έχω δημοσιεύσει πάνω από 500 κείμενα και παρουσιάσεις στο blog. Στη σελίδα του Facebook οι αναρτήσεις ξεπερνούν κατά πολύ τις ΧΙΛΙΕΣ. Και δεν μιλάμε για αναρτήσεις τύπου «πετάω μια φωτογραφία» ή «πετάω ένα link». Αυτές οι άνω-των-χιλίων δημοσιεύσεις στο Facebook είναι, στην πλειοψηφία τους, αυθύπαρκτα κείμενα μιας κάποιας έκτασης. Χρειάζονται μήνες για να τα δει και να τα διαβάσει κάποιος όλα. Πρόκειται για ένα Λαγούμι εντός του οποίου μπορείς κυριολεκτικά να χαθείς.

Γράφω κείμενα, ετοιμάζω αφιερώματα με έκταση χιλιάδων λέξεων το καθένα, μοιράζομαι εκτενή αποσπάσματα μέσα από βιβλία (τα οποία μεταφέρω λέξη-λέξη ο ίδιος)… Σχεδιάζω ως και τις εικόνες και τους τίτλους των παρουσιάσεων, τα κείμενα-μέσα-σε-εικόνα, κάποια εικαστικά με τα οποία συνοδεύω τα αφιερώματα. Γράφω για βιβλία, για μουσική, για ζωγραφική. Δεν έχω έσοδα γι’ αυτό που κάνω, δεν συνδέομαι με φορείς και οτιδήποτε σχετικό, δεν διαφημίζω προϊόντα, δεν έχω κανέναν πάνω απ’ το κεφάλι μου. Εργάζομαι όπως τόσος κόσμος και παλεύω, χρόνια τώρα, στον ελεύθερό μου χρόνο, να κάνω και αυτό.

Δώδεκα χρόνια. Πάρα πολλή δουλειά. ΠΑΡΑ πολλή δουλειά – πίστεψέ με. Δεν είμαι «αλάνθαστος», δεν είμαι «τέλειος» – δεν θα μπορούσα! Προσπαθώ όμως να γίνομαι καλύτερος σε αυτό που κάνω και να θέτω ψηλά τον πήχη! Τις περισσότερες φορές θεωρώ πως τα καταφέρνω… Και αν κάνω κάποιο λάθος, όπως έχει συμβεί κατά καιρούς – προσπαθώ να μαθαίνω από αυτό.

********

Κι όμως…! Κι όμως…! Στον κόσμο του Facebook το παρελθόν σου μοιάζει να μην έχει σημασία – ο κόσμος βλέπει πάντα ένα αδιάκοπο παρόν: το ΤΩΡΑ της ανάρτησης. Οι αναρτήσεις ξανοίγονται μονίμως σε καινούργια πλήθη – άτομα που δεν σε γνωρίζουν, αναγνώστες που αγνοούν το ιστορικό σου, επισκέπτες που σε ανακαλύπτουν πρώτη φορά. Γι’ αυτόν τον κόσμο ΕΙΣΑΙ αυτή η μία ανάρτηση, ΑΥΤΟ το ποστ του «εδώ και τώρα».

Δεν υπάρχει χρόνος, δεν υπάρχει μονιμότητα. Όλα λειτουργούν πάνω σε μια αδίστακτη λογική ΦΑΣΤ ΦΟΥΝΤ. Η ταυτότητά σου ΕΙΝΑΙ το ένα και μοναδικό ποστ που βλέπει εκείνος που σε ανακαλύπτει, επειδή του πέταξε το Facebook την ανάρτηση.

Όταν διαβάζεις ένα βιβλίο δεν διαβάζεις μόνο μια παράγραφο ή μια σελίδα – διαβάζεις το ΒΙΒΛΙΟ, δεν διαβάζεις αποσπασματικά. Μπορεί να σου αρέσει, μπορεί όχι… μα έχεις μια συνολική εικόνα του. Και αν διαβάζεις μια εφημερίδα, ΞΕΡΕΙΣ πως «εκεί» θα δεις την τάδε στήλη, την οποία παρακολουθείς. Γνωρίζεις, επίσης, την κατεύθυνσή της. Μα εδώ στο Facebook όλα κατακερματίζονται σε αναρτήσεις της ΣΤΙΓΜΙΑΙΑΣ ΕΝΤΥΠΩΣΗΣ. Όλα γίνονται ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΙΚΑ. Κυριαρχεί η ημιμάθεια, η εντύπωση.

