Συναντώ έναν άνθρωπο σημαίνει κατορθώνω να μιλήσω στη γλώσσα του. Και όπως ξέρουμε, υπάρχουν τόσες γλώσσες όσοι και άνθρωποι. Ο μύθος του Πύργου της Βαβέλ είναι πάντα επίκαιρος.
Συναντώ έναν άνθρωπο σημαίνει πως γίνομαι αυτιά και όχι μόνο στόμα. Πόσες φορές δεν βαπτίστηκε διάλογος η εναλλαγή μονολόγων; Ίσα κάτι να σπάει τη σιωπή. Μα αν χρειάζεται διαρκώς να σπας τον πάγο, σκέφτηκες, άραγε, να μετακόμιζες σε θερμότερα κλίματα; Εκεί που δεν υπάρχουν πάγοι;
Συναντώ έναν άνθρωπο σημαίνει δεν φορτώνω τα προβλήματά μου πάνω του. Δεν είναι όλοι γαϊδούρια ή άγιοι να κουβαλάνε βάρη ή σταυρούς. Συνάντηση δεν σημαίνει αμοιβαία ανταλλαγή βαρών – μα το αντίθετο. Σημαίνει πέταγμα, σημαίνει ανταλλαγή φτερών.
Συναντώ έναν άνθρωπο σημαίνει ανακαλύπτω αυτό που είναι. Και αυτό που είναι κάποιος δεν είναι εκείνο που θα θέλαμε να είναι, ή εκείνο που θα έπρεπε να είναι, ή εκείνο που είναι όλοι οι υπόλοιποι. Συνιστά κάτι δικό του, ολόδικό του – μόνο που πολύς κόσμος δεν το ξέρει. Και έτσι ποτέ δεν είναι ο εαυτός τους – δεν είναι παρά σκιές των γύρω τους. Ένας καθρέπτης. Μα να είσαι ο εαυτός σου δεν είναι καθόλου δεδομένο. «Γίνε αυτός που είσαι», έλεγε ο Νίτσε.
Συναντώ έναν άνθρωπο σημαίνει πως βλέπω στη δύση, αν εκείνος βλέπει δύση, και στην ανατολή, αν εκείνος βλέπει ανατολή. Σημαίνει πως Δώδεκα στο ρολόι μου σημαίνει μεσημέρι και στο δικό του πάλι μεσημέρι – όχι μεσάνυχτα.
Συναντώ έναν άνθρωπο σημαίνει δεν προσπαθώ να τον διορθώσω, εκτός αν το ζητήσει. Χώρες είμαστε οι άνθρωποι σε αναζήτηση εξερευνητών. Μα αν κάποιος επιδιώξει να διορθώσει μια χώρα – τότε αρχίζει η κατάκτηση και η λεηλασία.
Συναντώ έναν άνθρωπο σημαίνει πως καταλαβαίνω γιατί τον συγκινεί ένα τραγούδι – ή γιατί του αρέσει ένα βιβλίο – ή γιατί αγαπάει το παγωτό φράουλα περισσότερο από τη σοκολάτα. Καταλαβαίνω – ακόμα και αν δεν ταυτίζομαι μαζί του.
Συναντώ έναν άνθρωπο σημαίνει αναγνωρίζω πως δεν είναι μόνο μυαλό ή πνεύμα – μα και σώμα. Και μιλώ στη γλώσσα του σώματος μαζί του το ίδιο αποτελεσματικά. Γιατί συχνά οι ωραιότερες συναντήσεις δεν εμπεριέχουν λόγια.
Συναντώ έναν άνθρωπο σημαίνει πως βαδίζω μαζί του σε κοινό δρόμο. Ακόμα και αν γνωρίζω, στο βάθος, πως οι δρόμοι μας ίσως κάποτε χωρίσουν.
Μα δεν έχει σημασία – αρκεί να συναντηθούν κάποια στιγμή. Να γίνουν δύο πόδια σ’ ένα σώμα. Και να περπατήσουνε παρέα.
Αλλιώς, φίλε μου… ίσως είναι καλύτερα να περπατάς μονάχος.
6 Responses
Με καλύπτει απόλυτα το κείμενό σου.
Αυτή η συνάντηση ανάμεσα στους ανθρώπους είναι το ζητούμενο, ίσως και μιας ζωής. Από την φύση του το πιο δύσκολο, αλλά και η πεμπτουσία όταν συμβεί.
"Δυο πόδια σ' ένα σώμα"! Αξίζει να περπατήσουν παρέα ακόμα κι αν χωρίσουν λίγο παρακάτω.
"'Ο.τι υπήρξε μια φορά, δεν γίνεται να πάψει να έχει υπάρξει"!
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ομορφιά από την εξερεύνηση της χώρας του άλλου, αρκεί να το επιθυμεί κι εκείνος.
