…Ο αγγλικός τίτλος είναι παράφραση του εναλλακτικού τίτλου του περίφημου “Dr Strangelove” ή “How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb”, της κλασικής όσο δε πάει άλλο ταινίας του Kubrick, παρωδία όσο λίγες της ψυχροπολεμικής ψύχωσης.
Κάθε κρίση γεννάει τις ψυχώσεις της, και το συλλογικό οικονομικό ψυχοπλάκωμα που λυσσομανά σαν τυφώνας πάνω από τη χώρα ωθεί κόσμο και κοσμάκη να φορέσει την ανάλογη “βαριά” ενδυμασία που απαιτούν οι καιροί. Κασκόλ και γάντια γκρίζα σαν ξεθωριασμένος ποντικός, βαρύ παλτό και δύστυχο στυλ που παραπέμπει σε παλιές ελληνικές ταινίες, με μία σημαντική όμως διαφορά: εδώ του λείπει η αυθεντικότητα τους. Βλέπετε, το λουκ των καιρών απαιτεί και την ανάλογη μάσκα, τη μάσκα που έχει γραμμένο κατακούτελα πόσο “αγανακτισμένη” είναι με την “ανυπόφορη κατάσταση”, τη μάσκα που έχει μονίμως πάνω της ζωγραφισμένο το βλέμμα της συμπόνοιας για κείνους που “υποφέρουν”, καθώς και μια δόση συγκρατημένου θυμού για εκείνους που “φταίνε”, οι οποίοι φυσικά είναι κάποιοι άλλοι, κάποιοι κακοί άνθρωποι που “οδήγησαν τη χώρα σε αυτό το σημείο”.
Είναι η μάσκα που φοράνε οι δημοσιογράφοι που αλωνίζουν τα τηλεοπτικά παράθυρα, η μάσκα των πολιτικών, η μάσκα όσων αποφάσισαν μετά από δεκαετίες πλήρους αδιαφορίας για όσα γίνονται γύρω μας πως “δεν πάει άλλο”, χωρίς να γνωρίζουν οι ίδιοι φυσικά τι φταίει, και για ποιόν λόγο βρισκόμαστε εδώ.
Εν ολίγοις, οι καιροί στη χώρα μας απαιτούν από τα δημόσια πρόσωπα (και όσους πολίτες κερδίζουν κάποια δευτερόλεπτα δημοσιότητας από κάποια πιθανή εμφάνιση τους στο κουτί) να φοράνε όλοι αυτή την ίδια μάσκα της “αγανάκτησης”, να συμπάσχουν “όλοι μαζί”, “χέρι-χέρι”, να έχουν όλοι αυτή την συγκαταβατική έκφραση του ανθρώπου που ξέρει πως έχει ευθύνη ο ίδιος, αλλά φοβάται να το παραδεχτεί. Τι μένει λοιπόν όταν δεν παραδέχεσαι την ευθύνη σου για ένα πρόβλημα? Πολύ απλά, φοράς και συ τη μάσκα, όπως όλοι.
Μέσα στο πλήθος με τις μάσκες δε γίνεται να ξεχωρίζεις και κανείς δε θα καταλάβει πως έχεις το μερίδιο σου στη ζημιά.
Η κυρίαρχη αίσθηση που σου περνάνε τα σιχαμένα αυτά μέσα “ενημέρωσης” είναι μια αίσθηση ενός επικείμενου χαμού, μιας ατελείωτης μιζέριας που έχει καταπλακώσει τους άμοιρους, δύστυχους πολίτες αυτής της χώρας. Ανέκαθεν η καταστροφολογία και οι κακές ειδήσεις ενέπνεαν τα ΜΜΕ, και φυσικά μια οικονομική κρίση-επικείμενη συντέλεια είναι το βούτυρο στο ψωμί των αρπαχτικών της ειδησεογραφίας. Η εικόνα της μεσήλικης νοικοκυράς που κραυγάζει στην κάμερα πόσο “απατεώνες είναι όλοι!”, ενώ το ρεπορτάζ παρουσιάζει λεπτομερώς την κατάσταση που έχει ξεπέσει η ίδια, πως δεν έχει να πληρώσει το ένα ή το άλλο, πως θα μειωθεί η επικείμενη σύνταξη ή πως τα παιδιά της δεν έχουν δουλειά είναι γνωστή σε όλους.
Οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι που μαζεύονται στα τηλεοπτικά παράθυρα φοράνε όλοι τη μάσκα. Όλοι δείχνουν το ίδιο “αγανακτισμένοι”, όλοι παραδέχονται πως η κατάσταση είναι “απαράδεκτη”, και φυσικά όλοι στρέφουν το δάχτυλο σε κάποιον άλλο.
Γνώριμη κατάσταση, και αρκετά ασχολήθηκα γράφοντας γι’ αυτήν. Ας πω λοιπόν κάποια θετικά που βρίσκω πως έχουν προκύψει από όλην αυτήν την κατάσταση με την οικονομική κρίση! Η αγανάκτηση φοριέται πολύ τελευταία – και έχει εκείνο το γκρίζο, αβέβαιο χρώμα που με κάνει και δείχνω σαν κουνέλι που ξέβαψε από την βροχή – δε μ’αρέσει εν ολίγοις.
Που λέτε λοιπόν, με την ελληνική (τρόπος του λέγειν το “ελληνική”) οικονομία να πνέει τα λοίσθια, προέκυψαν κάποια θετικά από την όλη ιστορία! Παρακαλώ διαβάστε με ελαφριά διάθεση, πετώντας αν γίνεται τυχών σοβαροφάνεια στο τζάκι.
1) Πλέον δε χρειάζεται να νιώθεις ενοχές που είσαι άνεργος ή χαμηλόμισθος! Ενοχές που πάντα ήθελε να επιφορτίζει το σύστημα πάνω στον κόσμο που βαυκαλίζεται με ιδέες εμποτισμένες με κοινωνική άνοδο, ανταγωνισμούς και επικράτηση του ισχυρότερου. Τώρα που η πλειοψηφία είναι άνεργη ή χαμηλόμισθη, είσαι πια φυσιολογικός και μπορείς να το δηλώνεις με υπερηφάνεια!
2) Τέρμα πια στα ανούσια καταναλωτικά διλήμματα ως προς το προϊόν που θα επιλέξεις. Να πάρω αυτό ή εκείνο το μπουφάν? Ποιο συνολάκι θα μου πηγαίνει περισσότερο άραγε? Τι να ταιριάζει πιο πολύ με το τάδε ρούχο μου? Να επενδύσω στο τάδε αμάξι ή στο άλλο? Να βγω σε κείνο ή το άλλο κλαμπ για το βράδυ?
Τώρα πλέον δεν έχεις χρήματα για κανένα από αυτά, επομένως τέρμα στα διλήμματα και το άγχος της επιλογής!
3) Το πάνω μας φέρνει κατευθείαν στο τρίτο χαρμόσυνο νέο. Όταν πλέον δυσκολεύεσαι να αποκτήσεις καινούργια πράγματα αναγκάζεσαι να εκτιμήσεις τα παλιά! Ποιός ξέρει, ίσως κάποια από αυτά να μη χρειάζονταν καν αντικατάσταση! Γιατί να αλλάξεις παπούτσια τη στιγμή που αυτά που έχεις φοριούνται ακόμα και δείχνουν ακόμα καλά πάνω σου? Τώρα που έχεις μείνει χωρίς αμάξι ίσως κάνεις με τα πόδια εκείνη τη διαδρομή ως το ψιλικατζίδικο, που παλιά βαριόσουν να κάνεις!
