Πυρ, Γυνή και Θάλασσα (revisited)

~

Θα συνέβαινε κάποια στιγμή. Θα επέστρεφα στο θέμα “ελληνίδα γυναίκα”. Υπήρξε το πρώτο θέμα που ανέπτυξα στο blog, λίγα χρόνια πριν, και είχα γράψει τότε πως “μου είναι ευχάριστο που κανένας δε διαβάζει το blog στην παρούσα φάση, γιατί μπορώ να εκφραστώ ελεύθερα, χωρίς την έγνοια πως με διαβάζει κάποια φίλη ή γκόμενα”.

Τα πράγματα έχουν αλλάξει σε έναν βαθμό όσο αφορά το blog και την αναγνωσιμότητα του, ωστόσο δεν θα έλεγα πως έχω αντίστοιχες έγνοιες. Ας διαβάσει το κείμενο όποιος/α θέλει και ας βγάλει ό,τι συμπεράσματα γουστάρει. Σε τελική ανάλυση, στο blog αυτό γράφω για την πάρτη μου. Υπάρχει κόσμος που του δείχνεις το φεγγάρι και κοιτάζει το δάχτυλο. Αντί να εστιάσουν στο περιεχόμενο του κειμένου, θα προσπαθήσουν να σκεφτούν τι ήταν εκείνο που ώθησε εμένα να το γράψω και θα δώσουν τις αντίστοιχες ερμηνείες τους. Για αυτή την μερίδα κόσμου δε μπορώ να κάνω και πολλά πράγματα.

Αν νομίζετε πως το κείμενο αυτό είναι απλά μια στερεοτυπική ανάρτηση τύπου “άντρες vs γυναίκες”, μπορείτε να σταματήσετε τώρα το διάβασμα και να πιάσετε στα χέρια σας κανένα Cosmopolitan. Δε θα αποκομίσετε το παραμικρό από εδώ μέσα, σας το εγγυώμαι. Ίσως να σας φανούν και ακαταλαβίστικα όσα γράφω. Το κείμενο αντανακλά τις δικές μου αντιλήψεις, όχι των “αντρών” στο σύνολο τους. Δε δίνω δεκάρα για το πως αντιμετωπίζει τις γυναίκες η πλειοψηφία του αντρικού πληθυσμού – ξέρω μόνο πως ορισμένα πράγματα δρουν συμπληρωματικά, και αν η πλειοψηφία των γυναικών γύρω μας είναι όπως είναι, αυτό οφείλεται στο ότι υπάρχει μια αντίστοιχη πλειοψηφία από άντρες που σκέφτονται και φέρονται σα μαλάκες συνεχώς.

Στο τέλος, η μία πλειοψηφία φτάνει να τρέφει την άλλη.

Η παλιά ανάρτηση εστίαζε σε ορισμένες γενικευμένες συμπεριφορές και αντιλήψεις γύρω από τις σχέσεις και το φλερτ, που τις έχω παρατηρήσει ιδιαίτερα στις ελληνίδες γυναίκες. Τόνιζα ωστόσο πως οι στάσεις που περιγράφω δεν είναι γενικές ούτε αφορούν το σύνολο των γυναικών – ευτυχώς για μας. Δεν ήταν και λίγες εκείνες που είχαν σχολιάσει τότε (εντός ή εκτός blog) πόσο “συμφωνούν” με τα λεγόμενα μου, ενώ είχα ακούσει και ορισμένα “ευχαριστώ” από κάποιες – κάτι που μου έκανε εντύπωση να πω την αλήθεια.

Για όσους δεν γνωρίζουν σε ποιά ανάρτηση αναφέρομαι, μπορείτε να τη δείτε εδώ. Το φονικό κουνέλι στις απαρχές του!

Αυτή τη φορά θα συνεχίσω από κει που άφησα. Με περισσότερες λεπτομέρειες. Και αρκετά οξύτερο ύφος. Εμπλουτισμένος από τα βιώματα των τελευταίων χρόνων, σχεδόν τέσσερα από τότε που ξεκίνησα το blog. Τέσσερα χρόνια που υπήρξαν ιδιαίτερα πλούσια ομολογώ. Είχα την τύχη να συναναστραφώ με ορισμένες πραγματικά πολύ ιδιαίτερες κοπέλες. Είχα όμως και την ατυχία να πέσω πάνω σε περιπτώσεις που με ξενέρωσαν όσο δε πάει άλλο – αποτέλεσμα, η ανάρτηση που διαβάζετε.

Για να προλάβω τυχόν βεβιασμένες αντιδράσεις, ας δηλώσω πως τα λεγόμενα μου στηρίζονται σε συγκεκριμένα μέτρα σύγκρισης. Μπορεί να καταδικάζω τις γυναικείες συμπεριφορές τύπου “Α” απλά και μόνο γιατί υπάρχουν οι συμπεριφορές τύπου “Β” που τις γουστάρω. Προβαίνω σε ορισμένες αξιολογικές κρίσεις που ίσως φανούν αυστηρές και απόλυτες, μη ξεχνάτε όμως, γίνονται έχοντας πάντα ως βάση το αντίθετο τους.

Να το πω με άλλα λόγια. Υπάρχουν εκεί έξω ορισμένα πραγματικά ωραία τυπάκια. Γυναίκες που αξίζουν πραγματικά, γυναίκες που κάνουν τη διαφορά. Είναι κρίμα ορισμένες άλλες (που δυστυχώς ανήκουν στην πλειοψηφία) να τους χαλάνε το όνομα. Αυτή η ανάρτηση είναι αφιερωμένη σε εκείνες τις λίγες λοιπόν, οι οποίες, ευτυχώς, δεν συνιστούν αποκύημα κάποιας λογοτεχνικής φαντασίας – υπάρχετε πραγματικά. Ωστόσο είστε λίγες ρε γαμώτο. Λίγες.

Και αν εσύ φίλη αναγνώστρια, έχεις εντάξει από τώρα αυτόματα τον εαυτό σου στην “εκλεκτή μειοψηφία”, αναρωτιέμαι αν θα σκέφτεσαι το ίδιο έχοντας διαβάσει το κείμενο ως το τέλος του…

Να ξεκαθαρίσω ακόμα κάτι σημαντικό: Αναφέρομαι στις νεαρές γυναίκες, όχι στις παντρεμένες, όχι σε όσες έχουν οικογένεια, όχι στις… γιαγιάδες (:P), ή δε ξέρω και γω τι. Επίσης δεν απευθύνομαι στις λεσβίες – οι τελευταίες αν μη τι άλλο έκαναν την επιλογή τους και δεν με απασχολούν.

