Εγώ είμαι πάλι. Πίσω απ’ τη γνωστή οθόνη. Για άλλη μια φορά παλεύω να χωρέσω συναισθήματα σε ψυχρές λέξεις. Ηλεκτροχημικές δονήσεις σε ψηφιακούς κώδικες. Και αυτές οι λέξεις παραδίδονται στη γνωστή παραζάλη πληροφορίας που είναι τα κοινωνικά δίκτυα. Έτσι είναι – δεν το διάλεξα. Μα αν έχουν μια μικρή δύναμη αυτές οι λέξεις, επέτρεψέ μου για τα επόμενα τρία λεπτά να μοιραστώ δυο όμορφα λόγια μαζί σου.
Η πηγή τους δεν είναι ένα βιβλίο αυτή τη φορά – μα ένα παιχνίδι! Από εκείνα τα αφηγηματικά ιαπωνικά παιχνίδια ρόλων που αγαπώ.
Είναι δυο χαρακτήρες και μιλούν. Ο ένας λέει πως έπαψε να πιστεύει στον άνθρωπο. Πως πιστεύει μόνο στον Θεό. Γιατί ο άνθρωπος – υποστηρίζει – είναι ατελής. Ο άνθρωπος φθείρεται, γερνά, αυτοκαταστρέφεται. Χτίζει στόχους που μοιάζουν κάστρα στην άμμο. Ζει σε μια διαρκή αμφιβολία. Γιατί να πιστεύεις σ’ ένα ατελές ον. Σ’ ένα ον που δεν πιστεύει καν στον ίδιο τον εαυτό του.
Κι εδώ έρχεται ο αντίλογος (τα ακόλουθα λόγια μέσα απ’ το παιχνίδι):
«Σύμφωνοι. Λες για το ανθρώπινο είδος πως είμαστε ατελείς. Και πως δεν αξίζουμε γι’ αυτόν τον λόγο.
Μα το γεγονός πως είμαστε ατελείς είναι που μας κάνει να βοηθούμε και να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον. Και αυτό, τελικά, σημαίνει να είσαι άνθρωπος…»
***
Κανένας δεν θα άπλωνε ένα χέρι βοηθείας σ’ ένα τέλειο ον. Κανένας δεν θα συμπονούσε ένα τέλειο ον. Μόνο ο άνθρωπος το κάνει – επειδή ακριβώς δεν είμαστε τέλειοι. Επειδή είμαστε αδύναμοι και χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον στις δυσκολίες μας. Επειδή πασχίζουμε να υπερβούμε τα όριά μας – και τις περισσότερες φορές καταλήγουμε σαν τον Ίκαρο με τα φτερά στη θάλασσα.
Έτσι μαθαίνουμε να κατανοούμε. Έτσι μαθαίνουμε να συμπονούμε. Έτσι μαθαίνουμε ν’ αγαπάμε.
Γινόμαστε ανθρώπινοι επειδή είμαστε ατελείς. Η αδυναμία είναι η δύναμή μας.
Πηγή αυτών των σκέψεων, το βιντεοπαιχνίδι ρόλων “Xenogears” [1998] των Tetsuya Takahashi και της γυναίκας του Kaori Tanaka. Από το παιχνίδι προέρχεται και η σκηνή στην εικόνα.
Και για να συμπληρώσω με ένα τραγούδι που ακούω όλη μέρα. Είναι το τραγούδι από τους τίτλους τέλους του παιχνιδιού. Λέγεται “Small Two of Pieces”, είναι σύνθεση του απίθανου Yasunori Mitsuda (μεγάλη μορφή για τα soundtrack των videogames) και στα φωνητικά είναι η ιρλανδέζα Joanne Hogg. Θυμίζει λίγο το γνωστό άσμα του «Τιτανικού» (βγήκαν και την ίδια εποχή) – στο πιο ψαγμένο όμως και με λιγότερο hype.
Είναι υπέροχο τραγούδι, απλά. Γλυκό, νοσταλγικό και αισιόδοξο. Αξίζει να το ακούσεις.
