Αγαπώ να βλέπω κάποια μικρά, παλιά αντικείμενα, που κόντρα στις δυσκολίες των καιρών μπόρεσαν να επιβιώσουν. Κάποια αντικείμενα που ο ιδιοκτήτης τους τα περιβάλλει με αγάπη και δεν βιάζεται να αντικαταστήσει στην πρώτη τους φθορά… Εκείνο το αλογάκι που άλλαξες το σπασμένο πόδι του… Εκείνο το παλιό ρούχο που μπάλωσες την τρύπα του… Εκείνο το φθαρμένο βιβλίο που ακόμα ξεφυλλίζεις.
Μιλάω για εκείνα τα παλιά αντικείμενα… Όμως μιλάω και για κάτι άλλο.
Μιλάω για τις σχέσεις με τους ανθρώπους που σε περιέβαλλαν. Μικρές σχέσεις, μεγάλες σχέσεις, φιλικές σχέσεις, ερωτικές σχέσεις, σχέσεις μεταξύ συγγενών… δεν έχει σημασία. Τις σχέσεις.
Και αναρωτιέμαι: αν η σχέση σου δεχτεί ένα χτύπημα, μια αναποδιά, μια κακή στιγμή – θα βιαστείς να την αλλάξεις; Αν προκύψει μια σύγκρουση – θα τρέξεις μακριά; Αν βιώσεις κάποια δυσκολία – θα χώσεις το κεφάλι σου στη γη και θα κρυφτείς;
Με άλλα λόγια: θα πετάξεις το αλογάκι που του έσπασε το πόδι, το ρούχο που έγινε μια τρύπα, το βιβλίο που χάλασε η ράχη του· θα τα πετάξεις και θα βιαστείς να αγοράσεις νέα.
Γιατί όχι, εξάλλου; Το να επισκευάσεις ένα παλιό αντικείμενο θέλει δουλειά και κόπο. Ευκολότερο είναι να αγοράσεις ένα νέο! Όπως είναι ευκολότερο ν’ αναπτύξεις μια σχέση ξανά απ’ την αρχή. Είμαστε όλοι ένα πελώριο πολυκατάστημα! Αν κάποιος λίγο μας χαλάσει… αγοράζουμε άλλον! Αν χαλάσουμε εμείς οι ίδιοι… πάλι αγοράζουμε άλλον! Κάποιον που δεν θα μας έχει δει σε αυτή την κακή κατάσταση!
Μέχρι τον επόμενο. Ή μέχρι να αποκοπείς από κάθε επαφή.
Tabula Rasa. Ένα κενό χαρτί, οι σχέσεις σου, ο εαυτός σου, πάντα απ’ την αρχή ξανά. Και αν το χαρτί μουτζουρωθεί, έστω και λίγο – το πετάμε! Πάμε στον επόμενο! Δεν θα καταπιαστούμε μαζί του, να δούμε τί έφταιξε, να κατανοήσουμε τί μπορούμε να κάνουμε για να το φτιάξουμε. Όχι – θα πάρουμε καινούργιο.
Καταλαβαίνω. Καταλαβαίνω πως κάποιες σχέσεις φτάνουν στα άκρα – και έρχεται απλά η ώρα τους. Όμως δεν αναφέρομαι σε αυτές. Το βιβλίο που κιτρίνισαν οι σελίδες του διαβάζεται ακόμα. Το αλογάκι που έσπασε το πόδι του επισκευάζεται. Το ρούχο που τρύπησε μπορεί να μπαλωθεί. Και αν δεν το φοράς πια στην επίσημη νυχτερινή σου έξοδο… μπορεί ν’ αποτελέσει το αγαπημένο σου ρούχο για το σπίτι!
Αγαπώ να βλέπω κάποια μικρά, παλιά αντικείμενα, που κόντρα στις δυσκολίες των καιρών μπόρεσαν να επιβιώσουν. Τα αγαπώ διότι σκέφτομαι πως κάποιοι άνθρωποι παλεύουν ακόμα για εκείνα που κάποτε αγάπησαν. Κάποιοι ανάμεσά μας.
Κι αν ήμουν ένα παλιό, χαλασμένο αντικείμενο, θα σου έλεγα αν έμενες: “ευχαριστώ… το εκτιμώ πολύ”. Και αν γίνεις ένα παλιό, χαλασμένο αντικείμενο, θέλω να σου πω: “μείνε… στα μάτια μου δεν χάλασες ποτέ”.
Το Φονικό Κουνέλι, Ιούνιος 23
