Συνέβη σήμερα το πρωί, στον δρόμο για τη δουλειά. Ένα περιστατικό βαθύτατα όμορφο και βαθύτατα θλιβερό συνάμα. Έκτοτε δεν μπορώ να το βγάλω απ’ τη μνήμη μου. Μοιάζει να ‘χει χαράξει το μικρό του αποτύπωμα στη σκέψη μου. Μπορώ μόνο να το μοιραστώ.
Ήταν ένας φράχτης, από εκείνους τους σιδερένιους, με τις μικροσκοπικές τρύπες. Ένα περιστέρι είχε μπλέξει τα φτερά του στον φράχτη και πάλευε να βρει μια διέξοδο. Τίναζε με πείσμα τα φτερά του στον αέρα, κουτουλώντας πάνω στον φράχτη, ενώ πούπουλα ξεπετάγονταν παντού.
Στο έδαφος, στην άλλη πλευρά του φράχτη, ήταν πεσμένο ένα δεύτερο περιστέρι. Ακίνητο.
Τελικά το πρώτο περιστέρι βρήκε τον τρόπο και πέταξε από την άλλη πλευρά του φράχτη. Και τότε είδα εκείνη τη σκηνή που αδυνατώ να ξεχάσω. Τη σκηνή που χαράχτηκε βαθιά μέσα μου.
Το περιστέρι που είχε γλιτώσει πέρασε τον φράχτη και υψώθηκε πετώντας πάνω από τον ψόφιο σύντροφό του. Τον άρπαξε με τα δυο του πόδια και τον σήκωσε στον αέρα. Και έφυγαν μαζί, το ζωντανό περιστέρι να μεταφέρει το νεκρό.
Είχα μείνει αποσβολωμένος με αυτό που έβλεπα.
Το περιστέρι απίθωσε το νεκρό του σύντροφο αρκετά πιο πέρα, σε μια σκιά, κάτω από ένα δέντρο. Και καθόταν δίπλα του, δίχως να φεύγει. Έμοιαζε να τινάζει το μικροσκοπικό του κεφαλάκι με απορία. Σα να ρωτάει: «γιατί συνέβη αυτό;»
Σκέφτηκα όλα όσα λέγονται για τα περιστέρια και τη σημασία με την οποία περιβάλλουν τον μοναδικό τους σύντροφο – στον οποίο μένουν αιώνια πιστά. Ένιωσα πως είχα μόλις αντικρίσει ένα αρσενικό περιστέρι που έχανε την αγαπημένη του – ή μια περιστέρα που έχανε τον σύντροφό της.
Συνέχισα τον δρόμο για τη δουλειά, βαθιά συνεπαρμένος από αυτό που είδα. Για άλλη μια φορά έβλεπα ζώα να επιδεικνύουν συμπεριφορά που κάποιοι θεωρούν προνόμιο των ανθρώπων και μόνο. Μια συμπεριφορά… να πω «ανθρώπινη»;
Όχι, οι λέξεις δεν κάνουν. Και ειδικά αυτή η λέξη: «ανθρώπινος». Δεν κάνει!
Σκέφτομαι τους ανθρώπους. Την καταστροφικότητά τους, τον σαδισμό τους, την αιματοβαμμένη ιστορία τους. Τους ΠΟΛΕΜΟΥΣ τους – τότε, τώρα και όπως φαίνεται, για πάντα. Τους ανθρώπους που ποδοπατούν πάνω στους συνανθρώπους τους, τους ανθρώπους που φτάνουν στα άκρα για να γελοία τους συμφέροντα και τη γελοία επίδειξη ισχύος τους. Τον σκοταδισμό και τη βλακεία τους.
Σκέφτομαι πως θεωρείται υποτιμητικό να χαρακτηρίζουμε κάποιον «ζώο». Μα η λέξη «ανθρωπιά» είναι μια λέξη που φέρει θετική σημασία.
Ίσως θα ‘πρεπε ν’ αλλάξουμε τις λέξεις. Ή να δημιουργήσουμε καινούργιες. Γιατί αυτές οι λέξεις και οι σημασίες που τους δίνουμε… έχουν ξοφλήσει!
Αυτά τα δυο περιστέρια που αντίκρισα σήμερα ήταν περισσότερο «ανθρώπινα» από χιλιάδες ανθρώπους εκεί έξω. Και ήταν όμορφα και μεγαλοπρεπή, μέσα στη θλίψη τους.
Κρατάω αυτή την ομορφιά. Μια ομορφιά που δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο των ανθρώπων. Μια ομορφιά που δεν ήταν ποτέ αποκλειστικό προνόμιο των ανθρώπων.
Έχουμε τόσα να διδαχτούμε από τα ζώα.
Το Φονικό Κουνέλι, τέλη Φλεβάρη 22
