Τελευταία μέρα στο παλιό λαγούμι, λίγο πριν την οριστική μετακόμιση στο νέο. Ο χώρος άδειος, γυμνός, παγερός. Η αναπόφευκτη μελαγχολία που συνοδεύει κάθε μετάβαση. Μα κάπου εκεί, ανάμεσα στα γυμνά πατώματα και τους άδειους τοίχους, καταμεσής των τελευταίων πραγμάτων που απέμειναν για μεταφορά, εντόπισα αυτή την εικόνα του Αλμπέρ Καμύ. Μια μικροσκοπική φωτογραφία. Η μοναδική που απέμεινε από το πλήθος των εικόνων με τις οποίες είχα διακοσμήσει τον χώρο.
Και σκέφτηκα να την αφήσω πίσω. Να μείνει στο παλιό σπίτι, όταν έχουν κλείσει τα φώτα και έχω κλειδώσει για τελευταία φορά την πόρτα. Έστω για λίγο, μέχρι τον επόμενο καθαρισμό του.
Και νιώθοντας μελαγχολικός, θυμήθηκα τα ακόλουθα λόγια του Καμύ, τα οποία και μοιράζομαι μαζί σας:
«Καταμεσής του μίσους, ανακάλυψα πως υπήρχε, μέσα
μου, μία αθέατη αγάπη. Καταμεσής των δακρύων, ανακάλυψα πως υπήρχε, μέσα μου,
ένα αδιόρατο χαμόγελο.
Καταμεσής του χάους, ανακάλυψα πως υπήρχε, μέσα μου,
μία αθέατη γαλήνη.
Και συνειδητοποίησα, από όλα αυτά, πως…
Καταμεσής του χειμώνα, υπήρχε μέσα μου ένα αθέατο
καλοκαίρι.
Και αυτό μου δίνει χαρά. Γιατί φανερώνει πως, όσο
δυνατά και αν σπρώχνει ο κόσμος εναντίον μου, μέσα μου, πάντα θα υπάρχει κάτι
δυνατότερο – κάτι καλύτερο, σπρώχνοντας αμέσως πίσω.»
Albert Camus, “Return to Tipasa”, 1952
