Χοσέ Εσπρονσέδα Δελγάδο. Το Τραγούδι του Πειρατή

«Πάνω απ’ τα κύματα λες και πετά,
βοριάς στην πλώρη και σ’ όλη τη ράντα
ένα καράβι που στην κάθε του μπάντα
δέκα μπούκες κανόνια κυττούν στ’ ανοιχτά.

Μπουκανιέρων σκαρί
με τ’ όνομα “Ο Τρόμος”
που κάνει να τρέμουν
χιλιάδες εχτροί.

Ψηλά απ’ τα νερά τ’ αδέρφι φεγγάρι
στα ξάρτια του ανάμεσα ανέμοι σφυρούν,
τα πλατιά κύματα της θάλασσας στρώνουν
ασημιές και γαλάζιες πλάκες παντού.

Σβαρνώντας τη γέφυρα ο καπετάνιος
τραγουδάει με μπρίο, καμαρωτός:
Δεξιά του η Ασία, μπρος του η Ευρώπη
το Βυζάντιο νάτο με τ’ αμέτρητο βιός.

“Πέτα καράβι μου, πέτα μη τρέμεις,
δεν υπάρχουν για σένα επικίντυνοι εχτροί,
αψηφάς το σιφούνι, αψηφάς τη μπουνάτσα
απ’ τη ρότα σου ποιος να σε βγάλει μπορεί.

Μπρατσέρα μου
φορές είκοσι γέμισες κούρσος
σε πείσμα του Εγγλέζου
με κυνηγητό.
Τη χέρα μου
σύ μου την άπλωσες κιόλας
σε τόπους, σε χώρες,
δουλειές εκατό.

Το καράβι μου είναι ο θησαυρός μου
και Θεός μου είναι η Λευτεριά
στιβαρό χέρι κι άνεμος νόμος μου είναι
τη Θάλασσα έχω πατρίδα μου πια.

Ας τρέχουνε πόλεμο να ξαπολύσουν
βασιλιάδες τρελλοί
για ν’ αρπάξουν λίγα χωράφια.
Όσα βλέπω εγώ είν’ όλα δικά μου,
μόνο ο Θεός είναι δώ που προστάζει
και μέ, και τη θάλασσα, όταν μανιάζει.

Την κάθε ακτή
την κάθε σημαία
οικόσημα, πύργους
να τρέμουν τα κάνει
ένα μου βλέμμα.
Δεν είναι κανένας
που νά ‘χει το θάρρος
να τα βάλει μαζί μου.
Μήτε ο χάρος!

Το καράβι μου είναι ο θησαυρός μου
και Θεός μου είναι η Λευτεριά
στιβαρό χέρι κι άνεμος νόμος μου είναι
τη θάλασσα έχω πατρίδα μου πια.

Αρκεί μια κραυγή μου “Όρτσα μπρατσέρα
το νου σας, oλέ,
βίρα, σύντροφοι, με δύναμη όλοι!”
και τρέχει και φεύγει για να κρυφτεί.
Των κυμάτων στα πέλαγα είμ’ ο αφέντης
τρέμουν μπροστά μου της γης οι τρανοί!

Όσα φέρνει ένα ρεζάλτο
είν’ του τσούρμου
κ’ οι συντρόφοι τα μοιράζουν
— έξω εγώ —
μα μια όμορφη κοπέλα
δε μοιράζεται
τί πέφτει
μοναχά στον αρχηγό!

Το καράβι μου είναι ο θησαυρός μου
και Θεός μου είναι η Λευτεριά
στιβαρό χέρι κι άνεμος νόμος μου είναι
τη θάλασσα έχω πατρίδα μου πια.

Σε θάνατο κι αν με δικάσουν
δε μου καίγεται καρφί,
εγώ στο ριζικό πιστεύω
κι ό, τι γράφει στο χαρτί!

Όποιος κόντρα μου πηγαίνει
ας προσέξει
μη τον δούμε κρεμασμένο
στο πλωρίσιο το κατάρτι
με σκοινί ξύγκι αλειμένο.

Κι αν με πιάσουν;
Η ζωή μου πια για μένα
πήρε τέλος
σαν απ’ το λαιμό
αποτίναξα του σκλάβου
σα γενναίος το ζυγό.

Το καράβι μου είναι ο θησαυρός μου
και Θεός μου είναι η Λευτεριά
στιβαρό χέρι κι άνεμος νόμος μου είναι
τη θάλασσα έχω πατρίδα μου πια.

Κ’ είναι μένα η μουσική μου
του βοριά τα ουρλιαχτά
η αλυσίδα που με κρότο
στο κατάστρωμα χτυπά,
το πλαφ πλαφ της θάλασσάς μου
μες στο σκοτεινό νερό
και των κανονιών μου ακόμα
το βαρύ το μουγγρητό.

Αν η μάνητα τ’ ανέμου
οι βροντές, οι κεραυνοί
κάνουν το σκαρί να τρίζει,
εγώ ήσυχος κοιμάμαι
δεν ακούω σαματά,
κ’ η φουρτούνα του πελάγου
σαν μια κούνια με κρατά.

Το καράβι μου είναι ο θησαυρός μου
και Θεός μου είναι η Λευτεριά
στιβαρό χέρι κι άνεμος νόμος μου είναι
τη θάλασσα έχω πατρίδα μου πια.»

****************

Ήταν το “Τραγούδι του Πειρατή” του ισπανού ρομαντικού ποιητή Χοσέ Εσπρονσέδα Δελγάδο [José de Espronceda y Delgado, 1808-42]. Η μετάφραση του ποιήματος είναι της Ρίτας Μπούμη Παπά. Εμπρός, λοιπόν, για νέες θάλασσες και νέες κατακτήσεις, αδέρφια.

The Capture of the Pirate Blackbeard 1718, painting by Jean Leon Gerome Ferris