4) Πόσο όμορφα οδηγεί το ένα στο άλλο, σαν αλυσιδωτή αντίδραση! Ναι λοιπόν, αν βάλεις λίγο το αμάξι στην άκρη (και τα λοιπά έξοδα για καύσιμα κλπ) θα περπατήσεις λίγο παραπάνω, και τι καλύτερη γυμναστική από το περπάτημα! Σήμερα ο κόσμος περπατάει όχι για την χαρά του περπατήματος και της διαδρομής, αλλά πάντα με έναν προορισμό, το περπάτημα είναι το μέσο για έναν σκοπό άλλο. Χωρίς την αμαξάρα σου όμως ίσως κάνεις και καμιά βόλτα, και έτσι θα παρατήσεις και κείνο το γυμναστήριο και τα περιττά του έξοδα! Ίσως μάλιστα συνειδητοποιήσεις πως είσαι ωραίος όπως είσαι ρε αδερφέ! (ή στη χειρότερη περίπτωση θα αντικαταστήσεις εκείνον τον καθρέπτη με τον πίνακα που τόσο σου άρεσε και δεν είχες χώρο να τον βάλεις, για όλα υπάρχει λύση!)
5) Καιρός να συσφίξεις τις σχέσεις σου με τους γονείς σου. Όταν η διαμονή μόνος σου βλέπεις οτι κοστίζει πολύ περισσότερο απ’ όσο μπορείς να κουμαντάρεις, μην απελπίζεσαι. Άραξε. Δεν είσαι ο μόνος!
6) Δουλεύεις σα το σκυλί για να τα βγάλεις πέρα και αισθάνεσαι πως πέρα από τα οικονομικά σου κλέβουν και τον χρόνο της ζωής σου? Μη σκας δικέ μου! Ούτως ή άλλως, ανήκεις στους “προνομιούχους” εδώ που φτάσαμε πια! Στους εργαζόμενους! Η οικονομική κρίση φροντίζει για όλα τα μέλη της. Οι μεν άνεργοι αισθάνονται πολλοί και μαζικοί, οι δε σκληρά εργαζόμενοι αισθάνονται λίγοι και ξεχωριστοί!
7) Η απώλεια κάθε προοπτικής για σύνταξη σε κάνει να στρέφεσαι περισσότερο στο τώρα και να το απολαμβάνεις! Επίσης η αβεβαιότητα του αύριο σε ωθεί να αποφεύγεις πλέον γελοιότητες τύπου δάνειο με πιστωτική κάρτα κλπ, από κείνες που συνήθιζες να κάνεις και έμπλεξες πια για τα καλά! Η οικονομική κρίση έχει ως σημαία το ρητό Άδραξε τη Μέρα (και από κοντά το “γνώθι σαυτόν”, ή αλλιώς, δες τι βλακεία έκανες).
8) Γίνεσαι εφευρετικός. Αφού δεν έχεις χρήματα για να σκορπίσεις, βρίσκεις εναλλακτικούς τρόπους να αντλήσεις την διασκέδαση και την ψυχαγωγία σου – με ή χωρίς παρέα. Ίσως μάλιστα διαπιστώσεις πως αυτοί οι τρόποι, οι μη-διαμεσολαβημένοι από χρήματα, είναι και οι καλύτεροι! Let’s get together now.
9) Μ’ αυτά και μ’αυτά ένα μικρό ποσοστό κόσμου σα να κατάλαβε πέντε πράγματα. Γύρω από την σύγχρονη κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα και την πολιτική της. Η αφύπνιση ενός μικροσκοπικού ποσοστού του πληθυσμού (όχι απαραίτητα θορυβώδες ποσοστό, μερικές φορές τα σημαντικότερα πράγματα εκτυλίσσονται αθόρυβα) δεν θα αλλάξει τον κόσμο, είναι όμως ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση!
