~
Δυσκολεύτηκα σήμερα στην επιλογή του τίτλου. Ήμουν μεταξύ των “Πολύχρωμοι Χαρταετοί ίπτανται σαν Τρελά Κοκκόρια”, “Ιτιά Ιτιά θέλω να πάω στου Μωριά” και στο “Εμπρος Σύντροφοι, Ώρα να Σημάνει η Κουδούνα”. Τελικά κατέληξα με δυσκολία σε αυτόν που βλέπετε, λόγω θεματολογίας.
Και μια που το φερε η κουβέντα (ναι, το φερε λέμε), να σας συστήσω τη γάτα μου. Ποτέ άλλοτε δεν είχε αγαπήσει τόσο ένα κουνέλι τα αιλουροειδή όπως εγώ. Την βλέπετε κάτω, σε όλη της τη δόξα. Προσέξτε στάση.
Λέγεται Φάτσα (αν και τη φωνάζω με πολλά ονόματα, μερικά απο τα οποία είναι εντελώς ακατάληπτα και δε μπορούν να καταγραφούν με λέξεις). Είναι άγρια με όλο τον κόσμο, εκτός απο μένα. Όπως πρέπει δηλαδή. 🙂 Και της αρέσει να αράζει και να λιώνει, συχνά σε παράξενες στάσεις, όπως βλέπετε. Μου μοιάζει πολύ.
Αγαπάμε το λιώσιμο. Και αγαπάμε το παγωτό που λιώνει ανάμεσα στα χείλη μιας ωραίας κοπέλας με μπικίνι, που το τρώει αργά, αργά απέναντι σου, ενώ σου ρίχνει κλεφτές ματιές κάτω απο παιχνιδιάρικα γυαλιά ηλίου. Μαζί με το παγωτό, λιώνουμε και μεις βλέποντας την. Ζηλεύουμε αφάνταστα το κουταλάκι. Έχουμε όλοι δικαίωμα στο λιώσιμο!
Αν γινόσουν ήλιος μου, θα έλιωνα ευχαρίστως για σένα. Μμμμμ!
…Αλλά επειδή όλα αυτά (που, υποψην, τα γράφω 4 τη νύχτα) δε βγάζουν νόημα, πάμε σε κάτι πιο καταληπτό. Πέρασε ενάμισης μήνας που λέτε απο το Nova Rock Festival, για το οποίο τόσο καιρό δεν είχα κάνει παρά νύξεις στο blog. Κρίμα όμως, ήταν τόσο ωραία εμπειρία, δε μπορούσα να το αφήσω έτσι!
Μοιραίως έγιναν συγκρίσεις με τα ελληνικά αντίστοιχα μουσικά φεστιβάλ. Τα οποία χρόνια τώρα τιμούμε και με το παραπάνω. Και ύστερα απο το φετινό μάλιστα τραγελαφικό rockwave που δεν άντεξε λίγη βροχούλα (συγγνώμη, “ακραίες καιρικές συνθήκες” ήθελα να πω), η σύγκριση ήταν καταστροφική σε βάρος των ελληνικών…
Συνοπτικά, τις μέρες του Novarock είδαμε: Metallica, Slipknot, Faith No More, Gogol Bordello, Kaiser Chiefs, Dredg, Limp Bizkit, Die Toten Hosen, Staind, Chris Cornell, Static-X, Guano Apes, Trivium, Disturbed, Monster Magnet, και διάφορα μικρότερα, ενώ έπαιζαν ακόμα (που δε μπορέσαμε να δούμε) Placebo, Machine Head, Nine Inch Nails (ευτυχώς, τους είδα μετά!), In Extremo, Dimmu Borgir και άλλοι. Η τιμή του εισιτηρίου, για όλα τα συγκροτήματα, και την διαμονή, ήταν 135 ευρώ. Να προσθέσω πως η μπύρα στον χώρο του κάμπινγκ (γιατί εκεί μέναμε) κόστιζε ένα ευρώ. Και είχε άφθονο δωρεάν πόσιμο νερό. Τέτοια καλά.
Και ναι, σε κάποια φάση καταμεσίς των συναυλιών, έριξε μια απίστευτη μπόρα, με κρύα, παγωμένη βροχή, που κράτησε σχεδόν 20 ώρες. Και ο χώρος του φεστιβάλ να έχει μετατραπεί σε θέρετρο για λασπόλουτρα. Για μας τους ψαρωμένους Έλληνες κάτι τέτοιο ήταν εντελώς πρωτόγνωρο, αλλά σύντομα διαπιστώσαμε πως ο κόσμος μιας χαρά πέρναγε και έτσι. Και φυσικά το φεστιβάλ έγινε κανονικότατα. Καμία συναυλία δεν διεκόπη. 😉
Τέτοια όμορφα που λέτε, και πολλά άλλα ακόμα… 😉
Περάσαμε καλά και θέλουμε να πάμε πάλι. Γυρνώντας λοιπόν, και περίπου την ίδια εποχή που έκανα το blog, έφτιαξα και τρία βιντεάκια που λίγο πολύ συνοψίζουν την εμπειρία. Είναι μια σύνθεση με βίντεο, τόσο απο τα λάιβ όσο και απο τα πάρτυ και τον χώρο του φεστιβάλ, φωτογραφίες και μουσική, που μου πήρε κάποιες μέρες να κάνω, αλλά το χάρηκα και άξιζε τον κόπο. Συνολική διάρκεια: 25 λεπτά! Σαν μίνι ντοκυμανταίρ ένα πράγμα. 😛
Και με αυτό σας αφήνω για λίγο καιρό. Το φονικό κουνέλι πάει διακοπές! Τις οποίες, πιστέψτε με, έχει πολύ ανάγκη, οι τελευταίοι μήνες είχαν ζόρια… Πάμε να λιώσουμε λοιπόν! Και να πω εδώ πως με το “λιώσιμο” εννοώ ατελείωτο χαλάρωμα. Κάτι που εύχομαι σε όλους σας, γιατί το χρειαζόμαστε, και γιατί είμαστε γαμάτοι και το αξίζουμε.
Τo φονικό κουνέλι πάει λοιπόν να κάνει καμιά βουτιά! Τα λέμε σύντομα, να προσέχετε. 😉
~