Φωτιά και Γυναίκα λοιπόν, στην σύγχρονη Ελλάδα. Μέρος δεύτερο. Πάμε λοιπόν να βουτήξουμε στη θάλασσα της γυναίκας… Ποιός ξέρει τι ψάρια θα συναντήσουμε…

Το Σαχλαμάρι


Πρόκειται για είδος ψαριού που ευδοκιμεί στα ζεστά νερά, σε πολλές χώρες του κόσμου. Tου αρέσει να κολυμπάει με νάζι στην επιφάνεια, όπου λυγίζει με χάρη το ευλύγιστο κορμί του, μπρος, πίσω, και πάλι μπρος, μέχρι να τραβήξει την προσοχή όλων. Το σαχλαμάρι αν και ψάρι έχει φιδίσιο σώμα και πολύχρωμη ουρά. Είναι αρκετά φιλικό και συχνά χαχανίζει, αφήνοντας χαριτωμένες μπουρμπουλήθρες φαιάς ουσίας να γλιστρήσουν από το θελκτικό του στόμα.

Το σαχλαμάρι γνωρίζει πως είναι ιδιαίτερα όμορφο και πως μπορεί να σύρει από πίσω του τα περισσότερα αρσενικά σαν μαγνήτης – αρκεί να το θελήσει. Τα εννιά στα δέκα σαχλαμάρια δεν έχουν βιώσει ποτέ στη ζωή τους μεγάλα διαστήματα μοναξιάς – πάντα κάποιος θα υπάρχει για να τους παρέχει απλόχερα το ενδιαφέρον του.

Συνοπτικά, το σαχλαμάρι δε χρειάζεται να προσπαθήσει και ιδιαίτερα. Ούτε υπάρχει λόγος να αναπτύξει το πνεύμα ή το νου του – η εντυπωσιακή εξωτερική του εμφάνιση είναι αρκετή για να περιστοιχίζεται από κόσμο.

Σταδιακά μπορεί να αναπτύξει απόψεις και θέσεις γύρω από διάφορα ζητήματα, λίγο πολύ όμως οι απόψεις αυτές απλά αντανακλούν τις αντιλήψεις του περίγυρου της, ενίοτε και των συντρόφων της. Και αν ο νέος σύντροφος-γκόμενος έχει πολύ διαφορετικές απόψεις από τον προηγούμενο, το σαχλαμάρι τινάζει το φιδίσιο του κορμί, ελίσσεται με χάρη και τροποποιεί τις απόψεις του με μαεστρία, ώστε να ταιριάξουν με τα νέα δεδομένα.

Το σαχλαμάρι είναι πολύ ευχάριστο στην όψη, όχι όμως και για να το ακούς. Φημολογείται πως όποιος ακούσει το σαχλαμάρι να μιλάει για ώρα, κατά πάσα πιθανότητα θα τον πάρει ο ύπνος. Έχει ειπωθεί πως η απαγγελία και η αποστήθιση ενός λεξικού, λέξη προς λέξη, παρουσιάζει μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Γι’ αυτό συνήθως το σαχλαμάρι αποφεύγει να λέει πολλά όταν γίνεται μια σοβαρή συζήτηση. Κρίμα να χαλάσει την εντύπωση που προκαλεί ούτως ή άλλως με τα looks της. Θα σου πει ωστόσο πως “συμφωνεί” μαζί σου αν θεωρήσει πως είπες κάτι έξυπνο.

Τα σαχλαμάρια μπορεί να μιλάνε ατελείωτες ώρες μεταξύ τους, η μία με την άλλη, όταν όμως ξεφεύγουν από τα νερά τους προτιμούν να κρατάνε το στόμα τους κλειστό – το ένστικτο τους λέει πως έτσι θα έχουν περισσότερες πιθανότητες να πετύχουν τον στόχο τους. Και το ένστικτο δεν τα γελάει ποτέ.

Τις περισσότερες φορές, αν το σαχλαμάρι αναπτύξει προσωπικότητα, χαρακτήρα και ήθος, αυτό πρόκειται για τυχαίο γεγονός. Συνήθως όμως δε γίνεται ποτέ. Τι να την κάνεις την προσωπικότητα όταν έχεις κωλάρα και βυζάρες, σωστά?

Να ξέρεις σαχλαμάρι, αν σε προσεγγίζω, το κάνω απλά γιατί με καυλώνεις σαν γκόμενα. Τίποτα περισσότερο. Αν πάλι δεν σε προσεγγίζω, είναι επειδή δεν θέλω να ανήκω και γω στις στρατιές των οπαδών σου και να σκορπάω τον χρόνο μου τρέχοντας από πίσω σου – υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια, λιγότερο λαμπερές ίσως, αλλά πολύ περισσότερο γευστικές και ουσιώδεις…

ναι είσαι όμορφη. και αυτό είναι το πρώτο που θα δω σε σένα – ούτε το πνεύμα σου, ούτε το μυαλό σου.

Το Καλαμάρι – Η Ελληνική Εκδοχή του Σαχλαμαριού

Η ελληνική παραλλαγή του Σαχλαμαριού έχει πολλά κοινά με την “διεθνή”, υπάρχει όμως μια πολύ σημαντική διαφορά: Το εγχώριο Σαχλαμάρι δεν είναι απαραίτητα όμορφο. Στην καλύτερη περίπτωση το λες “συμπαθητικό” ή “αξιόλογο” ή (για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομα τους) “γαμήσιμο”.

Ωστόσο αυτό είναι αρκετό για να ωθήσει το εγχώριο Σαχλαμάρι στην αγαπημένη του συμπεριφορά: να καβαλάει με ζέση ένα μεγάλο κομμάτι ξύλο που συχνά βρίσκει στον βυθό της θάλασσας, ενίοτε ένα απλό καλάμι. Η ευκολία με την οποία καβαλάει το καλάμι είναι παροιμιώδης. Από κει παίρνει και το όνομα του. Στο εξής λοιπόν θα το αποκαλούμε “καλαμάρι“.

Το Καλαμάρι τη βρίσκει τόσο καβαλώντας το καλάμι που ανέφερα, που συχνά προτιμάει αυτό από έναν πραγματικό άντρα. Πολύ εύκολα ερμηνεύει συμπεριφορές προσέγγισης από άντρες ως “πέσιμο”. Και εξίσου εύκολα πουλάει μούρη ή κάνει “παιχνίδια” με τέτοιους άντρες, συχνά δείχνοντας τους το ακριβώς αντίθετο από κείνο που θα ήθελε να της δείχνουν εκείνοι: κοινώς, το παίζει δύσκολη. Κάπως έτσι αισθάνεται η ίδια πως είναι πολύ σπουδαία γκόμενα, επάξια με εκείνες τις πραγματικά όμορφες στις οποίες τόσο θα ήθελε να μοιάζει.

