Βρισκόμουν σε μια
πελώρια, αχνοφωτισμένη αίθουσα με θεατρικές θέσεις. Οι θέσεις έφταναν ως πέρα
και στο βάθος, θαμμένη στο μισόφως, διέκρινες τη σκηνή. Η παράσταση φαίνεται
πως είχε αρχίσει, πρόσεξα μάλιστα κάποιους ηθοποιούς πάνω στην εξέδρα. Πράγμα
παράξενο όμως, δεν φαίνονταν να μιλούν ή να παίζουν κάποιο ρόλο – απλά στέκονταν
όρθιοι και κοιτούσαν βαριεστημένα το κοινό. Θα είναι μέρος του ρόλου τους,
σκέφτηκα, ενώ έψαχνα μια θέση να κάτσω.
πελώρια, αχνοφωτισμένη αίθουσα με θεατρικές θέσεις. Οι θέσεις έφταναν ως πέρα
και στο βάθος, θαμμένη στο μισόφως, διέκρινες τη σκηνή. Η παράσταση φαίνεται
πως είχε αρχίσει, πρόσεξα μάλιστα κάποιους ηθοποιούς πάνω στην εξέδρα. Πράγμα
παράξενο όμως, δεν φαίνονταν να μιλούν ή να παίζουν κάποιο ρόλο – απλά στέκονταν
όρθιοι και κοιτούσαν βαριεστημένα το κοινό. Θα είναι μέρος του ρόλου τους,
σκέφτηκα, ενώ έψαχνα μια θέση να κάτσω.
Αρκετές θέσεις ήταν
άδειες – υπό κανονικές συνθήκες θα έβγαζα το συμπέρασμα πως ήταν λιγοστοί οι
θεατές, μα επρόκειτο για τόσο πελώρια αίθουσα που θα ήταν μάλλον αδύνατο να
γέμιζε ούτως ή άλλως. Ήταν πολλές οι θέσεις – όχι λιγοστοί οι θεατές.
Περισσότερο με παραξένεψε όχι η ποσότητα, μα η εμφάνιση των θεατών: οι
περισσότεροι ήταν ντυμένοι με τις πιτζάμες και τα ρούχα του ύπνου τους. Κάποιοι
μάλιστα είχαν απλώσει ως πέρα τα πόδια και κοιμόντουσαν, άλλοι πάλι
παρακολουθούσαν την παράσταση με τα βλέφαρά τους βαριά από τη νύστα. Ένας
βούρτσιζε τα δόντια του. Δυο παιδιά είχαν αποκοιμηθεί γερμένα στη μαμά τους. Ένας
γέρος ροχάλιζε. Κανείς όμως δεν έδειχνε πως θέλει να φύγει.
άδειες – υπό κανονικές συνθήκες θα έβγαζα το συμπέρασμα πως ήταν λιγοστοί οι
θεατές, μα επρόκειτο για τόσο πελώρια αίθουσα που θα ήταν μάλλον αδύνατο να
γέμιζε ούτως ή άλλως. Ήταν πολλές οι θέσεις – όχι λιγοστοί οι θεατές.
Περισσότερο με παραξένεψε όχι η ποσότητα, μα η εμφάνιση των θεατών: οι
περισσότεροι ήταν ντυμένοι με τις πιτζάμες και τα ρούχα του ύπνου τους. Κάποιοι
μάλιστα είχαν απλώσει ως πέρα τα πόδια και κοιμόντουσαν, άλλοι πάλι
παρακολουθούσαν την παράσταση με τα βλέφαρά τους βαριά από τη νύστα. Ένας
βούρτσιζε τα δόντια του. Δυο παιδιά είχαν αποκοιμηθεί γερμένα στη μαμά τους. Ένας
γέρος ροχάλιζε. Κανείς όμως δεν έδειχνε πως θέλει να φύγει.
