[Οδηγίες ανάγνωσης: η σημερινή παρουσίαση διαβάζεται ανάποδα. Τα ακόλουθα αποσπάσματα διαβάζονται με αντίστροφη σειρά παραγράφων/διαλόγων (η τελευταία παράγραφος διαβάζεται πρώτη και ο τελευταίος διάλογος πρώτος). Όσο αφορά το υστερόγραφο στο τέλος: διαβάζεται μόνο μέσα από καθρέπτη και από κάτω προς τα πάνω για κάθε πρόταση! Γιατί τα ξεχωριστά βιβλία χρειάζονται ξεχωριστές παρουσιάσεις!]
ητπέρθακ νοτ όπα ασέμ ιτίπσ οΤ
«Μα να, για κοίταξε, ο καθρέφτης αλλάζει όψη! Νομίζεις πως βρίσκεσαι αυτή τη στιγμή μπροστά σε ένα λεπτότατο πέπλο από ομίχλη ! Θα είναι εύκολο, φαντάζομαι, να περάσω μέσα από αυτόν…
Θα σου άρεσε, Κίτυ, να ζούσες στο Σπίτι–μέσα–από–τον–Καθρέφτη; Αναρωτιέμαι αν θα σου έδιναν εκεί γάλα να πιείς• ίσως πάλι, το γάλα–μέσα–από–τον–καθρέπτη να μην είναι καλό να το πιεις. Αλλά, δες Κίτυ, τώρα ερχόμαστε στο διάδρομο του Σπιτιού–μέσα–από–τον–Καθρέφτη• μπορεί να δεις κάπως αυτό το διάδρομο αν αφήσεις ολάνοιχτη την πόρτα της σάλας μας. Ω, Κίτυ, τί ωραία που θα ήταν αν μπορούσαμε να βρεθούμε σ’ αυτό το Σπίτι–μέσα–από–τον–Καθρέφτη! Πόσα όμορφα πράματα θα βλέπαμε εκεί! Ας υποθέσουμε πως υπάρχει κάποιος τρόπος για να φτάσουμε σ’ αυτό το σπίτι. Ας υποθέσουμε πως ο καθρέφτης είναι μαλακός, απαλός σα γάζα, έτσι που να μπορούμε να τον περάσουμε και να φτάσουμε εκεί.
Τώρα, Κίτυ, θα σου πω όλα όσα ξέρω για το Σπίτι–μέσα–από–τον–Καθρέφτη. Το πρώτο που βλέπει κανείς εκεί είναι ένα δωμάτιο — ένα που είναι απαράλλακτα το ίδιο με το σαλόνι μας, με τη διαφορά πως τα πράματα εκεί γίνονται με τον ανάποδο τρόπο. […] Τα βιβλία που βρίσκονται στη βιβλιοθήκη μοιάζουνε κάπως με τα δικά μας, μα τα γράμματα σ’ αυτά είναι λάθος. Αυτό το ξέρω γιατί έχω κρατήσει ένα απ’ τα βιβλία μας μπροστά στον καθρέπτη.»
ςαρέικακσ ςηλάγεμ ςητ αρώχ ητΣ…
«Παράξενη χώρα!», είπε η Βασίλισσα. «Βλέπεις, ΕΔΩ, χρειάζεται να τρέχεις όσο το δυνατόν γρηγορότερα, για να μένεις στο ίδιο μέρος. Αν θες να φτάσεις κάπου αλλού, πρέπει να τρέξεις με τη διπλάσια τουλάχιστον ταχύτητα!»
«Ε, λοιπόν, στη ΔΙΚΗ ΜΑΣ χώρα, γενικά πηγαίνεις κάπου ΑΛΛΟΥ – αν τρέχεις τόσο γρήγορα και για τόση ώρα, όσο τρέχαμε εμείς.»
«Ασφαλώς και είναι», είπε η Βασίλισσα. «Τι άλλο περίμενες;»
«Περίεργο πράμα! Νομίζω πως όλο αυτό το διάστημα βρισκόμαστε κάτω απ’ αυτό το ίδιο δέντρο! Όλα είναι όπως και πριν!»
Η Αλίκη κοίταξε γύρω της με έκπληξη:
«Μπορείς να ξεκουραστείς τώρα λίγο.»
Η Βασίλισσα τη στήριξε στον κορμό ενός δέντρου και της είπε ευγενικά:
Πάνω που η Αλίκη είχε αρχίσει να εξαντλείται σταμάτησαν και βρέθηκε σωριασμένη στο έδαφος, χωρίς ανάσα.