Τι σημασία έχει αν έχεις ανεβάσει δυο χιλιάδες κείμενα; Εγώ βλέπω ΜΙΑ ανάρτηση και ΣΕ ΚΡΙΝΩ από αυτή τη μία ανάρτηση. Ναι – σε κρίνω. Και αν θέλω θα σε βρίσω και θα σε χλευάσω και θα σε ειρωνευτώ – γι’ αυτή τη μία ανάρτηση. Δεν θα την εντάξω στο σύνολο – δεν υπάρχει «σύνολο» στο τείχος του Facebook! Μόνο ένας κατακερματισμός από ποστ φίλων, σελίδων, ομάδων… ένας αχταρμάς.

Μερικές φορές δεν θα διαβάσω καν το ποστ… θα εστιάσω στην πρώτη παράγραφο, ή την εικόνα, ή μια πρόταση. Και αυτό ήταν. Σχηματίσαμε «άποψη».

Ένα πυκνόφυλλο δέντρο δεν λες πως έχει ξεραθεί αν εντοπίσεις μέσα του κάποιο κίτρινο φύλλο. Μα στον κόσμο των social media φαίνεται πως μετράνε μόνο τα φύλλα – όχι το δέντρο! ΕΙΣΑΙ αυτό το κίτρινο φύλλο! Δύο χιλιάδες δημοσιεύσεις, δυο χιλιάδες φύλλα – είσαι αυτό το κίτρινο φύλλο.

Δεν μετράει η συνολική σου παρουσία – μα το ψεγάδι, που εξυψώνεται σε είδωλο!

Ανέβασες ένα μεγάλο κείμενο, όπου συζητάς για πλήθος θεμάτων; Εντοπίσαμε ένα ορθογραφικό λάθος και θα γράψουμε ένα κακιασμένο σχόλιο, όπου υποδεικνύουμε το ορθογραφικό. Σου πήρε μέρες για να ετοιμάσεις μια δεκάλεπτη παρουσίαση ενός συγγραφέα σε βίντεο; Δεν θα δούμε το βίντεο, μα θα «ενοχληθούμε» επειδή η πρόταση με την οποία ανοίγεις την ανάρτηση δεν είναι του γούστου μας. Κατέθεσες ένα αφιέρωμα χιλιάδων λέξεων στο blog; Θα διαβάσουμε την πρώτη παράγραφο στο Facebook – και θα σε κρίνουμε από αυτήν. Και να πως ένα ιστορικό δώδεκα χρόνων συμπυκνώνεται σε μια παράγραφο. Η θεωρία της σχετικότητας βρίσκει τη χρυσή επιβεβαίωσή της στα social media.

Θυμάμαι κάποτε είχα διαβάσει ένα υπέροχο αφιέρωμα για κάποιον αγαπημένο σκηνοθέτη – σε κάποιο site, δεν έχει σημασία. Ήταν ένα τεράστιο αφιέρωμα, μια πλούσια παρουσίαση, που χαιρόσουν να τη διαβάζεις… Και βλέπω πρώτο σχόλιο από κάτω: «ξέχασες αυτή την ταινία.». ΑΥΤΟ ήταν το σχόλιο! Και όχι, δεν ήταν κάποια παράλειψη της προκοπής, πιστέψτε με. Μα ήταν το μόνο που είχε να σχολιάσει ο ευγενής επισκέπτης.