10) Είναι πάντα ωραίο εκεί που ο άλλος περιμένει από σένα να βρίσκεσαι μέσα στη μιζέρια να τον διαψεύδεις! Με άλλα λόγια, και για να γίνω περιεκτικός: Να πάτε να γαμηθείτε όλοι σας. Η κατάσταση είναι σκατένια, ναι, αλλά δε θα γίνουμε η αντανάκλαση της γενικευμένης μιζέριας που τόσο επιθυμείτε να δείτε πάνω μας! Δεν την προκαλέσαμε και δε θα φορέσουμε και μεις τη σάπια μάσκα σας, αυτή φτιάχτηκε για να εφαρμόζει στα δικά σας χοντροκέφαλα…
Συνεχίζουμε τραγουδώντας, ακόμα και αν δεν υπάρχει αύριο!
~
3 Responses
Μου αρέσει που περιγράφεις με τόσο χιούμορ την κατάσταση!
Με το δέκατο point σου συμφωνώ 100%. Έλεος δηλαδή, έγινε και τση μοδός η μουρτζουφλιά. Και πρέπει να πάει και κάθε δημοσιογραφίσκος με τα νερά της εποχής και φουσκώνει ακόμα παραπάνω το πόσο δραματικά και τραγικά είναι τα πράγματα.
Όταν όμως η "δουλειά" τους ήταν να ενημερώνουν πραγματικά τον κόσμο, τα'καναν μια χαρά πλακάκια με την εκάστοτε κυβέρνηση και μας καθησύχαζαν.
Α! και όσο για το 9, συμφωνώ επιτέλους αποφάσισε μεγαλύτερη μερίδα του κοινού να ανοίξει τα μάτια της και να δει τι γίνεται γύρω της τώρα που ξεβολεύτηκαν και τώρα που αν δεν είσαι "αγανακτισμένος", είσαι και "δακτυλοδεικτούμενος".
Αλλά ακριβώς γι'αυτόν τον λόγο δεν είμαι και σίγουρη για το αν στ'αλήθεια άρχισαν να ψάχνουν τα πράγματα ή αν αρχίσαμε ομαδικά να βρίζουμε πολιτικούς και λοιπούς συγγενείς, έτσι για να κράξουμε κι εμείς, όπως οι υπόλοιποι.
Τέλος πάντων, μάλλον πολλά και μπερδεμένα τα είπα και είναι μεγάλες συζητήσεις αυτές. Όπως και να'χει ενδιαφέρον το post σου και ωραίο το τραγούδι στο τέλος.
Pesta, hrusokounele!
@ Γειά σου βιβλιοσκούλικο!! Μάλλον έπρεπε να προσθέσω και ένα point 11, πως η κρίση σε κάνει να αγαπάς το εξωτερικό (σε σημείο που να θες να πας εκεί). Ένα ταξιδάκι ως τη Γερμανία θα το έκανα… 😛
@ Γειά σου Έφη, καλώςτηνα! Εδώ που έχουμε φτάσει δεν έχουμε και πολλές επιλογές πέραν του χιούμορ… Χίλιες φορές το προτιμώ σε σχέση με την "αγανάκτηση", η οποία πολύ σωστά αναφέρεις δε ξέρουμε που παύει πλέον να είναι ουσιώδης και ξεκινάει να ανήκει κι αυτή στη "βιτρίνα", σε αυτό που "οφείλεις να δείξεις" για να πας με το ρεύμα των καιρών…
Προσωπικά όλη η κατάσταση με τα δελτία ειδήσεων, τους πολιτικούς που οι μεν κατηγορούν τους δε, τους "κουκουλοφόρους", τους "αγανακτισμένους" που φωνάζουν, φωνάζουν για να λένε ότι φώναξαν, το γεγονός πως ουσιαστικά δεν έχουμε έλεγχο σε όσα γίνονται γύρω μας (όπως και οι πολιτικοί μας με τη σειρά τους δεν έχουν έλεγχο, απλά εκτελούν εκείνα που "οφείλουν" να κάνουν και που επιβάλει ο ρόλος τους), όλη αυτή η κατάσταση μου προκαλεί μια αηδία πλέον. Και αισθάνομαι πως όλα είναι μια μεγάλη βιτρίνα, ένα show.
Μεγάλη κουβέντα όπως λες πάντως. 🙂