The Lady of Shalott

Enter the rabbit's lair...

John Williams Waterhouse - The Lady of Shalott

Ο Alfred Lord Tennyson ήταν ένας από τους σημαντικότερους βρετανούς ποιητές του 19ου αιώνα. Εν έτει 1833 έγραψε ένα ποίημα, αντλώντας έμπνευση από τους μύθους του βασιλιά Αρθούρου, με θέμα του μια μοναχική γυναίκα που κατοικούσε σ’ έναν πύργο. Το όνομα της γυναίκας ήταν “Elaine of Astolat”, ή «Ελέιν η Λευκή». Ο Tennyson ονόμασε το ποίημα “The Lady of Shalott”.

Ενάμιση αιώνα μετά, εν έτει 1991, η Loreena McKennitt θα μας έδινε μία μοναδική μελοποιημένη διασκευή του ποιήματος – το “The Lady of Shalott” παραμένει ένα από τα ωραιότερα τραγούδια που έγραψε ποτέ. Συν τοις άλλοις, είναι το μεγαλύτερο σε διάρκεια (11.34 λεπτά) από όλα τα τραγούδια της και αποτέλεσε μία από τις χαρακτηριστικότερες στιγμές του άλμπουμ “The Visit” – του δίσκου που την καταξίωσε.

Loreena McKennitt

Συνοπτικά, το ποίημα αναφέρεται σε μια όμορφη γυναίκα που ζει μόνη σ’ έναν πύργο, καταμεσής ενός νησιού – το όνομα του νησιού είναι Σαλότ. Κανείς ποτέ από τις γύρω πολιτείες δεν έχει δει τη γυναίκα. Μόνο ο Χάρος, λένε, ενώ γυρίζει εκεί κοντά, την ακούει ορισμένες φορές να τραγουδά και ψιθυρίζει: «Είναι η Ωραία του Σαλότ».

Έξω απ’ το νησί δεσπόζει το αχτινοβόλο Κάμελοτ. Μα η γυναίκα έχει ακούσει πως, αν στρέψει το βλέμμα έξω απ’ το παράθυρο της και κοιτάξει προς το Κάμελοτ, μια κατάρα θα ξαπολυθεί επάνω της. Γι’ αυτό λοιπόν αναγκάζεται να έχει μόνιμα τη πλάτη της στραμμένη απ’ τα παράθυρα, αποφεύγοντας κάθε επαφή με τον έξω κόσμο, υφαίνοντας και τραγουδώντας.

Απέναντι της δεσπόζει ένας πελώριος καθρέπτης. Μέσω του καθρέπτη η γυναίκα μπορεί και κλέβει ματιές του έξω κόσμου… Παρατηρεί χωρικούς που γυροφέρνουν, ιερείς, ιππότες πάνω στ’ άλογα τους… μα όλα συνιστούν σκιές του αληθινού κόσμου, ένα υποκατάστατο, όχι η πραγματικότητα. Και η γυναίκα συνεχίζει να υφαίνει και η ζωή κυλά.

John William Waterhouse - I am half sick of shadows, said the lady of shalott

John William Waterhouse – I am half sick of shadows, said the lady of shalott

Κάποια μέρα όμως περνά έξω από τον πύργο ο Λάνσελοτ, ο τρανότερος των ιπποτών, ιππεύοντας το άλογο του, η πανοπλία του λαμποκοπώντας στον ήλιο. Ενώ ο ιππότης αρχίζει ένα τραγούδι, η λαίδη, για πρώτη φορά, παρασύρεται και κοιτάζει έξω απ’ το παράθυρο, ελπίζοντας να δει τον ιππότη όπως είναι στην πραγματικότητα. Μία ματιά μόνο, μια σπιθαμή αλήθειας. Τότε ο καθρέπτης μεμιάς ραγίζει. Το υφαντό πέφτει απ’ το παράθυρο. Η κατάρα έχει ξαπολυθεί επάνω της.