«Πολύ περίεργο αυτό. Τρέχεις, τρέχεις, και έχεις την εντύπωση πως βρίσκεσαι πάντα στο ίδιο μέρος! σκεπτότανε ζαλισμένη η Αλίκη. Και η Βασίλισσα, σα να μάντευε τις σκέψεις της, φώναζε κάθε τόσο: «Πιο γρήγορα! Πιο γρήγορα!» […]
Το πιο παράξενο απ’ όλα ήτανε πως τα δέντρα και τ’ άλλα πράματα τριγύρω ήσαν αμετακίνητα. Όσο κι αν έτρεχαν, ποτέ δεν κατόρθωναν να προσπεράσουν κάτι.
Η Αλίκη δεν μπόρεσε ποτέ, όσες φορές αργότερα έτυχε να θυμηθεί αυτό το περιστατικό, να εξηγήσει πως άρχισαν. Το μόνο που θυμόταν ήταν πως έτρεχαν, πιασμένες από τα χέρια, και πως η Βασίλισσα φώναζε κάθε τόσο: «Πιο γρήγορα! Πιο γρήγορα!» Μα η Αλίκη δεν μπορούσε να τρέξει γρηγορότερα, και ήτανε τόσο λαχανιασμένη, που δεν μπορούσε ούτε να της το πει ακόμη.
«Αυτό δεν είναι τόσο δύσκολο. […] Αυτή τη στιγμή, για να κάνουμε την αρχή, βρίσκεσαι στο Δεύτερο Τετράγωνο. Όταν φτάσεις στο Όγδοο Τετράγωνο, θα γίνεις Βασίλισσα.» Και καθώς τα έλεγαν αυτά αρχίσανε, χωρίς σχεδόν να το καταλάβουνε, να τρέχουνε κι οι δυο τους.
Και. καθώς τα έλεγε αυτά, έριξε ντροπαλά μια ματιά στην αληθινή Bασίλισσα δίπλα της, μα εκείνη απλά χαμογέλασε και είπε:
«Αυτός ο κάμπος, έτσι όπως είναι χωρισμένος σε τετράγωνα, μοιάζει με γιγάντια σκακιέρα!» είπε η Αλίκη. «Θα πρέπει να υπάρχουν και άνθρωποι που περπατούν εδώ κι εκεί – και όντως υπάρχουν!» πρόσθεσε μ’ ένα τόνο ευχαρίστησης, και η καρδιά της χτυπούσε γρήγορα μ’ ενθουσιασμό. «Ένα μεγάλο παιχνίδι σκάκι παίζεται τώρα σε όλο τον κόσμο — ΑΝ αυτός είναι όλος ο κόσμος, ξέρεις. Ω, τί διασκεδαστικό που είναι αυτό το παιχνίδι ! Πόσο θα ήθελα να ήμουν κι εγώ ανάμεσά τους! Δεν θα με πείραζε να ήμουν ένα απλό πιόνι, προκειμένου να συμμετέχω – αν και θα προτιμούσα, φυσικά, να ήμουν Βασίλισσα, ακόμα καλύτερα.»
Για λίγα λεπτά η Αλίκη έστεκε δίχως να μιλάει, κοιτάζοντας προς όλες τις κατευθύνσεις το τοπίο. Κάτω από τα πόδια τους απλωνότανε μια πλατιά πεδιάδα — μια πολύ παράξενη πεδιάδα. Μικρά ρυάκια διασχίζανε από τη μιαν άκρη ως την άλλη αυτόν τον κάμπο, και μικροί, καταπράσινοι φράχτες, ανάμεσα σ’ αυτά τα ρυάκια, χωρίζανε σε τετράγωνα όλην αυτή την πεδιάδα.»
ιφάλε οτ ιακ ηκίλΑ Η…
Ένα ξαφνικό βλέμμα συναγερμού γεννήθηκε τότε στα όμορφα, καφετιά του μάτια – και το Ελάφι έφυγε, τρέχοντας μακριά.»
Έτσι λοιπόν περπάτησαν μαζί μεσ’ απ’ το δάσος. Η Αλίκη είχε περάσει με στοργή τα χέρια της γύρω από τον λαιμό του Ελαφιού, μέχρι που έφτασαν έξω, σε κάποιο άλλο ανοιχτό πεδίο – τότε το Ελάφι έκανε απότομα ένα σάλτο στον αέρα και απελευθερώθηκε από το κράτημα της Αλίκης. «Είμαι ένα Ελάφι!», φώναξε με μια φωνή ευχαρίστησης. «Και εσύ είσαι ένα παιδί ανθρώπου!»
