Λίγες μέρες πέρασαν απο τη λήξη του όγδοου διεθνούς κινηματογραφικού Φεστιβάλ της Νάουσας, στο οποίο και συμμετείχα με το πρώτο – για την ώρα – ταινιάκι κινουμένων σχεδίων μου (οι θαμώνες του blog ξέρετε σε ποιο ταινιάκι αναφέρομαι!).
Η εμπειρία ήταν μοναδική, τόσο λόγω του Φεστιβάλ (αρτιότατη διοργάνωση και εξυπηρέτηση, κατακλυσμός από τον μαθητόκοσμο της Νάουσας, κάτι που προσέδιδε έναν νεανικό ενθουσιασμό στην όλη φάση, αρκετές ενδιαφέρουσες ταινίες και γνωριμία με μερικά cool ατομάκια), όσο και για θέματα που αφορούσαν την ίδια την παραμονή στην μικρή αυτή πόλη του Βορρά.
(μέρος από το πρόγραμμα του Φεστιβάλ – κάπου εκεί μέσα και η ταινία μου!)
Για να μη μακρηγορώ, ξεπετάχτηκαν πολλά απωθημένα από μέσα μου τις μέρες εκείνες. Πρώτο και καλύτερο, η λαχτάρα της επαφής με τη φύση. Κάτι τόσο απλό και στοιχειώδες, κάτι που θα έπρεπε να συνιστά στοιχείο της καθημερινότητας μας περισσότερο από το να ποτίζουμε μια γλάστρα σ’ ένα μπαλκόνι, το οποίο όμως έχουμε απλά απολέσει οι άνθρωποι της μεγαλούπολης. Η εμπειρία του να αράζω στη βεράντα του δωματίου μου στο ξενοδοχείο μ’ ένα βιβλίο στο χέρι, και να χαζεύω το δάσος και τα βουνά που εκτείνονταν ολόγυρα μου ήταν κάτι παραπάνω από αναζωογονητική.
(αυτή ήταν η θέα από τη βεράντα – μια ομορφιά σκέτη)
Το Πάρκο του Αγίου Νικολάου ήταν επίσης ένα χάρμα οφθαλμών, πρασινάδα παντού, με ποταμάκια και γεφυρούλες να διακλαδώνουν αρμονικά το φυσικό τοπίο. Δε θα ξεχάσω ωστόσο τον μαλάκα ελληνάρα που περνώντας με τ’ αμάξι του πέταξε ένα σκουπίδι από το παράθυρο κατευθείαν μέσα στο ποτάμι – ένας από τους πολλούς σίγουρα. Πόσο θα ήθελα να είχε προσγειωθεί στα πόδια μου το σκουπίδι του, να το επέστρεφα με χαρά πίσω στον ιδιοκτήτη!
Δεύτερο στοιχείο που θέλω να επισημάνω ήταν η ευγένεια του ντόπιου πληθυσμού. Δεν ήταν ένας, δεν ήταν δύο, ήταν ένα κάρο άνθρωποι, από την γυναίκα στο περίπτερο ως τον ξενοδόχο, και όλοι τους σε έκαναν να αισθάνεσαι καλοδεχούμενος και φιλόξενος. Βέβαια οι ίδιοι οι Ναουσαίοι μου επεσήμαναν πως λίγο πολύ μεταξύ τους τρώγονται και παρατήρησα μια τάση επιδειξιομανίας (του καγκούρικου τύπου!) σε μέρος της νεολαίας της περιοχής, αλλά…. και πάλι. Έχουμε ξεχάσει πως να είμαστε στοιχειωδώς ευγενικοί και όποτε το συναντούμε μας κάνει εντύπωση! Μια απλή κουβέντα, ένα χαμόγελο που ξέρεις πως δεν είναι μονάχα τυπικό.
(μια σκηνή που φαίνεται σχεδόν ψεύτικη – κι όμως, πετύχαμε έναν γάμο εκεί στο πάρκο του Αγίου Νικολάου και είπα να αποθανατίσω την περίσταση – θέλω να πιστεύω πως η νύφη δεν έχει πρόβλημα, η εικόνα φαντάζει βγαλμένη απ’ τα παλιά και ξεχειλίζει ομορφιά!)
Ενώ η συνηθισμένη στάση του κόσμου στα εδώ μέρη είναι μια ατελείωτη μουντρουχίλα (μάλλον δε θα συναντήσεις αυτή τη λέξη στο λεξικό, είναι η πλέον κατάλληλη όμως, ακόμα και αν δεν είμαι σίγουρος για τη σημασία της). Και μην ακούω βλακείες περί “δύσκολων καιρών”, “κρίσης” κλπ. Ένας λόγος παραπάνω, οι δύσκολοι καιροί θα έπρεπε να αναδείξουν το πιο ανθρώπινο στοιχείο από μέσα μας και να μας συσπειρώσουν, όχι το αντίθετο. Στα μέρη της εγωπάθειας, του ανταγωνισμού και της μιζέριας, η ευγένεια κατέληξε να συνιστά αρετή λοιπόν.
Αυτά τα ολίγα. Οι τάσεις φυγής μέσα μου είναι ισχυρότερες από ποτέ, πόσο θα ήθελα να έσκαβα ένα λαγούμι και να γύριζα υποχθόνια τον κόσμο όλο! Για την ώρα όμως, εδώ, στα γνώριμα σημεία. Η επόμενη ανάρτηση μου θα πάρει κάποιο καιρό, θα αξίζει όμως τον κόπο πιστεύω. Μέσα σ’ όλα με κατέκλυσαν τις προάλλες διάφορες σκέψεις σχετικές με τη δεκαετία του ’80, και αυτό θα είναι και το επόμενο θέμα του κουνελομπλογκ. Μέχρι τότε χαιρετώ!
(έεεεεεεεετσιιιιιιιιιιιι!!!!)
~