Το Καλαμάρι μιλάει ταυτόχρονα σε δύο γλώσσες. Στην επίσημη και την ανεπίσημη. Σύμφωνα με την πρώτη γλώσσα, “δεν αντέχει τους λιγούρηδες”, την εκνευρίζουν και την απωθούν. Σύμφωνα με τη δεύτερη, τη βρίσκει αφάνταστα κάθε φορά που παρουσιάζεται ένας τέτοιος, γιατί συμβάλει στο να καβαλήσει το καλάμι με ακόμα μεγαλύτερη θέρμη. Και αν δεν υπάρχει κάποιος πέφτουλας στον ορίζοντα? Ε, τότε μπορεί απλά να εφεύρει κάποιον.

Δεν χρειάζεται να της χώνεται πολύ ο άλλος. Αρκεί να δείχνει μια οποιαδήποτε συμπεριφορά προσέγγισης. Αυτό είναι αρκετό για το Καλαμάρι ώστε να τον τοποθετήσει στη λίστα “εκείνων που την γουστάρουν” και να αρχίσει μετά τις λόξες.

Η Ιστορία της Στραβομάρας

Υπάρχει ένα όριο ανάμεσα στην απλή προσέγγιση από τη μία και στο χοντρό πέσιμο από την άλλη, αλλά τα Καλαμάρια συχνά αδυνατούν να το διακρίνουν. Υπάρχουν τόσες μορφές προσέγγισης όσες και οι άνθρωποι σχεδόν. Ακόμα και αν στις μισές από αυτές ενυπάρχουν οι ερωτικές βλέψεις ως ενδεχόμενο, οι συμπεριφορές δεν παύουν να ποικίλουν.

Το Καλαμάρι μας όμως έχει κάποια θέματα με την όραση του και βλέπει παντού τα ίδια – ίσως φταίει γιατί το ένα μάτι του βρίσκεται στη μία πλευρά, το άλλο στην άλλη. Είναι αρκετό για το καλαμάρι ένα απλό “πάμε για έναν καφέ?” από την πλευρά του άλλου για να σκεφτεί πως “με γουστάρει αυτός, με θέλει”. Αυτό βλέπει γιατί αυτό θέλει να δει. Και μετά θα αρχίσει να χορεύει διάφορα έξαλλα, παλαβά, ακατανόητα νούμερα, πλατσουρίζοντας μέσα στο νερό, μπρος, μέσα έξω, μία κρύο, μία ζέστη, το καλαμάρι κάνει τα παράξενα του αφήνοντας τον άντρα με την απορία ζωγραφισμένη πάνω του: “Μα καλά, βλαμμένη είναι?”

Εδώ χρειάζεται να ξεκαθαρίσουμε κάτι σημαντικό, για το καλό της ανθρωπότητας: Μπορεί όντως το καλαμάρι μας να έχει κάποια ελκυστικά στοιχεία πάνω του! Ο άντρας που το προσεγγίζει σαφώς τα έχει προσέξει και ενδεχομένως τα βρίσκει αρεστά. Ίσως λοιπόν, ναι, όντως μπορεί να “γουστάρει” ο άλλος! Μεταξύ μας, αν δε γνωρίζονται πολύ μεταξύ τους, συνήθως αυτό συμβαίνει. Είναι αρκετό όμως αυτό για να τον τοποθετήσουμε στους “θαυμαστές”? Για να τον θεωρήσουμε “δεδομένο”? Για να πούμε “εντάξει, τον έχουμε αυτόν τώρα”?

Ρε συ καλαμάρι μου. Μπορεί να έχεις κάποια ελκυστικά στοιχεία πάνω σου. Ωραία μάτια ας πούμε, ή έναν αξιοχούφτωτο πισινό. Θεωρείς αυτές τις αρετές αρκετές για να κάνουν τον άλλο να σε θέλει? Να σε επιθυμεί πραγματικά? (πέρα από το να σου ρίξει έναν πούτσο ξέρω γω, με το συμπάθειο). Να ενδιαφέρεται γι’ αυτό που είσαι κατά βάθος? Το ότι μπορεί να φέρεσαι σαν ηλίθια, ή το ενδεχόμενο να μην είσαι ικανή να αρθρώσεις πέντε προτάσεις που να παρουσιάζουν κάποιο ενδιαφέρον, θεωρείς αυτά πως είναι ήσσονος σημασίας?

Σύμφωνοι. Μπορεί να σε βρήκε ελκυστική σε αρχική βάση ο άλλος. Ε και? Τον κώλο σου βρήκε ελκυστικό, όχι εσένα. Όσο φέρεσαι έτσι, όσο καβαλάς ανελέητα το καλάμι, πίστεψε με, όχι μόνο θα πάψει να ασχολείται μαζί σου, αλλά θα γίνεις παράδειγμα προς αποφυγή.

Καλαμαράκια μου, να μην είχατε γεμίσει τις θάλασσες μου, πόσο πιο ανάλαφρες θα ήταν οι βουτιές μου…..

δική μου γελοιογραφία

Ο Μύθος του “Δεδομένου”






Τα καλαμάρια – κοινώς, η μέση ψωνισμένη Ελληνίδα – πιάνουν τον εαυτό τους να σκέφτεται συχνά με όρους “δεδομένου” και “μη-δεδομένου”. Σε αυτό το αμάλγαμα του ψώνιου και της ανασφάλειας, που συνιστά την εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους, προσθέτουν δόσεις από θεωρίες “παίξε το λίγο δύσκολη και θα κερδίσεις τον άντρα που θες” και λοιπές παπαροσύνες που συχνά γίνονται πολύ πιασάρικες σε μικρά κοριτσάκια – μικρά στην ηλικία ή στο μυαλό.

Είναι συχνό το φαινόμενο μια γυναίκα που περιστοιχίζεται από άντρες να σκαλώνει με εκείνον που την έχει περισσότερο γραμμένη. Τους άλλους πάλι, τους αφελείς που εκδηλώνουν το ενδιαφέρον τους, τους τοποθετεί στο ράφι – ας υπάρχουν εκεί προς το παρόν και αν χρειαστούν, ίσως να απλώσουμε το χέρι και να πάρουμε κάποιον, κάποτε.