…
«Θα σου πω αν έρθεις μαζί μου λίγο πιο πέρα, έξω από το δάσος», είπε το Ελάφι. «Εδώ μέσα δε θυμάμαι».
Η Αλίκη σκέφτηκε μα τίποτα δεν βγήκε από αυτό. «Σε παρακαλώ, μπορείς να μου πεις πως λες ΕΣΥ τον εαυτό σου;», είπε δειλά. «Νομίζω πως αυτό ίσως να βοηθούσε».
«Σκέψου πάλι», είπε το Ελάφι, «αυτό δεν κάνει».
«Μακάρι να ήξερα!», σκέφτηκε η καημένη η Αλίκη. Απάντησε, μάλλον στεναχωρημένη «Τίποτα, αυτή τη στιγμή».
«Πως σε λένε;», είπε το Ελάφι τελικά. Τι απαλή, γλυκιά φωνή που είχε!
Ένα ελάφι έφτασε περιπλανώμενο. Κοίταξε την Αλίκη με τα μεγάλα, ευγενικά του μάτια, μα δεν έδειχνε καθόλου φοβισμένο. «Έλα! ‘Ελα!», είπε η Αλίκη, ενώ είχε απλώσει το χέρι και προσπάθησε να το χαϊδέψει. Μα εκείνο έκανε λίγο πίσω και μετά παρέμεινε στην ίδια θέση, να την κοιτάζει.»
άκιταμηθαμ αρετώνΑ
«Λάθος, ως συνήθως», είπε η Κόκκινη Βασίλισσα. «Θα έμενε ο θυμός του σκύλου!»
«Νομίζω αυτή είναι η απάντηση.»
«Ώστε λες πως δεν θα μείνει τίποτα;», ρώτησε η Κόκκινη Βασίλισσα.
«Το κόκαλο, φυσικά, δεν θα μείνει, αφού θα το αφαιρέσω από το στόμα του. Μα δεν θα μείνει ούτε ο σκύλος, καθώς θα ορμούσε πάνω μου να με δαγκώσει – και σίγουρα τότε δεν θα έμενα ούτε εγώ!»
«Υποθέτω πως–», έκανε ν’ απαντήσει η Αλίκη, μα η Κόκκινη Βασίλισσα την πρόλαβε: «Ψωμί με βούτυρο, φυσικά. Δοκίμασε άλλη μια φορά να κάνεις αφαίρεση. Αν αφαιρέσεις ένα κόκαλο από το στόμα ενός σκύλου, τι θα μείνει;»
«Δεν μπορεί να κάνει αφαίρεση», είπε η Λευκή Βασίλισσα. «Διαίρεση, τότε; Διαίρεσέ μας ένα κομμάτι ψωμί με ένα μαχαίρι. Τι θα πάρεις;»
«Εννιά από οχτώ δεν μπορώ, ξέρετε. Μα–»
«Δεν ξέρει να κάνει πρόσθεση», διέκοψε η Κόκκινη Βασίλισσα. «Μήπως ξέρεις αφαίρεση; Αφαίρεσε εννιά από οχτώ.»
«Δεν ξέρω», είπε η Αλίκη, «έχασα το μέτρημα».
«Ξέρεις να κάνεις πρόσθεση;», ρώτησε η Λευκή Βασίλισσα. «Πόσο κάνουν ένα κι ένα κι ένα κι ένα κι ένα κι ένα κι ένα κι ένα κι ένα κι ένα;»
«Η καλή συμπεριφορά δεν διδάσκεται στα σχολεία», έκανε η Αλίκη. «Το σχολείο μας μαθαίνει να κάνουμε προσθέσεις, πολλαπλασιασμούς και άλλα παρόμοια πράγματα.»
«Σου δώσαμε την ευκαιρία να το κάνεις», είπε η Κόκκινη Βασίλισσα, «μα τολμώ να πω πως δεν έχεις διδαχτεί πολλά πράγματα πάνω στους κανόνες καλής συμπεριφοράς.»
«Δεν ήξερα καθόλου πως έπρεπε να παραθέσω γεύμα το βράδυ», είπε σαστισμένη η Αλίκη. «Μα αν είναι να γίνει αυτό, νομίζω ΕΓΩ οφείλω να προσκαλέσω τους επισκέπτες.»
«Σε προσκαλώ κι εγώ με τη σειρά μου», είπε η Λευκή Βασίλισσα με ένα ελαφρό χαμόγελο.
«Σε προσκαλώ το βράδυ στο γεύμα που παραθέτει η Αλίκη.»
