Αυταααα, να ταν κι άλλα

~

Αράζω που λέτε στην παραλία, με μια δροσερή γρανίτα φράουλα στο χέρι. Έχω αφήσει το βιβλίο στην άκρη και χαλαρώνω, παρακολουθώντας την κίνηση. Την τύπισσα με το μπικίνι, τα παιδιά που παίζουν παραπέρα, δυο σκυλιά που χαίρονται, την τύπισσα με το μπικίνι, μια οικογένεια που απλώνει την πετσέτα, την τύπισσα με το μπικίνι. Σκέφτομαι να κάνω άλλη μια βουτιά και μετά θα πάμε στην ταβέρνα για μάσα. Το βράδυ έχει εξόρμηση στην πόλη, μέχρι τότε όμως με βλέπω να ρίχνω έναν χαλαρωτικό υπνάκο.

…Και εκεί που σκέφτομαι το πρόγραμμα της μέρας, ξάφνου, μια σκιά καλύπτει το φως και απλώνεται πάνω μου. Ένα τεράστιο χέρι κάνει αιφνίδια την εμφάνιση του!
“ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ”, βροντοφωνάζει! “ΟΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ. ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΠΑΛΙ”, λέει και η φωνή του αντηχεί σαν κεραυνός.
Και το χέρι μεμιάς με αρπάζει και με σηκώνει απο την ξαπλώστρα.
“Οχι, όχι ακόμα!!!”, ουρλιάζω σαν τρελός! “Δεν πρόλαβα να κάνω όσα ήθελα, είναι ακόμα πολύ νωρίς! Δώσε μου μερικές μερούλες επιπλέον!”, λέω απεγνωσμένα, ενώ βλέπω την παραλία να χάνεται κάτω απο τα πόδια μου!

…Και πριν καλά καλά καταλάβω τι είχε γίνει, να μαι πάλι στην Αθήνα, σπίτι μου.

Αυτό ήταν λοιπόν, η διαδρομή μας τελείωσε, ελπίζουμε να τη χαρήκατε όσο κράτησε. Και αν δε πήρατε όλα όσα θέλατε, του χρόνου πάλι με το καλό. Οι διακοπές τελείωσαν και εγώ ως συνήθως αρνούμαι την πραγματικότητα. Δε ξέρω γιατί μ’ έπιασε τόσο έντονα φέτος ειδικά, αλλά δε μου χει κάτσει καθόλου καλά αυτή η επιστροφή στην Αθήνα. Θέλω να φύγω πάλι, να λείψω για ένα μήνα τουλάχιστον. Ήταν καλά, αλλά ήταν λίγο, πολύ λίγο γαμώτο. Σαν ένα όμορφο γεύμα, απο το οποίο δε φουσκώσαμε όμως, δε ΣΚΑΣΑΜΕ, πως το λένε. Περισσότερο πήραμε μια καλή γεύση του θα λεγα, διαπιστώσαμε οτι μας άρεσε, θέλαμε κι άλλο, και πάνω στη στιγμή που ήταν να φάμε μια γερή μπουκιά – τσουπ – μας το πήραν.

Θα πει κανείς, άλλοι δε πάνε πουθενά. Δεν αντιλέγω, έχω περάσει και γω εξάλλου τέτοιες φάσεις. Αλλά, μα την αλήθεια, φέτος ειδικά είχα ανάγκη για ακόμα περισσότερα. Θα φροντίσω του χρόνου να κάνω ενάμιση μήνα διακοπές. Τουλάχιστον. Θα μαζεύω λεφτά όλο τον χρόνο. Τελικά πρέπει να πάω να ζήσω σ’ ένα κοινόβιο, για τρεις μήνες τουλάχιστον. Τότε ίσως χορτάσω και δε μου λείπει μετά. Ή, σε μια φάρμα των ζώων, αν προτιμάτε.

Πήγαμε Κέρκυρα που λέτε. Ωραία ήταν. Χωρίζω το κείμενο κάτω σε δύο μέρη, εκείνο των διακοπών, και ένα δεύτερο λίγο πιο αμπελοφιλοσοφημένο.