Ελπίζω οι λέξεις που μοιράστηκα μαζί σου να έπιασαν τόπο.
5 Responses
Άλλη μία ενδιαφέρουσα ανάρτηση, αγαπητέ μου Κούνελε! Και πόσο ωραία τα λες και πάλι!
Από την πλευρά μου θα πω ότι η τελειότητα είναι μεγάλο θέμα. Πολλοί την κυνηγούν, την ποθούν, τη ζηλεύουν, τη μισούν, κανείς όμως δεν είναι τέλειος, και αυτό δεν είναι τελικά και τόσο κακό. Η τελειότητα, έτσι κι αλλιώς, δεν υπάρχει.
Όταν ήμουν μικρή είχα σιδεράκια για 5-6 χρόνια. Κάθε 6 μήνες περίπου άλλαζα σιδεράκια και σε όλα αυτά τα χρόνια άλλαξα και αρκετούς γιατρούς (πήγαινα στο ΙΚΑ, για να καταλάβεις το λόγο). Κάποια στιγμή, προς το τέλος των επισκέψεων, και ενώ τα δόντια μου είχαν φτάσει σε πάρα πολύ καλό σημείο, η γιατρός, καθώς “διόρθωνε” τα σιδεράκια (ανάλογα με το πώς πήγαιναν τα δόντια προσάρμοζαν τα σιδεράκια, κάπου τα έσφιγγαν πιο πολύ, κάπου τα χαλάρωναν, για να το πω πολύ απλοϊκά), μάλλον δεν έκανε τη σωστή προσαρμογή, και τον επόμενο μήνα που πήγα να με δει, ένα δόντι είχε αρχίσει να μπαίνει πιο μέσα. Της το επισήμανα και εκείνη το μόνο που βρήκε να μου πει ήταν: “οι ατέλειες δίνουν γοητεία”.
Εννοείται ότι δε συμφωνούσα με την άποψη αυτή και θεώρησα ότι είχε κάνει βλακεία και απλώς προσπαθούσε να δικαιολογηθεί. Μόνο ύστερα από χρόνια κατάλαβα ότι είχε κάποιο δίκιο. Ένα χαμόγελο με μία τέλεια οδοντοστοιχία είναι πολύ πιο βαρετό από ένα χαμόγελο με μία “τσαχπινιά”, έτσι δεν είναι;
Να έχεις ένα όμορφο βράδυ και μια καλή Αποκριά
Ρε την οδοντίατρο…! Πάντως το θέμα προσφέρεται για άφθονες συζητήσεις, αγαπητή μου Πίπη. Η εποχή μας είναι εμμονική με την ιδέα της τελειοποίησης – και φυσικά αυτή η τελειοποίηση ποτέ δεν έρχεται, γιατί πάντα προκύπτει κάποια νέα “ατέλεια” ή ανάγκη. Στην πραγματικότητα η έννοια της “τελειότητας” είναι εντελώς ΜΗ ανθρώπινη. Και ετυμολογικά να το δούμε: εμπεριέχει μέσα της το “τέλος”, που σημαίνει πως φτάνεις σ’ ένα ύψιστο σημείο και αυτό ήταν, δεν έχεις να εξελιχθείς περισσότερο. Πράγμα ολοφάνερα εσφαλμένο εφόσον μιλάμε για το ανθρώπινο είδος, η ουσία του οποίου βρίσκεται στην ΕΞΕΛΙΞΗ του, όχι σε μια παγερή “τελειότητα”. Και δεν υφίσταται εξέλιξη ή αλλαγή, δίχως “ατέλειες”.
Και ναι – η τελειότητα δεν είναι το ίδιο γοητευτική. Κι αυτό διότι εξαλείφει την ποικιλομορφία και τη διαφορετικότητα των ανθρώπων. Πρότυπο της τελειότητας είναι ο άνθρωπος-ρομπότ, ο άνθρωπος αντίγραφο, ο άνθρωπος δίχως ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Κλείνοντας: τί να κάνεις την τελειότητα, όταν υπάρχει αυτή η “τσαχπινιά” που αναφέρεις η ίδια!
