If Colours Could Talk…

(Flood Improvisation Painting, by Wassily Kandinsky)

Αν τα χρώματα μπορούσαν να μιλήσουν θα μαθαίναμε πως είναι να βλέπεις τον κόσμο συνέχεια μέσα από έγχρωμα γυαλιά.

Αν τα χρώματα μπορούσαν να μιλήσουν ίσως να δήλωναν πως επιθυμούν να αλλάξουν. Να δουν τα πράγματα αλλιώς.

Το Kόκκινο μπορεί να ήθελε να απαλλαγεί από τον φλογερό μανδύα του πάθους. Θα έδινε τα πάντα για μια βουτιά σε ήρεμα, γαλαζοπράσινα νερά. Το Πράσινο θα εγκατέλειπε την πηγαία του ομορφιά για κάτι περισσότερο επιτηδευμένο, κάτι εκρηκτικό και πρόστυχο. Το Μπλε θα αντάλλασσε αιώνες βραδυκίνητης, αργόσυρτης σοφίας για μια σπίθα αυθόρμητης τρέλας. Το Κίτρινο θα γύριζε την πλάτη του στον ήλιο, θα αφηνόταν στη δροσιά της σκιάς, θα άφηνε να το αγκαλιάσει το σκοτάδι. Το Πορτοκαλί θα καλυπτόταν με έναν βαρύ, χειμωνιάτικο μανδύα και θα έβγαινε να βαδίσει ξυπόλυτο στο χιόνι. Το Γαλάζιο θα τολμούσε επιτέλους να εγκαταλείψει την καθησυχαστική του επιφάνεια, θα βουτούσε στα βάθη, εκεί που δεν υπάρχει τέλος, εκεί που δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις. Το Ροζ θα έφτυνε στα μούτρα το κατεστημένο και τον κάλπικο ρομαντισμό του. Το Μοβ θα ξυπνούσε από τον βαθύ, όμορφο του λήθαργο. Θα γελούσε και με το βροντερό του γέλιο θα τρόμαζε κάθε κοιμισμένο.

Το Άσπρο και το Μαύρο…. Χαχα. Το Άσπρο και το Μαύρο θα σταματούσαν να φωνάζουν κατάμουτρα στον κόσμο πόσο αναγκαία είναι το ένα για το άλλο. Ο κόσμος δεν μπορεί να δει ούτως ή άλλως. Θα ακολουθούσαν τους δικούς τους δρόμους. Το Άσπρο ίσως να έπιανε δουλειά σε ορυχεία, σκάβοντας, σε αναζήτηση όμορφων, γυαλιστερών θησαυρών, γυρεύοντας χρωμάτα που κανείς δε γνωρίζει πως υπάρχουν. Το Μαύρο θα άραζε σε καμιά παραλία, πίνοντας ένα δροσιστικό ποτό, παρατηρώντας τον κόσμο κάτω από τα γυαλιά του. Θα καμάκωνε τις γκόμενες, χαμογελώντας τους και τα δόντια του θα έλαμπαν.

Τα χρώματα είναι στιγμές ακινησίας στην αιώνια κίνηση του Όλου. Συναισθήματα που απομονώθηκαν και σαν ιδέες σε ένα πλατωνικό, ιδεατό βασίλειο, αντιμετωπίζονται έκτοτε ως μονάδες, ξεχωριστά, απομονωμένα. Στην πραγματικότητα όμως κάθε χρώμα είναι απαραίτητο για το άλλο, κάθε χρώμα εμπεριέχει μέσα το αντίθετο του.

Και όταν ο τροχός με όλα τα χρώματα γυρίζει, τότε εκπληρώνουν την επιθυμία τους και μετέχουν το ένα μέσα στ’ άλλο. Και κάθε ψευδαίσθηση σταθερότητας καταλύεται. Δεν υπάρχει το ένα ή το άλλο χρώμα… υπάρχει μόνο η σύνθεση τους.

Μέχρι να σταματήσει ο τροχός και να επανέλθει ξανά το καθένα στον ρόλο του.

~