Σα να γιουχάρεις ένα συγκρότημα στη σκηνή επειδή δεν έπαιξε το αγαπημένο σου τραγούδι. Δεν το χειροκροτείς γι’ αυτό που σου έχει προσφέρει – όχι. Το γιουχάρεις γι’ αυτό που παρέλειψε. Γελάς στην παράφωνη νότα της κιθάρας. Ρίχνεις μπουκάλια αν βαριέσαι το support. Μιλάς δυνατά με τους φίλους σου, ενώ ο μουσικός παρακαλεί να «κάνετε ησυχία». Νομίζεις πως δεν συμβαίνουν αυτά; Ο υπογράφων έχει πάει σε πολλές συναυλίες στη χώρα μας…

Το ψεγάδι. Μόνο αυτό! Μα τι διάολο κόσμος είναι εκείνος που αναζητάει να εντοπίζει πάντα το ψεγάδι πάνω σου; Να μιλήσουμε για πόση κακεντρέχεια υπάρχει, πόση μοχθηρία;

Αν πάλι θες να ασκήσεις κριτική… τότε να ξέρεις πως η σοβαρή «κριτική» είναι κάτι άλλο: σημαίνει να εντοπίζεις τα αρνητικά ΚΑΙ τα θετικά… και να επιθυμείς να γίνει καλύτερος ο άλλος, μέσα από την άσκηση των δεύτερων και την απάλειψη των πρώτων. Πάντα με βάση τις ικανότητές ΤΟΥ και όχι τις επιθυμίες σου. Και η σωστή κριτική προϋποθέτει πάντα ΓΝΩΣΗ του αντικειμένου σου. Όχι, τα παραδείγματα που σας περιγράφω δεν έχουν καμία σχέση με «κριτική».

**********

Και έρχομαι σε εκείνο που με εξοργίζει ακόμα περισσότερο: εντάξει να υποδεικνύουν ελαττώματα, υπαρκτά ή ανύπαρκτα. Μα όταν καταλήγουν να ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΟΥΝ και να αλλοιώσουν εντελώς το όνομα, τους σκοπούς και την ταυτότητά σου – εκεί το πράγμα αλλάζει. Εδώ μιλάμε για κατάφωρη συκοφάντηση. Μιλάμε για τη μεγαλύτερη βρωμιά, τον χειρότερο κιτρινισμό.

Νιώθω λες και πρέπει να «συστήνω» τον εαυτό μου απ’ την αρχή ξανά, για κάθε ποστ που κάνω. «ΠΟΙΟΣ είσαι;», «ΤΙ σελίδα είναι αυτή;», «ΤΙ πρεσβεύεις;». Κι όμως – έχω επιλέξει εδώ και τόσα χρόνια να ΜΗ ΦΟΡΑΩ μια ταμπέλα πάνω απ’ το κεφάλι μου! Δεν έχω γράψει με κεφαλαία γράμματα στην κορυφή της σελίδας: είμαι ο «ευγενής υπερασπιστής των τάδε ιδανικών», ο υπέρμαχος του τάδε «-ισμού», ο υποστηρικτής του «τάδε ρεύματος». Καμία ετικέτα! Μόνο ένα προσωπικό κολάζ γεμάτο λογοτεχνικές και καλλιτεχνικές φιγούρες – και κάποια λόγια περί «εξερεύνησης»! Ναι, δεν αρκούν! Ο κόσμος πασχίζει να σε εντάξει σε κάποια «ταμπέλα» – και αν δεν του την παρέχεις, θα στη φορέσει από μόνος του! Μια ανάρτηση αρκεί, ένα ποστ! Τι μας νοιάζουν εμάς τα ιστορικά, δεκάρα δε δίνουμε για τα δώδεκά σου χρόνια, τι σημασία έχουν οι χιλιάδες αναρτήσεις; Μια ανάρτηση αρκεί!

Αναφέρομαι σε εκείνες τις κυρίες που, στο όνομα του «φεμινισμού», θίχτηκαν από ένα περσινό μου ποστ. Ήταν ένα απόσπασμα όπου ένας ποιητής δήλωνε την ερωτική του απογοήτευση στο ημερολόγιό του, λέγοντας πως «οι γυναίκες καταφέρνουν πάντα να καταντήσουν έναν άντρα ερείπιο». Δεν σκέφτηκα αρχικά πως θα μπορούσε να προσβάλλει μια μερίδα κόσμου, δεν «είδα» προσβολή σε αυτό, δεν «είδα» μείωση του γυναικείου φύλου σε αυτό – «είδα» μόνο τα λόγια ενός ερωτευμένου – το μοιράστηκα. Λάθος μου. Λάθος που δεν το είδα με τον τρόπο που «έπρεπε».