Η Κόκκινη Βασίλισσα έσπασε τη σιωπή, λέγοντας στη Λευκή Βασίλισσα:»
Υστερόγραφο… [διαβάζεται μέσα από καθρέπτη και από κάτω προς τα πάνω]
.1781 ni bɘʜƨilduq ,”ɘɿɘʜT bnuoᖷ ɘɔilA ƚɒʜW bnɒ ,ƨƨɒlᎮ–ǫniʞoo⅃ ɘʜƚ ʜǫuoɿʜT“ ƨ’lloɿɿɒƆ ƨiwɘ⅃ moɿʇ ɘɿɒ ƨƚɔɒɿƚxɘ ɘʜT
.ɘƨlɘ ϱniʜɈɘmoƨ oɈni ƨmɿoʇƨnɒɿɈ ϱniʜɈγɿɘvɘ bnɒ ,ɘd oɈ ƨmɘɘƨ Ɉi Ɉɒʜw ƨi ϱniʜɈon ɘɿɘʜw ,ƨmɒɘɿb ʇo mƨilɒɘɿɿυƨ ɘʜɈ ƨυ ƨbnimɘɿ ɈɒʜɈ ɘno – γɈibiυlʇ ƨiʜɈ ʇo Ɉnɘmibodmɘ Ɉɔɘʇɿɘq ɘʜɈ ɘɿɒ ƨɘiɿoɈƨ ”ɘɔilA“ ƨiʜ bnA .ƨi ”γɈilɒɘɿ“ biυlʇ woʜ booɈƨɿɘbnυ ɘH .Ɉi wɘnʞ lloɿɿɒƆ ƨiwɘ⅃ Ɉυઘ
.noiɈɔυɿɈƨnoɔ ɒ llɒ ƨ’Ɉi ɈɒʜɈ Ɉɘϱɿoʇ ɘw ƨɘmiɈɘmoƨ ɈɒʜɈ ƨi mɘldoɿq ɘʜT .ƨυ oɈ ɘƨnɘƨ ƨɘʞɒm ”γɈilɒɘɿ“ ɈɒʜɈ oƨ bɘɈɔυɿɈƨnoɔ ,ɘmɒϱ-bnim ɒ Ɉon ʇi ,γɒwγnɒ ,ɘϱɒυϱnɒl ɒ ƨi ɈɒʜW .ʜƨilϱnɘ ɿɘʇɘɿq I Ɉυd – ʜƨilʞɘɘɿϱ ɒɈƨ iɒʞ oɒlim ɒn ɒiɒvɘv oɿoqM .ɿɒɘqqɒ oɈ ”Ɉɔɘʇʇɘ ɿoɿɿim“ ƨiʜɈ ɿoʇ γɒw γlno ɘʜɈ ƨɒw Ɉi ɘɔniƨ ,ʜƨilϱnɘ ni υoγ oɈ ϱniʞɒɘqƨ m’I ,ƨɘY .noiɈɒɈnɘƨɘɿq γɿɒnibɿo-ɘʜɈ-ʇo-Ɉυo nɒ ƨɘvɿɘƨɘb ʞood γɿɒnibɿo-ɘʜɈ-ʇo-Ɉυo nA
ilɘnuoʞ oʞinoʇ oT :iƨɒiƨuoɿɒꟼ
4 Responses
Πραγματικά εξαίσιο βιβλίο και πολύ πρωτότυπη παρουσίαση.
Ένα θα πω με έβαλες σε διαδικασία ανάγνωσης μπροστά στον καθρέφτη.
Μπράβο
Και αναρωτιέμαι,αν θα γράψω κάποια ιστορία έτσι,θα μπει στον κόπο να την διαβάσει κανείς;
Αυτά είναι, φίλε μου! Όσο αφορά το ερώτημά σου… για μια ολόκληρη ιστορία δεν ξέρω, μα ένα τμήμα της ιστορίας θα μπορούσε να παίξει με ένα τέτοιο κόλπο! Εδώ κι εκεί την αποκαλούν “γραφή Ντα Βίντσι”. Ιδανική για ιστορίες μυστηρίου, μεταξύ άλλων. Μόνο ελάττωμα: δεν μπόρεσα να πετύχω μια αντιστροφή κατάλληλη για καθρέπτη, παρά με αγγλικούς χαρακτήρες – εξ’ ού και το αγγλικό κείμενο στο τέλος. Αλλά υποθέτω πως έτσι αυξάνεται η πρόκληση της αποκρυπτογράφησης!
πολύ έξυπνος τρόπος της παρουσίασης…..δυστηχώς όμως, τα αγγλικα μου δεν είναι καλά και δεν μπορώ να διαβάσω το κείμενο