Τι γλυκό κείμενο, γνωστό “σεσημασμένο” Κουνελάκι του διαδικτύου! Με συγκίνησε, όπως και το τραγούδι με το οποίο συνόδευσες τα λίγα αυτή την φορά μα τόσο εύστοχα λόγια σου! Μάλλον, είχα μεγάλη ανάγκη να εκτεθώ σε κάτι τόσο τρυφερό και αληθινό, γιατί έχω αισθανθεί τεράστια πίεση από πάρα πολλά φέτος. Με την αναφορά σου στην τελειότητα μου ήρθε μια εικόνα στον νου… να απλώνεις το χέρι να πιάσεις κάτι που ο άνεμος το παρασύρει διαρκώς μακριά σου! Το ατελές του ανθρώπου μέσα στην τελειότητα της δημιουργίας του ως ύπαρξης, όπως και της φύσης, των πλασμάτων της μα και του σύμπαντος είναι αυτό που φέρνει την κίνηση, την αλλαγή αλλά και το πλησίασμα των ανθρώπων όπως λες μεταξύ τους. Σχετικά με τα βιντεοπαιχνίδια εκείνης της εποχής που αναφέρθηκες… καμία μα καμία σχέση με τα σημερινά όμως! Υπέροχη επιλογή έκανες!
Τι γλυκό κείμενο, γνωστό “σεσημασμένο” Κουνέλι του διαδικτύου!
Με συγκίνησε όπως και το τραγούδι με το οποίο συνόδευσες τα λίγα, αυτή την φορά, μα τόσο εύστοχα λόγια σου! Μάλλον, είχα μεγάλη ανάγκη να εκτεθώ σε κάτι τόσο τρυφερό και αληθινό, γιατί έχω αισθανθεί τεράστια πίεση φέτος από πάρα πολλά.
Με την αναφορά σου στην τελειότητα μου ήρθε μαι εικόνα στον νου… να απλώνεις το χέρι να πιάσεις κάτι που ο άνεμος το παρασύρει διαρκώς μακριά σου! Το ατελές του ανθρώπου, μέσα στην τελειότητα της δημιουργίας του ως ύπαρξης όπως και της φύσης, των πλασμάτων της, μα και του σύμπαντος, είναι αυτό που φέρνει την κίνηση, την αλλαγή αλλά και το πλησίασμα των ανθρώπων, όπως λες κι εσύ.
Σχετικά με βιντεοπαιχνίδια εκείνης της εποχής που αναφέρθηκες… καμία μα καμία σχέση με τα σημερινά όμως!
Υπέροχη επιλογή!
Γλαύκη μου… χάρηκα πολύ που είδα αυτό εδώ το σχόλιό σου. Το υπογράφον σεσημασμένο Κουνέλι πέρασε ιδιαίτερες δυσκολίες τον περασμένο μήνα… και μου έδωσε χαρά που σε είδα εδώ.
Έτσι είναι: η ατέλειά μας είναι που μας εξωθεί ν’ απλώνουμε το χέρι και να προσπαθούμε για κάτι καλύτερο. Δίχως ατέλεια δεν θα υπήρχε κίνηση. Δεν υπάρχει τίποτα πιο στάσιμο από την τελειότητα.
Μα δεν είναι πολύ γλυκό αυτό το τραγούδι? Χαίρομαι που σου άρεσε. Και στα σημερινά παιχνίδια μπορείς να βρεις, εδώ κι εκεί, όμορφες στιγμές… αρκεί να ξέρεις πού να ψάξεις. Τα παιχνίδια ρόλων γενικά (role playing games) είναι μια ιδιαίτερη κατηγορία, μια που συνοδεύονται από αφηγήσεις που προσομοιάζουν σε εκείνες ενός βιβλίου. Ειδικά οι Ιάπωνες έχτισαν μεγάλη σχολή εδώ.
Τους χαιρετισμούς μου! Και όπως είπα: το σχόλιό σου ήρθε στην κατάλληλη ανάρτηση, την κατάλληλη στιγμή.