Πού και πού κάποιοι
απ’ τους ηθοποιούς φαίνεται πως έλεγαν κάτι – μα δεν μπορούσα να ακούσω, έπρεπε
να μιλήσουν δυνατότερα. Σκόρπιοι θεατές μέσα στο πλήθος παρακολουθούσαν με
ενδιαφέρον, ένας μάλιστα σημείωνε κάτι σ’ ένα μπλοκάκι που κρατούσε. Φορούσε πιτζάμα
με ρίγες και καφέ παντόφλες. Ένας αρωματικός καφές άχνιζε δίπλα του – τον είδα
και θέλησα να βουτήξω μέσα του ένα μπισκότο που βρέθηκε στην τσέπη μου, μα
σκέφτηκα πως ίσως προσβληθεί κι έτσι δεν έκανα τίποτα. Έφαγα το μπισκότο, το
κρατς κρατς έκανε θόρυβο και φοβήθηκα πως οι θεατές ίσως ενοχληθούν – μα οι περισσότεροι
κοιμόντουσαν. Διακριτικά άνοιξα δρόμο μέσα από ένα διάδρομο (προσέχοντας μη
σκοντάψω στα απλωμένα πόδια τους) και βυθίστηκα σε μια αναπαυτική θέση.
απ’ τους ηθοποιούς φαίνεται πως έλεγαν κάτι – μα δεν μπορούσα να ακούσω, έπρεπε
να μιλήσουν δυνατότερα. Σκόρπιοι θεατές μέσα στο πλήθος παρακολουθούσαν με
ενδιαφέρον, ένας μάλιστα σημείωνε κάτι σ’ ένα μπλοκάκι που κρατούσε. Φορούσε πιτζάμα
με ρίγες και καφέ παντόφλες. Ένας αρωματικός καφές άχνιζε δίπλα του – τον είδα
και θέλησα να βουτήξω μέσα του ένα μπισκότο που βρέθηκε στην τσέπη μου, μα
σκέφτηκα πως ίσως προσβληθεί κι έτσι δεν έκανα τίποτα. Έφαγα το μπισκότο, το
κρατς κρατς έκανε θόρυβο και φοβήθηκα πως οι θεατές ίσως ενοχληθούν – μα οι περισσότεροι
κοιμόντουσαν. Διακριτικά άνοιξα δρόμο μέσα από ένα διάδρομο (προσέχοντας μη
σκοντάψω στα απλωμένα πόδια τους) και βυθίστηκα σε μια αναπαυτική θέση.
Για αρκετή ώρα
κοιτούσα μπροστά μου, στη σκηνή, τον κόσμο που ερχόταν κι έφευγε κι έδειχνε να
μιλάει πού και πού, χωρίς να καταλαβαίνω τι συμβαίνει. Ήμουν ικανοποιημένος,
δίχως να γνωρίζω το λόγο. Η θέση ήταν τόσο αναπαυτική, που ένιωσα την ανάγκη να
βγάλω τα παπούτσια μου. Η ατμόσφαιρα του χώρου σε προϊδέαζε για έναν γλυκό
ύπνο.
κοιτούσα μπροστά μου, στη σκηνή, τον κόσμο που ερχόταν κι έφευγε κι έδειχνε να
μιλάει πού και πού, χωρίς να καταλαβαίνω τι συμβαίνει. Ήμουν ικανοποιημένος,
δίχως να γνωρίζω το λόγο. Η θέση ήταν τόσο αναπαυτική, που ένιωσα την ανάγκη να
βγάλω τα παπούτσια μου. Η ατμόσφαιρα του χώρου σε προϊδέαζε για έναν γλυκό
ύπνο.
***
Κάποια στιγμή κάποιος με σκούντηξε ελαφρά. «Η
σειρά σου», μου είπε. Κινήθηκα απότομα. «Ορίστε;», έκανα ταραγμένος. «Η σειρά
σου», επανέλαβε κάποιος. Παρατήρησα τότε πως κάποιοι απ’ τους θεατές
εγκατέλειπαν τις θέσεις τους και ανέβαιναν πάνω στη σκηνή. Ήταν και αυτοί μέρος
του έργου!
σειρά σου», μου είπε. Κινήθηκα απότομα. «Ορίστε;», έκανα ταραγμένος. «Η σειρά
σου», επανέλαβε κάποιος. Παρατήρησα τότε πως κάποιοι απ’ τους θεατές
εγκατέλειπαν τις θέσεις τους και ανέβαιναν πάνω στη σκηνή. Ήταν και αυτοί μέρος
του έργου!