Πρώτο Μέρος: Αναμνήσεις απο την Κέρκυρα

Κάναμε διάφορα πράγματα τις μέρες αυτές. Καταρχάς παρατηρήσαμε ενδιαφέρουσες πινακίδες στο καράβι.

Λιώσαμε στον ύπνο.

Χτίσαμε κάστρα (και όχι μόνο) στην άμμο

Χαρήκαμε τα αξιοθέατα, θάλασσες, πόλεις, βουνά και λοιπά υψώματα

Επισκεφτήκαμε σκοτεινά μπουντρούμια και κατακόμβες (ή έστω, είδαμε κάποια που μας έξαψαν τη φαντασία)

…Και πήραμε ιδέες για το πως πρέπει να οχυρωθούμε στις σκηνές του χρόνου, για να μη βρουν τρόπο τα άτιμα τα κουνούπια, αράχνες και λοιπά ζωύφια να μπουν μέσα

Φιλοσοφήσαμε και νιώσαμε το αίσθημα του Απείρου (click στο βίντεο)

Κάναμε ρομαντικές βόλτες στην παραλία

Ήμασταν αυτόπτες μάρτυρες σε αυτοκινητιστικό ατύχημα

Επισκεφτήκαμε την Aqualand και του δώσαμε και κατάλαβε (καταραμένη ξεφορτισμένη μπαταρία της φωτογραφικής, έχασα τη δυνατότητα να τραβήξω την κορυφαία ίσως φωτογραφία των διακοπών – όσοι ήσασταν μαζί μου ξέρετε ποιά εννοώ)

Μάθαμε βασικές ελληνικές εκφράσεις μέσα απο εκπληκτικούς οδηγούς για τουρίστες, καθημερινές εκφράσεις όπως “EIMAI POLY KOCALO” για παράδειγμα. (κάν’τε κλικ, αξίζει)

Θαυμάσαμε το αγγλικό χιούμορ

Βρήκαμε επιτέλους γυαλιά ηλίου της προκοπής

Κάναμε τρελά όργια, ελεύθερος έρωτας και έτσι

Διαπιστώσαμε πως ο φόβος της πανδημίας της γρίπης έχει εξαπλωθεί και στα ζώα της Κέρκυρας, που παίρνουν κι αυτά τα μέτρα τους όπως μπορούν τα καημένα

…Κατατοπιστήκαμε γενικώς….

Νιώσαμε, απλά

Καταναλώσαμε μεγάλες ποσότητες υγρών

Εξάψαμε την καλοκαιρινή επαναστατική μας διάθεση

Διαπιστώσαμε πως τα αγγλικά μας χρειάζονται οπωσδήποτε εξάσκηση

Χαρήκαμε την πισίνα του camping

…Και γενικώς, κάναμε βόλτες

Αυτά και άλλα πολλά. Δε γουστάρω να μιλάω απο τώρα για του χρόνου όμως… κάπως πρέπει να μετριαστεί το αίσθημα. Χμ, χειμερινές διακοπές ίσως…? Κανά ταξιδάκι? Τι να κάνουμε, τα έχουμε που τα έχουμε τα φτερά, θέλουμε να τα χρησιμοποιήσουμε, δέκα μέρες δεν ήταν αρκετές! Τελικά το αίσθημα απόδρασης με διακατέχει πολύ περισσότερο απ’ ότι περίμενα…

Μέρος Δεύτερο: Σκέψεις, φαινομενικά αφηρημένες

# Λοιπόν. Το Παιχνίδι τελικά είναι παντού. Ξεκινάμε χωρίς να γνωρίζουμε τους κανόνες του, χωρίς να έχουμε καν επίγνωση οτι συμμετέχουμε οι ίδιοι σ’ αυτό. Ίσως γιατί το παιχνίδι αυτό δεν έχει κανόνες, πέρα απο εκείνους που οι ίδιοι κατασκευάζουμε. Οι περισσότεροι απο μας ωστόσο προτιμούμε να παίρνουμε τις οδηγίες έτοιμες απέξω και να προσαρμοζόμαστε σ’ αυτές. Κι όμως, το Παιχνίδι αυτό έχει οδηγίες που αλλάζουν με τον χώρο και τον χρόνο, και απο άτομο σε άτομο. Στο Παιχνίδι αυτό δε κερδίζει απαραίτητα ο ικανότερος, ή ο εξυπνότερος. Η τύχη είναι πολύτιμος σύμμαχος, και συχνά το αποτέλεσμα απλά κρίνεται απο ένα ζευγάρι ζάρια. Ένας φέρνει καλό ζάρι, άλλος όχι, έτσι απλά.