Έξω ξεσπάει μια δυνατή μπόρα και η λαίδη αποφασίζει να βγει από τον πύργο. Πλέον δε τη νοιάζει τίποτα – γνωρίζει πως είναι πια αργά. Βρίσκει μια βάρκα, γράφει με λευκά γράμματα πάνω της “The Lady of Shalott”, μπαίνει μέσα και αφήνει να την πάρει το ποτάμι. Η κατεύθυνση του ποταμού δεν ήταν άλλη από το Κάμελοτ – η μαγική Πολιτεία, το όνειρο των ανθρώπων όλου του κόσμου. Η γυναίκα ήξερε πως ήταν πια καταραμένη, μα πλέον δε φοβόταν. Έβλεπε τον κόσμο επιτέλους, ένιωθε τη βροχή να πέφτει πάνω της, άκουγε το θρόισμα των φύλλων. Άρχισε να τραγουδά, ενώ η βάρκα συνέχιζε τη πορεία της.

Μα ποτέ δεν έφτασε στο Κάμελοτ. Πέθανε τραγουδώντας, ενώ την παρέσερνε ο ποταμός.

Τελικά, κάποια στιγμή, η βάρκα έφτασε στο Κάμελοτ. Ο κόσμος μαζεύτηκε για να τη δει, τη νεκρή γυναίκα που διέσχισε τον ποταμό, μα φοβόταν να πλησιάσει. Άρχισαν να κάνουν τον σταυρό τους. Μόνο ο Λάνσελοτ, που ήταν εκεί κοντά, παραμέρισε το πλήθος και πλησίασε, αποφασισμένος, προς το σώμα της γυναίκας.

Έσκυψε κοντά της, δεήθηκε στον Θεό, την κοίταξε και είπε: «Έχει τόσο όμορφο πρόσωπο».

“On either side of the river lie
Long fields of barley and of rye,
That clothe the world and meet the sky;
And thro’ the field the road run by
To many-towered Camelot;
And up and down the people go,
Gazing where the lilies blow
Round an island there below,
The island of Shalott.

Willows whiten, aspens quiver,
Little breezes dusk and shiver
Thro’ the wave that runs for ever
By the island in the river
Flowing down to Camelot.
Four grey walls, and four grey towers,
Overlook a space of flowers,
And the silent isle imbowers
The Lady of Shalott.

Only reapers, reaping early,
In among the bearded barley
Hear a song that echoes cheerly
From the river winding clearly
Down to tower’d Camelot;
And by the moon the reaper weary,
Piling sheaves in uplands airy,
Listening, whispers “’tis the fairy
The Lady of Shalott.”

There she weaves by night and day
A magic web with colours gay,
She has heard a whisper say,
A curse is on her if she stay
To look down to Camelot.
She knows not what the curse may be,
And so she weaveth steadily,
And little other care hath she,
The Lady of Shalott.

And moving through a mirror clear
That hangs before her all the year,
Shadows of the world appear.
There she sees the highway near
Winding down to Camelot;
And sometimes thro’ the mirror blue
The Knights come riding two and two.
She hath no loyal Knight and true,
The Lady Of Shalott.

But in her web she still delights
To weave the mirror’s magic sights,
For often thro’ the silent nights
A funeral, with plumes and lights
And music, went to Camelot;
Or when the Moon was overhead,
Came two young lovers lately wed.
“I am half sick of shadows,” said
The Lady Of Shalott.

A bow-shot from her bower-eaves,
He rode between the barley sheaves,
The sun came dazzling thro’ the leaves,
And flamed upon the brazen greaves
Of bold Sir Lancelot.
A red-cross knight for ever kneel’d
To a lady in his shield,
That sparkled on the yellow field,
Beside remote Shalott.

His broad clear brow in sunlight glow’d;
On burnish’d hooves his war-horse trode;
From underneath his helmet flow’d
His coal-black curls as on he rode,
As he rode back to Camelot.
From the bank and from the river
He flashed into the crystal mirror,
“Tirra Lirra,” by the river
Sang Sir Lancelot.

She left the web, she left the loom,
She made three paces taro’ the room,
She saw the water-lily bloom,
She saw the helmet and the plume,
She looked down to Camelot.
Out flew the web and floated wide;
The mirror cracked from side to side;
“The curse is come upon me,” cried
The Lady of Shalott.

