|
| (έργο του Renoir) |
Μερικές φορές η ανεπτυγμένη νοημοσύνη και φαντασία μας, εκείνα τα στοιχεία δηλαδή που μας διαχωρίζουν από το απλό ζώο, κάνουν τα πράγματα χειρότερα για μας. Μπορεί να πλάθουμε υποθέσεις και σενάρια με τη σκέψη μας, τα οποία έχουν τόση βάση πάνω τους όσο τα σύννεφα στον ουρανό.
Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε πιάσει τον εαυτό μας να διερωτόμαστε για την πραγματικότητα πίσω από τις πράξεις κάποιου? Για τον άνθρωπο πίσω από τη μάσκα. Για την κρυμμένη ουσία πέρα από τα φαινόμενα.
Μπορεί να γνωρίζουμε έναν άνθρωπο, μπορεί και να τον ζούμε για καιρό, και να αναζητούμε διαρκώς κάποια στοιχεία διαφορετικά από εκείνο που μας βγάζει. Να ψάχνουμε τον “αληθινό του εαυτό”. Οι άνθρωποι είμαστε “πολύπλοκοι” σε τελική ανάλυση, σωστά? Μπορεί να βρίσκεσαι σε σχέση και να σε απογοητεύουν κάποιες πτυχές στον χαρακτήρα και στην συμπεριφορά του άλλου, ωστόσο να υποχωρείς και να κάνεις υπομονή, με την ελπίδα πως “μπορεί να αλλάξει κάποια στιγμή”. Μπορεί να γνωρίζεις κάποιο άτομο και να σου μεταδίδει κάποια αρνητική αίσθηση, ωστόσο να σκέφτεσαι πως αυτό δεν είναι παρά μια “εντύπωση” και πως “η πραγματικότητα είναι διαφορετική”. Μπορεί κάποιος να σου φέρεται με τρόπο τέτοιο που να σε στεναχωρεί, ωστόσο να του δίνεις ελαφρυντικά πάνω στη λογική πως “κατά βάθος” είναι εντάξει άτομο.
Και αν τελικά αντιδράσεις σε όσα σε χαλάνε, ο άλλος θα σου πει “δε με ξέρεις, μη με κριτικάρεις λοιπόν!”
Γιατί υπάρχει εκείνη η κρυμμένη “ουσία” του άλλου, σωστά? Η “πραγματική του πλευρά”, την οποία εσύ “δε γνωρίζεις”, ναι? Σε τελική ανάλυση, πρέπει κάποιον να τον “ζήσεις” πολύ καιρό για να καταλάβεις “τι άτομο είναι πραγματικά”. Κάθε ένας από μας έχει έναν καλά κρυμμένο εαυτό μέσα του, και αυτόν τον εαυτό χρειάζεται να σκάψεις για να τον ανακαλύψεις, σα να είναι θαμμένος εκεί από καιρό.
Ωραία λοιπόν. Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος.
Τώρα θα σας μιλήσω για την άλλη όψη.
Εκείνη που λέει πως ο “εαυτός” μας δεν συνιστά μια καλά κρυμμένη ουσία, κάπου εκεί στα άδυτα, σαν μια πλατωνικού τύπου Ιδέα που βρίσκεται αυθύπαρκτη κάπου εκεί στον ουρανό. Αντίθετα πρόκειται για κάτι αυτοδημιούργητο. Κάτι που εξελίσσεται. Κάτι που κατασκευάζουμε οι ίδιοι με τις επιλογές μας.
Αν ο άλλος φέρεται με έναν τρόπο που σε απογοητεύει ή σε ενοχλεί, μη ψάχνεις για κρυφές “ουσίες”. Ο εαυτός του είναι οι πράξεις του. Αυτό που δείχνει, αυτό είναι. Το βλέπεις, με τα ίδια σου τα μάτια.