Αλλά οι κανόνες, έστω και άγραφοι, έστω και διαρκώς μεταβαλλόμενοι, είναι εκεί, υπάρχουν. Θα πρέπει κανείς να έχει αετήσιο βλέμμα για να τους διακρίνει όπως διαμορφώνονται, σαν ένα λεπτό πέρασμα ανάμεσα στις Συμπληγάδες Πέτρες της Τύχης και της Μοίρας. Είναι εκεί, και σε κοιτάζουν με βλέμμα όλο υπονοούμενα. Μπορείς να διακρίνεις το φευγάτο νόημα εκείνου του βλέμματος, ή ψάχνεις να βρεις τοπία στην ομίχλη? Μπορείς να αφουγκραστείς τον Αιώνιο Ψίθυρο μέσα απο τα διαρκώς κινούμενα κύματα της θάλασσας?

Ίσως ρίξεις τα ζάρια και χάσεις, για άλλη μια φορά. Αλλά κάποια πράγματα δε φαίνονται σε τόσο μικρό εύρος χρόνου, χρειάζονται ματιά απο ψηλά. Υπάρχει όμως ουσία πίσω απο το φαινόμενο?

Μερικές φορές το να προσπαθείς να δαμάσεις τα κύματα είναι λάθος. Δε χρειάζεται να κυριαρχήσεις πάνω στη θάλασσα, ούτε απαραίτητα να αφεθείς, αλλά να μάθεις να χορεύεις με αυτήν…

# Είναι πάντα ωραίο να πηγαίνεις σ’ ένα μέρος με πλήθος ατόμων, όπως σ’ ένα camping, γιατί σου δίνεται η ευκαιρία να γνωριστείς μαζί τους και να κόψεις διαφορερικούς χαρακτήρες και συμπεριφορές. Απ’ όλα είχε φέτος. Στην πλειοψηφία τους εντάξει ατομάκια πάντως. Πολλές επαφές όμως κόπηκαν απότομα στο τέλος. Είναι και διασκορπισμένες σε ένα σωρό μέρη της Ελλάδας, άστα να πάνε. Όχι πως είναι πρώτη φορά που γίνεται αυτό φυσικά, κάθε χρόνο που πάω κάπου μια απ’ τα ίδια…

Πολλές καταστάσεις βέβαια τελειώνουν έτσι, με αυτό τον τρόπο, αιφνίδια, χωρίς να έχεις προλάβει να τις χαρείς. Δε σε ρωτάνε “σου φτασε, ή μήπως θέλεις κι άλλο?”.

# Άσε την αριστερίλα ρε γαμώτο και δες την ουσία. Δε μπορεί να πλασάρεις επαναστατική διάθεση και να έχεις γεμίσει τον χώρο γύρω απο τη σκηνή σου με σκουπίδια, πεταμένα απο δω και απο κει. Πόσο έλεος πια.

# Όπως φάνηκε και παραπάνω, τα ζώα ειδικά στο camping μια χαρά περνούσαν. Τα ζώα ξέρουν να κοιτάνε την ουσία. Γιατί τα κάνουμε όλα πιο δύσκολα οι άνθρωποι ρε γαμώτο.

# Κλείνοντας, θέλω να αφιερώσω το κάτω τραγούδι σε όσους τολμάνε (παρά τις αντιξοότητες της τύχης) και συνεχίζουν να κοιτάνε το φεγγάρι με μάτια λαμπερά, επιθετικά, τολμηρά, αστραποβόλα…

Μάτια ενός λύκου.