Καλή Χρονιά από τον Κούνελο

Σα να βλέπω τον Παλιό Χρόνο. Κάθεται μόνος στον σταθμό περιμένοντας το τελευταίο τρένο. Έχοντας φτάσει πια στα βαθιά γεράματα, το χέρι του σφίγγει το βαρύ παλτό του, ενώ στη γενειάδα του φωλιάζουν οι νιφάδες του χιονιού. Στην απέναντι πλατφόρμα ο Νέος Χρόνος γελάει απ’ τη κούνια του και τινάσσει ανέμελα τα στρουμπουλά μωρουδίστικα πόδια του. Ο γεράκος τον κοιτάζει και τα μάτια του σπιθίζουν. «Έρχομαι μικρούλη. Καιρός το γέλιο σου να σμίξει με τη γνώση μου. Να γίνουμε ένα πυροτέχνημα, για μια στιγμή οι δυο μας, και να χαθώ στον ουρανό.»

Και θα φύγει ο γεράκος μια για πάντα – μα η σπίθα των ματιών του θα φωτίζει στα μάτια του νεογέννητου. Και εμείς θα πιούμε κρασί στο όνομα του νεογέννητου και στην ανάμνηση του γεράκου – γιατί αν ο μικρός μας χαρίζει κέφι και χορό, ο γεράκος μας παραδίδει πολύτιμα μαθήματα.

Όσο αφορά τον υπογράφοντα; Με χαρά ανακοινώνω πως σύντομα ο νέος χρόνος θα με βρει σ’ ένα ολοκαίνουργιο Λαγούμι – ναι, αγαπητοί μου, είναι γεγονός. Και ο ρόλος αυτής εδώ της διαδικτυακής φωλιάς στην εύρεση του Λαγουμιού υπήρξε καταλυτικός, όπως και ο ρόλος των φίλων και θαμώνων της – ο δικός σας ρόλος! Και αυτό είναι εκείνο που επιλέγω να κρατήσω, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, από την χρονιά που φεύγει: το 2019 ήταν για μένα η χρονιά που το Κουνέλι βγήκε απ’ το Λαγούμι του και άνοιξε τις πόρτες του στον κόσμο. Και ο κόσμος – εσείς όλοι – έδωσε και με το παραπάνω το παρόν!

Οι τελευταίοι δύο μήνες υπήρξαν επίμοχθοι και απαιτητικοί για μένα. Αναζητήσεις, έντονο άγχος και καθημερινή τριβή με μια μερίδα κόσμου που θα προτιμούσα να αποφεύγω. Κάποιες στιγμές, αισθανόμουν πως ήθελα ν’ αποτραβηχτώ σε μια τρύπα και να παραμείνω εκεί μέσα. Όχι άλλες καταναγκαστικές επαφές, όχι άλλη τριβή με τους ανθρώπους!

Ξέρω καλά πως θα επανέλθουν αυτές οι στιγμές – είναι ανθρώπινο. Μα εδώ κι εκεί τρύπωναν, σαν ηλιαχτίδες από κλειστά παντζούρια, κάποιες άλλες καταστάσεις που έμοιαζαν να κλείνουν το μάτι με νόημα στην κυνική πραγματικότητα. Θ’ αφηγηθώ ένα πρόσφατο περιστατικό, δύο εβδομάδων πριν: είχα δέσει το ποδήλατό μου στα κάγκελα έξω από ένα σπίτι και ετοιμαζόμουν να το πάρω. Βγαίνει τότε από το ισόγειο του σπιτιού μια γυναίκα, άγνωστη, και με ρωτάει: «δικό σας είναι αυτό το ποδήλατο;». Ωχ, σκέφτομαι. Ποιος ξέρει τι θα μου πει τώρα τούτη. Μ’ έχει τόσο κουράσει η συμπεριφορά των ανθρώπων στο κέντρο και η αγένεια που εισπράττω στα μέσα συγκοινωνίας, απλά και μόνο διότι είμαι ποδηλάτης και «πιάνω χώρο». Και πέραν αυτού οι τελευταίες εβδομάδες υπήρξαν ζόρικες για μένα και οι επαφές με την πλειοψηφία του κόσμου δεν διευκόλυναν τα πράγματα. «Ναι, δικό μου», της απαντώ σοβαρά, έτοιμος για καυγά.

«Μπορείτε αν θέλετε να το βάζετε από τη μέσα πλευρά του σπιτιού, για να νιώθετε μεγαλύτερη ασφάλεια. Δεν με ενοχλεί».

Για μια στιγμή τα έχασα. Με εξέπληξε. Τα μάτια της ήταν ευγενικά και η προσφορά της ανιδιοτελής. «Όχι, δεν υπάρχει πρόβλημα εκ μέρους μου», της κάνω. «Σας ευχαριστώ πολύ», είπα και της έσκασα ένα ειλικρινές χαμόγελο.

Και σκεφτόμουν μετά: «υπάρχουν ακόμα αυτοί οι άνθρωποι, λοιπόν! Που θα προσφέρουν μια βοήθεια από το πουθενά, που θα σου μιλήσουν με ευγένεια, που θα σε κοιτάξουν με μάτια καθαρά!»

Μέσα στην ταλαιπωρία, το άγχος, τον κυνισμό, την αδιαφορία και την καθημερινή τριβή των ημερών έτεινα να το ξεχάσω. Ευχαριστώ που μου το υπενθυμίσατε.

Κι αυτά ενώ ο γέρο-Χρόνος περιμένει υπομονετικά να πάρει το τελευταίο τρένο της γραμμής, κι ενώ ο μπέμπης-Χρόνος τινάσσει παιχνιδιάρικα τα στρουμπουλά του πόδια, πανέτοιμος να κάνει τις δικές του διαδρομές και να μετατρέψει το τρενάκι σε ξέφρενο ρόλερ κόστερ.

Νέα χρονιά, λοιπόν, και σύντομα, νέο Λαγούμι! Όπως καταλαβαίνετε, αγαπητοί, αυτό δεν μπορεί παρά να σημαίνει ένα πράγμα: το Φονικό Κουνέλι βρίσκεται ξανά εδώ και θα είναι σύντομα έτοιμο να υψώσει το πειρατικό πανί του και να μπαρκάρει, για άλλη μια φορά, στις γνωστές και αγαπημένες μας θάλασσες! Μην έχετε καμία αμφιβολία: το 2020 είναι όλο δικό μας!

Καλή Χρονιά σε όλους!

Υστερόγραφο: Μοιράστηκα το παρόν κείμενο, όπως και το αμέσως προηγούμενο (οι “Αναζητήσεις”), αποκλειστικά στη Σελίδα του Facebook, ενώ το παρόν νέο Ιστολόγιο διατηρούσε ακόμα κλειστές τις πόρτες του στον κόσμο. Μα θεώρησα αναγκαίο να αντιγράψω τις συγκεκριμένες αναρτήσεις και εδώ. Η πρόσφατη αναζήτηση σπιτιού υπήρξε μια πελώρια προσωπική εμπειρία και η κατάληξή της οφείλει να βρίσκεται στη νέα μου διαδικτυακή φωλιά. Από τον Γενάρη η νέα αυτή διαδικτυακή φωλιά θα ανοίξει και επίσημα τις όμορφες δρύινες πόρτες της!