Εκείνο που δεν μοιράζεται με λέξεις

Γεια σου λέξη. Εγώ είμαι πάλι – ένας από τους τύπους που σε χειρίζονται συχνά. Είσαι βολική για μένα, δεν στο κρύβω… Πάντα διαθέσιμη, πάντα πρόθυμη. Ειδικά στις δύσκολες ώρες. Έτοιμη να ικανοποιήσεις τις σκέψεις μου, να τις τυλίξεις στα δίχτυα σου, να τις πλέξεις σε προτάσεις. Δεν ζητάς αντάλλαγμα. Συγκαλύπτεις τα αισθήματα μετουσιώνοντας τη θερμότητα μιας καρδιάς σε ψυχρά σημεία και σύμβολα. Είσαι βολική, ναι. Ξεγυμνώνεις τον άλλο δίχως να έχεις αποκαλύψει το παραμικρό. Πώς τα καταφέρνεις; Τί υπέροχο καμουφλάζ παρέχεις στους ανθρώπους. Κάνεις διακριτική και την βαθύτερη αποκάλυψη. Κάποιος έσκαψε στ’ άδυτα του ηφαιστείου που κοχλάζει μέσα του – και το μοιράστηκε με λέξεις. Και, για δες – το ηφαίστειο μοιάζει πια γραφικό σαν καρτ ποστάλ! Έτοιμη να την ταχυδρομήσεις στους φίλους και να τη μοιραστείς στα social media! Αναμνήσεις απ’ τον κρατήρα του ηφαιστείου. Μακροβούτια στη λάβα που κοχλάζει. Όλα σε ένα καλοφτιαγμένο πακετάκι, με φιόγκο και φρου φρου στην κορυφή. Βολική που είσαι, λέξη!

Και ζεις την καθημερινότητά σου, μέσα κι έξω από τις λέξεις, όπως γνωρίζεις να κάνεις. Και ο καιρός περνά. Σχέδια, πρόγραμμα, επαφές. Τα γνωστά που ζούμε όλοι. Τα εμπόδια, οι στόχοι, οι διαψεύσεις, οι μέρες που θέλεις να μη σκέφτεσαι, οι μέρες που σκέφτεσαι περισσότερο απ’ ότι θα έπρεπε. Και ο καιρός περνά. Και σπρώχνεις τον βράχο και ο βράχος πέφτει και η μέρα της μαρμότας ξημερώνει απ’ την αρχή –και το ζεις όπως είναι αναμενόμενο από τις απαρχές του κόσμου.

Και μεγαλώνεις. Όμως, καλές μου λέξεις … εσείς μοιάζετε ίδιες. Δεν λέω πως είστε ίδιες. Λέω πως έτσι μοιάζετε στα μάτια μου. Πάντα πρόθυμες. Έτοιμες να φορέσετε όποια μάσκα σας φορέσουν. Έτοιμες να υποδυθείτε όποιον ρόλο σας παρέχουν. Μόνιμα αμίλητες… κι όμως, λέγοντας τα πάντα. Πώς τα καταφέρνετε;…

Μα έρχονται κάποιες στιγμές που ακούς ένα τραγούδι, έναν σκοπό που σου θυμίζει τα παλιά… – και ανοίγει μέσα σου ο χείμαρρος και ξεχειλίζει ένα ποτάμι που αφρίζει. Ξέρεις, λέξη μου, τί λέει αυτός ο χείμαρρος; Γνωρίζεις τί λέει το ποτάμι;…

Λέει: «Ω, λέξη! Είσαι πολύ ΛΙΓΗ για να περιγράψεις αυτό που νιώθω!!!»…

Λέξη! Είσαι το φράγμα που συγκρατεί τον χείμαρρό μου! Είσαι το καραβάκι που αρμενίζει στην άβυσσό μου! Την άβυσσο που πασχίζω να μη σκέφτομαι! Την άβυσσο που φέρουμε όλοι μέσα μας!

Μα σ’ αγαπώ όπως και να ‘χει. Γιατί πασχίζεις να χωρέσεις έναν ποταμό σ’ ένα τόσο δα ποτήρι. Και κάνουμε μια πρόποση στα λόγια που παρέχεις, πίνοντας στην υγειά μας. Πίνουμε μια γουλιά απ’ το ποτήρι και νομίζουμε πως ήπιαμε τον ποταμό. Μα αυτό είναι η ζωή – ναι; Να πίνεις το ποτήρι… μα να νομίζεις πως ήπιες τον ποταμό.

Και ο καιρός περνά. Και κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη και σκέφτεσαι – αχ… πως άλλαξα. Πώς μεγάλωσα. Μα εκείνο που πονάει δεν είναι πόσο μεγάλωσες – είναι πόσο ίδιος έμεινες.

Ίδιος! Πάντα δεκαοχτώ χρονών, λέξη μου! Ίδια χτυπά η καρδιά, λέξη μου! Ίδια… όπως ίδιες μοιάζετε κι εσείς! Ίδιες και σταθερές μέσα στα χρόνια! Αιώνιες! Πόσο μοιάζουμε, λέξη μου! Καραβάκια είμαστε πάνω στις αβύσσους!

Τί άλλο να γράψω. Τα πιο όμορφα πράγματα δεν φτιάχτηκαν για να μοιράζονται με λέξεις.

Μου λείπει εκείνο που δεν έζησα ποτέ.

Click