Κάποιες φορές είναι αναγκαίο να αφήνει κανείς τα προβλήματα και τις ανησυχίες του στον άλλο, εφόσον εκείνος το έχει επιτρέψει και ξέρει ν' ακούει. Δεν χρειάζονται εξηγήσεις για μια τέτοια στάση. Είναι απόλυτα ανθρώπινο, κι αν δεν το θέλει, δεν το κάνει. Παύει να είναι διαθέσιμος σε αυτούς που είναι απόλυτα εγωκεντρικοί και αδιάφοροι, όπου το μόνο που θέλουν είναι να βρουν ένα δοχείο, για να φτύσουν μέσα του και να το αφήσουν σε κάποιο πεζοδρόμιο, όπως γίνεται με τα κουτάκια των αναψυκτικών, τα ποτήρια του καφέ. Πετώντας τα στα σκουπίδια δείχνει ενδιαφέρον γι' αυτά.
Οι παραπάνω σκέψεις σου ήταν πάντα και δικές μου.
Χρειάστηκε να περπατήσω και μόνη, όταν η συνάντηση έλειψε. Όταν όμως συνέβη, είτε ήταν για λίγο είτε ήταν για πολύ, δεν την άφησα. Για όσες το έκανα, επειδή μου έλειπε η γνώση και η εμπειρία, το μετάνιωσα.
Είναι λοιπόν η συχνότητα της "συνάντησης" σχετική με τις εμπειρίες/γνώσεις μας; Ή δεν έχει σχέση; Νά ένα ακόμα θέμα προς σκέψη…
Την καλησπέρα μου!
Η γνώμη σου περί συνάντησης, για μένα είναι σωστή. (Σημαίνει πέταγμα, σημαίνει ανταλλαγή φτερών.) Με προϋπόθεση τον αληθινό εαυτό, αν και πιστεύω ότι δεν είναι ότι πιο εύκολο να είναι κανείς ο εαυτός του… Ή να το θέσω πιο καλά, ο άνθρωπος με τον οποίο συναντιέσαι, όταν σου βγάζει τον εαυτό σου, τότε επιτυγχάνεται όλο αυτό που περιγράφεις. Και τότε δεν χρειάζεται να σπάσεις τον πάγο επειδή δεν υπάρχει αμηχανία. Ίσως μόνο όταν κάποιος δεν μπορεί να αφεθεί ελεύθερος -δεν εννοώ λόγω υποκρισίας. Πάντως ακούω όλους να ισχυρίζονται τόσο εύκολα ότι είναι ο εαυτός τους αλλά αμφιβάλλω. (Μα να είσαι ο εαυτός σου δεν είναι καθόλου δεδομένο. «Γίνε αυτός που είσαι). Εύχομαι καλό βράδυ :))
Ασφαλώς και δεν είναι καθόλου δεδομένο. Και φυσικά καταλαβαίνεις πως δεν αναφέρομαι σε μια "κυριολεκτική" συνάντηση της μιας φοράς – αλλά στην επαφή, γενικότερα, ανάμεσα στους ανθρώπους. Και κατά πόσο "φτάνεις" σε ένα σημείο μέσα από αυτή την επαφή ("συναντάς τον άλλον") ή όχι. Γι' αυτό και από τη στιγμή που "συναντιέσαι" (όπως το εννοώ εγώ, όχι με την κυριολεκτική του έννοια), τότε αυτόματα σημαίνει πως βρίσκεις τον αληθινό εαυτό του άλλου – κι εκείνος τον δικό σου. Πράγμα καθόλου δεδομένο, ας επαναλάβω…
Χαιρετώ 🙂
Ναι έχω καταλάβει ότι το εννοείς μεταφορικά. Στο σχόλιο μου, και εγώ στην ουσιώδη επικοινωνία και επαφή ("συνάντηση") αναφέρθηκα. Όμως αφού το ανέφερες, νομίζω ότι κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με την συνάντηση στην κυριολεκτική της σημασία. Δηλαδή από μία ή κάποιες τελοςπαντων συναντήσεις καταλαβαίνεις στο περίπου αν "συμβαδίζεις" με τον άλλο.(αν και προσωπικά συνήθως δεν τα πάω καλά στις πρώτες συναντήσεις χαχα.) Και η γνωστή ειρωνεία, όπου δεν είσαι ο εαυτός σου, η συνάντηση(να είσαι) χωρις "συνάντηση" καθώς και το αντίστροφο, "συνάντηση " χωρίς συνάντηση (να είσαι μαζί του). Τα μπλεξα λιγο ε;! Σε χαιρετώ κι εγώ !
Χαχα! Αυτό δεν είναι συνάντηση, είναι χάσιμο! Αστειεύομαι. Ναι, ασφαλώς και στις κυριολεκτικές συναντήσεις ισχύουν όλα αυτά, σε γενικές γραμμές. Cheers!