Με έκαναν θέμα στη σελίδα τους, με έβρισαν από κάτω, με ταύτισαν με την «πατριαρχία», την καταπίεση και το status quo!… Με είπαν… μι^7#5γύνη! (ούτε τη λέξη δεν μπορώ να γράψω, τόσο με προσβάλλει). ΑΔΙΑΝΟΗΤΑ πράγματα για όποιον έχει ασχοληθεί έστω και στο ΕΛΑΧΙΣΤΟ με το περιεχόμενο της σελίδας και του blog μου όλα αυτά τα χρόνια! Εδώ δεν μιλάμε απλά για διαστρέβλωση, μα για μια ολοκληρωτική ΤΥΦΛΩΣΗ.

Πες πως το συγκεκριμένο ποστ αξίζει τους χαρακτηρισμούς που του δόθηκαν – ο ίδιος το είδα από πολύ διαφορετική οπτική γωνία, μα ας πούμε πως τους αξίζει. Σίγουρα έχω ανεβάσει και καλύτερα. Σίγουρα μπορούσα να το παρουσιάσω με άλλο τρόπο. Κάποιος θα μπορούσε να το παρερμηνεύσει, ναι; Πες πως ήταν μια μαλακία και μισή. Ολόκληρη η σελίδα όμως; Δώδεκα χρόνια; Σχεδόν δυο χιλιάδες δημοσιεύσεις;! Εγώ, θιασώτης της… πατριαρχίας;;! Αλήθεια;; Αφιέρωσες έστω μισή ώρα για να δεις τι ΑΛΛΕΣ δημοσιεύσεις ανεβάζω;; Ποια είναι η ΘΕΣΗ μου, ο προσωπικός μου ΛΟΓΟΣ; Με τι θέματα καταπιάνομαι εδώ και ΧΡΟΝΙΑ;;

Στα αληθινά δικαστήρια, τουλάχιστον, ρίχνουν και μια ματιά στο ιστορικό σου πριν σε πετάξουν στην πυρά. Να καταλάβουν «ποιος» είναι αυτός ο τύπος. Μα για τους Ιεροεξεταστές του διαδικτύου αυτά δεν έχουν καμία σημασία: θα πιαστούν από μια λέξη, μια φράση, θα την κάνουν ετικέτα, θα την περάσουν από τα κατάλληλα φίλτρα και θα ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΟΥΝ έναν «αντίπαλο» σε σένα, ενώ δεν είσαι αντίπαλος. Ενώ ποτέ δεν ήσουν – και ούτε θα υπάρξεις, πέρα από τη φαντασία τους, που ταξινομεί τον κόσμο σε χρώματα άσπρου ή μαύρου, απόλυτου καλού ή απόλυτου κακού.

Τις ακούω με τα μάτια της φαντασίας μου. Τα λόγια είναι δικά μου, μα θα μπορούσε να είναι και δικά τους: «Φυσικά και θα σε κατηγορήσουμε για ένα και μοναδικό ποστ! Σιγά μη πάμε να διαβάσουμε εκατό κείμενα που έχεις ανεβάσει για να σχηματίσουμε άποψη! Αυτή η ανάρτηση μας προσβάλλει και αυτό αρκεί!»

Δεν έχω να αντιπαραβάλλω κάτι εδώ. Τι να πω για να δείξω πως δεν είμαι ελέφαντας. Κάποιοι επιμένουν να κοιτάζουν το κίτρινο φύλλο σ’ ένα δέντρο με άλλα χίλια πράσινα. Όποιος έχει μάτια, βλέπει.

