Πολύ λίγες παιδικές ιστορίες θυμάμαι από τα χρόνια της “Γλώσσας” του Δημοτικού… Ανάμεσά τους ξεχωρίζει “Το Μικρό Κάπα και το Μεγάλο Κάπα από την Καππαδοκία”, του Ευγένιου Τριβιζά. Δίχως πολλή σκέψη, είπα να το μοιραστώ.
«Ζούσαν κάποτε στην Καππαδοκία δύο κάπα. Ένα κάπα μικρό και ένα Κάπα κεφαλαίο. Το μικρό κάπα ήταν καλόκαρδο, καλόβολο και καλοσυνάτο. Το κεφαλαίο Κάπα ήταν κατσούφικο, κακομαθημένο και καυχησιάρικο.
Το κεφαλαίο Κάπα κακομεταχειριζόταν το μικρό κάπα. Δεν το καταδεχόταν, το κορόιδευε, το κατσάδιαζε, το κλοτσούσε, το κουτουλούσε, το κλείδωνε στην κάμαρά του, το έβαζε να κοιμάται κατάχαμα, το κυνηγούσε μ’ ένα καρεκλοπόδαρο, το κατάβρεχε με το λάστιχο του ποτίσματος, δεν το άφηνε να παίζει με τους φίλους του, τον Κλήμη, τον Κλεόβουλο και την Κλειώ, ούτε το άφηνε να πηγαίνει στην καπασκήνωση (έτσι λένε την κατασκήνωση στην Καππαδοκία).
Το καημένο το μικρό κάπα ήταν καπαστενοχωρημένο. Είχε έναν κόμπο στο λαιμό και πονούσε η μικρή του η καρδιά.
Μια καπασκότεινη νύχτα που έκανε καπακλυσμό το μικρό κάπα φόρεσε την κάπα του, το κασκέτο του και το κασκόλ του, πήρε το κουβαδάκι του, και κρυφά κρυφά πήγε να φύγει από το σπίτι.
Δεν πρόλαβε όμως. Το κεφαλαίο Κάπα, που καμωνόταν πως κοιμόταν, το κατάλαβε και πετάχτηκε μπροστά του.
«ΕΕΕΠ! ΣΤΑΣΟΥ, ΠΟΥ ΠΑΣ; ΠΟΙΟΣ ΣΟΥ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΣΕ ΑΦΗΝΩ ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ; ΕΔΩ ΘΑ ΚΑΘΙΣΕΙΣ!» του είπε και το κατσάδιασε καλά καλά.
Το μικρό κάπα δεν το ‘βαλε κάτω. Αποφάσισε να τρώει όλο του το φαΐ και να κάνει γυμναστική, για να μεγαλώσει και να γίνει κι αυτό κεφαλαίο!
Έτσι λοιπόν κάθε πρωί το μικρό κάπα έπινε το κακάο του με κέικ και καρύδια, έτρωγε κάστανα, κεράσια και κούμαρα, το μεσημέρι έτρωγε κάρδαμο, κοκκινογούλια, καλαμπόκια και καρότα, το απόγευμα κουλούρια, καπαΐφια και κουκουνάρια και το βράδυ κεφτεδάκια, κάπαρη, κριτσίνια, κολοκυθάκια καπαμά και μια φέτα καρπούζι. Επίσης κάθε μέρα έκανε είκοσι καπακύψεις (έτσι λένε τις επικύψεις στην Καππαδοκία) και είκοσι καπατινάξεις (έτσι λένε τις εκτινάξεις στην Καππαδοκία).
Έτσι μεγάλωνε σιγά σιγά, όλο και μεγάλωνε, ώσπου μια καλοκαιριάτικη Κυριακή που κοιτάχτηκε στον καθρέφτη είδε ότι είχε γίνει πια Κάπα κεφαλαίο!! «Τα καπάφερα», φώναξε καπαχαρούμενο, «τα καπάφερα! Έγινα Κάπα κεφαλαίο. ΚΑΠΑ ΚΕΦΑΛΑΙΟ!»
Μπαίνει εκείνη τη στιγμή στην κάμαρα το άλλο κάπα, που άκουσε τη φασαρία, και τι να δει! Το μικρό καπαφρονεμένο κάπα είχε γίνει κεφαλαίο! Το μεγάλο Κάπα έμεινε καπάπληκτο. Καπάλαβε ότι κινδύνευε. «ΤΩΡΑ ΘΑ ΜΕ ΚΑΜΕΙ ΚΑΠΑΜΑ!» σκέφτηκε και το ‘βαλε στα πόδια, όσο πιο γρήγορα μπορούσε και κρύφτηκε στον κήπο κάτω από το καπό του αυτοκινήτου.»
Ευγένιος Τριβιζάς
2 Responses
Πράγματι μια πολύ όμορφη ιστορία και διδακτική θα μπορούσα να πω.
Το μικρό κ (ο μικρός ,ο πρωτάρης, ο νεοσύλλεκτος…) και το μεγάλο κ (το αφεντικό, ο τραμπούκος…)
Κάτι τέτοιες ιστορίες θα έπρεπε να διδάσκονται και τώρα, ώστε να μην πτοούμαστε από τέτοιες περιπτώσεις, από την μικρή ως την μεγάλη ηλικία.
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, φίλε μου! Μια μικρή ιστορία δύο σελίδων που τα έχει όλα – είναι ευχάριστη, αστεία, λεξιπλαστική και διδακτική.