Ό,τι και να λέμε, για το πόσο πολύπλοκοι είμαστε οι άνθρωποι. Ό,τι και να λέμε. Οι αρχικές εντυπώσεις από μόνες τους δεν είναι ποτέ εντελώς παραπλανητικές. Μπορεί να μη μας δίνουν μια ξεκάθαρη εικόνα του άλλου, αλλά μια κατεύθυνση την παρέχουν. Μια χαρακτηριστική ιδέα. Από κει και πέρα στο χέρι μας είναι αν θα εμπιστευτούμε την αρχική εκείνη εντύπωση, ή αν θα επιλέξουμε να πλάσουμε σενάρια με τη φαντασία μας και να χαθούμε στη δίνη τους.
Γιατί μερικές φορές υπάρχουν μόνο τα φαινόμενα. Μερικές φορές υπάρχουν μόνο οι πράξεις και τα λόγια του άλλου απέναντι σου. Εκείνο που βλέπεις άμεσα. Μη ψάχνεις για κρυφές ουσίες και νοήματα πίσω από τις συμπεριφορές. Δεν υπάρχει λόγος να χάνεσαι σε λαβυρίνθους. Εμπιστέψου το ένστικτο σου, ό,τι πιο αρχέγονο και σοφό υπάρχει μέσα σου.
Κάποια πράγματα είναι απλά.
 |
| “Adolphe Monet reading in the Garden”, έργο του Claude Monet |
~
9 Responses
«τι θα ήταν ο άνθρωπος χωρίς τις εμμονές του»?? μοιάζει σαν ασυνείδητα να θέλουμε να ακολουθήσουμε αυτό το δόγμα όταν πέφτουμε με πείσμα και με φόρα πάνω σε μια κατάσταση για την οποία ο εαυτός μας πρώτος και μετά οι υπόλοιποι (καλοπροαίρετοι και μη) φίλοι επισημαίνουν πως δεν είναι εκείνη που θα θέλαμε να είναι αλλά εκείνη που ψυχρά και συγκεκριμένα αντιλαμβανόμαστε όταν βρισκόμαστε σε ώρες ενδοσκόπησης και παρατήρησης. Το κακό είναι, πως μετά τη στιγμή της πλήρους συνειδητοποίησης (γιατί κάποτε έρχεται) δεν μπορείς να κατηγορήσεις κανέναν, επειδή δεν ήταν εκείνος που είχες ανάγκη να δημιουργήσεις με τη φαντασία σου αλλά ήταν όλα όσα έδειχνε, έλεγε και έκανε! Το μόνο θετικό σε τέτοιες ιστορίες είναι πως συνήθως μετά λειτουργούν…»συμπεριφοριστικά» για τις επόμενες απόπειρες δημιουργίας της δικής μας πραγματικότητας! Μόλις πάει να συμβεί, χτυπάει ένα ενοχλητικό καμπανάκι, ανάβουν κόκκινα φωτάκια, εμφανίζεται ένα alert… θυμάσαι όλα τα προηγούμενα και θεωρητικά προσέχεις
Γειά σου και από εδώ Χρυσελλίς! Εποικοδομητικότατο το σχόλιο σου…
Μερικές φορές μπορεί να έχουμε φτάσει σε στάδιο γνώσης και εμπειρίας τέτοιας, που συνειδητοποιούμε την "πραγματικότητα της εντύπωσης" την ίδια στιγμή που συμβαίνει, όχι μετά, ωστόσο προσπαθούμε να σκεφτούμε και διάφορα άλλα "εναλλακτικά σενάρια"…. Εμμονή, προσδοκία, επιθυμία, μια τάση να βλέπουμε κάτι από πολλαπλές οπτικές γωνίες, μια τάση ίσως να αναλύουμε κάποια πράγματα, όλα παίζουν τον ρόλο τους.