«Συγγνώμη, κάποιο
λάθος θα έγινε…», είπα μασουλώντας τα λόγια μου. «Εδώ ήρθα για να ΔΩ την
παράσταση, όχι να παίξω σε αυτήν!».
λάθος θα έγινε…», είπα μασουλώντας τα λόγια μου. «Εδώ ήρθα για να ΔΩ την
παράσταση, όχι να παίξω σε αυτήν!».
Κάποιοι απ’ τους θεατές
με κοίταξαν φανερά ενοχλημένοι. Ένα παιδάκι σχεδόν έβαλε τα κλάματα. Είχε
αρχίσει να με λούζει κρύος ιδρώτας. Μα πως βρέθηκα εδώ μέσα, πως; Συνειδητοποίησα
τότε πως δεν θυμόμουν γιατί είχα έρθει – και πως επιλογή να φύγω δεν υπήρχε.
με κοίταξαν φανερά ενοχλημένοι. Ένα παιδάκι σχεδόν έβαλε τα κλάματα. Είχε
αρχίσει να με λούζει κρύος ιδρώτας. Μα πως βρέθηκα εδώ μέσα, πως; Συνειδητοποίησα
τότε πως δεν θυμόμουν γιατί είχα έρθει – και πως επιλογή να φύγω δεν υπήρχε.
«Κύριοι, ακούστε
με, σας παρακαλώ», έκανα προσπαθώντας να βρω μια λύση. «Μπορώ να ορκιστώ με
κάθε βεβαιότητα πως δεν είμαι ηθοποιός και πως ήρθα εδώ με σκοπό να ψυχαγωγηθώ.
Να, ορίστε κι ένα μπισκότο στην τσέπη μου (ή ό,τι έμεινε από αυτό), δείτε το,
έτρωγα, είναι δυνατόν να έτρωγα και να ήμουν ένας απ’ τους ηθοποιούς;»
με, σας παρακαλώ», έκανα προσπαθώντας να βρω μια λύση. «Μπορώ να ορκιστώ με
κάθε βεβαιότητα πως δεν είμαι ηθοποιός και πως ήρθα εδώ με σκοπό να ψυχαγωγηθώ.
Να, ορίστε κι ένα μπισκότο στην τσέπη μου (ή ό,τι έμεινε από αυτό), δείτε το,
έτρωγα, είναι δυνατόν να έτρωγα και να ήμουν ένας απ’ τους ηθοποιούς;»
Τα βλέμματα γύρω
μου ήταν σκοτεινά. Κατάλαβα πως δεν ήταν έξυπνο το επιχείρημά μου. Αχ, πως θα
ξεφύγω από αυτό!
μου ήταν σκοτεινά. Κατάλαβα πως δεν ήταν έξυπνο το επιχείρημά μου. Αχ, πως θα
ξεφύγω από αυτό!
«Κύριοι, σας
παρακαλώ, σας ικετεύω, δεν γνωρίζω εγώ από αυτά, ίσα να έχω πάει σε άλλη μια
παράσταση σε όλη μου τη ζωή, μη με αναγκάσετε να ανέβω εκεί πάνω, κι έπειτα τί
θα πω, δεν ξέρω τα λόγια μου, απ’ το σχολείο ακόμα τα ξεχνούσα, κι όλος αυτός ο
κόσμος να κοιτάζει από κάτω, αχ, μη μου το κάνετε αυτό, υπάρχουν άνθρωποι που
είναι γεννημένοι ηθοποιοί, εγώ όμως όχι, δεν είμαστε όλοι το ίδιο και αυτή είναι
η ομορφιά του ανθρωπίνου είδους, ξέρετε, η διαφορετικότητα, όλοι διαφορετικοί,
όχι πως δεν πιστεύω στην ισότητα, πιστεύω, μη με παρεξηγήσετε, ίσοι μα
διαφορετικοί, στον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του και ανάλογα με τις
ανάγκες του, ναι αυτό το θυμάμαι, όχι, μη με κοιτάτε έτσι, θα ξεχάσω όσα γνωρίζω,
αχ σας παρακαλώ…»