Μα ας υπάρχει αυτό το κίτρινο φύλλο. Ξέρεις γιατί; Διότι οι άνθρωποι φέρουμε πολλαπλές πτυχές. Δεν είμαστε μονοδιάστατα όντα. Μονοδιάστατοι γινόμαστε μέσα από τις καρικατούρες των διάφορων «ετικετών» – που μας βάζουν, ή που βάζουμε οι ίδιοι στους εαυτούς μας, όσο πασχίζουμε να οικοδομήσουμε μια αίσθηση ταυτότητας.

Υπάρχει και η σκοτεινή πλευρά στην τέχνη – όπως στον άνθρωπο. Δεν είμαστε μόνο φως και δίκαιο – είμαστε και σκιά κι εγωισμός και παραμόρφωση. Έχω μοιραστεί λογοτεχνικά κείμενα που παρουσιάζουν τις σκοτεινότερες πλευρές της ανθρώπινης κατάστασης: πατεράδες να συμβουλεύουν τους γιους τους να είναι «αδίστακτοι» και «φιλοχρήματοι» για να τα βγάλουν πέρα στη ζωή… Ιερείς που εκμεταλλεύονται την ευπιστία των πιστών… Εργοδότες που τρέφονται με τις σάρκες εργατών… Η ανθρώπινη διαστροφή, η αλλοτρίωση, η μισαλλοδοξία, ο δογματισμός… θα τα βρει όλα όποιος ψάχνει σε αυτό το λαγούμι. Και ο έρωτας – η δύναμη που απελευθερώνει και σκλαβώνει περισσότερο από κάθε άλλη. Θες να αντιμετωπίσεις τις σκιές “εκεί έξω”; Δες πρώτα τις σκιές που κρύβεις μέσα σου.

Για την ιστορία: πηγή του περιβόητου αποσπάσματος ήταν η εφημερίδα Ελευθεροτυπία και το (εξαιρετικό) ένθετο «Βιβλιοθήκη» που κυκλοφορούσε τέλη 90s-αρχές 00s… Ήταν μια στήλη που περιελάμβανε αποσπάσματα από ημερολόγια συγγραφέων… Έχω κατά καιρούς μοιραστεί εδώ διάφορα αποσπάσματα μέσω της συγκεκριμένης στήλης. Την επιμέλεια της στήλης και την επιλογή των αποσπασμάτων την έκανε μια γυναίκα… Φυσικά δεν «θίχτηκε» κανείς τότε. Δεν έστειλε «εξοργισμένα γράμματα» στην εφημερίδα. Μιλάμε για την Ελευθεροτυπία, σε τελική ανάλυση. Ξέρουμε που εντάσσεται, γνωρίζουμε την ιστορία της, τον χώρο της. Μα εγώ… ποιος είμαι εγώ; Τι είναι ένα ποστ που βλέπουμε στη φαστφουντάδικη ομοβροντία του διαδικτύου; Συγκρίνεται με τη στήλη ενός περιοδικού; Για ποιον λόγο να ψάξεις τη σελίδα του άλλου, όταν μπορείς πολύ εύκολα να τον δείξεις με το δάχτυλο και να τον βρίσεις; Και τι όμορφη εκτόνωση που είναι η βρισιά! Πόσο εύκολα τα κάνει όλα το ίντερνετ!

Η πολιτική ορθότητα όταν σπρώχνεται στα άκρα μετατρέπεται σε καρικατούρα. Και όλο αυτό στα μάτια μου έμοιαζε (και μοιάζει) με ένα πελώριο πανηγύρι. Ένα ατέλειωτο ό,τι να’ναι.

