Το πλασματάκι που βλέπετε είναι ο ανιψιός μου. Μένει στο εξωτερικό, κάπου στο μακρινό βορρά, μα επισκέφτηκε για πρώτη φορά μαζί με τη μαμά και το μπαμπά του τη χώρα μας πρόσφατα. Είχα λοιπόν την ευκαιρία να τον δω, να του μιλήσω (προσπαθώντας να θυμηθώ την αιώνια γλώσσα των μωρών), να τον τραβήξω άφθονες φωτογραφίες – και να διαπιστώσω πόσο μικροσκοπικό είναι το χεράκι και πόσο παρδαλά είναι τα ποδαράκια ενός μωρού. Είναι ένας ανιψιός που σκορπάει παντού χαμόγελα και τα μάτια του πετούνε σπίθες – με κάνει περήφανο σαν θείο.
Το σημερινό κείμενο είναι γι’ αυτόν λοιπόν – μα και για τα μωρά όλου του κόσμου. Τα μικρά αυτά πλασματάκια που ξεφυτρώνουν κάθε μέρα εδώ κι εκεί, σαν τα άνθη στις κερασιές του Μάρτη, ή σαν πολύχρωμες πιτσιλιές στην επιφάνεια ενός καμβά. Μένει το πινέλο να περάσει απαλά από πάνω τους και να δημιουργήσει κάτι μέσα απ’ το ανέμελό τους χάος. Ελπίζω κάτι καλόγουστο.
Μα δεν θα δείτε πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες γι’ αυτά τα πλασματάκια, ή πηχυαίους τίτλους στα δελτία ειδήσεων. Τα δεύτερα προτιμούν να δείχνουν όσους φεύγουν, όχι όσους έρχονται. Ο δείκτης θεαματικότητάς τους μένει αγκυλωμένος στο τέλος του χειμώνα, όχι στις απαρχές της άνοιξης. Όσο αφορά τη γλώσσα τους; Μεταξύ μας, βρίσκω ευφυέστερα τα «γκου γκου» ενός μωρού, από τα επαναλαμβανόμενα κλισέ ενός τυπικού τηλεοπτικού ρεπορτάζ.
Ένας λόγος παραπάνω να μιλήσω για σένα, λοιπόν, μικρούλη. Γιατί η γλώσσα σου μοιάζει με τη γλώσσα κάποιου ξεχασμένου, προαιώνιου πολιτισμού. Ή με τα κύματα μιας θάλασσας. Ή με το γουργουρητό μιας γάτας. Και το κλάμα σου; Η αρχή των πάντων – γιατί πάντα όταν ξεκινάς η όραση είναι θολή από τα δάκρυα. Σταδιακά, μονάχα, βλέπεις. Βλέπεις χρώματα, βλέπεις χαμόγελα, βλέπεις παράξενες κινούμενες μορφές – εγώ είμαι αυτά; σκέφτεσαι. Βλέπεις και νιώθεις. Νιώθεις το κρύο, νιώθεις τη ζεστασιά. Νιώθεις την έλλειψη, νιώθεις την πλήρωση. Νιώθεις την αγκαλιά της μάνας σου, βυθίζεσαι στη θάλασσα των ματιών της. Μια θάλασσα που σου θυμίζει εκείνη που στερήθηκες. Κι έτσι – μέσα απ’ τις αισθήσεις σου – μαθαίνεις.
Σταδιακά θα μάθεις να μιλάς τη δική μας γλώσσα – θα μάθεις να κατηγοριοποιείς με λέξεις τις ανάγκες σου, να συμπιέζεις σε γράμματα τις επιθυμίες σου, να περιχαρακώνεις σε κωδικοποιημένες φράσεις τα όνειρά σου. Ποιος ξέρει. Ίσως κάποιες από τις λέξεις αυτές να βρουν τη διέξοδο και να διαπεράσουν το κλουβί – να μάθουν στην πορεία να πετούν. Να γίνουν, όχι πια λέξεις, μα νότες, ενωμένες σε μια μοναδική μουσική.
Αυτός εδώ είναι ο κόσμος των ανθρώπων, μικρούλη. Ή αλλιώς, των πλασμάτων που μια ζωή προσπαθούν να καταλάβουν τι στο καλό συμβαίνει γύρω τους. Συνήθως δεν βγάζουν και πολύ νόημα – ή αν βγάζουν, αυτό είναι λανθασμένο. Ίσως θα έπρεπε να μιλήσουν ξανά στη γλώσσα σου, μικρούλη. Μπορεί να καταλάβουν περισσότερα έτσι.
Θυμάμαι, μικρούλη, που σε είδα μια μέρα να κοιμάσαι – μια μακάρια έκφραση αποτυπωμένη στα χαρακτηριστικά του προσώπου σου. Μια υποψία ενός ελαφρού προβληματισμού – μάλλον έβλεπες όνειρο. Ένας μικρός εξερευνητής που κάνει τις πρώτες εξορμήσεις του. Ένας τοσοδούλης Μαγγελάνος που μπήγει τη σημαία του στην επιφάνεια μιας ανεξερεύνητης ηπείρου. Τι να ονειρεύεται ένα μωράκι άραγε;
Σε έβλεπα, μικρούλη, ανάμεσα στους γονείς και τους παππούδες και τους θείους και τους φίλους. Ένα νέο πρόσωπο σ’ ένα γνώριμο περιβάλλον ανθρώπων. Ένα προσωπάκι που δεν ήταν εδώ πριν – μα τώρα είναι. Δεν ήταν πριν – μα τώρα είναι. Επαναλαμβάνω αυτή τη φράση, αναμασώ το νόημά της, προσπαθώ να την συνειδητοποιήσω. Μα κάτι μέσα της με ξεπερνάει. Πριν δεν ήταν – τώρα είναι.
