Οι Χρόνοι Μας

Υπάρχει ο Χρόνος στον ενικό αριθμό, που όλους μας αφορά και όλους μας επηρεάζει το ίδιο. Και οι υπάρχουν οι χρόνοι μας, στον πληθυντικό. Οι δεύτεροι ανήκουν στον κάθε έναν από μας ξεχωριστά, είναι μέρος της προσωπικής μας ιστορίας και κατευθύνουν τις επιλογές μας.

Μερικές φορές οι χρόνοι μας θυμίζουν εκείνους τους διαδρόμους σε ένα στάδιο, πάνω στους οποίους τρέχουν οι αθλητές. Ας πούμε ότι παρακολουθούμε ένα αγώνισμα στίβου, από κείνα που οι αθλητές χρειάζεται να συμπληρώσουν πολλές φορές τον γύρο του σταδίου – κάτι αντίστοιχο με τα 3.000 μέτρα. Μπορεί σε κάποια φάση να δούμε δύο δρομείς να τρέχουν πλάι ο ένας στον άλλον, ο ένας στον εσωτερικό διάδρομο, ο άλλος στον εξωτερικό. Έτσι όπως τους βλέπουμε δίπλα-δίπλα, μας δίνουν την αίσθηση πως έχουν διανύσει την ίδια απόσταση και πως οι χρόνοι τους είναι ίδιοι.

Υπάρχει ωστόσο το ενδεχόμενο ο ένας αθλητής να προηγείται κατά έναν ολόκληρο κύκλο – να έχει δηλαδή να διασχίσει όλη την περίμετρο του στίβου μία φορά παραπάνω από τον άλλον. Μπορεί λοιπόν να βρίσκονται δίπλα ο ένας στον άλλον, στην πραγματικότητα όμως οι χρόνοι τους είναι εντελώς διαφορετικοί.

Αν δυο άνθρωποι κινούνται σε διαφορετικούς χρόνους, είναι αδύνατο να φτάσουν μαζί στην γραμμή του τερματισμού. Είναι αδύνατο να ακούσουν μαζί τις ζητωκραυγές του πλήθους. Ο ένας θα φτάσει πολύ πριν από τον άλλο.

Σε κάποιες περιπτώσεις χρειάζεται απλά να αδράξεις την ευκαιρία, τη στιγμή που σου παρουσιάζεται. Αν σου χτυπήσω την πόρτα και σε ρωτήσω “έρχεσαι?”, μη με αναγκάσεις να περιμένω με τις ώρες. Αν θες να έρθεις έλα – αλλιώς άφησε το και μην ασχοληθείς ξανά. Aν ο ένας δώσει στον άλλο την σκυτάλη, μπορεί ο δεύτερος να σταματήσει στη μέση του διαδρόμου και να αρχίζει να το σκέφτεται?

Υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο να βρίσκομαι ακόμα εκεί, έξω από την πόρτα, μετά από καιρό. Μερικές φορές συμβαίνει ο χρόνος να παγώνει, ή να πηγαίνει υπερβολικά αργά, και να παραμένει σταθερά εκεί η σκυτάλη, στο ίδιο σημείο, εκεί που εφάπτονται τα χέρια μας. Ποιός μπορεί να το εγγυηθεί όμως? Αν ο δικός μου μήνας λέει “Φεβρουάριος” και ο δικός σου μήνας λέει “Ιούνιος”, δεν μπορώ να κάνω πολλά γι’ αυτό. Μακάρι να στρίβαμε τους δείκτες των ρολογιών και να επηρεάζαμε την κίνηση τους προς την κατεύθυνση που εμείς θέλαμε πάντα – οι δείκτες όμως κινούνται χωρίς εμάς.

Κάποια πράγματα μας παρουσιάζονται σε συγκεκριμένες χρονικές στιγμές. Είναι στο χέρι μας αν θα το εκμεταλλευτούμε, όχι στο περίπου, όχι στο ίσως, όχι στο θα δούμε – αλλά στο εδώ και τώρα. Αλλιώς, πιθανό να τα δούμε να απομακρύνονται, όπως ο δρομέας βλέπει τον άλλο δρομέα δίπλα του να φεύγει μακριά.

Και αν κάποια στιγμή τύχει και βρεθούν να τρέχουν δίπλα-δίπλα πάλι, ο ένας στον εσωτερικό διάδρομο και ο άλλος στον εξωτερικό… Προσοχή, γιατί μπορεί να δίνουν την αίσθηση πως είναι δίπλα… Μα οι χρόνοι τους είναι εντελώς διαφορετικοί…..

Μπορώ λοιπόν να σταματήσω τον χρόνο? Μπορώ να προσαρμόσω το ρολόι μου στην δική σου εποχή? Μπορώ να σταθώ ακίνητος, στον στίβο, να κοιτάξω πίσω μου, και να περιμένω να έρθεις και συ?

Μερικές φορές δεν υπάρχει το αύριο. Υπάρχει μόνο το παρόν. Γιατί ο χρόνος συνεχίζει να κυλάει, και μεις μαζί του…..

~