Όπως πολύ σημαντική είναι και η συμπεριφορά του άλλου απέναντι μας: Να μην περιέχει αντιφάσεις….. Γιατί στην δεύτερη περίπτωση πραγματικά δυσκολεύει το πράγμα, που τελειώνει η εντύπωση και που ξεκινάει η αλήθεια…
Όσο αφορά το τελευταίο σου, αυτό περί "συμπεριφορισμού"…. Ακριβώς έτσι είναι. Χτυπάει το καμπανάκι που λες. Ίσως και σε υπερβολικά βαθμό μερικές φορές, αλλά συμβαίνει – τι να κάνουμε. "Πας να μου κάνεις μαλακία?? Άντε γειά!!!". Χωρίς πολλά πολλά.
Από κει και πέρα, εκείνους που αξίζουν και δείχνουν διατεθειμένοι να επανορθώσουν, μπορούμε να τους δώσουμε μια ευκαιρία – δεν είναι καλό να είμαστε απόλυτοι και κανείς δεν είναι τέλειος. Ωστόσο πρέπει να ξέρουμε και το σημείο στο οποίο λέμε "όχι πια – όχι άλλο".
🙂
καλα ολα αυτα που γραφεις, αλλα καλο ειναι να κραταμε μια πισινη ακομα και για ατομα που θεωρουμε πως ξερουμε καλα.
οι ανθρωποι αλλαζουν, η μαλλον, αργουν να μαθουν τον ιδιο τους τον εαυτο
Εννοείται είναι καλό να κρατάμε πισινές – δε πα να ξέρουμε τον άλλο χρόνια και χρόνια… Βασικά θα χρειαζόταν ξεχωριστή ανάρτηση μόνο για να αναφερθώ στην περίπτωση των ανθρώπων που, μετά από χρόνια επαφής, μπορεί να σου την κάνουν.
Βασικά έχω γράψει κάτι σχετικό, τώρα που το σκέφτομαι… Αναφέρω το ενδεχόμενο στο κείμενο μου: "Περί Φιλίας"…
μπορεις να μου στειλεις το λινκ; δε μπορω να το βρω στα θεματα 🙁
Here you go
http://tofonikokouneli.blogspot.gr/2012/07/blog-post.html
Χαιρομαι που επισκεφτηκες κι' εγινες μελος στο blogμου γιατι ετσι μου' δωσες την ευκαιρια να συναντησω το blog σου, το οποιο φαινεται πολυ ενδιαφερον και με αποψη!Στο blog μου τρεχει μια προσκληση για κληρωση για ενα βραβειο καλυτερης γνωριμιας και ενα δωρακι απο μενα! Αν θελεις γραψε δυο λογια στην τελευαια αναρτηση για να μπεις στην κληρωση ωστε να μας δωσεις τη δυνατοτητα να σε γνωρισουμε καλυτερα! για το κειμενο που αναρτησες, προβληματιστηκα πολυ! Θα ελεγα λοιπον, οταν καποιος παρουσιαζει μια συμπεριφορα που σ' ενοχλει(π.χ, ελλειψη ευγενειας)θα τον ακολουθει μια ζωη, διοτι αιναι ιδιον του χαρακτηρα του κι αν καποτε προσπαθησει για το αντιθετο, παλι σε ανυποπτες στιγμες(ενταση, θυμος) θα του βγαινει σαν συμπεριφορα!Αν καποιος παρουσιαζει ωραιοποιημενη συμπεριφορα, που εντυπωσιαζει, τοτε ασ κρατησουμε και μια πισινη, διοτι ο ανθρωπος εχει μια ταση να εξιαδανικευει τον εαυτο του!Εν τελει θα συμφωνησω απολυτως μαζι σου στο οτι ο ανθρωπος ειναι οι πραξεις του, αν σ' ενοχλουν μη νομιζεις οτι θα τις αλλαξεις. Καλη συνεχεια! Φιλια πολλα!!