Κατ’ αντιστοιχία, οι ίδιες συχνά μπορεί να πουλάνε μούρη ή να το παίζουν δύσκολες σε εκείνον που γουστάρουν περισσότερο. Αλλιώς φοβούνται πως θα εκτεθούν, πως εκείνος θα τις θεωρήσει “δεδομένες” και “εύκολες” και, τελικά, θα τις αφήσει για κάποια άλλη.

Εν ολίγοις, έχουμε να κάνουμε με το αξιομνημόνευτο φαινόμενο να προσπαθείς να δένεσαι (συναισθηματικά και ερωτικά) με κάποιον που σε… έχει χεσμένη. Σε γουστάρω επειδή με γράφεις. Σε γράφω, άρα οφείλεις να με γουστάρεις. Συγχαρητήρια, και εις ανώτερα.

Αναρωτιέμαι: αν σταματήσω να σε έχω γραμμένη, θα πάψεις και συ να ενδιαφέρεσαι για μένα?

Λοιπόν, ακούστε να δείτε. Οι άνθρωποι που επιλέγω για φίλους, φίλες και σχέσεις, είναι άνθρωποι με τους οποίους αισθάνομαι όμορφα. Όχι εκείνοι που με γράφουν! Και αν ενδιαφέρομαι για μία κοπέλα, το θεωρώ γελοίο να της δείξω το αντίθετο! Με αυτή τη λογική, ακόμα και σε σχέση να είμαστε, θα προχωράει η σχέση μόνο όσο έχω την κοπέλα σε μια μόνιμη αμφισβήτηση και αμφιβολία! Μία σχέση που θα βασίζεται συνοπτικά όχι στην αμοιβαία συμπλήρωση, αλλά στην εκμετάλλευση της αδυναμίας του άλλου.

Η λογική του “δεδομένου” είναι λογική που αντιστοιχεί στην εποχή της γενικευμένης ανασφάλειας, του μαζικού κομπλεξισμού και των fast food σχέσεων. Κοπέλες που σκέφτονται έτσι είναι βαθύτατα αβέβαιες για τον εαυτό τους και σκαλώνουν με τα άτομα που καθρεφτίζουν αυτή την αβεβαιότητα. Θεωρούν ίσως πως αν κερδίσουν εκείνον που τις έχει γραμμένες, τότε μπορούν να κερδίσουν τα πάντα, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πια, είναι τέλειες και άψογες σε όλα, μπορούν να κατακτήσουν τον πλανήτη όλο.

Και έτσι θα βάζουν στην άκρη τα άτομα που θα εκδηλώσουν ένα ειλικρινές ενδιαφέρον απέναντι τους. Ή μπορεί να τους προτιμήσουν απλά για “φίλους” τους. Και θα συνεχίζουν να σκαλώνουν με τον κάθε καραγκιόζη. Για πολλά χρόνια αυτό… Μέχρι κάποια μέρα, μελλοντικά, να καταλήξουν στην καρέκλα κάποιου ψυχαναλυτή, στον οποίο και θα αφηγούνται δυστυχείς πόσο οι άντρες τις έχουν “απογοητεύσει”, βυθισμένες στη μοναξιά τους.

Όσο αφορά τον “δεδομένο”? Αν ξέρει τι ζητάει. Και αν δεν διακατέχεται ο ίδιος από συμπλέγματα ανασφάλειας και κολλήματος με γυναίκες που τον έχουν γραμμένο… Τότε να είστε βέβαιες πως θα αποχωρήσει – και δεν θα ασχοληθεί ποτέ ξανά μαζί σας.

Είσαι με Άλλην? Σε Γουστάρω!

Φαινόμενο να γουστάρει μία γυναίκα κάποιον μόνο στις περιπτώσεις εκείνες που αυτός είναι σε σχέση. “Τώρα που δεν μπορώ θεωρητικά να τον έχω, τον θέλω πολύ περισσότερο”, θα σου πουν! (τώρα που το σκέφτομαι, σιγά μη στο πουν). Τους βγαίνει και όλο το σύμπλεγμα της γυναίκας-αρπάχτρας, συνδυάζεται ιδανικά και την υποβόσκουσα τους ανασφάλεια, βάλτε και ένα ναρκισσιστικό σύμπλεγμα μέσα και έχει δέσει το γλυκό. Γιατί το να κάνω να με θέλει ένας ελεύθερος δεν είναι και κάτι φοβερό, σωστά?

Να με θέλει όμως ένας δεσμευμένος, ω, αυτό μου υψώνει τον ναρκισσισμό μου στα ύψη! Μα ποιά είμαι τέλος πάντων, όλους τους κάνω δικούς μου?

Περιττό να πούμε βέβαια πως αν κάνει τελικά κάτι με τον δεσμευμένο, αν εκείνος πείσει την γυναίκα πως πλέον θέλει εκείνην και μόνο εκείνην, πιθανό αυτή να ξενερώσει. Τι την άφησες την πρώην σου ρε φίλε?

αμέ, να το κάνετε, ασφαλώς και μπορείτε – να το κάνετε σωστά όμως.

Ο “κυνηγός” και το “θήραμα”

Συμπληρωματική στις πάνω ανοησίες είναι και η παραπλήσια ανοησία πως η γυναίκα οφείλει να είναι το θήραμα και ο άντρας ο κυνηγός. Αν εγώ λοιπόν έχω δεχτεί 100 χυλόπιτες σε έναν μήνα, οφείλω να συνεχίζω να “κυνηγάω” γιατί έτσι προστάζει ο ρόλος μου. Αν δεν το κάνω, η γυναίκα θα με αντιμετωπίσει σαν φλούφλη, ξενέρωτο, που τα περιμένω όλα απ’ αυτήν. Γιατί οι άντρες οφείλουμε να χωνόμαστε συνέχεια, σωστά? Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει από γυναίκες να μας λένε “τόλμα, τι έχεις να χάσεις?”, “μη διστάζεις, προχώρα!”, “δώσε ένα φιλί!”, “αγκάλιασε τη!”, “πες της πόσο όμορφη τη θεωρείς!”, “κάνε το επόμενο βήμα!” και άλλα σχετικά. Σε τελική ανάλυση “που χάθηκαν οι άντρες”? Εμπρός σύντροφοι, μη κωλώνετε, στο κυνήγι!