In the stormy east-wind straining,
The pale yellow woods were waning,
The broad stream in his banks complaining.
Heavily the low sky raining
Over towered Camelot;
Down she came and found a boat
Beneath a willow left afloat,
And round about the prow she wrote
The Lady of Shalott

And down the river’s dim expanse
Like some bold seer in a trance,
Seeing all his own mischance –
With a glassy countenance
Did she look to Camelot.
And at the closing of the day
She loosed the chain and down she lay;
The broad stream bore her far away,
The Lady of Shalott.

Heard a carol, mournful, holy,
Chanted loudly, chanted lowly,
Till her blood was frozen slowly,
And her eyes were darkened wholly,
Turn’d to towered Camelot.
For ere she reach’d upon the tide
The first house by the water-side,
Singing in her song she died,
The Lady of Shalott.

Under tower and balcony,
By garden-wall and gallery,
A gleaming shape she floated by,
Dead-pale between the houses high,
Silent into Camelot.
Out upon the wharfs they came,
Knight and Burgher, Lord and Dame,
And round the prow they read her name,
The Lady of Shalott.

Who is this? And what is here?
And in the lighted palace near
Died the sound of royal cheer;
And they crossed themselves for fear,
All the Knights at Camelot;
But Lancelot mused a little space
He said, “She has a lovely face;
God in his mercy lend her grace,

The Lady of Shalott.”

Tags: , , , , , , ,

9 Responses

  1. Lysippe says:

    Καταπληκτική η σκέψη/πρωτοβουλία σου να το κάνεις ανάρτηση, να το υπενθυμίσεις, ή ακόμα και να το κάνεις γνωστό σε κάποιους άλλους. Απ' τις πιο μαγικές "συνεργασίες", φρονώ.

    *με ξάφνιασες μπορώ να πω, γιατί τις τελευταίες μέρες τριγυρίζει στο μυαλό μου.
    Φοβερό timing.

    Keep going, Kounelos. *thumbs up*

  2. Υπέροχη ανάρτηση Κούνελε !! Καλό βράδυ !! 🙂

  3. Giannis Pit says:

    Συμφωνώ και εγώ….! καταπληκτική ανάρτηση, λυρισμός που ξεχειλίζει……θέμα βγαλμένο από παλιούς και γεμάτους θρύλους και ένα τραγούδι με μια καλλιτέχνιδα που πραγματικά συγκλονίζει. Σε ευχαριστούμε φίλε. Καλό βράδυ

  4. Λυσίππη, Μυρσίνη και Γιάννη, ευχαριστώ πολύ παιδιά για τα καλά σας λόγια! Συν τοις άλλοις χαίρομαι που γνωρίζετε τον θρύλο και εκτιμάτε μια καλλιτέχνιδα σαν τη Loreena. Σας στέλνω τους χαιρετισμούς μου!!

  5. Βασω says:

    ντροπη μου αλλα δεν ηξερα το συγκεκριμενο θρυλο 🙁
    πολυ ωραιο τραγουδι! η φωνη της McKennitt μου αρεσει παρα πολυ αλλα δεν εχω ψαχουλεψει τη μουσικη της οσο θα επρεπε.

    πολυ ομορφη αναρτηση κουνελε,μας ταξιδεψες παλι! θελουμε κι αλλα τετοια μινι-αφιρωματα!!

  6. Οικογενειακώς αγαπάμε πολύ τη Λορίνα. Δεν ήξερα αυτή την ιστορία. Είναι τόσο όμορφη!
    Να είσαι καλά που μας τη γνώρισες, τη Λαίδη του Σαλότ.

  7. Κοσμάς Ηλιάδης says:

    Υπέροχη ανάρτηση. Αν γινόταν να έχουμε το ποίημα και στα ελληνικά;

    • Ευχαριστώ, φίλε μου! Δεν γνωρίζω αν έχει μεταφραστεί το ποίημα στα ελληνικά. Μα αν κάποιος δει αυτό το σχόλιο και ξέρει, θα χαρώ να μας ενημερώσει!

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *