Different words. Different worlds

Έλα μαζί μου. Θέλω να αλλάξουμε μαζί τον κόσμο, σου λέω.

Ξέρω πως θέλεις. Μα δεν ξέρεις πως βλέπω τον κόσμο, μου λες. Ο κόσμος σου είναι οι λέξεις σου. Όταν αλλάζουν οι λέξεις σου αλλάζει και η πραγματικότητά σου. Τι είναι η πραγματικότητα αν όχι οι λέξεις που χρησιμοποιούμε γι’ αυτήν.

Απορώ. Μου δίνεις ένα εγχειρίδιο ξένης γλώσσας. Το ξεφυλλίζω. Τι είναι αυτό; Ποτήρι, δέντρο, ψωμί. Ελευθερία, γνώση, ομορφιά. Αυτό δεν είναι ξένη γλώσσα, σου λέω. Αυτό είναι η δική μας γλώσσα. Είναι γνωστές σε όλους μας λέξεις.

Είναι; με ρωτάς. Πες μου – τι εννοείς με αυτές τις λέξεις. Και να σου πω κι εγώ τι εννοώ. Και τότε θα μου πεις αν μιλάμε την ίδια γλώσσα ή όχι. Και θα σου πω αν ζούμε στον ίδιο κόσμο ή όχι.

Όλοι ξέρουμε τι είναι το ποτήρι, σου λέω. Είναι ένα και μοναδικό. Όλοι ξέρουμε τι είναι το δέντρο.

Είναι ένα και μοναδικό; με ρωτάς. Εγώ όταν σκέφτομαι ποτήρια πηγαίνει ο νους μου σε διάφανα φλαμίνγκο με μακρύ λαιμό. Σε πίδακες που εκτοξεύουν παρδαλό νερό. Σε κύκνους που κάνουν βόλτες. Γελάς; Αν γελάς όμως πως μπορείς να καταλάβεις τον κόσμο μου. Όταν σκέφτομαι τα δέντρα θυμάμαι ένα πλατάνι κάτω απ’ το οποίο κάποιος, κάποτε, μου έκανε μια εξομολόγηση. Θυμάμαι την εξοχή που πήγαινα μικρή – και πόσο άσχημα ένιωθα. Παρατημένη απ’ τους δικούς μου σε μια άθλια κατασκήνωση, χωμένη στα δέντρα, παιδιά από τα οποία ήθελα ν’ απομονωθώ.

Υπάρχουν αντικειμενικές λέξεις, σου λέω. Έχεις χρωματίσει κάθε λέξη με το υποκειμενικό σου βίωμα.

Υπάρχουν αντικειμενικές λέξεις; ρωτάς. Ίσως. Μα στην δική σου πραγματικότητα. Στη δική μου δεν υπάρχουν. Πως μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο των ανθρώπων τη στιγμή που αγνοείς ποιος είναι ο δικός μου κόσμος; Ο δικός μου κόσμος, βαθιά χρωματισμένος μέσα στην υποκειμενικότητά του. Ο μόνος κόσμος που γνώρισα ποτέ και ο μόνος που γνωρίζω.

Υπάρχουν κοινές λέξεις για όλους. Όταν εννοούμε και οι δυο το ίδιο με τις ίδιες λέξεις, τότε ο κόσμος μας θα είναι ίδιος. Τότε θα μπορούμε να ζήσουμε μαζί. Τότε θα αλλάξουμε μαζί τον κόσμο.

Υπάρχουν τόσοι κόσμοι όσοι και άνθρωποι. Μα πλάθουμε έναν τεχνητό κόσμο, κοινό για όλους. Και θέλουμε να επιβάλλουμε αυτόν τον κόσμο σε όλους τους υπόλοιπους. Μοιάζει με το παγόβουνο που προεξέχει μια σπιθαμή απ’ το νερό του. Το λάθος είναι πως βλέπουμε την κορυφή και θεωρούμε πως αυτό είναι όλο το παγόβουνο.

Όχι, διαφωνώ με την επιμονή σου σε μια ετερόκλητη υποκειμενικότητα! Πίσω απ’ τα φαινόμενα ο κόσμος είναι πάντα ένας, πάντα ίδιος. Οι διαφορές μας τον κατακερματίζουν. Δεν έχουμε παρά να εντοπίσουμε εκείνον τον κοινό κώδικα και να ανακαλύψουμε την πραγματικότητά του. Είσαι καθηλωμένη σε έναν αδιέξοδο υποκειμενισμό.

Δεν “είμαι” τίποτα. Υπάρχω όσο γίνομαι πάντα κάτι άλλο. Δεν είμαι τίποτα. Οι λέξεις σου είναι οι φυλακές μου.

Είσαι στα μάτια μου… Άφησέ με να σε πιάσω. Νιώθω λες και ρέεις σα νερό από τα χέρια μου… άφησέ με ν’ αγγίξω κάτι σταθερό.

Και αν με πιάσεις… θα είναι ο βράχος που σμίγει με τη θάλασσα. Δεν θα γίνουμε ένα. Θα στέκεσαι μέσα μου. Θα σε υγραίνω. Μα δεν θα είμαστε ένα.

Αλίμονο. Η γλώσσα σου δεν είναι η δική μου γλώσσα. Και αν αλλάξει τελικά ο κόσμος μας – δεν θα είναι ποτέ ο ίδιος μεταξύ μας. Σε αφήνω με θλίψη και σε παρατηρώ ενώ φεύγεις μακριά.