Τι έχω να χάσω μωρέ, σωστά. Εμείς οι άντρες ως γνωστόν είμαστε ατόφιοι, ατσάλινοι, μπορούμε να δεχτούμε άπειρες απορρίψεις και να μη μας πειράξει καθόλου. Απλά να “πάμε στην επόμενη”. Γιατί αντιμετωπίζουμε κάπως έτσι τις γυναίκες, σαν νούμερα σε μια λίστα, σωστά? Σαν “πουκάμισα”. Από την μία στην άλλη. Ε, αν χωθώ σε δέκα, η μία θα μου κάτσει στο τέλος, ναι? Και ασφαλώς οι προηγούμενες εννιά που με απέρριψαν δεν θα έχουν καθόλου επηρεάσει την συμπεριφορά μου: θα συνεχίζω να διεκδικώ τις γυναίκες με το ίδιο σθένος και την ίδια αποφασιστικότητα. Γιατί είμαι άντρας εγώ, και εμείς δε μασάμε πουθενά, δε βιώνουμε απόρριψη, ούτε νιώθουμε πόνο.

Και αν τελικά με έχει καταβάλλει κάπως συναισθηματικά…. Αν μου βγει μια ανασφάλεια και προσεγγίσω την γυναίκα με μια σχετική αβεβαιότητα… Η γυναίκα θα το καταλάβει – και θα ξενερώσει! “Εγώ θέλω τον άντρα στιβαρό, τι είναι αυτές οι ευαισθησίες? Εγώ θέλω σιγουριά! Διεκδίκησε με μέχρι τέλους, και αν σε φτύνω και λίγο, μη σταματάς, το κάνω για καλό!”

Δε μένει λοιπόν παρά να επιμένεις, ακλόνητος, μέχρι τελικής πτώσεως… Αλλά, συγχωρέστε με, το ξέχασα. Υπάρχει και η θεωρία του “δεδομένου”. Αν επιμένεις, θα σε θεωρήσει δεδομένο. Πρέπει λοιπόν να τη γράψεις και συ με τη σειρά σου.

Συνοπτικά, χρειάζεται να μη μασάς πουθενά, να της δείχνεις με σθένος το ενδιαφέρον σου, αλλά παράλληλα να την έχεις γραμμένη στ’ αρχίδια σου.

Και αν εσείς βγάζετε άκρη απ’ αυτά, να μου τρυπήσετε τη μύτη. Όσο αφορά τον εαυτό μου, προτιμώ να κάνω μια βόλτα να πάρω λίγο καθαρό αέρα…

Ευχάριστο Διάλειμμα: Τα Μαναριδάκια






Θέλω να αλλάξω λίγο το ύφος και το περιεχόμενο τώρα… Και να μιλήσω για μια κατηγορία γυναικών που αγαπώ πραγματικά – θα τις παρομοιάσω κι αυτές με ψαράκια.

Αγαπούμε τα χαριτωμένα εκείνα ψάρια που έχουν καταγραφεί ως “μαναρίδες” ή “μαναριδάκια”. Γνωρίζουν πως να ελίσσονται πέρα από κόμπλεξ και συμπλέγματα – και τα ψάρια που μπορούν και ελίσσονται ξέρουν από κολύμπι. Όπως μια όμορφη συζήτηση μεταξύ δύο ανθρώπων ποτέ δεν ακολουθεί μια ευθεία γραμμή, αλλά παίρνει δεκάδες στροφές και γεννάει άφθονα παρακλάδια, έτσι και τα μαναριδάκια δε σταματούν ποτέ να γυροφέρνουν, δεν βαδίζουν στον ίδιο πάντα δρόμο. Κάθε ευθεία είναι μια ψευδαίσθηση.

Τα μαναριδάκια αγαπούν τη γλώσσα του σώματος. Με τις κεραίες τους λαμβάνουν ουκ ολίγα σήματα, τόσο τα λεκτικά όσο και τα μη λεκτικά, και γνωρίζουν πως να ανταποκρίνονται ανάλογα σε αυτά. Κατέχουν τι σημαίνει η λέξη επικοινωνία, κατέχουν τι σημαίνει η λέξη επαφή. Θυμίζουν τους χορευτές που μπορούν και αντεπεξέρχονται στον διαφορετικό ρυθμό κάθε τραγουδιού, χωρίς να χάνουν τον ειρμό τους, χωρίς να χάνουν την ανάσα τους – παρά μόνο για λίγο, όταν ανταλλάσσουν το φιλί τους.

Τα μαναριδάκια είναι η αλμύρα και ο ήλιος και η θάλασσα μαζί. Είναι τα λιγοστά, μα τόσο ξεχωριστά μας καλοκαίρια, καταμεσής των άφθονων χειμώνων μας.

Προσοχή, Γλιστράει

Επιστρέφουμε στο αγαπημένο μας ψάρι. Ενίοτε το εγχώριο Καλαμάρι μετασχηματίζεται σε μια ενδιαφέρουσα ποικιλία, την οποία συναντούμε σε ιδιαίτερα θερμά νερά, από κείνα που βράζουν και κοχλάζουν: το Καυλωμάρι. Το Καυλωμάρι έρχεται σε δύο μορφές, μια νεαρότερη και μια μεγαλύτερη.

Τα νεαρότερα καυλωμάρια, κατά μέσο όρο στο διάστημα ανάμεσα στα 17 και 27 χρόνια, με έμφαση στο φοιτητικό στάδιο, είναι πολύχρωμα και τσαχπίνικα. Αναδύουν μια ιδιαίτερη ουσία πίσω τους (σαν σύννεφα υδάτινου ατμού, σαν δροσερό, αέρινο κύμα ή σαν κλανιά – μετά συγχωρήσεως). Η ουσία είναι όμοια με το άρωμα του έρωτα, όποιος την οσμίζεται τρέχει ενθουσιασμένος ξωπίσω τους. Η ουσία είναι το άρωμα της ίδιας της ζωής.

Δυστυχώς όμως τα νεότερα καυλωμάρια δεν έχουν απόλυτο έλεγχο στις κινήσεις τους. Πολύ εύκολα λοιπόν θα τα δεις να επιδίδονται σε αυθόρμητες σεξουαλικές πράξεις, συχνά με παραπάνω από έναν συντρόφους. Λέγοντας “παραπάνω από έναν συντρόφους” δεν εννοώ “ταυτόχρονα”, αλλά “παράλληλα” – επειδή όμως οι περισσότερες δεν έχουν την ωριμότητα να συνάψουν υπεύθυνα εκείνο που λέμε “ελεύθερες σχέσεις”, απλά καταφεύγουν στην κλασική διέξοδο του κέρατου. Θα τις δεις λοιπόν να έχουν σχέση με έναν, να τον κερατώνουν με έναν άλλο, μετά να μετανιώνουν, στη συνέχεια να συνάπτουν σχέση με τον δεύτερο, για να συνειδητοποιήσουν μετά πως “δεν ήταν αυτό που έψαχναν”, γι’αυτό λοιπόν καταφεύγουν σε έναν τρίτο, κ.ο.κ. (άσχετο αλλά αυτό το “κοκ” πάντα μου θύμιζε τα γλυκά, τα κοκάκια, ξέρετε). Και συνήθως θα πουλάνε παραμύθια σε όλους.