παρακαλώ, σας ικετεύω, δεν γνωρίζω εγώ από αυτά, ίσα να έχω πάει σε άλλη μια
παράσταση σε όλη μου τη ζωή, μη με αναγκάσετε να ανέβω εκεί πάνω, κι έπειτα τί
θα πω, δεν ξέρω τα λόγια μου, απ’ το σχολείο ακόμα τα ξεχνούσα, κι όλος αυτός ο
κόσμος να κοιτάζει από κάτω, αχ, μη μου το κάνετε αυτό, υπάρχουν άνθρωποι που
είναι γεννημένοι ηθοποιοί, εγώ όμως όχι, δεν είμαστε όλοι το ίδιο και αυτή είναι
η ομορφιά του ανθρωπίνου είδους, ξέρετε, η διαφορετικότητα, όλοι διαφορετικοί,
όχι πως δεν πιστεύω στην ισότητα, πιστεύω, μη με παρεξηγήσετε, ίσοι μα
διαφορετικοί, στον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του και ανάλογα με τις
ανάγκες του, ναι αυτό το θυμάμαι, όχι, μη με κοιτάτε έτσι, θα ξεχάσω όσα γνωρίζω,
αχ σας παρακαλώ…»
Παρουσίαζα σίγουρα
ένα αξιοθρήνητο θέαμα, έτσι όπως έσκουζα κι έψαχνα δικαιολογίες.
ένα αξιοθρήνητο θέαμα, έτσι όπως έσκουζα κι έψαχνα δικαιολογίες.
Χωρίς να γνωρίζω
πώς, σηκώθηκα απ’ τη θέση μου κι άρχισα να πλησιάζω στη σκηνή. Τα μάτια όλων
ήταν στραμμένα πάνω μου. «Σας παρακαλώ, σας παρακαλώ…», ψέλλιζα, μα ούτε που
πίστευα τα λόγια μου πλέον. «Δε θέλω, δε θέλω, είναι ένα όνειρο, ναι, είναι ένα
κακό όνειρο», σκέφτηκα τότε. «Και η αίθουσα, και οι θεατές με τις πιτζάμες και
εγώ πάνω στη σκηνή, ναι, είναι όλα μέρος ενός ανόητου ονείρου, δεν εξηγείται
αλλιώς. Που ακούστηκε να υπάρχουν τέτοια θέατρα. Όλα αυτά είναι παράλογα. Ξύπνα,
ξύπνα, πρέπει να ξυπνήσεις», επαναλάμβανα με αγωνία.
πώς, σηκώθηκα απ’ τη θέση μου κι άρχισα να πλησιάζω στη σκηνή. Τα μάτια όλων
ήταν στραμμένα πάνω μου. «Σας παρακαλώ, σας παρακαλώ…», ψέλλιζα, μα ούτε που
πίστευα τα λόγια μου πλέον. «Δε θέλω, δε θέλω, είναι ένα όνειρο, ναι, είναι ένα
κακό όνειρο», σκέφτηκα τότε. «Και η αίθουσα, και οι θεατές με τις πιτζάμες και
εγώ πάνω στη σκηνή, ναι, είναι όλα μέρος ενός ανόητου ονείρου, δεν εξηγείται
αλλιώς. Που ακούστηκε να υπάρχουν τέτοια θέατρα. Όλα αυτά είναι παράλογα. Ξύπνα,
ξύπνα, πρέπει να ξυπνήσεις», επαναλάμβανα με αγωνία.
«Ξύπνα. Ξύπνα.
Ξύπνα»…
Ξύπνα»…
Ξύπνησα.
Βρισκόμουν σε μια
θέση. Κοίταξα διστακτικά γύρω μου: ηταν εκεί ο αχνοφωτισμένος θεατρικός χώρος, οι
θεατές με τις πιτζάμες, και η σκηνή με τους ηθοποιούς πέρα μακριά, στο βάθος. Μα
δεν ήμουν ένας απ’ αυτούς – τι καλά, δεν ήμουν ένας απ’ αυτούς! Ήταν όλα ένα
όνειρο λοιπόν… Βρισκόμουν ξανά στον κανονικό κόσμο. Εκεί, στην αίθουσα, πλάι στους μισοκοιμισμένους θεατές με τις πιτζάμες.
