Δύο Κόσμοι

~

Ιστορία Ι

Το σκηνικό που θα σας περιγράψω αφορά δύο άτομα, ενδεχομένως αληθινά, ενδεχομένως φανταστικά. Δεν έχει σημασία. Ας πούμε οτι είναι δυο νέοι, ένας άντρας και μια γυναίκα. Ο ένας γιορτάζει και αποφασίζουν να πάνε έξω για παγωτό σε ένα πρωτοκλασάτο μαγαζί, απο τα δημοφιλέστερα της πόλης, σε χλιδάτη περιοχή κοντά στην παραλιακή. Δεν έχουν πάει ποτέ εκεί, ο ένας απο τους δύο όμως έχει ακούσει τα καλύτερα για το μέρος, πως μαζεύει τον καλύτερο κόσμο, πως το επισκέπτονται διασημότητες, πως είναι απο τις πρώτες προτάσεις σε όλα τα περιοδικά lifestyle.

Ξεκινάνε λοιπόν να πάνε για το μέρος. Δε βρίσκεται κοντά στο σπίτι τους όμως, χρειάζεται να διανύσουν μεγάλη απόσταση μέχρι να φτάσουν – πάνω απο δυο ώρες. Όταν φτάνουν πια διαπιστώνουν πως το μέρος ξεχειλίζει απο κόσμο, κόσμος παντού, εκατοντάδες πρόσωπα στοιβαγμένα στον ίδιο χώρο, πολλοί μάλιστα δεν έχουν θέση να κάτσουν και περιμένουν όρθιοι, μπας και αδειάσει κανένα τραπέζι. Έτσι λοιπόν και οι φίλοι μας περιμένουν με τη σειρά τους, μέχρι που ένα τραπέζι αδειάζει και τρέχουν να το προλάβουν. Κάθονται και παραγγέλνουν το παγωτό τους. Το άτομο που πρότεινε να έρθουν στο μέρος κρατάει το μενού με περηφάνια, σα να κραδαίνει το κοντάρι μιας σημαίας, ένα λάβαρο που δηλώνει με κεφαλαία γράμματα: ΝΑΙ ΛΟΙΠΟΝ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΜΕΙΣ ΕΔΩ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΜΕΙΣ ΜΕΡΟΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΤΡΩΜΕ Σ’ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ.

Το παγωτό καταφτάνει, έχει ωραία γεύση. Στο μεταξύ, και όσο τρώνε, παρατηρούν τον κόσμο να στέκεται όρθιο πάνω ακριβώς απ’τα κεφάλια τους, να περιμένει κι αυτός με τη σειρά του να σηκωθεί κάποιος απο κανένα τραπέζι μπας και κάτσει.

Αφού τρώνε πληρώνουν και φεύγουν. Ναι λοιπόν, ο φίλος ή η φίλη μας που είχε την ιδέα να πάνε θα έχει να λέει στο εξής: τρώω παγωτό στο “ΧΨ” μαγαζί. Θα το λέει και θα καμαρώνει.

Ιστορία ΙΙ

Το σκηνικό που θα σας περιγράψω αφορά δύο άτομα, ενδεχομένως αληθινά, ενδεχομένως φανταστικά. Δεν έχει σημασία. Ας πούμε οτι είναι δυο νέοι, ένας άντρας και μια γυναίκα. Ο ένας απο τους δύο γιορτάζει και ο άλλος του προτείνει να πάνε μια βόλτα για παγωτό. Περπατάνε αρκετή ώρα γύρω απο δρόμους, πάρκα και στενά, σε μέρη χωρίς άφθονο κόσμο, ήσυχα μέρη, κατάλληλα για κουβεντούλα. Μιλάνε περί ανέμων και υδάτων. Δεν έχουν συγκεκριμένο προορισμό – κάποια στιγμή σκοπεύουν να αράξουν κάπου και να χτυπήσουν ένα παγωτό απλά.

Τελικά βλέπουν κάπου πέρα ένα παγωτατζίδικο – ίσως και να τους έφερε (τάχα τυχαία) ο δρόμος, ίσως πάλι να ήταν τα στομάχια τους και η λιγούρα που είχε αρχίσει να σκαρφαλώνει επικίνδυνα. Αγοράζουν ένα παγωτό σε μεγάλο κουτί, απο κείνα τα οικογενειακά, παίρνουν και δυο κουτάλια, και εξορμούν έξω απο το μαγαζί.

Απέναντι έχει ένα παρκάκι. Δεν υπάρχει κόσμος, δέντρα υψώνονται ολόγυρα, κάπου πέρα ακούγεται κανένα αυτοκίνητο που περνάει. Κάθονται σε ένα παγκάκι, και ο ένας απο τους δύο (εκείνος που είχε την ιδέα) βγάζει ένα κεράκι απο την τσάντα του, το τοποθετεί πάνω στο παγωτό και εύχεται χρόνια πολλά στον άλλο. Στη συνέχεια βουτάνε τα κουτάλια τους στο παγωτό και το καταβροχθίζουν λαίμαργα! Έχει ωραία γεύση. Και κάπως έτσι κύλησε η βόλτα.

Θα έχουν να τη λένε μεταξύ τους, όταν θα χειμωνιάσει, πως έκατσαν και πλάκωσαν μέσα στο παρκάκι ένα ολόκληρο κουτί παγωτό μόνοι τους.

Δύο Κόσμοι

Εκείνος που είχε την ιδέα να πάει στο μαγαζί της πρώτης ιστορίας (ένα πρόσωπο πραγματικό ή φανταστικό, δεν έχει σημασία) δε θα μπορέσει ποτέ να καταλάβει τα πρόσωπα της δεύτερης ιστορίας.

Δε θα μπορέσει ποτέ να νιώσει την απόλαυση του να τρως ένα παγωτό με παρέα σε μέρος όπου κανένας δε σας βλέπει, για το οποίο κανένα περιοδικό ποτέ δε θα γράψει και κανένας δε θα μπορέσει να κομπάσει οτι “πήγε κι αυτός εκεί”.

~