Μέσα σε όλο το χάος προσπαθούν να διαμορφώσουν “κοσμοθεωρίες” και να βάλουν έτσι τα πράγματα σε τάξη μέσα στο μυαλό τους. Αλλά στα συγχυσμένα καυλωμάρια το μυαλό έρχεται πάντα δεύτερο και αναπτύσσεται πολύ πιο αργά σε σχέση με τις ξέφρενες ορμόνες.

“αχ, είσαι τόσο καλό παιδί, έλα να κάνουμε παρεούλα!”

Υπάρχουν άφθονα θηλυκά, και ασφαλώς εξίσου άφθονα αρσενικά συγχυσμένα καυλωμάρια. Το ιδανικό μάλλον είναι να σμίγουν τα μεν με τα δε – τουλάχιστον θα είναι εξίσου καυλωμένοι και μπερδεμένοι και οι δύο. Από το να είναι μόνο ο ένας έτσι και να βασανίζει τον άλλο, καλύτερα.

Και αν δε καταφεύγουν στη μία σχέση μετά την άλλη, μπορεί απλά να φλερτάρουν με όλον τον κόσμο. Λίγο φλερτ εδώ, λίγη τσαχπινιά εκεί, και αν μας κάτσει και κανένα πήδημα στο ενδιάμεσο γιατί όχι. Όλα είναι έρωτας μωρέ. Ο αυθορμητισμός βασιλεύει – και αν πεις και καμιά κουβέντα παραπάνω και δώσεις στον άλλον την εντύπωση πως τον γουστάρεις, σιγά μωρέ, ούτως ή άλλως οι πάντες αυτό δεν κάνουν? Όλοι γουστάρουμε ο ένας τον άλλον, και αν ήταν στο χέρι μας, θα επιδιδόμασταν σε ένα ξέφρενο συλλογικό όργιο, οι πάντες με τους πάντες!

Προσοχή μόνο μη βρεθεί κάποιος που έχει πάρει το καυλωμάρι περισσότερο σοβαρά – αν προσπαθήσει να το πιάσει, θα του γλιστρήσει μέσα από τα χέρια!

Δυστυχώς η κυρίαρχη στάση ενός μεγάλου ποσοστού των αντρών απέναντι στις γυναίκες έχει εξαπλωθεί πλέον και στο γυναικείο φύλο και τη συναντάς ιδιαίτερα στις νεαρές ηλικίες. Όπως έγραφα στην αρχή – το ένα φέρνει τ’ άλλο. Αν σου δείξει ένα ενδιαφέρον μια γυναίκα, κάνει κάποιες κινήσεις ή πετάξει ορισμένες ατάκες με τις οποίες ίσως σκαλώσεις, δε σημαίνει πως γυρεύει κάτι από σένα – πέρα από εκείνην την παροδική επιβεβαίωση, αυτό το εφήμερο φλερτ, του οποίου και είσαι ένας από τους πολλούς παραλήπτες. Ή απλά είναι υπερβολικά αυθόρμητη και αφελής και δε συνειδητοποιεί τι λέει. Δεν καταλαβαίνει πως υπάρχει ακόμα κόσμος εκεί έξω που παίρνει κάποια πράγματα στα σοβαρά…

Συνοπτικά: Τα καυλωμάρια είναι καλά, ωστόσο είναι αδύνατο να τα αντιμετωπίσεις με σοβαρότητα. Όταν μεγαλώσουν, όταν ωριμάσουν, όταν έχουν φάει αρκετούς πούτσους και γυρέψουν κάτι περισσότερο ουσιώδες, τότε ίσως τη δουν αλλιώς…

Τα Λαυράκια….

Χρειάζεται εδώ μια διευκρίνηση: Το καυλωμάρι που δεν είναι μπερδεμένο και ξέρει τι θέλει μας αρέσει. Συνήθως το συναντάς σε μεγαλύτερες ηλικίες. Τις περισσότερες φορές σε γυναίκες που έχουν περάσει το στάδιο της “μαθητευόμενης/φοιτήτριας” και έχουν εισέλθει στο επόμενο στάδιο, εκείνο του επαγγέλματος, το οποίο από τη φύση του απαιτεί μεγαλύτερη υπευθυνότητα. Το πάνω φυσικά δεν είναι απόλυτο, η τάση όμως υπάρχει – ευτυχώς.

Οι γυναίκες αυτές δεν αντιμετωπίζουν θέματα με την (αδιαμφισβήτητη) σεξουαλικότητα τους, και αγαπούν τους άντρες που την αποδέχονται με τον σωστό τρόπο. Έχουν αφήσει πίσω τους τους μύθους περί “φιλίας αντρών-γυναικών”, ή πιο σωστά, ξέρουν να τους τοποθετούν στη σωστή τους βάση. Δεν υπάρχει τίποτα πιο φυσικό από την αποδοχή της σεξουαλικής σου επιθυμίας, είτε είσαι άντρας, είτε γυναίκα. Ταυτόχρονα όμως γνωρίζουν τι θέλουν και δε μπαίνουν σε διαδικασία να κάνουν “παιχνίδια” ή να αισθάνονται συνέχεια ενοχές με τις επιλογές τους. Αν ενδιαφέρονται το δείχνουν, αν δεν ενδιαφέρονται δεν το δείχνουν, πάντα κρίνοντας και από την συμπεριφορά του άντρα που έχουν απέναντι τους. Χωρίς αμφισημίες, χωρίς αντιφατικά μηνύματα, χωρίς μπερδέματα, χωρίς κομπλεξισμούς. Απλά και όμορφα.

Αυτού του τύπου τις γυναίκες τις αποκαλούμε και “λαυράκια“. Τυχερός όποιος τις ψαρέψει! (ή όποιον παρασύρουν σαν γοργόνες στον όμορφο βυθό τους).

Τα Ψάρια-Φιλενάδες

“Πω ρε φίλε, έριξα το δίχτυ μπας και ψαρέψω καμιά γκόμενα της προκοπής και μου βγήκε ένα ψάρι-φιλενάδα!”