θέση. Κοίταξα διστακτικά γύρω μου: ηταν εκεί ο αχνοφωτισμένος θεατρικός χώρος, οι
θεατές με τις πιτζάμες, και η σκηνή με τους ηθοποιούς πέρα μακριά, στο βάθος. Μα
δεν ήμουν ένας απ’ αυτούς – τι καλά, δεν ήμουν ένας απ’ αυτούς! Ήταν όλα ένα
όνειρο λοιπόν… Βρισκόμουν ξανά στον κανονικό κόσμο. Εκεί, στην αίθουσα, πλάι στους μισοκοιμισμένους θεατές με τις πιτζάμες.
Με ένα χαμόγελο μακάριας
ανακούφισης, βυθίστηκα στη θέση μου και συνέχισα τον ύπνο μου.
ανακούφισης, βυθίστηκα στη θέση μου και συνέχισα τον ύπνο μου.
10 Responses
Πολύ ωραίο το διήγημά σου, κουνελάκι! Ατμοσφαιρικό, θα έλεγα. Μου θύμισε όλα εκείνα τα όνειρα που βλέπεις, γνωρίζοντας ότι ονειρεύεσαι, αλλά δεν μπορείς να ξυπνήσεις.
Καλό βράδυ
Ευχαριστώ πολύ Pippi, να 'σαι καλά. Καλό βράδυ και σε σένα
Πολύ μου άρεσε και με μαεστρία
στο κείμενό σου πόσα μηνύματα εισχωρούσαν!!!
Χαίρομαι Ελένη! Υπάρχουν διάφορα επίπεδα ερμηνείας (κάποια θα έλεγα ως και ασυνείδητα, από την πλευρά μου) και με ικανοποιεί πολύ που το παρατήρησες. Πηγή έμπνευσης στάθηκε ένα όνειρο.
Όνειρο μέσα σ' όνειρο…
Μμμ… 🙂
Κούνελε Φίλε εξαίρετο. Όπως πάντα η γραφή σου έχει το δικό της ξέχωρο τρόπο. Καλό βράδυ φίλε.
Καλό βράδυ Γιάννη!
Ανατρεπτικό και δεικτικό το όνειρό σου για μένα…
Οι θεατές με τις πυτζάμες μπορεί να είμαστε και όλοι εμείς, όταν παραμένουμε θεατές της ίδιας της ζωής και επιλέγουμε να καθόμαστε αναπαυτικά με την ενδυμασία του ύπνου χαλαρώνοντας βαριεστημένα, γιατί έχουμε χάσει το νόημα και τον πραγματικό σκοπό της ύπαρξής μας.
Οι ηθοποιοί είναι και αυτοί ταλαίπωροι και όχι ενεργητικοί, καθώς έχουν προέλθει από την κοινωνία που εκπροσωπεί το κοινό, οπότε δεν υπάρχει η διάθεση να παίξουν ενεργά και με κέφι τον ρόλο τους, μια και το κοινό είναι στη δική του κοσμάρα!
Φυσικά αν κάποιος από το κοινό κληθεί να παίξει στην παράσταση, είναι αναμενόμενο ότι αυτό θα τον τρομάξει…
Γενικά, θεωρώ ότι είναι πολύ ανθρώπινο να τρομάζει κανείς μπροστά στο κάλεσμα της ζωής, να γίνει πρωταγωνιστής της, να την πάρει στα δικά του χέρια…
Όλα αυτά, με βάση όπως συνέλαβα εγώ την ιστορία σου παραπάνω. Δεν ξέρω αν έχουν σχέση με όσα βγήκαν από εσένα και τον δικό σου εσωτερικό κόσμο. Με λίγα λόγια αν πλησίασα λίγο τα όσα ήθελε να πει ο ποιητής – δημιουργός εδώ!
Τα λέμε πάλι!
Εξαιρετική η ερμηνεία που έδωσες… Βρίσκεται πολύ κοντά σε εκείνο που είχα κατά νού όταν το έγραψα… Φαίνεται αποκρυπτογράφησες τη σκέψη μου… Συγχαρητήρια 🙂