**********

Θυμάμαι μια κοπέλα εκείνες τις μέρες, μέσα σε εκείνη τη σελίδα, καταμεσής των επιθέσεων, που σχολίασε: «Ρε παιδιά, δεν τον ξέρω τον τύπο που το ανέβασε, δεν ξέρω τη σελίδα του, αλλά δεν με προσέβαλε αυτό το ποστ. Μήπως γινόμαστε υπερβολικοί και αναζητούμε παντού “ενόχους”;»… Περιττό να πω πως οι αντιδράσεις των υπολοίπων δεν ήταν θετικές – την ειρωνεύτηκαν, τη χλεύασαν. Στην ομάδα πρέπει να υπάρχει ομοφωνία, ως γνωστόν. Κι όμως, ήταν φεμινίστρια. Και θα έλεγα πως αυτή η κοπέλα ήταν φεμινίστρια με τα όλα της… είχε το θάρρος ν’ αντισταθεί στον γενικευμένο χλευασμό, το σθένος ν’ αντιτάξει τη διαφορετικότητά της και την εξυπνάδα να καταλάβει πως δεν είμαι «εγώ» ο «αντίπαλός» της. Φαντάσου να με διάβαζε κιόλας.

Ξέρεις τι μου θύμισαν όλα αυτά; Την ιστορία του «αριστερού χώρου». Συντρόφους που προδίδουν συντρόφους, «επαναστάτες» και «ρεβιζιονιστές», κόμματα που παρέχουν «πολιτικές γραμμές καθοδήγησης», δικαστικές επιτροπές, εξορίες, ξύλινες γλώσσες που παλεύουν ν’ αντικαταστήσουν το πάθος εκείνων που αγωνίζονταν για κάποια ιδανικά… αδικημένοι οι τελευταίοι, ως συνήθως.

Μου θύμισαν επίσης δυο βιβλία: το «Αστείο» του Μίλαν Κούντερα. Και την «Χαμένη Τιμή της Καταρίνα Μπλουμ». Όποιος τα έχει διαβάσει, ξέρει.

Ναι – το λάθος ξεκίνησε από μένα. Οι επιθέσεις που δέχτηκα μπορεί να ήταν εξωφρενικές και τραβηγμένες στα ΑΚΡΑ – μα την αρχή την έκανα ο ίδιος, ανεβάζοντας ένα διφορούμενο ποστ. Ένα διφορούμενο ποστ στον χαοτικό κόσμο του Facebook, στο φαστφουντάδικο του «εδώ και τώρα», στον κυκεώνα της πολιτικής ορθότητας, στον εύθικτο κόσμο του διαδικτύου – όπου η ιστορία σου είναι ανύπαρκτη και υφίστασαι μόνο για το ένα και μοναδικό ποστ.

Δεν φοβάμαι μήπως ρίξω τα μούτρα μου. Ξέρω ποιος είμαι και τι κάνω. Είναι ολοφάνερο για όποιον έχει μάτια και ΒΛΕΠΕΙ. Και από τη στιγμή που ξέρω πως ο άλλος δεν πρόκειται ποτέ ν’ ασκήσει αυτοκριτική, ας το κάνω ο ίδιος, που δεν έχω τέτοια κολλήματα. ΝΑΙ, ήταν λάθος μου, κύριοι δικαστές. Προσέβαλα (άθελά μου, έστω) κάποιους – πήρα αυτό που “άξιζα”. Ναι;

Ήταν επίσης λάθος μου που επέλεξα τότε να συνδιαλέγομαι με τον καθέναν που ήθελε να με κακοχαρακτηρίσει. Υποσχέθηκα έκτοτε στον εαυτό μου πως θα ασχολούμαι μόνο με όσους επιλέγουν να με διαβάσουν και είναι ευγενικοί μαζί μου. Γιατί όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε.

Ας κρίνει όποιος θέλει τη σελίδα μου. Μα θα μου άρεσε πολύ να το κάνουν τουλάχιστον γι’ αυτό που ΕΙΝΑΙ – όχι γι’ αυτό που δεν είναι.

Ασφαλώς έχουν κατά καιρούς ενοχληθεί με αυτά που ανεβάζω και ακροδεξιοί. Μα αυτό είναι απολύτως φυσικό: ο αντιφασιστικός προσανατολισμός της σελίδα μου είναι ΣΑΦΗΣ για όποιον ασχολείται στο ελάχιστο. Ας ενοχλούνται οι φασίστες όσο θέλουν – δεν με πειράζει καθόλου. Μα εκείνο το άλλο… ήταν το κάτι άλλο, φίλε. Γιατί εδώ κρίθηκα για κάτι που ΔΕΝ είμαι.

