Μια τωρινή φωτογραφία του υπογράφοντος από τη χιονισμένη Βαυαρία, που σε πρώτη όψη μοιάζει παράξενη. Βλέπουμε κλαδιά καλυμμένα με χιόνι, μπλεγμένα μεταξύ τους σαν ιστούς – ή σαν γιρλάντες που βγάζουμε απ’ το κουτί κι ανακαλύπτουμε κόμπους που κι ένας ναυτικός θα δυσκολευόταν να ξεμπλέξει. Κι εκεί, στο βάθος, ξεχασμένα από παλιά, κολλημένα το ένα πάνω στ’ άλλο σα να αποζητούν ζεστασιά καταμεσής του κρύου, δεσπόζουν κάποια… κατακόκκινα μπαλόνια.
Αποτυπώνοντας στον φωτογραφικό φακό αυτή την ενδιαφέρουσα σκηνή, σκέφτηκα μια σειρά από συμβολισμούς που θα μπορούσαμε ν’ αποδώσουμε σε αυτή. Μπαλόνια στη μέση του παγωμένου πουθενά. Ανθρώπινο αποτύπωμα – από εκείνα που μαρτυρούν την έλευση ενός αλλοτινού πολιτισμού που αγαπούσε το παιχνίδι. Τώρα όμως μεγάλωσε, κουράστηκε – και το χειρότερο όλων: ξέχασε. Ξέχασε να παίζει. Ξέχασε να διασκεδάζει. Ξεφούσκωσε σαν ένα μπαλόνι.
Η δεύτερη ερμηνεία είναι περισσότερο αισιόδοξη. Θα μπορούσαμε να δούμε μια υπόσχεση της επερχόμενης άνοιξης καταμεσής του καταχείμωνου. Της άνοιξης που πάντα έρχεται. Όλα πάγωσαν – μα, δες, η ανάμνηση ζει ακόμα μέσα μας και πάλλεται, θερμή, ολοζώντανη. Ακτινοβολεί κατακόκκινη μες στην ατέλειωτη λευκάδα. Ξεχωρίζει στις περικοκλάδες και τα χιόνια. Και όπως τη ζήσαμε μια φορά, μπορούμε να τη ζήσουμε ξανά.
Περισσότερο όλων, όμως, η εικόνα μου έφερε στο νου την εικόνα μιας καρδιάς. Μια καρδιά που πάλλεται και δονείται ολοζώντανη, περιβαλλόμενη από χιόνι και κλαδιά που μοιάζουν με ιστούς. Μια καρδιά που μοιάζει χαμένη στο μέσο ενός παγωμένου λαβυρίνθου – όμοια, με την καρδιά του αγοριού που φυλάκισε η Βασίλισσα του Χιονιού στο παραμύθι. Μια καρδιά που αποζητά να νιώσει, να συγκινηθεί, να τραγουδήσει, να χορέψει, ν’ αγαπήσει και ν’ αγαπηθεί – μα, δες, γύρω της είναι κλαδιά που την περικυκλώνουν σαν φύλακες. «Εδώ θα μείνεις, στο φρούριό μας. Μπορείς να χτυπάς – μα δεν μπορείς να φύγεις!»
Μια καρδιά φυλακισμένη σε ιστούς από χιόνια. Ιστοί που μοιάζουν με άμυνες. Ή σωρεύσεις δυσάρεστων εμπειριών. Νευρώσεις και άγχη και απωθημένα ενός κόσμου που δεν σκοτώνει ό,τι ομορφότερο έχεις μέσα σου – μα το περιχαρακώνει σε φρούρια από πάγο. Φρούρια που φοβούνται να αισθανθούν. Φοβούνται να δώσουν και φοβούνται να δοθούν.
Είναι όμως μια όμορφη εικόνα. Το κατακόκκινο δεσπόζει μεγαλοπρεπώς καταμεσής του άσπρου. Το κόκκινο πάντα θα ξεχωρίζει στο άσπρο, περισσότερο από κάθε άλλο χρώμα. Ένας βασιλιάς που αποζητά τον θρόνο που έχασε. Γυροφέρνει, σαν άλλος βασιλιάς Ληρ, στις καταιγίδες και τα χιόνια. Μοιάζει τρελός – μα όσοι τον γνώρισαν καλά, γνωρίζουν.
Δεν φταις, βασιλιά, που έχασες τον θρόνο σου. Οι εποχές φταίνε, που αλλάζουν.
Και θα συνεχίσουν να αλλάζουν. Μην το ξεχνάς αυτό, τις νύχτες που ακούς μόνο τον ήχο της καρδιάς σου.
Το Φονικό Κουνέλι, Δεκέμβρης 22
2 Responses
Μία ακόμη όμορφη και εορταστική – τολμώ να πω – ανάρτηση από εσένα, Κούνελε! Φαντάζομαι ότι πέρασες ωραία στη Βαυαρία, αφού καθόλου δεν σου μπλόκαρε την έμπνευση, αλλά αντιθέτως, σου έστειλε αυτό το κόκκινο μπαλόνι στο μέσο του άσπρου για να σε τσιγκλήσει και να σε κινητοποιήσει (όχι ότι το χρειάζεσαι ιδιαίτερα). Γενικά, τα μισοξεφούσκωτα μπαλόνια, ενώ ουσιαστικά αποτελούν άλλον έναν τύπο απορριμάτων, δε μας ενοχλούν τόσο, ίσως επειδή εκεί που τα συναντάμε βρίσκονται εν μέρει ιδία βουλήσει (τα περισσότερα το έχουν “σκάσει” από κάποιο παιδικό χεράκι) και αυτό από μόνο του αποτελεί μία επανάσταση. Σε μια εποχή όπου δεν υπάρχει αυτοδιάθεση των λαών (δεν ξέρω και αν υπήρξε ποτέ), το να βλέπουμε ότι υπάρχει αυτοδιάθεση μπαλονιών είναι μία πρόκληση…
Έχω, όμως, να εντοπίσω μία παράλειψη στον σχολιασμό της φωτογραφίας. Εννοείται ότι το λευκό αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο το κόκκινο του μπαλονιού και ότι το κόκκινο πάντα θα κυριαρχεί στο άσπρο, αλλά να μην ξεχνάμε ότι από πίσω τους υπάρχει ένας όμορφος, καταγάλανος, ασυννέφιαστος ουρανός. Και ίσως να είναι αυτός που προσδίδει στη φωτογραφία την αισιοδοξία που κατ’εμέ σφυρίζει εύθυμα ανάμεσα από τις λέξεις τις ανάρτησής σου.
Καλές γιορτές σε εσένα και σε όλους τους πιστούς σου ακόλουθους
Πολύ ιδιαίτερη η παρατήρησή σου για τον ουρανό, αγαπητή μου Πίπη… Ναι, είναι ίσως όπως το λες. Βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρουσα τη συνολική σου ερμηνεία – ακόμα και αν κάποιες πτυχές της έγιναν μάλλον ασυναίσθητα εκ μέρους μου! Σου εύχομαι ολόθερμα Καλές Γιορτές!