Πριν δεν ήταν – τώρα είναι.
Υπάρχει κάτι εδώ, κάτι ασύλληπτο. Ξαφνικά αισθάνομαι μικρός – μικρότερος και από σένα, μικρούλη. Μα ως εκεί φτάνει η δύναμη της σκέψης μου. Αδυνατώ να πλάσω με λέξεις το άμορφο, να του δώσω σχήμα και μορφή. Ο πηλός είναι απέραντος και τα χέρια μου πολύ μικρά. Μα είναι όμορφη η αίσθηση. Ναι, αυτό είναι το μόνο που μπορώ να πω με βεβαιότητα.
Καλώς ήρθες, λοιπόν, στον κόσμο των ανθρώπων, μικρούλη. Είναι ένας τρελός κόσμος κάποιες φορές, ένας κόσμος που το πάνω δεν είναι πάντα πάνω και το κάτω δεν είναι πάντα κάτω… ένας κόσμος που ενίοτε βρέχει στη λιακάδα και κάνει ζέστη στη βροχή. Μα αν οχυρωθείς με άφθονη αγάπη δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς. Θα γελάς με τη λιακάδα, θα υπομένεις τη βροχή. Και θα αντιστέκεσαι στον άνεμο. Θα χτίζεις καταφύγιο με τη σκέψη και τη φαντασία σου. Και θα προσδοκάς καλύτερες μέρες.
Σου το εύχομαι, μικρούλη. Και ίσως, κάποια μέρα που θα έχεις μεγαλώσει, θα μου πεις αν θυμάσαι κάτι από τα όνειρα αυτά που έβλεπες, εκεί, στη μακάρια απανεμιά της κούνιας σου.
Ο θείος σου ο Κούνελος
14 Responses
Είναι απίστευτα όμορφο!!!!!
Καλότυχο να είναι….κι εσείς
να το καμαρώνετε!!!
Να 'σαι καλά, Ελἐνη!
Πολύ ζεστή ανάρτηση και κουκλαρος ο ανιψιός! Να τον χαίρεσαι κουνελάκι 😉
Σ' ευχαριστώ Μαρία! Καλό απόγευμα
Κοίτα που νόμιζα (η κουκουβαγιοθεία) ότι μόνο εγώ είχα όμορφα ανίψια! ☺
Να σας ζήσει κούνελε! Να είναι καλότυχος ! Υγεία εύχομαι πάνω απ όλα!
Πόσο τρυφερή μπορεί να είναι μια εικόνα! Μιλώ για την τελευταία, που με γύρισε πίσω
πάρα πολλά χρόνια, όταν κι εγώ κρατούσα τα δικά μου ανίψια αγκαλιά!
Τώρα κοντεύω σε λίγο να κρατώ τα εγγόνια! ☺
Στο εύχομαι ολόψυχα,
αν και στο μεταξύ μπορείς να γίνεις ένας υπέροχος μπαμπάς εσύ !!!
Χαχα… μάλλον θα αργήσει αυτό το τελευταίο, Αριστέα. Όπως και να 'χει, ανίψια, παιδιά, εγγόνια… ας τα χαιρόμαστε – να είναι υγιή και χαρούμενα. Ps – Γιαγιά από τώρα??
Γέμισε ομορφιά το μπλογκ Κούνελε….! ομορφιά, τρυφερότητα και όμορφα όνειρα. Να τον χαίρεσαι παλικάρι μου, να είστε όλοι καλά με όμορφες στιγμές.
Σ'ευχαριστώ, φίλε μου!
Αχ κουνελάκι κουνελάκι…
Καλώς ήρθε ο ανηψιός σου φίλε Κούνελε!
Είναι ένα μικρό θαύμα!!
Σκέψου πως κάποτε θα διαβάσει τα λόγια σου και ίσως σχολιάσει..!!
Να χαίρεσαι το ανηψάκι, γερό και τυχερό να είναι πάντα!
Φιλάκια πολλά Κούνελε:))
Μου άρεσε πολύ αυτό που έγραψες, για το ενδεχόμενο να σχολιάσει κάποτε ο ανιψιός! Να 'σαι καλά, Σερενάτα! Τους χαιρετισμούς μου!
Καλά, όλα τα λεφτά ετούτη η ανάρτηση!
Σου πάει θείε Κούνελε ο ρόλος! Να… ετοιμάζεσαι σιγά-σιγά!
Και πόσο τυχερούλης ο ανηψιός, που γράφτηκε ένα τόσο ευαίσθητο κείμενο για εκείνον! Όταν μεγαλώσει να του το διαβάσεις.
Πήρε τα πρώτα του δέκα λεπτά δημοσιότητας…
Και τι υπέροχα μάτια!
Πράγματι, ποτέ τα μέσα δεν ασχολούνται με τη γέννηση, τη δημιουργία, την ομορφιά της ζωής ή κι αν το κάνουν, θα το φτάσουν να μοιάζει τόσο ευτελές.
Να σας ζήσει κι εσύ να είσαι ένας έξυπνος θείος (όχι χαζοθείος όπως συνηθίζεται να λέγεται, για να δώσει το καλό παράδειγμα στο νιόβγαλτο;-)
Καλή εβδομάδα!
Καλή βδομάδα, Γλαύκη! Γέλασα με αυτά τα "πρώτα 10 λεπτά δημοσιότητας"… Πήρε ο μικρός το βάπτισμα του πυρός και των blogs!
ευτυχισμένε θείε… να σάς ζήσει… ονειρο ο μικρός!!!!
Σ' ευχαριστώ, εκ μέρους όλων, Λαμπρινή!