Θες να δεις «ποιος είμαι»; Δεν έχεις παρά να μπεις και να ξεψαχνίσεις τη σελίδα μου. Δεν χρειάζεται καν να εμβαθύνεις στα δώδεκά της χρόνια. Καμιά δεκαριά δημοσιεύσεις μεταξύ των δύο χιλιάδων ίσως είναι αρκετές. Και μετά έλα να μου πεις κι εμένα «ποιος είμαι»…

Να ξέρεις όμως: όσο εμβαθύνεις στην πραγματικότητα των ανθρώπων… τόσο προσεγγίζεις το ΧΑΟΣ. Χάος που φέρεις κι εσύ μέσα σου, όπως όλοι μας. Κάθε ταυτότητα, θετική ή αρνητική, συνιστά μια σύμβαση. Ψυχολογική και κοινωνική σύμβαση. Σκάψε λοιπόν – σκάψε μέσα σου. Θέλει θάρρος.

**********

Ελπίζω να μην ασχοληθούν ποτέ ξανά πάλι μαζί μου άνθρωποι που στο όνομα του δικαίου καταλήγουν ν’ αδικούν. Πόσα λάθη έγιναν στο όνομα της υπεράσπισης ιδανικών. Ας συνεχίσουν αυτό που κάνουν – υποθέτω μέσα στους διάφορους «ενόχους» που εντοπίζουν θα υπάρχουν και κάποιοι που αξίζουν όντως την επίθεση. Και καλά να πάθουν οι τελευταίοι. Υποθέτω πως η συγκεκριμένη σελίδα παράγει το έργο της, μέσα σε μια συνολική θέαση των πραγμάτων. Ωστόσο όλο αυτή η φιλοσοφία του «είσαι ένοχος» δεν μου κάθεται καλά στο στομάχι – κι εδώ αναφέρομαι γενικά, προς όλους όσους αναζητούν παντού γύρω τους “ενόχους”. Σε έναν κόσμο όπου όλοι δείχνουν με το δάχτυλο οι μεν τους δε, προτιμώ τη ρήση του Καμύ:

«Πάντοτε πίστευα ότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν θύτες αλλά μόνο θύματα. Σε τελευταία ανάλυση είναι αυτονόητο. Όμως, αυτή η αλήθεια δεν είναι διαδεδομένη.»

Υπάρχει σωστή και υπάρχει λανθασμένη στοχοποίηση. Η δεύτερη μου θυμίζει εκείνη την κατηγορία μπάτσων – που παγιδεύουν κόσμο ίσα για να τον ενοχοποιήσουν. Ένα σύστημα που δημιουργεί αποδιοπομπαίους τράγους, ίσα για να αυτοσυντηρείται καλύτερα. «Χώρισέ τους σε κομμάτια, σε φράξιες, και άσ’ τους να τρώγονται μεταξύ τους». Θυμίζει κάτι;

Τέλος, από εκείνο το περιστατικό επιλέγω να κρατήσω στη σκέψη μου εκείνη τη ΜΙΑ κοπέλα (ναι, ήταν φεμινίστρια με τα όλα της) που δεν επιτέθηκε, δεν χλεύασε, δεν προσβλήθηκε – και να της αφιερώσω κάποια από τα κείμενα που έχω γράψει ή έχω μοιραστεί κατά καιρούς. Τα κείμενα στα οποία πρωταγωνιστούν γυναίκες που αγωνίστηκαν και έκαναν τη ζωή μας καλύτερη με την τέχνη και τον λόγο τους. Σε αυτές τις γυναίκες ανήκει το μέλλον του κόσμου – και γι’ αυτό δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία. Σε αυτές τις γυναίκες – και σε όσους, άντρες και γυναίκες, το παλεύουν και δεν το βάζουν κάτω. Ο κόσμος μας είναι σάπιος – το διαδίκτυο είναι μια μικρογραφία.