Γειά σου λοιπόν Αρετή! Ευχαριστώ για το σχόλιο, νομίζω είναι όπως τα λες. Κάποια πράγματα στη συμπεριφορά του άλλου, αν στηρίζονται στον χαρακτήρα, δύσκολα αλλάζουν. Αν λοιπόν αυτά δεν μας κάθονται καλά, τότε καλό είναι να κρατάμε τις αποστάσεις μας… Όσο νωρίτερα, τόσο το καλύτερο…
Όσο αφορά τα δικά σου, τα λέω στο blog σου. 😉
Σε χαιρετώ!
Πες το χάρισμα, πες ότι λόγω επαγγέλματος έχω κάνει εξάσκηση ή λόγω δικής μου λόξας, από μικρή πολύ σπάνια έχω πέσει έξω σχετικά με την πρώτη εντύπωση που σχηματίζω όταν γνωρίζω κάποιον.
Θεωρώ ότι είναι σημαντικό το ένστικτο, αλλά δεν είναι απλά μόνο αυτό. Είναι και μία ιδιαίτερη ικανότητα να λαμβάνεις τα μηνύματα που σου στέλνει ο άλλος από την γλώσσα του σώματος, την έκφραση του προσώπου, το βλέμμα (ειδικά αυτό), τα λόγια που θα πει πάντα σε σχέση με τα εξωλεκτικά μηνύματα. Ακόμα και μια χειραψία μπορεί να σου πει πολλά ή ένας ασπασμός στο μάγουλο για την προσωπικότητα του άλλου. Η ειλικρίνεια πάντως όσων λέει φαίνεται μέσα κυρίως από τα μάτια ή κινήσεις που θα κάνει το σώμα του, εκτός αν είναι ψυχρός δολοφόνος και ξέρει να κρύβεται καλά…χεχε!
Δεν μπορούν να περιγραφούν πιστεύω ακριβώς τα στοιχεία, που θα σε κάνουν να αντιληφθείς ποιον έχεις μπροστά σου. Πάντως οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά…, καθώς αν είναι κάποιος παρατηρητικός από την φύση του ή την εμπειρία του μπορεί άνετα πληροφορίες καθοριστικές!
Αυτά για την πρώτη εντύπωση.
Όμως σίγουρα δεν είναι δυνατό να κρίνουμε οποιονδήποτε εύκολα χωρίς να τον έχουμε γνωρίσει λίγο καλύτερα, διότι θα ήταν επιπόλαιο από μέρους μας (εκτός κι αν πρόκειται για κάτι εξόφθαλμο). Τότε θα φταίμε εμείς και όχι ο άλλος. Έχει μεγάλη σημασία και πώς κρίνουμε πρώτα εμάς τους ίδιους πριν κολλήσουμε τον άλλο στον τοίχο…
Δεν υποστηρίζω επίσης να μένουμε με κάποιον πιστεύοντας ότι θα αλλάξει, αλλά επειδή τον δεχόμαστε και με αυτά που μας ενοχλούν. Αν είμαστε σε θέση να συμβάλλουμε με την στάση μας και τον λόγο μας σε κάποια βελτίωση ή αλλαγή των αρνητικών του σημείων έχει καλώς. Πάντα ακολουθώντας τα συναισθήματα που τρέφουμε για εκείνο το άτομο, τι μας δένει μαζί του και μέχρι πού είμαστε διατεθειμένοι να φτάσουμε. Δεν είναι, λοιπόν, μια μονόπλευρη διαδικασία. Απλά οι αποφάσεις είναι δικές μας.
Τελικά, πόσο υπεύθυνοι είμαστε όταν μένουμε στις πρώτες εντυπώσεις και μετά απογοητευόμαστε; Μας φταίει ο απέναντί μας ή εμείς;
Αν δεν υπάρχει το χάρισμα της παρατηρητικότητας, τότε η εμπειρία παίρνει τον λόγο. Φυσικά, το λάθος είναι χρήσιμο, αφού μέσα από αυτό μαθαίνουμε ακόμα καλύτερα, πρώτα τον εαυτό μας κι έπειτα τους άλλους!
Φλυάρησα, αλλά το θέμα είναι μείζον για τις σχέσεις των ανθρώπων!