“Πέτα τη! Πέτα τη πίσω στο νερό!”

Φανταστικός διάλογος για μια πολύ πραγματική κατάσταση. Πόσες και πόσες φορές δε παρατηρούμε μια γυναίκα να κάνει σχέση με έναν τύπο με τον οποίο ξεσκίζονται στο σεξ, αλλά από επικοινωνία μηδέν, τίποτα. Αλλά δεν υπάρχει πρόβλημα, “για να επικοινωνώ έχω τους φίλους μου”, σωστά?

Όχι. Απλά είσαι ηλίθια.

η φίλη σου η Μιμίκα, ενώ εμφανίζεται αυθόρμητα μπροστά σου με το σουτιέν – είναι επειδή νιώθει άνετα μαζί σου, ξέροντας πως την βλέπεις μόνο φιλικά.

Έχω μιλήσει εκτενώς παλιότερα για το θέμα της φιλίας ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες. Συνοπτικά: είναι κάτι βαθύτατα σχετικό και εξαρτάται από παράγοντες όπως: η έλξη που σου ασκεί ο άλλος/η (όσο περισσότερη η έλξη, τόσο πιο απίθανη μια αμιγώς αν-ερωτική φιλία μεταξύ σας), η φάση στην οποία γνωρίζεστε (αν για παράδειγμα βρίσκεστε ήδη σε σχέση ή όχι), η κοινωνική ζωή του καθένα (όσο περισσότερες γνωριμίες κάνει κάποιος σε τακτική βάση, τόσο ευκολότερα μπορεί να αφήσει κάτι που γνώρισε για κάτι “καλύτερο”), το status, η ηλικία (ρωτήστε έναν φοιτητή 20 χρονών να σας μιλήσει για φιλία και ρωτήστε έναν 35αρη), τα κοινά βιώματα (ευκολότερο να είσαι “μόνο φίλος” με μια γυναίκα που γνωρίζεστε χρόνια, παρά με κάποια που γνωρίζεις λίγο)…

Μεταξύ μας κορίτσια, η καραμέλα του “σε βλέπω φιλικά” είναι παρωχημένη. Δεν είναι τυχαίο πως οι 9 στις 10 κοπέλες που ξεστομίζουν την συγκεκριμένη ατάκα ουσιαστικά ξεκόβουν εντελώς από τον άλλο στη συνέχεια! Φαντάσου να μη τον θεωρούσε και “φίλο” της δηλαδή. Στην πραγματικότητα αυτό που σημαίνει η συγκεκριμένη φράση είναι: “κοίταξε, δεν θα είχα πρόβλημα να πηγαίναμε για καφέ μια φορά στα τόσα σε φιλικό πλαίσιο, αλλά ως εκεί – αλλά μεταξύ μας, αν εσύ με γουστάρεις, ούτε αυτό είναι δυνατό”.

Κάποιες φορές μόνο τυχαίνει και ισχύει όντως, να βλέπει μόνο σαν φίλο της η άλλη κάποιον – αλλά εδώ μιλάμε για εξαιρέσεις.

η κολλητή μου η Νανά, σε αυθόρμητη φωτογράφιση. μετά της άλειψα και λάδι, και αφού το έκανα αυτό, πήγα στο δωμάτιο μου και κοιμήθηκα – την βλέπω σαν “φίλη” μου βλέπετε.

Ακόμα πιο αστεία είναι η καραμέλα του “μα, νόμιζα πως με έβλεπες σαν φίλη”. Ναι, σε ξέρω 2 μήνες, σε προσεγγίζω και όλα αυτά επειδή σε βλέπω σαν φίλη. Παρεούλα ψάχνω μωρέ. Μια φιλενάδα να βγαίνουμε και να μιλάμε για τα γκομενικά μας. Να μου λέει για το αγόρι της, πόσο άσχημα της φέρεται, και εγώ να την πιάνω από το χέρι, να της κάνω πατ-πατ και να της λέω “πόσο σε καταλαβαίνω, υπομονή, όλα θα πάνε καλά”. Ποιός ξέρει, ίσως να της γνωρίσω και κανέναν δικό μου φίλο! Όλα για την φιλενάδα μου! Και στο μεταξύ εγώ θα μένω μόνος, να αναλογίζομαι πόσο μαλάκας είμαι.

Εγώ εξάλλου δεν έχω ανάγκες ή επιθυμίες, όχι. Δε βλέπω μια γυναίκα σε σένα, όχι, βλέπω κάτι ουδέτερο. Είμαι ο καλός φίλος όλων των γυναικών, ο άνθρωπος με τον οποίο θα αναπληρώσουν τα κενά που τους αφήνει ο γκόμενος τους. Αν το αγόρι μου φέρεται άσχημα, έχω τον φίλο μου να μου φερθεί ωραία. Αν το αγόρι μου με έχει γραμμένη, ο φίλος μου θα ενδιαφερθεί. Αν το αγόρι μου δεν επικοινωνεί μαζί μου, θα επικοινωνώ με τον φίλο μου. Αν το αγόρι μου πάει με άλλη, ο φίλος δε θα με αφήσει για άλλη (μεταξύ μας: θα σε άφηνα).

Δυστυχώς από ένα σημείο και έπειτα δεν μπορούμε να γινόμαστε μοχλός της διχασμένης σκέψης κάθε ανώριμης γκόμενας, που αντί να την εξιτάρουν οι άντρες με τους οποίους έχει τη δυνατότητα να επικοινωνεί σε βάθος, προτιμάει τον κάθε μαλάκα καραγκιόζη μόνο και μόνο γιατί “την καυλώνει”, ενώ το θέμα της διαπροσωπικής επαφής το τοποθετεί απλά σε επίπεδο “φιλίας”.

Και, για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομα τους: εμείς τα “καλά παιδιά”, εμείς οι “φίλοι”, είμαστε ικανοί να σε φέρουμε 100 φορές περισσότερο σε οργασμό από τον κάθε μαλάκα πίθηκο που επιλέγεις να χεις στο πλευρό σου…

πείτε ότι δίνετε ραντεβού με την συγκεκριμένη κοπέλα – αν εκείνη ψάχνει να βρει ένα “φιλαράκι” για να ακούει τα προβλήματα της (ενώ είναι σε σχέση με άλλον), γιατί θα πρέπει να είστε εσείς αυτό το “φιλαράκι”?