Τέλος, να προσθέσω πως φασίστες, εθνικόφρονες, μισαλλόδοξοι, ρατσιστές, δογματικοί, φανατικοί και θρησκόληπτοι ΔΕΝ θα βρουν σε αυτή τη σελίδα υλικό για να εξυψώσει τις φαντασιώσεις τους. Ποτέ δεν υπήρξε και ούτε θα υπάρξει ποτέ. Ούτε θα βρεις στηρίγματα της «πατριαρχίας», φίλη μου. Όσο με ενοχλούν αυτά όμως, άλλο τόσο με ενοχλεί η ημιμάθεια. Οι ιδεολογικές αγκυλώσεις. Η ταμπελοποίηση, η αποσπασματικότητα, η ευκολία με την οποία βγάζουμε συμπεράσματα. Ο φανατισμός που δεν γνωρίζει αποχρώσεις. Ένας «αναρχικός» που σπάει βιτρίνες και καίει αμάξια, παρασυρμένος από οργή, δεν είναι αναρχικός – είναι ένας φανατικός, ένας τυφλωμένος. Επιλέγω τον Χ. Ντ. Θόρω – που επέλεξε να ζήσει στο δάσος και έγραψε κόντρα στις συμβάσεις των καιρών του. Ή έναν Νικόλα Άσιμο.

Τι άλλο να προσθέσω που να μην είπα ήδη.

Πέραν αυτού… προχωρώ χωρίς ταμπέλες, αδέρφια. Δεν έχω να αποδείξω τίποτα – σε κανέναν. Και αν με βρίσουν πάλι – πρόβλημά τους. Εντελώς όμως. Αν ο άλλος θέλει να βλέπει έναν ελέφαντα σε μένα, άστον. Όποιος έχει μάτια, βλέπει. Μιλάω μέσα από τα κείμενά μου ΕΔΩ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ. Τα ΔΙΚΑ ΜΟΥ κείμενα, τον δικό μου λόγο. Έναν λόγο που δεν περιορίζεται σε αποσπάσματα της μιας ατάκας. Θα σας ταρακουνώ τα νερά, όσο είμαι εδώ, να το ξέρετε.

**********

Υστερόγραφο.

Αυτά…! Ακούω κάποιους να μου λένε: «ωραία αυτά ρε Κούνελε, μα τόση ώρα παρέλειψες κάτι. Δεν μίλησες για ΕΜΑΣ – τους ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ της σελίδας σου! Εμάς που σε παρακολουθούμε, έχουμε καταλάβει πέντε πράγματα και δεν σε κρίνουμε από μια ανάρτηση και μόνο!»

Ναι. Δεν μίλησα για εσάς. Θέλω να ζητήσω μια χάρη από σας, λοιπόν.

Αν κάποια μέρα το Κουνέλι συμπληρώσει τον κύκλο του… και αν τύχει και σας ρωτήσουν: «Ποιος ήταν αυτός ο τύπος; Τι σελίδα ήταν αυτή;» – παρακαλώ να μη βιαστείτε ν’ απαντήσετε. Αυτή η σελίδα έχει δημοσιεύσεις δώδεκα χρόνων! Σχεδόν δύο χιλιάδες κείμενα!…

Θα επιθυμούσα αν κάποτε με «κρίνει» κάποιος – να το κάνει για τη συνολική μου παρουσία. Όχι για τη στιγμή. Και αν το κάνετε εσείς που διαβάζετε – ας το κάνετε, παρακαλώ, για τη συνολική μου παρουσία.

Μη χαρακτηρίζεις, παρακαλώ, ένα δέντρο ως «ξεραμένο» επειδή έχει ένα κίτρινο φύλλο πάνω του. Όλοι φέρουμε τέτοια, κίτρινα φύλλα. Και δεν υπάρχει πίνακας ζωγραφικής δίχως σκοτεινά σημεία. Δες μια φορά τον πίνακα και όχι την πινελιά. Και τότε θα διαπιστώσεις πως δεν πρέπει να φοβάσαι εκείνη τη «σκιά στον τοίχο»… Οι αληθινές σκιές βρίσκονται πρώτα μέσα μας. Μέσα σε όλους και όλες μας.