Νατσούμε Σοσέκι : Περιμένοντας την Ημέρα των Γατών

«Ζώντας όπως εγώ με ανθρώπινα όντα, όσο περισσότερο τους παρατηρώ, τόσο περισσότερο αναγκάζομαι να συμπεράνω πως είναι εγωιστές. Ειδικά εκείνα τα παιδιά. Όποτε τραβάει η όρεξή τους, με κρεμούν ανάποδα, χώνουν τη μούρη μου σε κάποια χαρτοσακούλα, με σβουρίζουν γύρω γύρω, με χώνουν στην κουζίνα. Επιπλέον, στην παραμικρή μου σκανταλιά, ολάκερο το νοικοκυριό συνασπίζεται εναντίον μου και με κυνηγούν. Την προηγούμενη μέρα, όταν έτυχε να ακονίζω τα νύχια μου σε κάποιο αχυρένιο χαλάκι, η νοικοκυρά του σπιτιού εξαγριώθηκε τόσο πολύ, που με μεγάλο δισταγμό με αφήνει πια να μπαίνω σε κάποιο δωμάτιο στρωμένο με χαλιά. Παρά το γεγονός ότι τρέμω απ’ το κρύο πάνω στο ξύλινο πάτωμα της κουζίνας, εκείνη παραμένει άκαρδα απαθής.

Η μις Μπλανς, η λευκή γάτα που ζει απέναντι και την οποία θαυμάζω πολύ, μου λέει όποτε τη συναντώ πως δεν υπάρχει ζωντανό ον πιο άκαρδο από τον άνθρωπο. Τις προάλλες είχε γεννήσει τέσσερα πανέμορφα γατάκια. Τρεις μέρες μετά όμως, ο “σοσέι” του σπιτιού της απομάκρυνε και τα τέσσερα και τα πέταξε σε μια πηγή στην πίσω αυλή. Η μις Μπλανς, έχοντας αναλογιστεί πλήρως το γεγονός μέσα από τα δάκρυα της, με επιβεβαίωσε πως, προκειμένου να διατηρήσουμε την γονεϊκή αγάπη μας και να απολαμβάνουμε την όμορφη οικογενειακή ζωή μας, εμείς, η φυλή-των-γάτων, πρέπει να μεταβούμε σε ολοκληρωτικό πόλεμο ενάντια στους ανθρώπους. Δεν έχουμε καμία άλλη επιλογή παρά να τους εξολοθρεύσουμε. Νομίζω πως είναι μία πολύ λογική πρόταση.

Και ο τρίχρωμος γάτος που ζει στη διπλανή πόρτα είναι βαθιά αγανακτισμένος, καθώς οι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται τη φύση των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας. Στο είδος μας θεωρείται δεδομένο πως εκείνος που βρίσκει πρώτος κάτι, είτε πρόκειται για το κεφάλι μιας ξερής σαρδέλας, είτε για το ψαχνό κάποιου μπαρμπουνιού, αποκτά αναφαίρετα το δικαίωμα να το φάει. Και αν αυτός ο κανόνας παραβιαστεί, μπορείς να καταφύγεις στη βία. Μα τα ανθρώπινα όντα φαίνεται δεν καταλαβαίνουν το δικαίωμα της ιδιοκτησίας. Κάθε φορά που βρίσκουμε κάτι καλό να φάμε, εμφανίζονται από το πουθενά και το παίρνουν από μας. Βασιζόμενοι στη ωμή τους δύναμη, μας αποσπούν ψυχρά πράγματα που ανήκουν σε μας δικαιωματικά για να φάμε.

Η μις Μπλανς ζει στο σπίτι ενός στρατιωτικού, ενώ ο αφέντης του γάτου είναι δικηγόρος. Εγώ όμως που ζω στο σπίτι ενός δασκάλου, παίρνω περισσότερο ελαφρά τέτοια πράγματα από εκείνες τις γάτες. Έχω την αίσθηση πως η ζωή δεν είναι παράλογη, αρκεί να μπορεί κάποιος να τα βγάζει πέρα μέρα με τη μέρα. Γιατί είναι βέβαιο πώς τα ανθρώπινα όντα δεν θα ευδοκιμούν για πάντα. Θεωρώ πως είναι καλύτερο να περιμένουμε υπομονετικά για την Ημέρα των Γατών.»

********

Μικρό απόσπασμα από το “Είμαι ένας Γάτος” [“I Am a Cat”] του ιάπωνα Sōseki Natsume, δημοσιευμένο το 1906 – ένα από τα κλασικότερα έργα της ιαπωνικής λογοτεχνίας. Και – ναι – ήρωας και αφηγητής του είναι ένας γάτος που βλέπει τον κόσμο των ανθρώπων μέσα από τα μάτια του. Γιατί συχνά πρέπει να δεις τον κόσμο σου μέσα από τα μάτια ενός ζώου, ώστε να καταλάβεις την ανοησία του.

Να ξέρετε, αγαπημένες γάτες, θα έχετε την υποστήριξή μου όταν έρθει η Ημέρα σας. Αν και γνωρίζω πως δεν έχει μεγάλη σημασία αυτό για σας. Στην αρχική φωτογραφία, πλάι στην αγγλική έκδοση του βιβλίου, το παρεάκι μου, ο Πιέρ. Κάτω, ο συγγραφέας του βιβλίου, Νατσούμε Σοσέκι.