Λίγο Πριν το Τέλος

Ώρες ώρες αισθάνομαι πως σας βαρέθηκα ρε κορίτσια. Με κούρασε η ανωριμότητα σας, με ταλαιπώρησε η βλακεία σας. Αναζητάτε αιώνιους κυνηγούς? Γουστάρετε σχέση ή μόνο σεξ? Θέλετε άτομα που να επιβεβαιώνουν την ατελείωτη σας ανασφάλεια? Ή μήπως αναζητάτε έναν “φίλο”? Μήπως ξέρετε και οι ίδιες τι θέλετε τελικά?

Ψιτ, εσύ. Που τα περιμένεις όλα από τον άλλον πάντα. Γιατί δεν κουνάς λίγο τον κώλο σου, να κάνεις και συ κάτι, αν ενδιαφέρεσαι? Ή μήπως έχεις βολευτεί εκεί πάνω στο καλάμι και θεωρείς πως ο άλλος θα ασχολείται συνέχεια μαζί σου? Τι θα πει “είσαι γυναίκα”? Χεστήκαμε. Δείξε ένα γαμημένο ενδιαφέρον και συ με τη σειρά σου και συνειδητοποίησε πως η αλήθεια βρίσκεται στην σεξουαλική πράξη: για να μπει ο άντρας στην γυναίκα, εκείνη οφείλει να τον ανεβάσει πρώτα. Να τον ανεβάσει, άρα να τον κάνει να νιώθει όμορφα, να του δείξει ότι γουστάρει, ότι ενδιαφέρεται. Απλό είναι, αλλά κάτι τόσο απλό ακόμα να το καταλάβεις.

Εσύ. Που μου μιλάς για “φιλίες”. Σοβαρέψου λίγο. Έχω φίλες και είμαι περήφανος γι’ αυτές, γιατί πρόκειται για εξαιρετικές γυναίκες με τις οποίες ζήσαμε πράγματα μαζί και δεν λέω όχι αν προκύψει μια καινούργια φιλία με γυναίκα. Εσένα όμως που σε γνωρίζω τόσο λίγο και σου δείχνω με 100 τρόπους το ενδιαφέρον μου, όχι, μάλλον δεν σε βλέπω σαν φίλη, μη μου λες κουταμάρες λοιπόν. Απλά εγώ έχω τα αρχίδια να το παραδεχτώ – άλλοι δεν τα έχουν και βολεύονται σε αυτό το μονίμως νεφελώδες “με θέλει-δε με θέλει”, κάτι που πολλές από εσάς γουστάρετε κατά βάθος.

Eσύ. Που θεωρείς πως όλοι οι άντρες είμαστε “ίδιοι”. Βγάλε τα μονόχρωμα γυαλιά και δες τον κόσμο επιτέλους με τα σωστά του χρώματα.

Εσύ. Που βλέπεις παντού γύρω σου “πέφτουλες”. Σκέφτηκες τι κάνεις η ίδια για να προκαλέσεις αυτή την συμπεριφορά μήπως? Ή απλά θεωρείς πως το αξίωμα “δράση-αντίδραση” παύει να ισχύει στην περίπτωση σου?

Εσύ. Που γουστάρεις εκείνους που σε φτύνουν. Μάλλον για φτύσιμο είσαι τελικά και μόνο, μια γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της ποτέ δε θα έπεφτε σε τέτοιο επίπεδο.

Εσύ. Που θεωρείς τον άλλον “δεδομένο”. Το μόνο δεδομένο είναι η βλακεία σου. Πέταξε το πουλί, αλλά εσύ δεν το έχεις πάρει χαμπάρι και θεωρείς πως ο άλλος θα είναι ακόμα εκεί, μετά από καιρό, όσο και αν τον αγνοείς, όσο και αν δεν του δείχνεις ενδιαφέρον η ίδια. Γιατί σε τελική ανάλυση δεν είμαστε όλοι οι άντρες μαζόχες και δεν μας ελκύει μια γυναίκα αν μας έχει γραμμένους.

Εσύ. Που διαβάζεις αυτό το κείμενο τώρα και λες “α, σωστά τα λέει ο κούνελος, μπράβο!”. Είσαι σίγουρη πως δεν θα έκανες τα ίδια ακριβώς που περιγράφω εδώ?

υπάρχουν κι αυτές οι γυναίκες…..

Κλείνοντας….

Εσύ, τέλος. Που ερμήνευσες αυτή την ανάρτηση ως μια “πολεμική απέναντι στο γυναικείο φύλο”, μάλλον δεν κατάλαβες τίποτα. Η ανάρτηση αυτή συνιστά έναν φόρο τιμής στις γυναίκες! Όχι σε όλες όμως! Είναι ένας φόρος τιμής και ένα ευχαριστώ δικό μου απέναντι σε εκείνες τις γυναίκες που είχα την τύχη να γνωρίσω και να μου αποδείξουν πως δεν είναι όλες ίδιες, πως δεν φέρονται όλες με τον ίδιο τρόπο, ούτε κουβαλάνε τα ίδια μυαλά! Εκείνες που δεν εντάσσονται σε κάποια από τις περιπτώσεις που περιέγραψα πάνω…

Εδω μιλάω για ατομάκια που ξέρουν να ξηγιούνται. Και σέβονται τον άνθρωπο που έχουν απέναντι τους, τη σκέψη και τα συναισθήματα του. Γυναίκες που αποδέχονται τη φύση τους, τη σεξουαλικότητα τους, τα συναισθήματα τους, ακομπλεξάριστες, αληθινές και γνήσιες. Όμορφες. Γυναίκες που παλεύουν και αγωνίζονται, που θέλουν να γεμίσουν τη ζωή τους με ειλικρίνεια και αυθεντικότητα. Τα μαναριδάκια και τα λαυράκια μας… Οι γυναίκες που αγαπήσαμε και ξεχωρίζουν από όλες τις υπόλοιπες. Αυτές αποτελούν και το μέτρο σύγκρισης μου, σε σχέση με τις άλλες που περιγράφω εδώ. Γι’ αυτές τις γυναίκες αξίζει να το ψάχνουμε, αξίζει να ασχολούμαστε. Είστε λίγες, αλλά χωρίς εσάς η ζωή μας πόσο άδεια, πόσο ανούσια θα ήταν.

Τέλος να επισημάνω πως οι πάνω κατηγορίες δεν είναι παρά “αφαιρέσεις”. Καμία γυναίκα δεν ανήκει εξ’ ολοκλήρου στην μία ή στην άλλη κατηγορία – πιθανό όμως να έχει κάποιες δόσεις από ορισμένες, από κάποια περισσότερο, από άλλη λιγότερο…

Αυτά.

~